บททั้งหมดของ คุณหมอตัวประกอบขอเป็นพระเอก: บทที่ 21 - บทที่ 30

รอยบุ๋มปรากฏบนแก้มขาวเนียนราวกระจกใสที่มีเคราเขียวครึ้มขึ้นแซมไล่ไปตามกรามแกร่ง ดวงตาสว่างใสเฝ้ามองทุกการกระทำแสนอบอุ่น นึกถึงคำพูดของเตชินขึ้นมา เธอว่าเธออาจต้องกลายเป็นหมาซะแล้ว“อืม... ฉันชักอิจฉาหมาที่คลินิกอาจารย์นิธิ ถ้าหมอจะมือเบาขนาดนี้ ใจดีอีกด้วย”“จะหมาหรือคน ถ้าผมพอจะช่วยอะไรพวกเขาได้ ผมให้ความช่วยเหลือทั้งนั้นแหละ” เอ่ยพลางคว้าผ้ามาพันยึดข้อเท้าไม่ให้มีการเคลื่อนไหวมาก เพื่อที่หญิงสาวจะได้เดินสะดวกขึ้น สัตวแพทย์อย่างเขาเพิ่งจะเคยพันข้อเท้าให้คนก็วันนี้ แม้อีกคนจะคิดอีกอย่าง“โดยเฉพาะสาว ๆ สวย ๆ หรือเปล่า?”“ก็ต้องดูก่อนว่าถูกใจไหม ผมไม่ได้ถูกใจใครง่าย ๆ เสียด้วยสิ... แต่ก็มีอยู่คน.. ขี้เมา บ้าปืน” เงียบไปในรอยยิ้มมีเลศนัย สำหรับไอศูรย์แล้วมันคงยากจะลืมมือนุ่มนิ่มซุกซนที่เขาเก็บไปฝันอยู่หลายครั้ง“ต้องเมาขนาดไหนกัน น้องชายผมถึงกลายเป็นสมิธแอนด์เวลสันไปได้” พูดแล้ววงหน้าหล่อเหลาเงยขึ้นอีกครั้ง คล้ายจะเอาความกับคนเมาไม่รู้เรื่อง ซึ่งเธอคงจำมันไม่ได้แค่เดาออกได้ว่าปืนอะไร!“วันนั้นฉัน... เอ่อ ทำอะไรหมอหรือคะ?”เขาไม่ตอบเรื่องนั้นแต่ถามด้วยน้ำเสียงเข้มขรึมจริงจัง “ค่าตัวผมจะได

หนุ่มใหญ่วัยห้าสิบสองชะงักนิ่ง ความทรงจำอันพร่าเลือนผุดวาบขึ้นมา เพราะคำพูดของตัวเขาเองเมื่อสักครู่ บรรยากาศอันน่าอึดอัดเกิดขึ้นระหว่างคนทั้งสอง ทว่าพอคนลูกหมุนกายจากไป เขาลุกพรวดตามไปคว้ามือนุ่มไว้ “อริส... ฟังพ่อก่อน คุยกับพ่อก่อน ค่อยไปนะลูก” ในน้ำเสียงอ่อนโยนลง ลูกสาวหันกลับมาอีกครั้ง เพื่อลองตั้งใจฟังพ่อ... เอ่ยด้วยแววตาเว้าวอน “เตชินกับลูกเหมาะสมกันจะตาย ขนาดแม่ยังบอกกับพ่อว่าลูกกับเตชินเหมือนพระเอกนางเอกในละครที่แม่ชอบ ลูกจำได้ไหม?” ก้อนแข็งจุกตันคอทำให้เขาเงียบไป พิภพกะพริบตาถี่ ๆ ยามนึกถึงภรรยาในวินาทีสุดท้ายก่อนลาจากโลกไป ก้มหน้าลงมองมือทั้งสองของตนที่กุมมือเล็กไว้... มันอาจเป็นเรื่องยากสำหรับลูกสาวที่จะเข้าใจ แต่เขาจะพยายามอย่างเต็มที่ “นางเอกเจ็บขา ก็ต้องให้พระเอกดูแล พาไปหาหมอ... แต่หมอมันคือตัวประกอบ ตัวประกอบมันแค่ผ่านฉากมา สุดท้ายแล้วยังไงนางเอกต้องกลับไปหาพระเอกอยู่ดี พ่อเชื่อนะว่าแม่อยากให้เรากับเตชินแต่งงานกันเหมือนพระเอกนางเอกที่แม่ชอบ ลูกเก็บเรื่องนี้ไปคิดหน่อยได้ไหม?” ‘พระเอกนางเอก’ แม่เคยพูด

กางเกงยีนสีซีดส่ายไปมาเพราะสะโพกเต่งตึง ชายเสื้อโปโลสีชมพูอ่อนยังเลิกขึ้นเล็กน้อยจนเห็นแผ่นหลังขาวโบ๊ะ! วับ ๆ แวม ๆอย่างว่าเธอเป็นผู้หญิงตัวเล็กผอม แต่ตูดเป็นตูด เอวเป็นเอว... นมจะขนาดไหน?คิดแล้วก็รู้ตัวว่าเข้าถึงสัจธรรมความขาวในเวลาอันไม่เหมาะควร จึงหันไปมองทางข้างหน้าอีกครั้งเอี๊ยด...! เสียงเบรกดัง ฉับพลันกับที่มืออีกข้างกอดสะโพกเข้าหมับเต็มแขน เป็นโชคดีที่เขาลดความเร็วลงก่อนหน้านี้ และช่างเป็นโชคช่วยของเจ้าสัตว์ขนาดใหญ่ยักษ์ซึ่งกำลังเดินข้ามถนน ในเขตพื้นที่สัตว์ป่า“ช้างเดิน เห็นไหมเล่า? ผมบอกว่าค่อยเอาของไง ทำไมดื้อจัง ฮึ!” ว่าเสียงขึ้นจมูก มือยังไม่ปล่อยคนที่เอี้ยวตัวกลับมาพร้อมของในมือ“ขอโทษค่ะ ได้แล้ว กล้องแพงด้วยนะ แหม... เกือบหล่นแหนะ”กล้องตัวใหญ่ถูกใจทำให้เธอฉีกยิ้มกว้างหวาน กลับไปนั่งที่ตัวเอง รัดเข็มขัดนิรภัยอย่างเรียบร้อย เพื่อจัดการปรับแต่งมันให้เหมาะสมสำหรับงานถ่ายภาพ ไม่ได้รู้สึกผิดสักนิดยังชอบพออ้อมกอดเมื่อครู่ไอศูรย์ได้แต่โมโหเธออยู่เพราะถ้าเขารับไม่ทันคงได้มีคนเจ็บตัว แต่ก็โมโหได้ไม่นาน เมื่อมาถึงอุทยานแห่งชาติฯตามที่นัดกับเจ้าหน้าที่ไว้ เขาแค่ดูอาการอีกเพียง

แม่ตามใจเขาทุกอย่างไม่เคยขัดใจแม้สักเรื่อง หลังเวลาเลิกงานของแม่คือเวลาของเขา ขณะที่ลูกชายไม่รักดีอย่างเขาชอบที่จะทำตัวเสเพล คบเพื่อนเกเรอยู่เป็นนิจ รู้ตัวอีกทีว่าควรตอบแทนพระคุณแม่ ก็ตอนท่านนอนป่วยด้วยโรคระบบทางเดินหายใจในห้องไอซียูร่วมสองเดือนห้องผู้ป่วยข้าง ๆ กันมีหญิงสาวป่วยด้วยโรคมะเร็งปอด และเด็กสาววัยสิบสองปีเป็นโรคปอดอักเสบเรื้อรังเนื่องมาจากควันบุหรี่มือสองผ่านกระจกนิรภัยบานหนาของห้องปลอดเชื้อผู้ป่วยขั้นวิกฤต ใบหน้าเศร้าหมองของเด็กผู้หญิงร่างผอมจนแทบจะเห็นแค่เนื้อติดกระดูกบนเตียงที่เต็มไปด้วยสายระโยงระยางยังอยู่ในห้วงความทรงจำเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ต้องทนรับความทรมานทุกครั้งที่หมอและพยาบาลเดินเข้าออก เสียงร้องไห้ของเด็กน้อยไม่ต่างจากหมูในโรงฆ่าสัตว์ ทุกครั้งที่เขาไปเยี่ยมแม่ เขาจึงแวะไปหาเธอและแม่ของเธอด้วยห้องปลอดเชื้อส่วนใหญ่ไม่อนุญาตให้บุคคลภายนอกที่ไม่เกี่ยวข้องเข้าไป แต่เป็นเพราะว่าผู้ป่วยเลิกต่อต้านการรักษา เลิกดื้อรั้นกับหมอและพยาบาลทำให้คุณหมอทำงานได้ง่ายขึ้น เธอยังแอบส่งยิ้มให้หนุ่มรูปหล่อทุกวัน จึงไม่มีใครว่าอะไรเขาที่คอยให้กำลังใจผู้ป่วยสาวแค่ตรงนั้น ไม่ได้รบกวนอ

“อริส...! พ่อจะตัดบัตรเครดิตลูก พ่อไม่รับลูกเขยที่ไหนด้วย ถ้าไม่ใช่เตชิน!” เสียงตวาดไล่หลังพาวงหน้าหวานส่ายไปมา ก่อนหันหลังกลับไปบอก“พ่ออยากทำอะไร พ่อทำเลย เอาที่พ่อสบายใจ แต่บางที... พ่อควรสละเวลาให้นักสืบไปสืบเรื่องของหนูมากกว่าเรื่องหมอไอ หนูมีทรัพย์สินส่วนตัวอยู่เท่าไร ไม่รวมที่แม่ทิ้งไว้ให้หนู... หนูถึงได้ไม่ใช้เงินพ่อเพราะแบบนี้ไง”ท้ายคำนั้นทำให้คนพ่อพยายามสงบสติอารมณ์ เมื่อเขาไม่เคยใช้ไม้แข็งได้ผลกับอริสา ก้าวตามไปรั้งไว้ด้วยเสียงอ่อน “ลูกจะไปไหน? งานที่ฟาร์มเสร็จดีแล้วเหรอ ศพสีนวล... ลูกจะเอายังไง? จะมาเผามันไหม หรือจะให้พ่อทำปุ๋ย”“หนูจะฝังมันเอง” พูดเท่านั้น เธอก็กระตุกมือหนาของคนข้างกาย ให้เดินไปจากสถานที่อันน่าอึดอัด เพราะไม่คิดว่าพ่อจะเอาเรื่องม้ามาข่มขู่เธอไอศูรย์สัมผัสได้ว่ามือที่กอบกุมกันนั้นสั่นเทาและเย็นเฉียบ แม้กระทั่งว่าเปิดประตูให้เธอขึ้นรถยนต์แล้วเขาต้องสตาร์ทเครื่องทิ้งไว้ด้วยหวังจะให้เธอใจเย็นลงตามเครื่องปรับอากาศ เอื้อมไปกุมมือเล็กไว้อีกครั้งอย่างแผ่วเบา“ผม... ทำให้คุณกับพ่อทะเลาะกันหรือเปล่า?”“ไม่เกี่ยวกับหมอไอหรอกค่ะ พ่อเป็นแบบนี้มานานแล้ว ฉันด้วย... ฉัน