บททั้งหมดของ คุณหมอตัวประกอบขอเป็นพระเอก: บทที่ 31 - บทที่ 40

สองข้างทางธรรมชาติมีต้นไม้เขียวชอุ่มค่อย ๆ มืดสนิทลงตามเวลาใกล้พลบค่ำ ชายหนุ่มตัดสินใจหยุดรถลงช้า ๆ ริมข้างทางเงียบสงบ วงหน้าหวานเต็มไปด้วยความสงสัย เพียงแต่ไม่ได้เอ่ยอะไร...เมื่อแววตาคมปราบที่สบมองมาด้วยเสน่หาล้ำลึกพาหัวใจดวงน้อยกระตุกไหวรุนแรง... บอกว่าเขากำลังจะพูดอะไร“แล้วถ้า... คุณหมอตัวประกอบขอเป็นพระเอก... ของอริสาได้ไหม?” ในสีหน้าเข้มขรึมจริงจังถามอย่างตั้งใจรอ...คำตอบของอริสาส่งผ่านไปกับสองมือที่เอื้อมไปคว้าคอเสื้อเชิ้ตสีดำสนิท ดึงผู้ชายตัวโตเข้าหา พลันประกบปิดเรียวปากอิ่มงามอมชมพูหวานลงบนเรียวปากหนาอย่างคนคุ้นเคย เธอแน่ใจว่าต้องเป็นเขาคนเดียวเท่านั้น...ชายหนุ่มตอบรับอย่างว่าง่ายแต่เป็นวิธีที่แตกต่างไป จากเคยทำมันแค่ผิวเผิน คราวนี้เขาคงไม่หยุด ปากหนาเริ่มขบเม้มริมฝีปากล่างของเธออย่างอ้อยอิ่ง สลับดูดกลืนอย่างเอร็ดอร่อย ราวกับว่าปากของเธอไม่ต่างจากไอศกรีมรสหวานฝ่ามืออุ่นร้อนช้อนท้ายทอยน้อยขึ้นประคองให้ขยับไปตามแต่ใจ เขาเอาแต่ใจกับจุมพิตแสนหวาน แม้ริมฝีปากคู่งามช่างแสนไร้เดียงสาเสียจนเขามั่นใจได้ว่าเธอคงไม่เคยจูบใครสักคนมาก่อนเลยจริง ๆกระทั่งเรียวปากนุ่มเผยออ้าหาอากาศที่ได

ปัง ปัง ปัง! เสียงทุบประตูดังฉิวเฉียดไปนิดเดียว! เจ้าของร่างสูงวิ่งพรวดคลานไปหลบอยู่ใต้เตียงนอนกว้างอย่างเงียบ ๆ ไม่ไกลจากเบาะนอนของเจ้าที่รักซึ่งนอนมองหน้าเขาด้วยท่าทีสงบเสงี่ยม“อริส! เปิดประตูให้พ่อหน่อย”คนถูกเรียกลืมตาตื่น สะลึมสะลือเดินไปแง้มประตูถาม “อะไรเนี่ยพ่อ... เคาะทำไมแต่เช้า?”“เช้าที่ไหน นี่มันบ่ายสองแล้ว... ลูกโทรหาพายให้พ่อหน่อย พายปิดเครื่อง วิ่งหนีพ่อไป งอนอะไรพ่อไม่รู้” ละล่ำละลักบอกด้วยท่าทางร้อนรน อีกคนถึงกับตื่นเต็มตา ทั้งที่มือยังเกาะประตูงัวเงียอยู่ในทีแรก“ห๊ะ? พายปิดเครื่อง แล้วหนูจะโทรติดไหมพ่อ?”เป็นเรื่องที่พิภพลืมไปเสียสนิท เพราะมัวแต่เป็นกังวลเรื่องหญิงสาวรุ่นลูกจะไปนอนกับผู้ชายอะไรที่ไหน ใบหน้าหล่อเหลาเข้มเครียดจัดมองหน้าลูกอย่างต้องการคำตอบสักทาง อริสาก็ต้องช่วยพ่ออยู่แล้ว“เออ... นางชอบหิ้วโน้ตบุ๊คไปนั่งกินขนมที่บาร์ ร้านอาหารพี่ชินดนัย รุ่นพี่หนูที่สนามปืนน่ะ พ่อลองไปดู ไม่ก็โทรไปถามลุงชาแล้วกัน”“อืม ๆ นอนต่อนะลูกนะ ขอบใจมาก”พอพ่อพยักหน้าหงึกหงักบอกลา ปิดประตูให้แล้วคนลูกได้แต่ส่ายหน้าไปมา มือเรียวกดล็อกเหมือนทุกครั้ง แม้ว่าไม่มีประโยชน์อะไรเมื่อป

ตลอดวันทำงานที่ได้แต่คิดถึงแม่สาวตัวนุ่มนิ่ม พาลให้หัวสมองฟุ้งซ่านอยู่เป็นพัก ๆ มือไม่ว่างวุ่นวายอยู่กับหมาแมว ไอศูรย์ไม่มีแม้กระทั่งเวลาจับโทรศัพท์ขึ้นมาตอบข้อความของหญิงสาวหรือพ่อ ที่บอกว่าจะมาหาเขาในอาทิตย์หน้านี้ ทุกวันหยุดของโรงพยาบาลสัตว์เอกชนแห่งนี้จะมีผู้ป่วยมาใช้บริการเนืองแน่น ด้วยความสะดวกในการเดินทางโดยไม่ต้องขับรถเข้าไปในตัวเมืองซึ่งอยู่ห่างไปอีกสิบกว่ากิโลฯ ที่นี่ยังมีบริการครบวงจรทั้งคลินิกสัตว์เล็กใหญ่ สัตว์ชนิดพิเศษ มีโรงเรียนฝึกสุนัขระดับมาตรฐาน และสระว่ายน้ำสำหรับสุนัข กว่าจะเลิกงานมีหมออีกคนมาเข้ากะต่อก็เกือบห้าโมงเย็น ทันทีที่คุณหมอหนุ่มวางอุปกรณ์ตรวจจากมือ ออกจากห้องตรวจ เขาไม่ลืมว่ามีปัญหาต้องสะสางจัดการ ถัดจากคลินิกสัตว์เล็ก เดินอ้อมสระว่ายน้ำไป สนามหญ้าขนาดใหญ่มีผู้คนคึกคักในเวลาเลิกเรียน มีสุนัขหลายสายพันธุ์รอผู้ปกครองรับกลับบ้าน คุณครูผู้เชี่ยวชาญจากศูนย์ฝึกสุนัขตำรวจ k-9 กำลังรอเขาอยู่พร้อมเจ้าสุนัขขนสีทอง “เป็นไงบ้างครับ... มันดื้อไหม?” ถามพลางนั่งยองลงบนพื้นหญ้า ชายหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกันถือสายจูงสีดำไว้ในมื

“ลุงนะลุง... เหนื่อยจะตายห่า แรงงานทาสหรือไงวะเนี่ย...” บ่นออดแอดพลางหายใจหอบโยน ร่างกำยำในสภาพกางเกงตัวเดียว เพราะถอดเสื้อโยนไว้บนกองดิน เหงื่อโชกชุ่มโทรมกาย เกลือกกลิ้งอยู่บนพื้นหญ้ากับจอบเสียม มือว่างก็ตบบ่าตบหน้าอกดังเพี๊ยะอยู่หลายที ให้ตายเหอะ! มืดก็มืด ยุงก็เยอะ... แผงอกกำยำเป็นล่ำสันขยับตามแรงหายใจที่ยังไม่ปรกติดี ชายหนุ่มแหงนหน้ามองท้องฟ้ามืดมิด ท่ามกลางแสงไฟจากตะเกียงหลายอัน ก่อนจะเลื่อนสายตาไปทางแสงไฟของบ้านหลังใหญ่โตเปิดสว่างไว้ทั่วทั้งหลัง อืม... จะแวะไปมุดผ้าห่มน้องอริสเล่นอีกดีไหมนะ...? รอยยิ้มกว้างระรื่นขึ้นบนวงหน้าหล่อเหลาเจ้าเล่ห์ มีความสุขขึ้นมาพอคิดถึงหญิงสาวที่คงจะยังไม่นอน ยังได้ยินจากคุณลุงผู้หวังดีว่าคุณพ่อไม่อยู่ อีกใจเขาก็คงไม่อยากไปเสี่ยงตายเกิดนายพิภพกลับมากะทันหัน หลุมของเจ้าสีนวลคงได้กลายเป็นหลุมฝังหมออย่างแน่นอน ความคิดฟุ้งซ่านของชายหนุ่มหยุดลงทันทีที่ได้ยินเสียงกรุ๊งกริ๊งสุดล้าสมัยจากโทรศัพท์ซึ่งถูกโยนไว้ข้างกาย มือหนาคว้าหมับ! วงหน้าหล่อเหลากลับฉายแววสิ้นหวัง เมื่อปลายสายไม่ใช่คนที่

นายพิภพกลับมาถึงฟาร์มอย่างหงุดหงิด เพราะไม่สามารถเอาผิดอะไรนายเมธพนธ์ได้สักข้อหา ยังไม่สบายใจเรื่องขณิกา... หนูพายของเขา หลายคนว่าสายตาของเขามันจ้องเขมือบสาวน้อยวัยขบเผาะตลอดเวลา แต่ก็ทำได้แค่ทางสายตา ขนาดวันที่ลูกสาวอุส่าวางหมากให้เรียบร้อย ให้เขาวิ่งตามเธอไปท่ามกลางสายฝนโปรยปราย บรรยากาศสุดแสนเป็นใจ ดันทำแค่จับมือ กอดปลอบ จูบแก้มจูบหน้าผากเบา ๆ ทั้งที่รู้จักกันมาตั้งสี่เดือน เธอไม่มาเขายังหาเรื่องไปหาท่านนายพลถึงบ้าน ท่านเองรู้จักเขามานานว่าเป็นพวกผู้ชายไก่อ่อนเลยกล้าฝากลูกสาวสุดที่รักเอาไว้ นับตั้งแต่วันที่ทะเลาะกัน และเธอยื่นคำขาดว่าจะไม่เป็นอาหลานอีกต่อไปเมื่อก้าวออกไปจากห้องทำงานของเขา... ขณิกาไม่มาหาเขาอีก แม้ข้อความหรือโทรศัพท์สักสายก็ไม่มี... เขาได้ยินมาจากอริสาและคนละแวกนี้ว่าเธอไปไร่องุ่นของนายเมธพนธ์เพื่อทำโฆษณา อาต้องเสียเราไปจริง ๆ เหรอ? พาย... ความเศร้าหมองพาวงหน้าหล่อเหลาขมวดมุ่น ร่างสูงนั่งยองลงบนพื้นหญ้า ก้มหน้าลงมองแผ่นหินสลักชื่อ ‘สีนวล’ ลงท้ายด้วยวันที่มันเสียชีวิตกับดอกไม้ช่อเล็ก ๆ