All Chapters of คุณหมอตัวประกอบขอเป็นพระเอก: Chapter 51 - Chapter 60

อริสาเป็นลูกคุณหนูเท่าไร เวลาเธออยู่ที่นี่กลับเป็นคนกินง่ายอยู่ง่าย นอนเยอะ! กว่าคนทั่วไป อารมณ์ขึ้น ๆ ลง ๆ ผิดแปลกจนเขาสังเกตเห็นได้ เช้านี้ไอศูรย์ตื่นมาทำกับข้าวไว้ให้ด้วยความที่เมื่อวานเย็นกลับไวกว่าคนที่โหมงานฟาร์มจนดึกดื่น ยังอุตส่าห์แวะไปเก็บเสื้อผ้า ข้าวของเครื่องใช้มาเสียเยอะแยะให้เขาอดดีใจไม่ไหว กลิ่นหอมกรุ่นของอาหารคงจะลอยไปแตะจมูกคนนอนให้ตื่นเต็มตา หญิงสาวจึงลุกตามมาหาเขาที่ห้องครัว ทำด้อม ๆ มอง ๆ อยู่ว่าเขากำลังทำอะไร “ตื่นแล้วเหรอ? กินข้าวต้มก่อนนะ พี่ทำเสร็จพอดี” ในท่าทีเป็นห่วงเป็นใย ธรรมชาติของร่างกายที่ดึงดูดกันและกันตลอดเวลา ร่างบางในชุดกระโปรงนอนสีดำเป็นเงามันก้าวเข้ามากอดเอวของเขาไว้ ใบหน้าสดสวยซีดเซียวซุกลงบนแผงอกกว้าง “ไปทำงานไม่ไหวแน่เลย... รู้สึกไม่สบาย อยากไปหาหมอค่ะ” มีบางอย่างเกิดขึ้นจนอริสาจำเป็นต้องบอกไปแบบนั้น และก็แน่ว่าเธอคงไม่ได้หมายถึงตัวเขา... “มาสิครับ... มาหาพี่หมอได้ตลอด... ยินดีต้อนรับ” “หมอไอว่าฉันเป็นหมาเหรอ? เดี๋ยวเถอะ เดี๋ยวจะโดน...” จู่ ๆ เธอก็เกิดไม่พอใจเขาขึ้นมา ชายหนุ

ได้ยินคำว่า ‘ลูก’ มือที่ค้างอยู่บนอากาศหยุดลงกำมันแน่น ตัวสั่นเทาหายใจหอบเพราะความโกรธ และด้วยฮอร์โมนคนท้องหรืออย่างไรไม่รู้ น้ำหยดใสไหลพรากจากดวงตาคู่สวยลงอาบแก้มไม่ขาดสาย “ฮึก... ฉันบอกว่าไม่พร้อมไง ทำไมพี่ไม่ฟังฉันเลย... ทำไมเอาแต่ใจขนาดนี้” หัวใจชายหนุ่มกระตุกวูบกับน้ำตาของแฟนสาวที่เขาไม่เคยทำให้เธอร้องไห้แม้สักครั้ง มือหนาเอื้อมไปกุมมือเรียวที่สะบัดมือของเขาออกอย่างไร้เยื่อใย น้ำเสียงของเขาจึงเบาลง “โธ่... อริส อย่าเป็นแบบนี้สิ พี่อายุสามสิบห้าแล้วนะครับ ไม่มีตอนนี้จะมีตอนไหน คนดี... ต่อไปนี้พี่จะยอมอริสทุกอย่าง... อริสครับ พี่ขอโทษนะ” “ทุกอย่าง...?” คนถามย้ำยกมือขึ้นปาดแก้มไว ๆ กับข้อแลกเปลี่ยนที่คาดว่าเธออาจได้ใช้มัน “คุณต้องฟังฉันทุกอย่าง คุณจะทำมันใช่ไหม?” “ครับ... ต่อไปนี้พี่จะไม่ขัดใจอริสเลย อย่าร้องไห้นะที่รัก” ริมฝีปากที่เอ่ยถ้อยคำหนักแน่นแตะลงบนแก้มร้อนผ่าว ซับหยาดน้ำตาจนเกลี้ยงเกลา หญิงสาวพริ้มตาปิดลงรับสัมผัสแสนอ่อนโยนของสามี ฝ่ามืออุ่นร้อนที่ยกขึ้นล้อมกรอบใบหน้า พาความรู้สึกมากล้นท่วมทะลักในใจ เธอ

“อาภพลืม ๆ เรื่องของผมกับอริสเถอะครับ น้าแก้วแค่เห็นว่าผมกับน้องน่ารักดี ไม่เห็นต้องไปคิดจริงจัง ผมไม่อยากสร้างเวรสร้างกรรม ไปพรากคนรักกันมันบาปกรรม น้องพายเคยบอกผม” พิภพแค่ได้ยินชื่อคนรักเขาจึงได้สติกลับมา หยิบกล่องเล็ก ๆ สีแดงใบหนึ่งออกมาจากกระเป๋าเสื้อเชิ้ต วางลงบนโต๊ะเบา ๆ มันเคยเป็นของสำคัญที่สุดของเขาที่ดื้อรั้นมาจนสุดทาง คงไม่มีหวังอะไรอีก “ก่อนแก้วเสีย แก้วให้อาไว้ ให้อาให้เต อยากเอาไปทำอะไรก็ทำเถอะ...” เตชินหน้าตะลึงงัน กล่องกำมะหยี่สีแดงเก่า ๆ เบื้องหน้าสายตา เดาได้ไม่ยากเลยว่าข้างในเป็นอะไร และด้วยเหตุใดเจ้าของบ้านจึงกำชับนักหนาว่าเขาจะต้องมาในวันนี้ “อาขอไปคุยกับลูกก่อนนะ” ในสายตาอาลัยอาวรณ์เป็นครั้งสุดท้ายกับแหวนแต่งงานที่เขาให้กับอดีตภรรยาผู้ล่วงลับไปด้วยควันบุหรี่มือสองของเขาเอง พร้อมคำสั่งเสียซึ่งเขาไม่สามารถทำมันได้ ร่างสูงลุกไปทิ้งสองแม่ลูกไว้ “น้าแก้วนะน้าแก้ว... คนเขาวุ่นวายกันไปหมดเพราะแหวนน้าแก้ววงเดียวเนี่ย” คนบ่นคว้ากล่องมาเก็บไว้ลวก ๆ อย่างไม่พอใจ โครม! เสียงของหล่นกระจายจากที่ไหนสักแห่งใน

นายหัวฟาร์มม้าดูจะทำตัวหม่นหมองลงทุกวันจนคนรอบกายพลอยเครียดตาม สิ่งหนึ่งที่เธอชื่นชมขณิกาคือไม่หวั่นไหวไปกับผู้ชายมากคารมอย่างเมธพนธ์ที่ไม่ได้หน้าตาขี้ริ้วขี้เหร่ ยังมีฐานะร่ำรวยกับธุรกิจสีเทาที่จับอยู่ ความเจ้าเล่ห์ของนายเมธพนธ์นับว่าเป็นตัวร้ายได้อย่างสมบูรณ์แบบ ขณะที่อีกคนไม่ได้เข้าใจในความหมายของเธอเลย หันกลับไปทางภรรยาที่เสียชีวิตในวัยสามสิบเจ็ดปี “แกไม่รักแม่แกแล้วหรือ? อริส” หญิงสาวสะบัดศีรษะอย่างหัวเสีย และที่ว่าจะไม่พูดก็ไม่น่าไหว... “แม่ตายไปตั้งกี่ปีแล้วพ่อ นี่คือชีวิตของคนเป็น คนที่ต้องเอาใจใส่คือคนที่ยังอยู่ ไม่ใช่คนตาย” หัวใจหนุ่มใหญ่พลันกระตุกวาบกับคำพูดตรง ๆ ของลูกสาว เขาไม่เคยสนใจความสุขนั้นเลย ยังพยายามยัดเยียดความคิดให้ลูกแต่งงานกับเตชิน เพราะเป็นความต้องการของคนตาย... เพราะเขาเป็นฆาตกร... ยังไม่สามารถทำตามคำสั่งเสียสุดท้ายของภรรยาได้ ดวงตาคู่คมเอ่อคลอหยดน้ำใสกับทุกความรู้สึกผิดในอดีต เสียงทุ้มสั่นเครือ “มาไหว้แม่ก่อน” หน้าเจดีย์ที่มีกระเบื้องหลากสีใต้ร่มไม้ พ

มือหนากำหมัดแน่นแม้จะมีแค่รีโมตในมือ แววตาวาวโรจน์สาดประกายไปยังรายการตลก ซึ่งเขาไม่มีอารมณ์จะดูมันเหมือนทุก ๆ วัน “ถ้าแกจะมาตอกย้ำฉันก็ไปเถอะ… ไปไหนก็ไป...” “โธ่… พ่อ… ไอ้เมธพนธ์มันโคตรร้ายเลยนะพ่อ หนูไม่ชอบมัน ทำไมพ่อต้องเป็นแบบนี้ด้วย หนูไม่เข้าใจ” พ่อที่พูดไม่รู้เรื่องยังดีกว่าคุณพ่อเซ็งโลก ทำหูทวนลม อริสาพยายามเซ้าซี้เรื่องเดิม ๆ อยู่อย่างนั้น ทว่าคงไม่มีคำตอบจากร่างสูงในสภาพอิดโรย ขอบตาดำคล้ำด้วยความที่คงนอนคิดอะไรหลาย ๆ อย่าง จนเธอถึงกับถอนหายใจเสียงดัง ยกมือขึ้นลูบบ่าลูบหลังปลอบประโลม “พ่ออกหักยังไงพ่อยังมีหนู หนูไม่ทิ้งพ่ออยู่แล้ว... พ่อเหนื่อย พ่อหยุดงานไปนะ ดูตลกดูหนัง หนูไปทำป๊อปคอร์นให้” พิภพยิ้มเจื่อน ไม่ได้ดีใจกับคำปลอบของลูกสาวเลย ในที่สุดเขาก็ต้องถาม “อะไรนะ? แกบอกว่าฉันอกหัก?” “ใช่... พ่ออกหักแน่นอน ถ้าพ่อยังนั่งอยู่แบบนี้นะ เอาจริง ๆ ถ้าหนูเป็นพ่อ หนูปล้ำน้องพายไปนานแล้ว ไม่ปล่อยให้เสือโหยคาบไป ป่านนี้กินอิ่มท้องไปแล้วมั้ง เอาเถอะ...ไว้หนูแนะนำเพื่อนสาว ๆ สวย ๆ เอ๊าะ ๆ ให้พ่อใหม่ส