บททั้งหมดของ สิงหราชติดบ่วง: บทที่ 1 - บทที่ 10

วราลีกำลังตกงานเพราะพิษเศรษฐกิจตกต่ำทำให้บริษัทที่หญิงสาวทำงานอยู่ต้องคัดพนักงานออกเป็นจำนวนมาก และเธอก็เป็นหนึ่งในพนักงานกลุ่มนั้น หญิงสาวได้รับจดหมายเลิกจ้างพร้อมเงินชดเชยไม่กี่เดือน ต้องเสียเวลามาเริ่มนับหนึ่งใหม่ หางานทำใหม่ เธอเป็นเพียงพนักงานบัญชีธรรมดา เรียบจบออกมาก็ได้งานจากบริษัทที่เคยฝึกงาน แต่พอทำได้ไม่นานก็ดันถูกเลิกจ้างเพราะบริษัทต้องการควบคุมค่าใช้จ่าย ท่ามกลางเศรษฐกิจตกต่ำแบบนี้ มีพนักงานหลายร้อยคนที่ถูกเลิกจ้างเช่นกัน บางคนคร่ำครวญ บางคนรวมตัวกันประท้วงบริษัท ส่วนวราลีเพียงเก็บข้าวของออกจากบริษัทเงียบๆ แล้วกลับบ้านไปค้นหางานตามอินเทอร์เน็ต เธออยากหางานใหม่ให้เร็วที่สุด เพราะภาระผ่อนบ้านที่เพิ่งซื้อไม่ถึงปีกำลังรออยู่หญิงสาวนั่งแท็กซี่มาจนถึงปากทางเข้าหมู่บ้านจัดสรรที่ตัวเองอาศัยอยู่ จ่ายเงินให้กับแท็กซี่ด้วยแววตาละห้อย เมื่อแบงก์ร้อยที่น้อยนิดในกระเป๋าปลิวไปอีกสองใบก่อนขนข้าวของลงจากรถแล้วเดินเข้าไปด้านใน บ้านสองชั้นขนาดสองห้องนอนสองห้องน้ำ มีห้องนั่งเล่น วราลีเพิ่งผ่อนไปได้ไม่ถึงครึ่งปี หากทำงานปกติก็คงจะผ่อนต่อไปได้ไม่มีปัญหาอะไร แต่ตอนนี้เธอตกงาน ถึงแม้จะมีเงินชดเ

วราลีขีดๆ เขียนๆ ด้านข้าง โชคดีที่ไม่มีใครเดินผ่าน ถึงแม้รถราที่ขับผ่านบางคนจะมองเธอด้วยสายตาแปลกๆ แต่ใครแคร์กันล่ะ ตอนนี้เธอขอระบายความโกรธก่อนก็แล้วกัน หญิงสาวใช้ขมิ้นขีดรถจนเหนื่อยหอบ พอความโมโหคลายลงก็รีบยัดส่วนที่เหลือใส่ถุง เหลียวซ้ายมองขวาอีกรอบ“เฮอะ โชคดีเท่าไรที่ฉันไม่เอากุญแจรถขูดให้” หญิงสาวพูดทิ้งท้ายก่อนตั้งท่าจะข้ามกลับไปอีกฝั่ง รีบชิ่งหนีก่อนที่เจ้าของรถจะมา“เฮ้ย! ทำไมรถเป็นแบบนี้วะ”เสียงผู้ชายดังขึ้นด้านหลัง ขณะที่วราลีกำลังรอข้ามถนน หญิงสาวสะดุ้งเฮือกภาวนาให้ถนนโล่งเธอจะได้รีบข้ามรีบเผ่นไปจากที่นี่เสียทีแต่ดูเหมือนช้าไป เมื่อเสียงทุ้มร้องเรียกด้านหลัง....“คุณ! คุณ!”วราลีค่อยๆ หันหน้าไป พยายามตีหน้านิ่ง หญิงสาวสบตากับผู้ชายตัวโต รูปร่างสูงใหญ่แต่งกายด้วยเสื้อยืดกางเกงยีนส์สีซีด ผมสีดำยุ่งๆ ไม่เป็นทรง นัยน์ตาสีดำคมเข้ม คิ้วหนาเป็นปื้นรับกับดวงตา จมูกโด่งเป็นสัน ชายหนุ่มไว้หนวดไว้เคราเหมือนขุนโจรที่เธอเห็นในละคร ท่าทางเหมือนโจรผู้ร้าย วราลีรู้สึกคลับคล้ายคลับคลาเหมือนเคยเห็นผู้ชายคนนี้มาก่อน แต่นึกไม่ออก และไม่ใช่เวลาที่จะมานึกด้วย เพราะเธอเพิ่งไปก่อวีรกรรมกับรถเขา

“ตกลงยังไงหนูลี ทำไมหนูจะไม่ไป...” เสียงมารดาเร่งเร้าเอาคำตอบ“หนูลี...ไปก็ได้ค่ะ” วราลีกัดฟันตอบ เพราะไม่อยากอธิบายอะไร การที่ต้องใช้สมองนึกรื้อฟื้นความหลังมันไม่ใช่สิ่งที่น่าพิสมัยสำหรับเธอ “แล้วจะให้หนูลีเปลี่ยนตั๋วเดินทางไปเชียงรายเลยใช่ไหมคะ”“ใช่จ้ะลูกรัก...ถึงที่นู้นโทรหาแม่ด้วยนะ อ๋อ เดี๋ยวแม่ส่งไลน์เบอร์โทรนาตยาให้นะหนูลี ถึงสนามบินก็โทรบอกน้านาต” น้ำเสียงมารดาดูสดใสเป็นพิเศษ“ค่ะแม่”“เดินทางปลอดภัยนะจ๊ะ สู้ๆ จ้ะ”วราลีรับคำ พลางทำหน้าแปลกๆ เมื่อได้ยินประโยคปิดท้ายของมารดา แต่เพราะตอนนี้เธอกำลังกังวลกับการเผชิญหน้ากับผู้ชายในความทรงจำเมื่อวัยเด็ก ทำให้ไม่ได้เก็บคำพูดมารดามาใส่ใจอีก มารดาบอกสู้ๆ ก็คงเป็นการส่งกำลังใจให้เธอกับการเริ่มต้นงานใหม่ หญิงสาวพูดคุยกับมารดาอีกสองสามประโยคก่อนวางสาย หันไปมองกระเป๋าเดินทางของตัวแล้วก็ถอนหายใจจากมนุษย์เงินเดือนจะไปเป็นสาวชาวไร่เอาเถอะ...ถือว่าเปลี่ยนบรรยากาศก็แล้วกันสนามบินแม่ฟ้าหลวง (เชียงราย)วราลีลากกระเป๋าเดินทางเดินออกจากสนามบินมายังจุดรอรถ หญิงสาวล้วงโทรศัพท์มือถือออกจากกางเกง เลื่อนจอดูเบอร์มือถือที่มารดาส่งไว้ในไลน์ แล้วกดโทรอ

หญิงสาวได้แต่รับคำแล้วมองเจ้าของบ้านเดินออกจากห้องไป เธอเดินไปปิดประตู ลากกระเป๋ามาวางไว้ใกล้ตู้เสื้อผ้า ก่อนทิ้งตัวลงนอนบนเตียงห้องพักหรูหรา เจ้าบ้านใจดี...ดีจนน่าตกใจ ทำเอาเธอไม่สบายใจเลยจริง ๆ วราลีนอนคิดเรื่อยเปื่อย ก่อนลุกขึ้นนั่งแล้วเอื้อมมือหยิบโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่ข้างกายขึ้นโทรหามารดา“ว่ายังไงจ๊ะหนูลี ถึงไร่แล้วเหรอลูก...”“ถึงได้สักพักแล้วค่ะแม่” วราลีตอบ “คือว่า...แม่คะ หนูลีอยากจะถามแม่อีกครั้ง ตกลง ให้หนูลีมาทำงานเป็นเลขาลูกชายน้านาต หรือทำอะไรกันแน่”“ทำไมถึงถามอย่างนั้นล่ะ ก็ต้องทำงานเป็นเลขาสิจ๊ะ...”“ไม่มีอะไรค่ะแม่ หนูลีคิดมากไปเอง”“อย่าคิดอะไรมากมายเลยลูก งานที่นู้นก็ลองทำก่อน ถ้าไม่ไหวก็กลับบ้านเรา แม่แค่อยากให้หนูลีได้พักผ่อนเลยให้หนูลีไปที่ไร่แทนที่จะกลับบ้านเรา ถือเสียว่าไปเที่ยวนะลูกนะ”“ค่ะแม่”“ดีมากจ้ะ ลองก่อน สู้สักตั้ง อย่าเพิ่งท้อนะจ๊ะ แม่จะคอยเป็นกองเชียร์ให้”“สู้? กองเชียร์?”“สู้กับงานใหม่ไงล่ะ แม่จะคอยเชียร์ให้หนูลีทำงานอย่างราบรื่น งั้นแค่นี้ก่อนนะจ๊ะ แม่จะออกไปตลาดเสียหน่อย ไว้ค่อยคุยกัน...”“ดะ เดี๋ยวสิคะ แม่ แม่คะ!”วราลีมองหน้าจอที่ถูกกดตั

วราลียิ้มตามมารยาท พยักหน้าเบา ๆ เมื่อชายหนุ่มเดินจากไป เจ้านายหน้าโหดก็แค่นเสียงใส่“หึ มาทำงานวันแรกก็โปรยเสน่ห์ ตกลงนี่มาทำงานหรือมาหา...ผัว”“เอ๊ะ!” หญิงสาวเริ่มเก็บอารมณ์ไม่ไหว เมื่อเจอคำพูดร้ายกาจมาเกือบทั้งวัน ผู้ชายตรงหน้านี้ทำให้ความอดทนของเธอสั้น จนตอนนี้อยากจะตอบโต้“ทำไม พูดแทงใจล่ะสิ”“คุณสิงห์!”“หืม ทำไม ไม่พอใจเหรอ...ไม่พอใจก็ลาออกไปซะ”วราลีตั้งสติ นับหนึ่งถึงสิบในใจ เธอเข้าใจว่าอีกฝ่ายต้องการยั่วโมโหให้เธอรีบลาออกแล้วไปจากไร่ เขาไม่ชอบเธอเธอรู้ และเธอก็เคยไปก่อวีรกรรมกับรถสุดที่รักของเขา หญิงสาวตั้งสติได้ข่มความโกรธแล้วบอกอีกฝ่ายเสียงอ่อนเชิงขอร้อง“คุณสิงห์...เรื่องที่ผ่านมา ฉันขอโทษ”“ขอโทษ ขอโทษเรื่องอะไร” สิงหราชแกล้งถาม ความจริงเขาไม่ใช่คนนิสัยคิดเล็กคิดน้อย เพียงแต่ไม่ชอบใจ เด็กเส้น ของมารดา มีที่ไหนทำร้ายรถของเจ้านายแต่ยังตีเนียนทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ไม่ยอมขอโทษ แล้วแบบนี้จะทำงานร่วมกันได้ยังไง เขายอมรับว่ามีอคติ ไม่เคยคิดอยากจะให้เจ้าหล่อนมาทำงานด้วย ก็ดูสิรูปร่างบอบบางแบบนี้มาทำงานที่ไร่จะไปได้รอดสักกี่น้ำ“ขอโทษที่เคยทำรถคุณเปื้อน ทำรถคุณเป็นรอย ขอโทษที่ทำเป็น