บททั้งหมดของ คุณหมอตัวประกอบขอเป็นพระเอก: บทที่ 1 - บทที่ 10

เตชินรู้ตัวว่าเผลอทำเสียมารยาทจึงเลื่อนสายตาไปยังคนถาม “ผมทานข้าวกับแม่มาแล้วครับอาภพ แค่น้ำผลไม้ก็พอครับ” “โอเคไม่เป็นไร ไม่หิวก็ไว้มื้อหน้า” ก็คงไม่แปลกที่อริสาจะอิ่มไปดื้อ ๆ เพราะเธอไม่คาดหวังว่ามันควรมีมื้อหน้า มือเรียววางช้อนลงรวบไว้ในจาน ด้วยสีหน้าอันยากคาดเดาอารมณ์ เธอรู้ว่าพ่อกำลังคิดอะไรอยู่เหมือนกับที่พ่ออ่านความคิดเธอออก ถึงได้บอกให้เธอแต่งตัวสวย ๆ ลงมาต้อนรับแขกแต่เช้า ปรกติเธอหรือจะเคยหยิบเดรสมาใส่ มีแต่เสื้อโปโลกับกางเกงเข้ารูปสำหรับขี่ม้าตรวจงานในฟาร์ม ไม่ก็ยีนส์สบาย ๆ หากไม่โดนพ่อขู่ว่าจะขังเจ้าที่รักที่กำลังไม่สบายไว้ให้มันตายคากรง! ก็ฝันไปเถอะว่าจะเห็นอริสาในสภาพคุณหนูสุด ๆ ยังปาดลิปสติกสีแดงในมาดนางพญาไว้ข่มคนให้เป็นของแถม ที่รัก สุนัขตัวโตขนยาวสลวยสีบรอนซ์ทองสมชื่อโกลเด้นรีทรีฟเวอร์ นอนซมไข้อยู่ตรงมุมห้อง ได้รับความเป็นห่วงจากเจ้านายผ่านทางแววตาอยู่ตลอด มันได้แต่หวังว่าเจ้านายสาวของมันจะไม่นั่งสนทนากันนานนัก พอแม่บ้านรินน้ำผลไม้ให้แขก เขาก็ย้ำกับลูกสาว “อริส อย่าทำเสียแขกพ่อเชียว ตอนเด็ก ๆ เรากับพี่เตเป็น

เจ้าหมาตัวโตได้รับความช่วยเหลือจากมือหนาใต้ถุงมือยางสีขาวในอีกฝั่งของเตียงเหล็ก มันสะดุ้งทันทีที่สัมผัสได้ถึงโลหะเย็นเฉียบ เหมือนหมาโดนน้ำร้อนลวกตกใจกลัวก็ถีบเท้ายันหน้ายันหลังสู้แรงมนุษย์ คนที่ยืนอยู่ตรงข้ามกันจึงต้องออกแรงกดมันให้นอนราบลงในท่าตะแคงสักทางหนึ่ง“โอ๊ย!” เสียงหวานอุทาน หลังหลบเท้าปุกปุยจนฟาดหน้าผากเข้ากับคุณหมอที่หลับตาปี๋เพราะความเจ็บ ดวงตาคู่กลมโตลืมพรึบมองขนตางอนเป็นแพหนารับจมูกโด่งเป็นสันคม วงหน้าหล่อเหลาลงตัวไม่มีแม้รอยฝ้ากระ ลูกกะตาเธอก็ติดหนึบอยู่กับหน้าคุณหมอหมา! ขณะที่อีกคนไม่ได้ต่อว่าอะไรกับรอยแดงบนหน้าผาก นัยน์ตาคู่สีน้ำตาลสวยพร่างพราวสบมองมานิ่ง ๆ ไม่รู้ว่าเขาอาจนึกโกรธเธออยู่ลึก ๆ หรือว่ากำลังคิดอะไรแน่ อริสาพอตั้งสติได้ในอีกครู่หนึ่ง “เอ่อ... ขอ.. โทษค่ะ” ตะกุกตะกักตอบ คุณหมอหนุ่มแย้มยิ้มอยู่บนใบหน้า เป็นรอยยิ้มที่ให้ความรู้สึกอบอุ่นผ่อนคลาย “ไม่เป็นไรครับ” รอยบุ๋มบนแก้มทั้งสองข้างทำเอาแทบจับไข้ตามหมา หญิงสาวกลอกตาไปมา ยืนตัวเกร็งมือเหงื่อชุ่มบีบขนสีทองอยู่แน่น กลายเป็นว่าสุนัขที่กำลังดิ้นพล่านไม่ต

ด้วยใจรักการยิงปืนมาตั้งแต่อายุสิบแปดปี เป็นนักกีฬาทีมชาติชนะเลิศเหรียญทองประเภทปืนสั้นมาตรฐานแชมป์โลกเยาวชนสองปีซ้อน มีใบอนุญาตเป็นผู้อบรมครบถ้วนตามหลักสูตรครูรุ่นพี่ส่วนใหญ่ค่อนข้างเกรงใจที่จะเรียกอริสาว่าน้อง...“ไม่กล้าครับ พี่แค่แวะมาทักทาย ให้กำลังใจ เผื่อครูอริสจะเหนื่อย”ชินดนัยยกยิ้มเจ้าเล่ห์มองหญิงสาวหน้าตาสะสวยวัยยี่หกปี ลูกศิษย์คนสวยข้าง ๆ ครูสาวที่สวยไม่แพ้กัน แล้วก็เดินไป อริสาจึงจับด้ามโลหะขึ้นมาใหม่ สาธิตวิธีการโดยไม่ได้ลั่นไกออกมา “น้องพายสังเกตดูนะ ในแบบที่ไม่มีมือซ้ายประคองช่วยกับมี การสะบัดของข้อมือมันต่างกัน เวลายิงเราควรจับให้มั่นเสียดีกว่าจับมือเดียวให้มันสะบัด แต่ว่าดีแล้วล่ะ วันนี้ยิงปืน.38 ได้เข้าเป้ากลางเกือบทุกนัด” “แล้วอาทิตย์นี้พายจะได้เปลี่ยนปืนไหมคะ?” “ได้แน่นอนน้องพาย ชั่วโมงหน้ามาลองปืนแม็กกาซีนคอมแพ็ค 9mm กัน มีตั้งแต่ 3.5 นิ้วถึง 4 นิ้ว น้ำหนักเบาถนัดมือ เหมาะสำหรับผู้หญิงสวย ๆ อย่างเราเชียว” อาวุธในมือถูกวางลงบนโต๊ะเบา ๆ อีกคนก็วางอุปกรณ์การเรียนลงเช่นกัน พอใกล้จบชั่วโมง ขณิกาได้รับการแนะนำให้รู้จักล

“คลินิกอยู่ข้างหน้านี่เอง เอ่อ.. แล้วลุงต้องวนกลับไปรับนายหัวไหมครับ? คุณอริส” คุณลุงไม่ค่อยแน่ใจ ทว่าพอสบเข้ากับรอยยิ้มร้ายกาจตรงมุมปาก“คนรักกันมันต้องตากฝนกอดกันตัวกลมกลางป่าสิลุง โรแมนติกสุด ๆ”“ลุงว่าฟังดูน่ากลัวมากกว่าโรแมนติกนะ..” สารถีคนดีแค่นหัวเราะ ก่อนขับรถยนต์ต่อไปจนถึงที่หมายในอีกไม่นาน โดยไม่ลืมว่าจะต้องวิ่งตากฝนไปเอาร่มท้ายกระโปรงหลัง ทว่าเขาได้รับความใจดีจากหญิงสาวกว่าทุกวัน“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันมีร่ม.. ลุงรอนี่”ร่มพับสีน้ำเงินถูกหยิบออกมาจากกระเป๋า ร่างบางเปิดประตูลงจากรถยนต์ ฝ่าสายฝนที่หยาดหยดลงมากระแทกร่มคันน้อย ดังระรัวไม่ต่างจากเสียงหัวใจสาวในทุกย่างก้าว ขณะที่เธอไม่ลืมว่ามาซื้อขนมสุนัขกระดูกขัดฟันรสเนื้อ เนื้อไก่ผสมผักโขม ปอร์ปคอร์นแคปหนังวัวลดคราบหินปูน เป็นขนมที่เจ้าที่รักชื่นชอบมากที่สุด ร่างบางตรงไปที่ชั้นวางขนมข้าง ๆ เคาน์เตอร์ หลังเก็บร่มไว้ในชั้นวางร่มข้างหน้าคลินิกเรียบร้อยดีดวงตาคู่สวยเบิกกว้างมองความว่างเปล่า ตวัดตามองไปรอบ ๆ กาย บรรดาสาวน้อยใหญ่ยืนชะเง้อคอมองอะไรสักอย่างหา! ขนมหมาหมดเกลี้ยงชั้น แล้วนี่อะไร? ติ่งเกาหลีมายืนรอไอดอลที่สนามบินรึ!“ขอโทษนะค

สองหนุ่มสาวต่างวัยคงได้ปรับความเข้าใจกันเป็นที่เรียบร้อยด้วยฝีมือของอริสา เมื่อเช้าวันต่อมา ในห้องรับประทานอาหารของบ้านนายพิภพวันนี้ ผู้คนพร้อมหน้าพร้อมตา อาหารมากมายเต็มโต๊ะทั้งอาหารฝรั่งไทย ขณิกานั่งอยู่ข้าง ๆ เจ้าของบ้าน อีกฝั่งหนึ่งมีขวัญฤดี บุตรชาย และนายพลตำรวจใหญ่ พลตำรวจเอกปรีชาสนิทสนมกับพิภพมานาน มักมาเยี่ยมเยียนฟาร์มอยู่ทุกเดือน บางครั้งก็ชักชวนเพื่อนฝูงลูกน้องมาเที่ยว มาสังสรรค์กันทั้งโรงพัก ช่วงนี้ลูกสาวกลับมาอยู่ด้วยดูจะมาบ่อยขึ้น อริสายกมือไหว้ผู้ใหญ่ที่คุ้นเคยกันเป็นอย่างดี นายตำรวจใหญ่วัยหกสิบในเครื่องแบบเต็มยศวางช้อนลง รับคำทักทายผู้น้อย “มาพอดีนะเรา ลุงกำลังบ่นถึงอริสอยู่เลย นึกว่าจะไม่ได้กินข้าวด้วยกันซะแล้ว” “ขอโทษที่ให้รอนะคะ ลุงชา ป้าขวัญ หนูแต่งตัวนานทุกที กลัวสวยไม่พอไปตรวจฟาร์มค่ะ” ในคำขอโทษที่จำต้องโกหกไป เพราะเธอดันตื่นสาย อริสาไม่สามารถทำตัวไร้กิริยามารยาท กับผู้มีพระคุณอย่างขวัญฤดีที่สลับเลี้ยงเธอกับบิดามาตั้งแต่ตัวเล็ก ๆ หรือแม้แต่นายตำรวจใหญ่ผู้คอยให้ความช่วยเหลือฟาร์มม้าแห่งนี้มาตลอด เวลามีเรื