บททั้งหมดของ คุณหมอตัวประกอบขอเป็นพระเอก: บทที่ 41 - บทที่ 50

“เรียกแบบไหน... ฉันก็รักหมอไอคนเดียวไหมคะ?” เลิกคิ้วถาม เลื่อนมือขึ้นล้อมกรอบวงหน้าหล่อเหลา ปรากฏรอยบุ๋มบนแก้มทั้งสองข้าง เขายิ้มกว้างหวานจนเห็นไรฟันขาวครบทุกซี่ โน้มใบหน้าลงกระซิบข้างหูทีละคำ “ครับ... ที่รักของพี่...” พูดพลันสอดประสานมือของเขาเข้าหามือเรียวครบทุกง่ามนิ้ว วาดมือทั้งสองของเธอวางทาบบนที่นอนพลันหยัดกายขึ้นดันหัวเข่าทั้งสองออกกว้าง สีหน้าหยอกเย้าแปรเปลี่ยนเป็นขึงขังจริงจัง “อริสครับ... มดกัดนิดเดียวนะ...” ในน้ำเสียงปลอบประโลมอย่างใจดีบอกและก็ยังรอจนคนใต้ร่างพยักหน้าหงึกหงิกว่าพร้อมจะเป็นคนหนึ่งคนเดียวกัน แม้ทุกคำเตือนมากมายไหลผ่านหัวสมองมาให้รู้สึกกลัวเป็นธรรมดา พอร่างหนาขยับสะโพกเคลื่อนเข้าหาอย่างเชื่องช้า เธอก็หลับตาปี๋ ไม่ปล่อยให้เสียงใดหลุดรอดออกจากริมฝีปากที่กัดกันแน่น สองมือบีบมืออุ่นที่จะบีบตอบกลับเป็นเชิงให้กำลังใจเธออยู่เสมอ เหมือนใบมีดคมอาบน้ำผึ้งหวานกรีดลงเนื้อจนบาดลึกซึมซาบทุกความเร่าร้อนทรมาน เป็นความเจ็บปวดน่าพึงใจ อ่อนโยนกว่าที่คิดไว้มากคราได้หลอมรวมกันทีละนิด และนิดเดียว... ทุกอย่างดำเ

“ถามแปลก แม่เลี้ยงอริสมากับมือ แม่ชอบอริสเหมือนอาภพกับน้าแก้วชอบเรา” ความคิดคำนึงที่มีต่อเพื่อนรักสลักลึกลงไปในจิตใจ น้ำเสียงของขวัญฤดีจึงหม่นลง “ถ้าน้าแก้วยังอยู่.. แม่อยากให้น้าแก้วได้เห็นลูกชายแม่กับอริสใส่ชุดแต่งงานสักครั้ง” “แต่แม่ก็ปล่อยให้ผมมาเจอน้องตอนนี้ ตอนอายุสามสิบสองนะครับ” คนถูกตำหนินิ่งงันไป ด้วยใจเจ็บร้าวที่ประกาศออกมาทางสีหน้าและแววตา เธอไม่ได้ติดต่อพิภพมานานเพราะทำใจไม่ได้ตั้งแต่เกิดเรื่องราวของสองแม่ลูกที่มีคนหนึ่งต้องสังเวยชีวิตให้กับควันบุหรี่มือสอง “ถ้าแม่อยากไปรับประทานอาหารกับอาภพ ตามสบายนะ ผมจะเข้าเมืองไปหาเพื่อนฝูงบ้าง ทำงานให้อาภพทุกวัน... เหนื่อย” เตชินลุกจากโซฟาที่นั่งอยู่ด้วยท่าทางเหนื่อยหน่าย ก่อนจะถูกรั้งเตือน “อาทิตย์หน้าอย่าลืมไปไหว้น้าแก้วน่ะ” “ครับ ไม่ลืม แต่คืนนี้ คืนพรุ่งนี้ วันหยุดผมจะไปปาร์ตี้กับเพื่อน” ย้ำชัดหนักแน่น คนแม่ส่ายหน้าไปมาด้วยความที่หลายวันมานี้ ลูกชายไม่ค่อยกลับบ้านกลับช่องยังดูหงุดหงิดแปลก ๆ พอประตูบ้านปิดลง ขวัญฤดีทิ้งแผ่นหลังพิงกับโซฟาถอนหายใจเสียงดัง “เฮ้อ!

ร่างบางในเดรสหวานสีชมพู ทั้งที่เธอไม่ค่อยจะได้แต่งตัวสวยบ่อยนัก เข้ากันกับคนข้างกายที่ใส่เสื้อเชิ้ตสีโอรส และด้วยแสงประกายวิบวับของเพชรเม็ดงามบนนิ้วนางข้างซ้าย ไม่มีใครได้ยินข่าวดีจากคนเป็นพ่อเลย ขนาดว่าขวัญฤดีกับเตชินยังทำตาโตเท่าไข่ห่านมาแต่เช้า ครอบครัวของอริสาเป็นครอบครัวใหญ่ นาน ๆ ครั้งงานปีใหม่หรืองานบุญคงได้พบปะกัน เธอหันไปถามชายหนุ่มว่ารีบไหมก่อนได้รับคำอนุญาตว่าไม่เป็นไร ไอศูรย์อาศัยอยู่ลำพังกับพ่อ พวกเขาทำบุญให้แม่เป็นประจำไม่จำเป็นว่าจะเป็นวันครบรอบวันเสียชีวิต จึงมีเวลามากพอแนะนำตัวให้ครอบครัวของฝ่ายหญิงรู้จัก และก็ถูกซักถามไปตามประสาความอยากรู้อยากเห็นของคนเฒ่าคนแก่ กระทั่งว่าพากันไปถึงนอกพระอุโบสถ มีม้าหินนั่งเรียงรายหลัง คุณหมอหนุ่มยังต้องตอบคำถาม เขาไม่ได้รู้สึกรำคาญใจเลย หากว่ามันเป็นความสบายใจของอริสา สายตาหลายคู่ผลัดกันมอง ตั้งใจฟังเรื่องราวหลายอย่างจากปากสองหนุ่มสาวอย่างชื่นชมว่าเหมาะสมกันดี แต่ก็มีเรื่องค้างคาใจเรื่องหนึ่ง “หมอไอจะมาขอหนู... แต่พ่อไม่เคยว่าง หนูอาจต้องรบกวนป้าอิ่ม แม่บัว...” “

“หมอไอไปเอายามาจากไหน มาเที่ยว ต้องพกยาขนาดนี้?” ถามหน้ายุ่งมองถุงยาบนหน้าตักที่มีของจากกระเป๋ามากมาย ปรกติไปไหนมาไหนด้วยกันของทุกอย่างมักอยู่ในกระเป๋าของเขาคนเดียวเพราะความสะดวกในการหยิบใช้ เธอสูดหายใจเข้าลึกพอได้กลิ่นยาดมจากมือหนาที่เอื้อมมาแตะตรงปลายจมูก พอให้อาการเวียนหัวดีขึ้นบ้าง “ยาสามัญประจำบ้าน ต้องติดตัวไว้...” “ดูคุณไม่ตกใจเลยนะคะ เมื่อก่อนหมอออกจะเป็นห่วงฉัน” “พี่จะตกใจทำไม? ถ้าอริสกินยาพลาดไปเม็ดหรือกินผิด มีโอกาสที่จะท้องได้อยู่แล้ว มันไม่มีวิธีอะไรป้องกันได้ร้อยเปอร์เซ็นต์” คำแนะนำของสัตวแพทย์หนุ่มที่เรียนวิชาแพทย์พื้นฐานมา สร้างความหวั่นไหวให้หญิงสาวได้ไม่น้อย ดวงตาคู่สวยกลอกไปมา ท่าทางเป็นกังวล “แล้ว... ถ้าฉันท้องไม่รู้ตัว ฉันยังกินยาคุม ลูกในท้องฉันจะเป็นอะไรไหมคะ?”“เป็นแน่นอน! อันตรายมาก ช่วง 20 สัปดาห์แรกของการตั้งครรภ์ ภาวะแท้งมันเกิดขึ้นได้ไม่ยากอยู่แล้ว... เราเอากันมันสุด ๆ แต่ลูกของเรา... ลูกพ่อ...” เสียงสั่นขาดหายไป ชายหนุ่มยกมือขึ้นป้องปากเหมือนว่าเขาจะร้องไห้ออกมากับการกระทำ ไม่ต่างจากว่าภรรยาของเขาเป็นฆาตกรฆ่

“ผมว่าพวกมันไม่น่าจะเป็นอะไรแล้วล่ะ อืม.. ฟาร์มปิดพอดี พนักงานไม่มาทำงาน หมอไปเก็บขี้ม้าละกัน” “อะไรนะ... ครับ?” ถามพลันหัวเราะยังกับว่าเป็นเรื่องตลก “คุณจะให้หมอมาเก็บขี้มา...?” หนุ่มใหญ่วัยห้าสิบสองไหวไหล่ย้ำด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “ใช่... ไม่ได้พูดผิด ผมวานหมอเก็บขี้ม้าหน่อย จะเก็บหรือไม่เก็บ? ขี้ม้าน่ะ” คิ้วเข้มหนาบนวงหน้าหล่อเหลาขมวดมุ่นมองคนข้าง ๆ การกระทำและคำพูดของพิภพทำให้เขานึกถึงละครหลังข่าว แม่สามีกดขี่ทำร้ายลูกสะใภ้ยังสั่งให้ไปเก็บขี้ม้า เหมือนเจ้าตัวจะลืมไปว่าเขาไม่ได้มาเพื่อขอร้อง “คุณอาแกล้งผมหรือว่ายังไง ถึงได้ไม่ตอบสักคำว่าจะยกลูกสาวให้ไหม? ญาติดีกับผมเถอะ ผมมาขอลูกสาวดี ๆ หรือคุณไม่กลัวอริสโกรธ ไม่กลับมาเหยียบฟาร์มอีกเลย อันที่จริงผมไปอยู่กับเมียสองคนได้นะ” “ไอ้หมอหมา...!” เสียงสบถด่าผ่านไรฟัน กรามแกร่งกัดกันแน่นเป็นสันนูน ไม่ได้รู้ว่าอีกคนก็โมโห สัตวแพทย์หนุ่มเก็บงำแววตาวาวโรจน์ร้อนลุกดั่งไฟไว้ในน้ำเสียงนิ่งเรียบ “ผมยอมทำให้ก็ได้นะครับ...” ในความหมายกำกวมว่าทำได้ทั้งสองอย่าง รถเบรกอย่า