บททั้งหมดของ เล่ห์ทศกัณฐ์: บทที่ 41 - บทที่ 50

“...” ไม่มีคำตอบจากตัวเธอที่อยากทำตามคำขอของเขา เรื่องบางเรื่องยากจะบังคับ... เหมือนว่าต่อมน้ำตาอยู่นอกเหนือการควบคุม พอมือหนาปล่อยใบหน้าที่ถูกบีบจนแดง หญิงสาวพลิกตัวคว่ำหน้าลง ซบแก้มเปียกปอนบนที่นอน “พาย...” เรียกไปก็เท่านั้น ใบหน้าเครียดเข้มหลุบมองแผ่นหลังสั่นเทาของคนที่เริ่มละเลงความเศร้าลงบนนั้น ความน้อยเนื้อต่ำใจของคนที่พร้อมให้ช่วงชิงความบริสุทธิ์ ไม่ต่างจากว่าเธอกำลังพุ่งเข้ามาฉีกกระชากวิญญาณร้ายไปจากร่าง นายหัวคาสโนว่าไม่เคยทำผู้หญิงร้องไห้ มีแต่ร้องครวญครางเพราะความเสียวซ่านจากแรงกระแทกหนัก ๆ! “พาย... เงียบ... ไม่เอาไม่ร้อง ผมไม่ชอบนะ” เสียงทุ้มสั่นปราม ชายหนุ่มเริ่มที่จะทำอะไรไม่ถูก ครั้นจะยื่นมือไปกอดปลอบ เขาก็รั้งมันกลับ และอีกครั้งหากยื่นมือไปแตะต้องส่วนไหน จะถูกสะบัดออกอย่างไร้เยื่อใยเช่นเดียวกับการกระทำของเขาที่ปฏิบัติต่อเธอ ร่างสูงจึงค่อย ๆ ลุกจากคนที่นอนซุกหน้าสะอึกสะอื้นไห้ นั่งถอนหายใจอยู่ข้าง ๆ “คุณเมฆ... ใจร้าย...” หยดน้ำใสหลั่งไหลจากดวงตาช้ำหมองเหมือนเขื่อนแตก ต่อให้ปลอบไปเท่าไรไม่มีประโยชน์

“คุณเมฆ...” เสียงหวานพร่าค่อยหายไปกับริมฝีปากร้อนที่มอบจุมพิตไปทั่วลำคอเพรียวระหง ขณะมือหนาหยาบร้อนกำลังปัดป่าย บีบเคล้นสองเต้าอวบอัดอย่างเท่าเทียม ก่อนที่วงหน้าคร้ามคมจะก้มลงซุกหาเสื้อซึ่งสายเล็ก ๆ ของมันถูกดึงลงจากบ่ามน ปากร้อนเข้าครอบครองปลายยอดสีหวานลุกชูชัน “อ๊ะ...! คุณเมฆ... พาย... อือ...” จากที่ได้แต่หลับตาส่งเสียงประหลาด ๆ อย่างคนไร้สติ ใบหน้าสะสวยเครียดจัดยกขึ้นหลุบมองสิ่งที่เขากระทำอุกอาจ ร่างกายไร้การควบคุมสู้ปลายลิ้นหนาที่กระหวัดอย่างช่ำช่อง มือของเธอยกขึ้นสอดปลายนิ้วเข้าขยุ้มเส้นผมดำเป็นกลุ่มหนาขยับไหวไปมา ผู้ชายเย็นชากลายเป็ยพวกหิวโหยอดอยากมาแรมปีได้ไม่ยาก... ทุกคราวปลายลิ้นร้อนและปากดูดดึงยอดกายสีชมพูสวย มือขยำบีบมันป้อนเข้าปาก พาความหวานอย่างที่เขาไม่เคยพบพานมาก่อน เขาไม่คิดว่าเธอจะหวานไปทั้งตัวกระทั่งซุ่มเสียงเล็กรัญจวน คืออาหารเสียงชั้นเลิศสำหรับเขาที่ไม่อยากให้เธอหยุด... “อ๊า... คุณเมฆ... พายไม่ไหวแล้วค่ะ... พอก่อน...” “อืม...” ตอบพลันเคลื่อนใบหน้าออกด้วยรอยยิ้มร้ายกาจอย่างเคย ๆ “ชอบผมมากขนาดนั้

วิทยาไม่อยากรบกวนเจ้านายจริง ๆ แต่เป็นเพราะเสียงเสียวกระสันประมาณว่าสองหนุ่มสาวจะแข่งขันกันส่งเสียงผ่านเครื่องสเตอริโอดังกระหึ่มไปทั่วเพนท์เฮ้าส์ ยากจะข่มตานอนเปลี่ยว ๆ ลำพังกับอเล็กซ์... “เอ้อ.. ไอ้วิทย์ คราวหน้า.. แกเคาะประตูหน่อยก็ดี..” “ผมต้องเคาะด้วยหรือครับ? นายเคยบอกให้เข้ามาได้เลยไม่ต้องเคาะ แล้วปรกตินายก็ทำเรื่องพวกนี้อยู่ต่อหน้าต่อตาพวกผม ไม่เห็นจะสนใจอะไรนี่...” วิทยาหลุบตามองสภาพของหญิงสาวที่โผล่พ้นเพียงเส้นผมกระเซอะกระเซิง แววตาเหน็ดเหนื่อย และหยดเลือด! จากที่ไม่คิดจะพูดสุดท้ายก็ต้องพูด “ให้ตายเถอะ... นายหัวคิดอะไรอยู่ ถึงได้กล้าเจาะไข่แดงลูกสาวพลตำรวจเอกปรีชาล่ะครับ จะไปสู้กับท่านต้องเอากระสุนไปเยอะ ๆ ปืนกล ระเบิด พกอาวุธสงครามไปด้วย ตอนนี้ผมมีปืนอยู่แค่หนึ่งกระบอกกับกระสุนนัดเดียว...”ไม่ใช่คนเดียวที่ถูกต่อว่า หญิงสาวมองชายในเชิ้ตสีดำสนิทด้วยความรู้สึกผิด สีหน้าของนายหัวไร่องุ่นที่เคยเต็มไปด้วยความมั่นใจยังดูจะคิดหนัก...ขณะที่ความเป็นลูกน้องที่มีความจงรักภักดีสูงมาก วิทยาไม่ได้อยากเผาเจ้านายต่อหน้าหญิงสาวเลย แต่เป็นเพราะเรื่องนี้มันเ

ขนมเทียนไส้หวาน ขนมไหว้พระจันทร์ และขนมเปี๊ยะกุหลาบที่ทำเองกับมือ ด้วยความที่คุณยายเพียนชอบทำขนมเหมือนหลานสาว คนในบ้านรับประทานขนมอย่างเอร็ดอร่อย พูดคุยกันถึงสามชั่วโมง “คนหนึ่งจบเกษตร... อีกคนจบโฆษณา ไม่รู้กลับมาเจอกันได้ยังไงนะคะ” คุณแม่เอ่ยปากชมหลังได้ยินว่าเขาทำงานส่งตัวเองจนเรียนจบ ไม่ได้นึกรังเกียจชายหนุ่มที่มีความขยันและพยายามเป็นอย่างมากจนประสบความสำเร็จ “ถ้ามันเป็นเรื่องโชคชะตาฟ้าลิขิต ก็คงจะดี แต่อั๊วเห็นเด็ก ๆ สมัยนี้ เปลี่ยนแฟนเป็นว่าเล่น อย่างไอ้โด่งนี่ไม่รู้ว่าคนไหนเพื่อน คนไหนเมีย เปลี่ยนมันทุกเดือน” พูดถึงหลานชายอีกคนของครอบครัวใหญ่ ใบหน้าสะสวยที่มีรอยเหี่ยวย่นตามวัยบึ้งตึง คุณยายติดพูดภาษาไทยสำเนียงจีนกับคนในบ้าน ไม่เหมือนลูกสาวที่เลี้ยงลูกมาในแบบของคนไทย “ตาโด่งก็แบบนั้นแหละอาม๊า เจ้าชู้พอ ๆ กับ...” แล้วเงียบไป เพราะเรื่องที่ได้ยินมาจากสามีนั้นอาจไม่ใช่ความจริงทั้งหมดก็ได้ ลูกสาวยังเข้าข้างแฟนหนุ่มเต็มที่ “ถ้าคุณเมฆเจ้าชู้ พายเป็นแรดแล้วค่ะแม่ เรื่องมันผ่านมาแล้วนี่เนอะ... ใช่ไหมคะ? คุณเมฆ...” ปลายเสียงสาดไปพร้อมอารมณ์ข

หมดชั่วโมงสุดท้ายของคาบเรียนบางอาทิตย์ หากว่ามีเจ้ามืออย่างเศรษฐินีประจำหมู่บ้านหรือคนรวยคนอื่น ๆ บริจาคเงินพิเศษมา บ้านหลังนี้ยังมีกับข้าวและขนมฟรีให้เด็ก ๆ และคนทั่วไป พอเห็นว่าชายหนุ่มเริ่มสอนเด็ก ๆ ครูจึงนั่งดูว่าไม่มีตรงไหนผิด “ท่าซึ่งใช้แทนคำพูดของตัวพระ รับ ปฏิเสธ สั่ง เรียก พี่จะทำให้ดูก่อน” “ลิง ๆ พี่ ผมอยากรำท่าลิง ท่านิลพัทรบหนุมาน หกกระบวนท่า...” “เป็นลิง... ต้องเข้มแข็งและว่องไว...” ว่าพลันกระโดดกระทบขา โบกมือไปมาที่ปากพยักหน้าหัวเราะร่า ในสายของคุณครูชื่นชมสิ่งที่พร่ำสอนไปนับสิบปีแต่นักเรียนยังไม่ลืม ทว่าพอศิษย์เอกเปลี่ยนอิริยาบถเป็นอีกตัวละครหนึ่ง ที่มักวิ่งตามนางเอกอยู่เสมอแม้ว่าเขาจะไม่เคยสมหวังในความรักต้องแย่ง! “เป็นยักษ์! ต้องรักนางให้ได้เท่ากู...!” “กูไม่ได้ให้มึงมาจีบแฟนโว๊ย! สักทีวะ ไอ้ยักษ์... ลีลาเยอะแยะมากมาย” เสียงโวยวายของครูนพเรียกอาการหัวเราะกลิ้งของเด็กน้อยทั้งหลายคนในห้องกว้าง พี่ยักษ์! เร็ว ๆ เลย... กว่าที่ชายหนุ่มจะกรีดกรายร่ายรำกระบวนท่าลิงและย