All Chapters of เล่ห์ทศกัณฐ์: Chapter 11 - Chapter 20

ภาพที่แอบถ่ายเอาไว้เมื่อวันก่อนในร้านอาหาร วงหน้าสวยหมดจดในทีเผลอที่เขาดูได้อย่างไม่เบื่อ เกศรินเห็นว่าเจ้านายไม่ได้พูดอะไรแต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ จึงก้าวเข้าไปใกล้ ๆ เอ่ยเสียงอ้อนหวาน “อย่าใจร้ายกับเกศเลยนะคะ เกศคิดถึงคุณเมฆนะ” พอตาคมหลุบมองเลขาฯ สาวค่าตัวแพงลิบที่ช่วยดูแลงานในฟาร์มและเรื่องบนเตียง มือหนาวางของทุกอย่างลงเพื่อเปิดลิ้นชักหาสมบัติคู่กาย อีกคนก็ไม่พูดอะไรนอกจากยิ้ม และรอ... “วันนี้ห้ามใช้เสียง... เข้าใจนะ” สิ้นคำ ท้ายทอยน้อยก็ถูกตะปบเข้าให้พลิกตัวหันไปอีกทางหนึ่ง กระชากบั้นท้ายงามงอนเข้าหากายแกร่งกำยำ ถลกกระโปรงขึ้นไวอย่างช่ำชอง หล่อนตั้งอกตั้งใจมาหาเขาด้วยกายพร้อมขนาดว่าแพนตี้ตัวจิ๋วก็ไม่ได้ใส่มา ซองสีสันสดสวยกลิ่นสตรอว์เบอร์รีถูกกัดทิ้ง และเพียงแค่เหลือบตามองไปยังภาพถ่ายบนโต๊ะพลันพริ้มตาหลับลง เขาแทบไม่ต้องทำอะไรกับมันมากมาย รอยยิ้มหวาน ๆ ในห้วงคะนึงพาความรู้สึกเร่าร้อนรุนแรง มือสวมอุปกรณ์ด้วยการลูบมันด้วยฝ่ามือร้อนคราวเดียว เจ้าของสะโพกกลมกลึงซึ่งถูกผลักลงนอนฟุบหน้าลงบนโต๊ะทำงานไม้สักกว้าง ก

การจราจรช่วงเย็นหนาแน่นติดขัดทั่วทุกถนนในเมืองกรุง การทำคุกกี้เพิ่มจึงมีเวลาซื้อของแค่ซูเปอร์มาร์เก็ตไม่ไกลจากออฟฟิศ ชายหนุ่มเห็นด้วยและตามใจเธอขอแค่เขาได้ห่อขนมกลับบ้าน ต้องเป็นคุกกี้ฝีมือเธอเท่านั้น! พอขับรถมาถึงที่หมาย ร่างสูงในเชิ้ตสีดำสนิทก็จับรถเข็นเดินนำไปแผนกเครื่องปรุง ละฝีเท้าให้ช้าลงเล็กน้อยให้เท่าคนตัวเล็กที่มีความสูงแค่ระดับบ่า “มันต้องใช้อะไรบ้าง แป้งสาลีเหรอ?” “แป้งสาลีอเนกประสงค์ เนย ช็อกโกแลต อย่างอื่นมีหมดแล้วค่ะ คุณเมฆทำอาหาร หรือว่าทำขนมเป็นไหมคะ?” “ผมทำกับข้าว ทำงานแม่บ้านเป็นทุกอย่าง ผมแค่ไม่เคยทำขนม เมื่อก่อนผมไม่ได้รวยเท่านี้...” น้ำเสียงราบเรียบบอก เหมือนไม่รู้สึกอะไรกับการนึกถึงอดีตอันไม่มีเรื่องใดให้น่าจดจำ หญิงสาวเชยหน้ามองเขาด้วยความรู้สึกแปลก จะว่าสงสารก็ด้วยส่วนหนึ่ง มือหยิบแป้งสาลีที่ต้องการจากชั้นวางลงในรถเข็น เดินไปข้าง ๆ กัน เธอคงได้แค่ปลอบประโลม “ไม่เกี่ยวกับรวยหรือจนหรอกค่ะ บ้านฉันพอมีฐานะ แต่ว่าฉันทำอาหารได้ทุกอย่าง พ่อแม่ตามใจฉัน ฉันอยากทำอะไรฉันก็ได้ทำ ฉันเลยไปเรียนทำขนม เย็

20 ปีที่แล้ว... “โอ๊ย ๆ พอแล้ว! เจ็บโว๊ย” เสียงร้องครวญครางอย่างเจ็บปวด ปลายนิ้วมือทั้งห้านิ้วของเด็กสาวตัวน้อยนุ่งโจงกระเบนแดงเสื้อขาวสีเดียวกันกับอีกหลายคน ถูกกดให้แอ่นงอเกือบจะติดหลังฝ่ามือจนทนไม่ไหวเท่านั้น “ฮึ! มือแข็งแบบนี้เรอะจะมาหัดรำ” ทั้งน้ำเสียงและท่าทางดูถูก เด็กหนุ่มปล่อยมือน้อยที่จับบิดอยู่เมื่อครู่ เจ้าตัวเล็กกระโดดไปมาสูดลมเข้าปาก ก่อนกุมมือตัวเองไว้อย่างหวงแหน “ไอ้พี่ยักษ์! ไอ้บ้าเอ๊ย ฝากไว้ก่อนเถอะ” “แล้วเมื่อไรจะมาเอาคืนล่ะยัยเด็กกะโปก กลับไปเล่นตุ๊กตาบาร์บี้ เล่นหมากเก็บกับเพื่อนเถอะ ตัวแค่นี้...” ไม่ว่าเปล่า พี่ยักษ์ขาใหญ่ประจำบ้านลุงนพฉีกยิ้มกว้างไม่ต่างจากยักษ์ตัวเขียว! ดวงตาคมเข้มเบิกกว้างถมึงทึงอย่างน่ากลัว โน้มตัวลงดึงชายเสื้อยืดสีขาวมอมแมมจากข้างหลัง “ลุงให้พี่มาสอนหนู! ไม่ได้ให้มาออกความเห็น” บริภาษด้วยสายตาอาฆาตแค้น เด็กน้อยวัยหกขวบแม้ขาลอยจากพื้นยังคงมีสีหน้าดื้อรั้น ด้วยความอยากจะเอาชนะคนที่กำลังหัวเราะเยาะเธออยู่ “จีบมือ... ย่อขาไปจนกว่าพี่จะบอกว่าพอ... แล้วจะสอนให้นะจ๊ะอีหนู มันเป

ในสายตาของวิทยาเห็นอะไรหลายอย่าง โดยเฉพาะท่าทีแปลก ๆ ของเจ้านายที่ทำตัวเป็นคนบ้ามาหลายวัน ไม่ต้องพูดถึงความสวยสะพรั่งของหญิงสาวที่ทำเอาคนมีลูกเมียอย่างเขานั่งตาค้าง เจ้าของบริษัทคนสวยเดินมาส่งพวกเขาที่จอดรถยนต์หน้าบริษัท โบกมือลาอย่างน่ารัก ในสีหน้าท่าทางแสนมีความสุขของนายหัว วิทยาขึ้นรถดีแล้วจึงทัก "คุณพายเธอดูดีกว่าในรูปเยอะนะนายหัว สวยยังกับนางฟ้านางสวรรค์ ผมเคยแค่แอบดูอยู่ไกล ๆ วันนี้เพิ่งได้ยลโฉมนางเต็มสองตา เป็นบุญตาแท้ ๆ” คำชมของลูกน้องทำเอาเมธพนธ์หงุดหงิดขึ้นมาทันทีอย่างไม่มีเหตุผล ทว่าพอได้ยิน “ฉุดทำเมียเลยไหมครับ?” คิ้วเข้มหนาที่เรียงตัวอยู่เหนือดวงตาเรียวรีขมวดเข้าหากันเป็นปม ไม่ใช่ครั้งแรกที่วิทยาหวังดีต่อเขาด้วยวิธีการประหลาด ๆ “ฉันได้ยินปากพล่อย ๆ ของแกพูดเรื่องบ้าบอคอแตกนี่หลายทีละ รวยเท่าฉันทำไมจะต้องไปฉุดสาว แกเห็นฉันเป็นตัวอะไร? ไอ้วิทยา” “ตัวร้ายไงนาย” ลูกน้องคนสนิทเพิ่งเตือนความจำเขาอย่างหนึ่ง ตัวของเขาก็คงจะบอกตัวเองด้วยเช่นกัน “ตัวร้ายอย่างกู... สายเปย์ มึง

“ทำไมทำหน้าแบบนั้นคะป้าอิ่ม?” หญิงสาวมีสีหน้าตื่นตระหนกเสียยิ่งกว่าแม่บ้านวัยหกสิบที่กำลังยืนเบิกตาอ้าปากค้าง ทันทีที่มินิคาร์จอดลงสนิทดีในโรงจอดรถ ป้าอิ่มเป็นแม่บ้านคนเก่าแก่ อาศัยอยู่ด้วยกันมานานพอ ๆ กับลุงนิ่ม นายสารถีคนดีของบ้าน ในเดรสสีดำแขนยาวที่เรียบร้อยแค่ท่อนบนเพราะกระโปรงสั้นเสมอหู! ใครจะไปคิดว่าไม่พบกันแค่ไม่กี่วัน ขณิกาจะเปลี่ยนไปขนาดนี้ “ตกใจสิคะ คุณพายใส่กระโปรงสั้นขนาดนี้ ป้าคิดว่าคนเข้าบ้านผิด” “ไม่เห็นจะสั้นเท่าไรนี่คะ” หญิงสาวก้มหน้าลงมองต้นขาขาวๆครั้งหนึ่ง อยากจิกทึ้งหัวตัวเอง กรี๊ดให้ลั่นบ้านเหมือนนางร้ายในละครหลังข่าวด้วยอีกต่างหาก พอพ่อโทรมาบอกให้เธอกลับบ้านเพราะข่าวลือบ้า ๆ เธอจึงโละเสื้อผ้าใหม่ทั้งตู้และถือโอกาสใส่เดรสใหม่มา “คุณผู้หญิงกับคุณผู้ชายท่านรอคุณพายตั้งแต่เช้าแล้ว ไปพบท่านก่อนดีกว่าค่ะ มีอะไรค่อยๆคุยกันนะคะ” ป้าอิ่มเกรงว่าจะได้มีเรื่องกัน ดึงข้อมือเรียวรีบจับจูงไป บังคับให้อีกคนต้องเร่งฝีเท้าตาม ห้องรับแขกกว้างขวางโอ่อ่าสมฐานะเจ้าของธุรกิจอสังหาริมทรัพย์บ้านจัดสรร เจ้าของบ้านทั้งสองคนนั้นนั่