แสงสีเหลืองนวลของรุ่งอรุณใหม่ทอดผ่านกระจกบานหนา กระทบลงบนที่นอนนุ่มยับเยินตามสภาพสมรภูมิรักดุเดือด นัยน์ตาสีน้ำตาลประกายจรัสจับจ้องวงหน้างามหมดจดยามหลับใหล โดยที่เขาไม่รู้สึกเบื่อหน่ายเลยสักนิด เธอคงเป็นคนพิเศษของเขาจริง ๆ... อย่างที่ใครว่า... ไม่มีผู้หญิงคนไหนได้อยู่ในอ้อมแขนของนายหัวไร่องุ่นเพราะว่าเขาไม่ชอบกอดใคร หลังเผด็จศึกแล้วเขาจะนอนอยู่ในที่ของตัวเอง หากวิทยาไม่ขับรถไปส่งบรรดาคู่ขาของเขา พวกหล่อนจะไปนอนในอีกห้องหนึ่ง ผ้านวมหนาคลุมไว้บนสองร่างในอ้อมแขนกันและกัน ความร้อนรุ่มปรากฏในแววตาและความคิด ไม่ต่างจากหมาป่าหิวโซมองลูกกวางน้อย ทว่าไม่นานนัก เปลือกตาขาวกระพือขึ้นลงเบา ๆ หญิงสาวรับรู้ได้ถึงเจ้าของท่อนแขนอุ่นที่หนุนนอนบนหมอนใบเดียวกัน “พายครับ... ตื่นได้แล้ว... สายแล้วนะ” เสียงทุ้มเรียกคนที่ยังอยู่ในอาการสะลึมสะลือ ประทับริมฝีปากลงบนหน้าผากมน เธอเชยหน้าขึ้นหรี่ตามองเขาก่อนปิดตาลงอีกครั้ง “พาย... ขอนอนต่ออีกนิดนะคะ” ปากงึมงำว่า ขณะค่อย ๆ ซุกตัวหาไออุ่นจากแผงอกกว้าง อุณหภูมิเย็นฉ่ำของเครื่องปรับอากาศใต้ผ้านว
วิทยาไม่อยากรบกวนเจ้านายจริง ๆ แต่เป็นเพราะเสียงเสียวกระสันประมาณว่าสองหนุ่มสาวจะแข่งขันกันส่งเสียงผ่านเครื่องสเตอริโอดังกระหึ่มไปทั่วเพนท์เฮ้าส์ ยากจะข่มตานอนเปลี่ยว ๆ ลำพังกับอเล็กซ์... “เอ้อ.. ไอ้วิทย์ คราวหน้า.. แกเคาะประตูหน่อยก็ดี..” “ผมต้องเคาะด้วยหรือครับ? นายเคยบอกให้เข้ามาได้เลยไม่ต้องเคาะ แล้วปรกตินายก็ทำเรื่องพวกนี้อยู่ต่อหน้าต่อตาพวกผม ไม่เห็นจะสนใจอะไรนี่...” วิทยาหลุบตามองสภาพของหญิงสาวที่โผล่พ้นเพียงเส้นผมกระเซอะกระเซิง แววตาเหน็ดเหนื่อย และหยดเลือด! จากที่ไม่คิดจะพูดสุดท้ายก็ต้องพูด “ให้ตายเถอะ... นายหัวคิดอะไรอยู่ ถึงได้กล้าเจาะไข่แดงลูกสาวพลตำรวจเอกปรีชาล่ะครับ จะไปสู้กับท่านต้องเอากระสุนไปเยอะ ๆ ปืนกล ระเบิด พกอาวุธสงครามไปด้วย ตอนนี้ผมมีปืนอยู่แค่หนึ่งกระบอกกับกระสุนนัดเดียว...”ไม่ใช่คนเดียวที่ถูกต่อว่า หญิงสาวมองชายในเชิ้ตสีดำสนิทด้วยความรู้สึกผิด สีหน้าของนายหัวไร่องุ่นที่เคยเต็มไปด้วยความมั่นใจยังดูจะคิดหนัก...ขณะที่ความเป็นลูกน้องที่มีความจงรักภักดีสูงมาก วิทยาไม่ได้อยากเผาเจ้านายต่อหน้าหญิงสาวเลย แต่เป็นเพราะเรื่องนี้มันเ
สายโทรศัพท์จากพิมฐาทำให้เธอเป็นกังวลอยู่ตลอด ผู้ร้ายจำนวนหนึ่งยังลอยนวล อาจจะเป็นคนละแวกนั้นหรือไม่ ทางตำรวจยังไม่ได้ข้อมูลที่แน่ชัด เป็นกฎอีกอย่างหนึ่งของบ้าน หากพ่อมีปัญหาเรื่องงาน ทุกคนจะต้องทำตามคำสั่งคือไปให้ไกลจากพ่อที่สุด ถึงเธอจะทำมันจนกลายเป็นเรื่องเคยชินมาตลอดตั้งแต่พ่อยังเป็นตำรวจชั้นผู้น้อยจนทุกวันนี้เป็นพลตำรวจเอก ความเป็นห่วงประสาลูกคงต้องมี ในห้องครัวของคอนโดมีเนียมใจกลางกรุง ราคาเหยียดหกล้านกลางถนนสุขุมวิทมีการรักษาความปลอดภัยที่ดีระดับหนึ่ง เธอซื้อเอาไว้ด้วยเงินซึ่งหามาได้ด้วยน้ำพักน้ำแรงของตนเอง ไม่เคยพาใครมาที่นี่นอกจากคุณเมฆ... หลังจากที่รู้ตัวว่าพ่อส่งผู้หมวดผู้กองมาแอบตามเธออยู่ห่าง ๆ หลายวันมานี้เธอจึงแทบไม่ได้ออกไปไหน “ไหนใครบอกผมว่าทำอาหารเป็น? กินไม่ได้สักอย่าง แค่ทอดไข่ยังไหม้ ข้าวก็แฉะ... ยังกับข้าวต้มกุ๊ย” อาการนิ่งเงียบและเหม่อหมองกำแพงสีขาวอยู่ในสายตาอีกคนที่คิดว่าลูกสาวท่านนายพลควรต่อมน้ำตาแตก นอนร้องห่มร้องไห้กับการที่พ่อรอดตายมาได้อย่างฉิวเฉียด สู้ให้เป็นแบบนั้นยังจะดีเสียกว่าไม่พ
ขนมเทียนไส้หวาน ขนมไหว้พระจันทร์ และขนมเปี๊ยะกุหลาบที่ทำเองกับมือ ด้วยความที่คุณยายเพียนชอบทำขนมเหมือนหลานสาว คนในบ้านรับประทานขนมอย่างเอร็ดอร่อย พูดคุยกันถึงสามชั่วโมง “คนหนึ่งจบเกษตร... อีกคนจบโฆษณา ไม่รู้กลับมาเจอกันได้ยังไงนะคะ” คุณแม่เอ่ยปากชมหลังได้ยินว่าเขาทำงานส่งตัวเองจนเรียนจบ ไม่ได้นึกรังเกียจชายหนุ่มที่มีความขยันและพยายามเป็นอย่างมากจนประสบความสำเร็จ “ถ้ามันเป็นเรื่องโชคชะตาฟ้าลิขิต ก็คงจะดี แต่อั๊วเห็นเด็ก ๆ สมัยนี้ เปลี่ยนแฟนเป็นว่าเล่น อย่างไอ้โด่งนี่ไม่รู้ว่าคนไหนเพื่อน คนไหนเมีย เปลี่ยนมันทุกเดือน” พูดถึงหลานชายอีกคนของครอบครัวใหญ่ ใบหน้าสะสวยที่มีรอยเหี่ยวย่นตามวัยบึ้งตึง คุณยายติดพูดภาษาไทยสำเนียงจีนกับคนในบ้าน ไม่เหมือนลูกสาวที่เลี้ยงลูกมาในแบบของคนไทย “ตาโด่งก็แบบนั้นแหละอาม๊า เจ้าชู้พอ ๆ กับ...” แล้วเงียบไป เพราะเรื่องที่ได้ยินมาจากสามีนั้นอาจไม่ใช่ความจริงทั้งหมดก็ได้ ลูกสาวยังเข้าข้างแฟนหนุ่มเต็มที่ “ถ้าคุณเมฆเจ้าชู้ พายเป็นแรดแล้วค่ะแม่ เรื่องมันผ่านมาแล้วนี่เนอะ... ใช่ไหมคะ? คุณเมฆ...” ปลายเสียงสาดไปพร้อมอารมณ์ข
จากตรอกซอยทางเดินเล็กแคบ ผ่านบ้านไม้ซอมซ่อรายเรียงกันเป็นชุมชนริมคลอง ตั้งอยู่ติดกับวัดหลายแห่งคือวัดใหญ่ฯ วัดมอญ วัดน้อย บ้านหลังท้ายสุดเป็นบ้านปูนมุงหลังคาไฟเบอร์กันความร้อนอย่างดี พื้นกระเบื้องเป็นมันวาววับ มีต้นไม้เขียวชอุ่มร่มรื่นปกคลุมโดยรอบ ด้านหน้าเป็นลานกิจกรรมให้เด็ก ๆ มาทำงานศิลปะ การละเล่นกระบี่กระบอง การแสดงโขน และการรำนาฏศิลป์ ประตูสีขาวบานใหญ่บ้านครูนพดลจะเปิดกว้างตลอดในวันหยุดและเวลาเด็ก ๆ เลิกเรียน โดยเฉพาะช่วงปิดเทอม แม้ว่าตอนนี้ครูนพไม่สามารถที่จะเดินไปต้อนรับแขกได้ด้วยลักษณะทางกายภาพของเขาเอง ที่เป็นอัมพาตครึ่งตัวต้องกลายเป็นชายชราติดรถเข็น ไม่มีใครคาดคิดว่าชายแก่มากล้นด้วยอุดมการณ์แน่วแน่จะเสียสละตนมากมายถึงเพียงนี้ และเขาก็ถูกทำร้ายจากเด็กคนหนึ่งซึ่งฟูมฟักเลี้ยงดูมาเช่นลูกหลาน พักหนึ่งโรงโขนและสถานที่ทำกิจกรรมสำหรับคนทุกเพศทุกวัยแห่งนี้ปิดไป ต้องถึงมือขาใหญ่อย่างยายเพียนมาออกโรงเจรจากับครูถึงเจ็ดวัน! กว่าที่ครูนพจะยอมเปิดประตูแห่งแสงสว่างสำหรับเด็ก ๆ อีกครั้ง “ฮ่า ๆ ไอ้หนู ๆ มานี่ ๆ” ชายวัยหกสิบห้าปีกวัก
หมดชั่วโมงสุดท้ายของคาบเรียนบางอาทิตย์ หากว่ามีเจ้ามืออย่างเศรษฐินีประจำหมู่บ้านหรือคนรวยคนอื่น ๆ บริจาคเงินพิเศษมา บ้านหลังนี้ยังมีกับข้าวและขนมฟรีให้เด็ก ๆ และคนทั่วไป พอเห็นว่าชายหนุ่มเริ่มสอนเด็ก ๆ ครูจึงนั่งดูว่าไม่มีตรงไหนผิด “ท่าซึ่งใช้แทนคำพูดของตัวพระ รับ ปฏิเสธ สั่ง เรียก พี่จะทำให้ดูก่อน” “ลิง ๆ พี่ ผมอยากรำท่าลิง ท่านิลพัทรบหนุมาน หกกระบวนท่า...” “เป็นลิง... ต้องเข้มแข็งและว่องไว...” ว่าพลันกระโดดกระทบขา โบกมือไปมาที่ปากพยักหน้าหัวเราะร่า ในสายของคุณครูชื่นชมสิ่งที่พร่ำสอนไปนับสิบปีแต่นักเรียนยังไม่ลืม ทว่าพอศิษย์เอกเปลี่ยนอิริยาบถเป็นอีกตัวละครหนึ่ง ที่มักวิ่งตามนางเอกอยู่เสมอแม้ว่าเขาจะไม่เคยสมหวังในความรักต้องแย่ง! “เป็นยักษ์! ต้องรักนางให้ได้เท่ากู...!” “กูไม่ได้ให้มึงมาจีบแฟนโว๊ย! สักทีวะ ไอ้ยักษ์... ลีลาเยอะแยะมากมาย” เสียงโวยวายของครูนพเรียกอาการหัวเราะกลิ้งของเด็กน้อยทั้งหลายคนในห้องกว้าง พี่ยักษ์! เร็ว ๆ เลย... กว่าที่ชายหนุ่มจะกรีดกรายร่ายรำกระบวนท่าลิงและย
ร้านอาหารมากมายขายกันแข่งหลายซุ้ม มีกิจกรรมยิงปืน ตักปลา เวทีการแสดงในแบบของวัดไทย ๆ ผู้คนต่างมาเที่ยวกันคึกคัก มันทำให้เธอรู้สึกเหมือนกลับไปเป็นเด็กอีกครั้ง ด้วยความเป็นลูกหลานบ้านเศรษฐีนีต้องแอบหนีเที่ยวอยู่บ่อย ๆ เพราะบ้านของคุณยายเองก็มีกฎกติกา ท่านคงกลัวว่าหลานสาวจะไปคบเด็กเกเรจนเสียผู้เสียคน แต่จนถึงทุกวันนี้เธอยังไม่เคยทำตัวออกนอกลู่นอกทางให้พ่อแม่หรือคุณยายต้องน้ำตาตกในสักครั้ง “เรื่องงานโฆษณา ฝ่ายทีมงานยังต้องตัดต่ออีกหน่อยนะคะ เดี๋ยวพายส่งให้นะ” เธอบอกเขาพอจะเดินเข้าไปหาซื้อของกิน ชายหนุ่มไหวไหล่ตอบหน้าตาเฉย “ครับ... ไม่รีบอยู่แล้ว ผมแค่ตั้งใจไปหาน้องพาย... ไปจีบ” “พายรู้... คุณเมฆอยากแค่แก้เผ็ดอาภพเท่านั้นแหละ ดูตอนหัวเราะเวลาอาภพโมโหเข้าสิ สะใจเหลือเกินนะคะ” คนฟังจำได้ว่าเคยปรับความเข้าใจในเรื่องนี้กับเธอแล้วว่าทีแรกก็เป็นอย่างนั้น เมธพนธ์ไม่ใช่คนพูดอะไรซ้ำซาก ยิ่งวันก่อนนายพิภพโทรมาบอกเรื่องนายตำรวจใหญ่ด้วยตัวเองเมอร์เซเดสเบนซ์สีดำสนิทรุ่นกันกระสุนของท่านนายพลอยู่ในสภาพยับเยิน ตัวท่านเองต
“อะไรนะ!? ไอ้ยักษ์มันเล่นหัวผู้กองเรอะ?” เสียงโวยวายของนายตำรวจใหญ่ ในห้องผู้ป่วยพิเศษที่มีกระเช้าเยี่ยมไข้เต็มโต๊ะ คนไข้เจ้าของห้องนั่งมองหนุ่มวัยหกสิบปีสาดอารมณ์ใส่โทรศัพท์นานหลายนาที เรื่องลูกสาวถูกลักพาเข้าซอยเล็กซอยน้อยในหมู่บ้านสลัมย่านบางยี่เรือ ทะลุออกถนนใหญ่ได้ แต่ละเส้นทางลึกลับงุนงงจนผู้กองหาทางออกไม่เจอ และก็คลาดกับเป้าหมายจนได้ ขณะที่อริสากำลังคิดว่าน้องสาวคนสนิทไม่มาเยี่ยม ไม่รับสาย ไม่ตอบข้อความเธอเลยเป็นเพราะคำพูดเมื่อหลายวันก่อน มันเคยเป็นเรื่องปกติธรรมดาของเธอและพ่อกับการว่าสาดเสียเทเสียนายหัวไร่องุ่น กลั่นแกล้งกันมานานนับหลายปี ไม่ใช่ตอนนี้... ‘คุณเมฆไม่ได้ทำอะไรผิด ถ้าพี่อริสจะเกลียดเขาอย่างคนไม่มีเหตุผล แล้วแต่พี่เลย... แต่พี่อย่าด่าว่าเขาให้พายฟัง พายไม่อยากฟังค่ะ’ คนเคยสนิทกันคงไม่สบายใจ หลายวันก่อนรุ่นพี่อย่างชินดนัยมาเล่าเรื่องทุกอย่างให้เธอฟังพร้อมด้วยหลักฐานของร้อยตำรวจตรีพิมฐา ใบหน้าสดสวยซีดขาวราวกระดาษคร่ำเครียดจัด บนเตียงผู้ป่วยที่ถูกปรับให้เอนขึ้นเล็กน้อย ด้วยแผลจากลูกกระสุนที่ทะลุผ่
เสียงปรบมือดังกึกก้องทั่วทั้งโรงละครกว้างขวาง ครอบคลุมด้วยระบบเสียงดิจิตัลรอบทิศทาง ตกแต่งด้วยลวดลายงามแบบไทย โขนละครรามเกียรติ์ตอนยกทัพไปรบ หนุมานชูกล่องดวงใจ หนุมานรบมัจฉานุ ลักสีดา พิเภกสวามิภักดิ์ อีกหลากหลายตอนที่เธอมารอชม ไม่มีรอบไหนพลาด ซื้อตั๋วไม่มีขาด FC แฟนพันธุ์แท้ กดจองได้เร็วเสียยิ่งกว่าตั๋วงานคอนฯ BTS ในที่สุดเธอก็กลายเป็นเจ้าแม่จนต้องได้ที่นั่งด้านหน้าสุดทุกครั้ง! ขณิกากลายเป็นหนึ่งคนที่อนุรักษ์วัฒนธรรมไทย บางครั้งยังนุ่งซิ่นมานั่งชมละครโขน ละครเพลง กับพี่สาวคนสนิทและคุณอา ทว่าสิ้นสุดงานแสดงจบลงมีสิ่งเดียวที่เธอไม่เคยนึกชอบ! คือตอนถอดหัวโขน มักจะมีเสียงกรี๊ดกร๊าดจากสาว ๆ เบา ๆ ‘นายหัวเมฆแห่งไร่องุ่น พีควัลเลย์’ กลายเป็นคนดังในวงการเซเลบด้วยความหล่อเหลากระชากใจด้วยรอยยิ้มตรงมุมปาก ชายหนุ่มยังได้ตำแหน่งครองใจสาวน้อยใหญ่เป็น ‘ทศกัณฐ์ที่หล่อที่สุด!’ ทั้งโลกโซเชียลแชร์กันแค่ข้ามคืน เรื่องที่เขาถูกใส่ร้ายได้รับการเปิดเผยความจริง สาวไหน ๆ มาต่อคิวรอเสนอตัวให้ด้วยความอยากจะเป็นนางสีดากันทั้งนั้น
แผนการร้ายของทินกรนั้นคาเดาได้ไม่ยาก เขาคงคิดจะสั่งสอนผู้หญิงตัวเล็ก ๆ เพื่อที่จะได้นำเงินก้อนนี้ไปตั้งตัว หนีไปกบดานประเทศอื่น ทว่าทันใดนั้นเอง หมับ! แรงหนักแน่นจับเข้าต้นแขนพาความรู้สึกเย็นวาบ เมื่อทินกรหันกลับไปมองชายหนุ่มที่ปกปิดใบหน้าเกรี้ยวโกรธไว้ด้วยผ้าปิดปากสีดำลายยักษ์! ไม่มีใครรู้ว่าชายแปลกหน้าเป็นใคร เว้นเพียงหญิงสาวที่จับจ้องมองเขาด้วยสีหน้าตื่นตะลึง “ของผัวเขาให้เมียไว้ใช้ ส่วนของเมียมันต้องเยอะกว่าสิวะ ไอ้น้องชาย...” “พะ... พี่ยักษ์” เสียงสั่นขลาดกลัว ทินกรยืนตัวสั่นเทาหลังจากที่เขาพยายามหลบชายตรงหน้ามาตลอดหลายเดือนหลังทุบตีครูนพ นำเงินไปใช้หนี้บ่อน ที่น่ากลัวกว่าติดคุกน่าจะเป็น ‘ไอ้เมธพนธ์’ “มึงหนีหน้ากูทำไม ไอ้ถิน... กลัวตายอย่างนั้นเหรอ? เจ้าหนี้มึงโดนตำรวจรวบเมื่อเช้า... อย่าบอกนะว่าไม่รู้?” เสียงหัวเราะร่าอย่างอารมณ์ดีดังพร้อมกับนายตำรวจใหญ่อีกคน ปรีชาได้สั่งให้ผู้หมวดผู้กองติดตามนายทินกรจนรวบตัวเจ้าหนี้ ซึ่งก็คือเจ้าของยาเสพติดล็อตใหญ่ได้สำเร็จที่หน้าบ่อน เป็นข่าวดังประจำวันแต่ดูเหม
เรื่องที่ได้ยินจากปากของขณิกานับว่าช่วยตำรวจได้ไม่น้อย วิทยาไม่ลืมบอกเรื่องสำคัญอีกอย่าง “ฟาร์มองุ่น... บ้าน ที่ดิน เพนท์เฮ้าส์ศรีราชา นายหัวเคยบอกผมว่ายกให้คุณพาย...” “เขา... ให้พายเหรอ? ให้... ทำไม...” ทั้งน้ำเสียงและแววตาตัดพ้อมองวิทยาอย่างต้องการคำตอบที่เขาไม่สามารถให้เธอได้ แม้แต่ปรีชาเองก็ส่ายหน้าไปมาว่าไม่รู้... “คุณเมฆ... ไม่สิ เขายังไม่ตาย... ไหนศพคุณเมฆ?” นั่นคือที่เธอไม่เชื่อคนตรงหน้ากับภาพที่เห็น ก่อนจะเริ่มส่งเสียงดังร้องไห้ฟูมฟายเหมือนคนเสียสติ ขณะที่กนิษฐามาถึงในอีกไม่นานด้วยความเป็นห่วงลูกสาว ในห้องผู้ป่วยพิเศษ คนเป็นพ่อจำต้องหันหลังให้ลูกสาวในคราวนี้ นายตำรวจใหญ่อย่างเขามีจิตใจเข้มแข็งมากพอ เพราะอีกหลายชีวิตบริสุทธิ์ยังเฝ้ารอแสงแห่งความหวัง ท่ามกลางความมืดมิดมัวเมาของการเป็นทาสยาเสพติด วิทยาปิดประตูปิดลงด้วยท่าทางเป็นห่วง ปล่อยให้สองแม่ลูกอยู่กันตามลำพัง ก่อนเดินตามนายตำรวจในชุดลำลอง อึกอักถาม “เอ่อ... ไหวไหมครับท่านรอง? ฝั่งผมน่ะไหว... แต่ลูกสาวท่าน...” “ไม่... ต้องจับมันกับเจ้าหนี้มันให้ได้... ฉันจะต้องปิดค
การหายตัวอย่างไร้ร่องรอยของนายทินกรที่ไม่ยอมมาตามหมายศาล เดือดร้อนถึงพลตำรวจเอกปรีชาและนายหัวไร่องุ่น ตำรวจยังไม่สามารถทำการเข้าจับกุมในเมื่อเป็นสิทธิ์ของผู้ต้องหาในการประกันตัวสู้คดี จำเลยยังไม่ยอมรับสารภาพตามหลักฐานการจับกุมพร้อมของกลางทั้งหมด และซัดทอดไปที่นายเมธพนธ์ว่าเป็นคนบงการ แม้ไม่มีหลักฐานบางครั้งศาลอาจรับฟังคำซัดทอดลงโทษได้เช่นกัน ปัญหานี้คงจะมีแต่เขาสามารถจัดการกับนายถิน ร้อยตำรวจตรีพิมฐาติดต่อมาขอเจรจากับเขาว่าท่านอยากลงตำแหน่งอย่างสวย ๆ ในวัยใกล้เกษียณ แผนการนี้อาจจับตัวการใหญ่ได้แบบไม่ต้องมีใครเสียเลือดเนื้อ... ตัวเขาเองก็จะไม่ต้องเดือดร้อนยังเป็นการจับแก๊งค้ายานรกแบบละมุนละม่อมที่สุด “นายหัวจะทำตามที่ท่านรองฯ ขอไหม?” วิทยาถามนายที่มีท่าทีหงุดหงิด ทว่าเขาและนายเห็นด้วยกับนายตำรวจกับวิธีการนี้ “มันมีทางเลือกไหมล่ะ?” “ผมจะคุ้มกันความปลอดภัยของคุณพายให้ นายลุยได้เลย ไม่ต้องห่วง เรื่องทนายของเราผมเตรียมไว้แล้วครับ” เมื่อลูกน้องคนสนิทรับปากเป็นมั่นเหมาะ เจ้าของร่างสูงในเสื้อแขนยาวคอเต่าตามสภา
หญิงสาวส่ายหน้าไปมาไว ๆ “ไม่ดีค่ะ... พายไม่อยากกอด ตัวพาย เส้นผมของพาย... หัวใจพายมีเจ้าของ... จะทำอะไรต้องขออนุญาต ห้ามไม่ให้ผู้ชายคนไหนแตะเป็นคำสั่ง แฟนพายดุมาก อาภพจะเดือดร้อนเอา” ขณิกาทวนคำพูดของบางคนครบถ้วนทุกคำ เธอเป็นคนตรงพอ ๆ กับอริสา ลูกสาวของพิภพ เสียงผ่อนลมหายใจหนัก ๆ ดัง “อาขอโทษนะ... อาเคยเห็นแก่ตัวเพราะเรื่องเมียเก่า ทั้งที่แก้วตายไปตั้งนานแล้ว อารู้ว่าอารัก... อาหวงพายมากแต่อาโง่เอง” “ไม่เป็นไรค่ะ พายไม่โกรธอาภพเลย ถ้าพายไม่วิ่งหนีอาวันนั้น พายคงไม่ได้เจอคุณเมฆ... เขาดูแลพายดีมาก ๆ เขารักพายอย่างที่พายรักเขาคนเดียว” ในแววตาคู่สวยเต็มไปด้วยความชื่นชมในตัวชายหนุ่ม แม้ว่าเขาจะเคยเป็นเพลย์บอย เธอกลับแน่ใจว่าความรักของเธอและเขาเป็นเรื่องที่มีอยู่จริง หญิงสาวก้าวเข้าไปก้าวหนึ่ง เผชิญหน้ากับคุณอาที่เธอเคยปันหัวใจให้... “อาภพดูแลตัวเองนะคะ นายหัวฟาร์มม้าเป็นคนดีต้องเจอคนศีลเสมอกันแน่ค่ะ ถ้าไม่เจอก็แก่ตายไปคนเดียวเนอะ อายุเยอะแล้ว... ปลงค่ะปลง” และเป็นอีกครั้งที่เธอส่งยิ้มให้เขาอย่างจริงใจ พิภพพอจะยิ้มออกบ้างพอเห็นว่าอด
“คุยอะไรกันคะ? หน้าตาคร่ำเครียดเชียว พายพลาดอะไรไปหรือเปล่า?” “นายหัวกำลังพูดถึงงานโฆษณาของคุณพายน่ะครับ” วิทยาหันไปตอบทำเหมือนว่าเขาไม่ได้คุยอะไรกับเจ้านายมาก่อนเลย แผนเซอร์ไพรส์สาวครั้งนี้คงไปได้ด้วยดีถ้าเขาไม่ยกแก้วกาแฟขึ้นจิบ วงหน้าหวานขมวดมุ่นมองถ้วยมีหูที่ว่างเปล่า ถามด้วยความหวังดี “คุณวิทย์... กาแฟอีกแก้วไหมคะ? พายไปซื้อให้... มันหมดแล้วนะ” “ไม่เป็นไรครับ...” เจ้านายส่ายหน้าไปมากับความไม่เนียนของลูกน้อง ก่อนที่หญิงสาวจะนั่งลงข้าง ๆ เขาหยิบแท็บเล็ตส่งให้ “ตัวอย่างโฆษณาเสร็จเรียบร้อยแล้วนะคะ ตรวจดูความเรียบร้อยก่อนได้ คุณลูกค้าไม่ชอบตรงไหน แก้ไขได้ค่ะ” ได้ยินคำว่าตรวจตรา... ดวงตาคู่คมหรี่เล็กลงมองเดรสสีขาวแขนยาวความความยาวคลุมเข่าดูเรียบร้อยแฝงความเย้ายวนไว้ตรงหน้าอกอวบอัดคับแน่นในเสื้อคอลึกกว้างทรงสี่เหลี่ยม “แต่งตัวให้มันดี ๆ เสื้อ... คอลึกเอาผ้าพันคอคลุมไว้ด้วยครับ” “แหม... คุณเมฆหวงพายเหรอ? เมื่อก่อนไม่เห็นจะบ่น... งานจะเอาไหมคะ?” เธอย้ำอีกรอบให้ผู้ชายขี้บ่นรับงานไป ปั
“อะไรนะ!? ไอ้ยักษ์มันเล่นหัวผู้กองเรอะ?” เสียงโวยวายของนายตำรวจใหญ่ ในห้องผู้ป่วยพิเศษที่มีกระเช้าเยี่ยมไข้เต็มโต๊ะ คนไข้เจ้าของห้องนั่งมองหนุ่มวัยหกสิบปีสาดอารมณ์ใส่โทรศัพท์นานหลายนาที เรื่องลูกสาวถูกลักพาเข้าซอยเล็กซอยน้อยในหมู่บ้านสลัมย่านบางยี่เรือ ทะลุออกถนนใหญ่ได้ แต่ละเส้นทางลึกลับงุนงงจนผู้กองหาทางออกไม่เจอ และก็คลาดกับเป้าหมายจนได้ ขณะที่อริสากำลังคิดว่าน้องสาวคนสนิทไม่มาเยี่ยม ไม่รับสาย ไม่ตอบข้อความเธอเลยเป็นเพราะคำพูดเมื่อหลายวันก่อน มันเคยเป็นเรื่องปกติธรรมดาของเธอและพ่อกับการว่าสาดเสียเทเสียนายหัวไร่องุ่น กลั่นแกล้งกันมานานนับหลายปี ไม่ใช่ตอนนี้... ‘คุณเมฆไม่ได้ทำอะไรผิด ถ้าพี่อริสจะเกลียดเขาอย่างคนไม่มีเหตุผล แล้วแต่พี่เลย... แต่พี่อย่าด่าว่าเขาให้พายฟัง พายไม่อยากฟังค่ะ’ คนเคยสนิทกันคงไม่สบายใจ หลายวันก่อนรุ่นพี่อย่างชินดนัยมาเล่าเรื่องทุกอย่างให้เธอฟังพร้อมด้วยหลักฐานของร้อยตำรวจตรีพิมฐา ใบหน้าสดสวยซีดขาวราวกระดาษคร่ำเครียดจัด บนเตียงผู้ป่วยที่ถูกปรับให้เอนขึ้นเล็กน้อย ด้วยแผลจากลูกกระสุนที่ทะลุผ่
ร้านอาหารมากมายขายกันแข่งหลายซุ้ม มีกิจกรรมยิงปืน ตักปลา เวทีการแสดงในแบบของวัดไทย ๆ ผู้คนต่างมาเที่ยวกันคึกคัก มันทำให้เธอรู้สึกเหมือนกลับไปเป็นเด็กอีกครั้ง ด้วยความเป็นลูกหลานบ้านเศรษฐีนีต้องแอบหนีเที่ยวอยู่บ่อย ๆ เพราะบ้านของคุณยายเองก็มีกฎกติกา ท่านคงกลัวว่าหลานสาวจะไปคบเด็กเกเรจนเสียผู้เสียคน แต่จนถึงทุกวันนี้เธอยังไม่เคยทำตัวออกนอกลู่นอกทางให้พ่อแม่หรือคุณยายต้องน้ำตาตกในสักครั้ง “เรื่องงานโฆษณา ฝ่ายทีมงานยังต้องตัดต่ออีกหน่อยนะคะ เดี๋ยวพายส่งให้นะ” เธอบอกเขาพอจะเดินเข้าไปหาซื้อของกิน ชายหนุ่มไหวไหล่ตอบหน้าตาเฉย “ครับ... ไม่รีบอยู่แล้ว ผมแค่ตั้งใจไปหาน้องพาย... ไปจีบ” “พายรู้... คุณเมฆอยากแค่แก้เผ็ดอาภพเท่านั้นแหละ ดูตอนหัวเราะเวลาอาภพโมโหเข้าสิ สะใจเหลือเกินนะคะ” คนฟังจำได้ว่าเคยปรับความเข้าใจในเรื่องนี้กับเธอแล้วว่าทีแรกก็เป็นอย่างนั้น เมธพนธ์ไม่ใช่คนพูดอะไรซ้ำซาก ยิ่งวันก่อนนายพิภพโทรมาบอกเรื่องนายตำรวจใหญ่ด้วยตัวเองเมอร์เซเดสเบนซ์สีดำสนิทรุ่นกันกระสุนของท่านนายพลอยู่ในสภาพยับเยิน ตัวท่านเองต
หมดชั่วโมงสุดท้ายของคาบเรียนบางอาทิตย์ หากว่ามีเจ้ามืออย่างเศรษฐินีประจำหมู่บ้านหรือคนรวยคนอื่น ๆ บริจาคเงินพิเศษมา บ้านหลังนี้ยังมีกับข้าวและขนมฟรีให้เด็ก ๆ และคนทั่วไป พอเห็นว่าชายหนุ่มเริ่มสอนเด็ก ๆ ครูจึงนั่งดูว่าไม่มีตรงไหนผิด “ท่าซึ่งใช้แทนคำพูดของตัวพระ รับ ปฏิเสธ สั่ง เรียก พี่จะทำให้ดูก่อน” “ลิง ๆ พี่ ผมอยากรำท่าลิง ท่านิลพัทรบหนุมาน หกกระบวนท่า...” “เป็นลิง... ต้องเข้มแข็งและว่องไว...” ว่าพลันกระโดดกระทบขา โบกมือไปมาที่ปากพยักหน้าหัวเราะร่า ในสายของคุณครูชื่นชมสิ่งที่พร่ำสอนไปนับสิบปีแต่นักเรียนยังไม่ลืม ทว่าพอศิษย์เอกเปลี่ยนอิริยาบถเป็นอีกตัวละครหนึ่ง ที่มักวิ่งตามนางเอกอยู่เสมอแม้ว่าเขาจะไม่เคยสมหวังในความรักต้องแย่ง! “เป็นยักษ์! ต้องรักนางให้ได้เท่ากู...!” “กูไม่ได้ให้มึงมาจีบแฟนโว๊ย! สักทีวะ ไอ้ยักษ์... ลีลาเยอะแยะมากมาย” เสียงโวยวายของครูนพเรียกอาการหัวเราะกลิ้งของเด็กน้อยทั้งหลายคนในห้องกว้าง พี่ยักษ์! เร็ว ๆ เลย... กว่าที่ชายหนุ่มจะกรีดกรายร่ายรำกระบวนท่าลิงและย