All Chapters of แม่ทัพร้ายโหยหารัก: Chapter 51 - Chapter 60

“หา!... ให้ข้าเป็นขันที!” เสียงน้องชายหน้าสวยโวยวายขึ้นมาโดยพลัน ครั้นได้ยินพี่หยางหยางกล่าวออกมาเช่นนั้น พระเนตรคู่สวยขององค์ชายปีศาจเหลือบไปทอดพระเนตรน้องชายหน้าสวยอยู่เพียงครู่ ครั้นทรงได้ยินเสียงโวยวายของคนเป็นน้องดังแทรกขึ้นมา “เจ้าอยู่เฉยอันอัน!” รับสั่งเพียงสั้นๆ กลับไป พลางหันกลับไปทอดพระเนตรทหารคนสนิท “ข้าจะปลอมตัวเป็นองครักษ์และอันอันจะเป็นขันทีแอบแฝงอยู่ในราชสำนักสักระยะ เพื่อสืบข่าวบางอย่างที่อยากล่วงรู้มาโดยตลอด อีกทั้งเพื่อตัดไฟตั้งแต้ต้นลมมิให้บรรดาน้องชายต่างแม่ของข้าเหล่านั้นริอ่านแข็งข้อกับข้าขึ้นมาได้อีก! มีหลายสิ่งที่คิดเอาไว้นานแล้วและอยากลงมือเสียที ในที่สุดโอกาสก็มาถึง” ตุ้บ!!! พู่กันอยู่ในมือที่กำลังจดบันทึกเหตุการณ์ต่างๆ ขององค์ชายอิ๋งหยางรวมไปถึงเหตุการณ์โดยรวมของแคว้นฉิน ซึ่งจางเพ่ยอันคอยบันทึกอยู่เป็นประจำทุกวันร่วงหล่นจากมือของตัวเองทันใดเมื่อได้ยินว่าจะต้องกลายเป็นขันที ดวงตากลมโตเบิกกว้างด้วยความตกใจก่อนจะรู้สึกตัว “โอ๊ย! ไม่เอานะ! ไม่เอานะ! ทำไมต้องให้ข้าไปเป็นขันทีด้วย ตำแหน่งนี้ข้าต้องโดนตอนนะ... พี่หยาง ใจคอท่านจะส่งข้าให้ไปตอนอย่างนั้นเหรอ... แ

จวนสกุลไป๋ จวนขนาดไม่ใหญ่ไม่เล็กของพ่อค้าขายข้าวสาร ทว่า ใหญ่ที่สุดในแคว้นฉิน ตั้งอยู่ติดริมแม่น้ำเฟิ่งที่ไหลทอดยาวไปสมทบกับแม่น้ำฮวงโหว พื้นที่ภายในมีขนาดเล็กกว่าจวนสกุลฮัวไม่มากนัก แต่ถ้าหากนับพื้นที่ซึ่งติดกับริมแม่น้ำแล้วไซร้กว้างใหญ่กว่าจวนสกุลฮัวหลายเท่าเลยทีเดียว บริเวณริมแม่น้ำปรากฏเรือขนาดใหญ่สามารถเดินทางล่องแม่น้ำ และบรรจุข้าวของหนักได้เป็นอย่างดีไม่เว้นแม้กระทั่งสัตว์ขนาดใหญ่เช่นม้าหรือวัว เรือลำดังกล่าวมีผู้คนเข้าออกอยู่ตลอดเวลา ราวกับว่าเตรียมความพร้อมอยู่ทุกเมื่อหากมีภัยมาถึงตัว ปัง!!! เสียงดังกระหึ่มบ่งบอกถึงความไม่พอใจอย่างยิ่งยวดได้เป็นอย่างดี พระวรกายสูงใหญ่ของรัชทายาทหนุ่มจากแคว้นต้าหลู่ ทรงยืนสูงตระหง่านอยู่กลางห้องโถงของจวนสกุลไป๋ ถูกสร้างขึ้นให้เป็นสถานที่ประทับแห่งที่สองซึ่งเป็นความลับสุดยอด ตั้งอยู่ห่างจากเมืองหลวงออกมาอีกและมีทางหนีได้หลายเส้นทางเตรียมพร้อมตลอดเวลา พระพักตร์หล่อเหลาบึ้งตึงอย่างเห็นได้ชัด ครั้นทรงได้ยินรายงานจากเหล่าองครักษ์กลับมารายงานผลการค้นหาสมบัติที่พระองค์เสียเงินซื้อมาถึงหนึ่งพันเตาปี้

“อี้เอ๋อร์! อี้เอ๋อร์ลูกพ่อ!!!” จางฟงพร่ำเรียกชื่อของบุตรสาวที่เพิ่งจากไป  ในขณะที่บุตรชายคนโตจางฮั่น ซึ่งเป็นขุนนางใหญ่เช่นกันอยู่ในตำแหน่งเจ้ากรมอาญาเดินตามหลังมาติดๆ  “ท่านพ่อมีอะไรอย่างนั้นเหรอ... กำลังเรียกผู้ใดกันขอรับ” จางฮั่นกล่าวออกมาด้วยความสงสัย พลางก้มหน้ามองเด็กหนุ่มในชุดขันทีขั้นห้าที่กำลังนั่งอยู่กับพื้นในขณะนี้ “อี้เอ๋อร์! ท่านพ่อนะ... นี่... นี่!!!” จางฮั่นได้แต่พูดติดอ่างอยู่เช่นนั้น ครั้นได้เห็นใบหน้าสวยซึ่งถอดพิมพ์เดียวกับน้องสาวของตนมาอย่างไม่ผิดเพี้ยน  ท่ามกลางสายพระเนตรขององค์ชายปีศาจ ทรงทอดพระเนตรเหตุการณ์ตรงพระพักตร์ทุกอย่างด้วยความสงสัยระคนแปลกใจอย่างยิ่งยวด เมื่ออัครเสนาบดีใหญ่จางฟงพร้อมบุตรชายคนโต ต่างเรียกชื่อน้องชายหน้าสวยของพระองค์ออกมาเช่นนั้น พร้อมรีบรุดวิ่งเข้าไปประคองร่างน้องน้อยให้ลุกขึ้นจากพื้นทันที “ต้องขออภัยท่านอัครเสนาบดีด้วยขอรับ ที่น้องชายของข้าแสดงกิริยาที่ไม่สมควรเดินชนท่านเช่นนั้น อันอัน! รีบขอโทษท่านเร็วๆ เข้า!” พระองค์แสร้งรับสั่งเฉไฉไปทางอื่น  ในขณะที่จางเพ่ยอัน ที่ยังคงอยู่ในอาการตกตะ

ตำหนักข้างเรือนพักราชองครักษ์ท่ามกลางทางเดินที่ทอดยาวเชื่อมต่อพระตำหนักบูรพาขององค์รัชทายาทอิ๋งเหว่ย มาตำหนักข้างซึ่งเป็นเรือนพักของราชองครักษ์คนใหม่ที่กองงานถวายอารักขา ซึ่งอยู่ในสังกัดและการควบคุมขององค์ชายใหญ่ในฐานะแม่ทัพใหญ่และผู้บัญชาการทัพสูงสุดแห่งแคว้นฉินเป็นผู้ดำเนินการจัดหามาให้ โดยให้เหตุผลว่าตำแหน่งราชองครักษ์มีเพียงหนึ่งเดียวสำหรับเจ้าผู้ครองแคว้นเท่านั้น ครั้นองค์ชายอิ๋งเหว่ยล่วงรู้ว่าพระเชษฐาต่างพระมารดามีพระบัญชาจัดหาราชองครักษ์เพื่อถวายการอารักขาให้แก่ว่าที่เจ้าผู้ครองแคว้น ซึ่งจะต้องมีอยู่เคียงข้างพระวรกายตลอดเวลา และนั่นทำให้พระองค์เต็มใจรับไว้โดยมิสงสัยหรือคลางแคลงในพระทัยแม้แต่น้อย ว่าราชองครักษ์คนใหม่ที่เข้ามาถวายอารักขานั้นแท้จริงแล้วคือพระเชษฐานั่นเอง ด้วยผลสืบเนื่องมาจากองค์ชายปีศาจไม่จำเป็นต้องสวมหน้ากากปิดบังพระพักตร์อีกต่อไปแล้วนั่นเอง เพราะหน้ากากสีเงินดังกล่าวเป็นสัญลักษณ์ขององค์ชายปีศาจที่ผู้คนต่างล่วงรู้จักดี ครั้นปราศจากหน้ากากปิดบังเช่นนี้ทำให้พระองค์สบโอกาสเข้าแฝงตัวในราชสำนักเพื่อสอดส่องและสื

ภายในพระตำหนัก   ดวงตาสีหยาดน้ำผึ้งมองสิ่งที่อยู่ในมือของนางกำนัลประจำพระตำหนักขององค์ชายอิ๋งเฟิ่งด้วยความสงสัยระคนแปลกใจอย่างยิ่งยวด ครั้นเห็นเสื้อผ้าซึ่งเป็นเครื่องแบบของนางกำนัลในวังหลวงถูกยื่นมาให้เธอตรงหน้าในขณะนี้  “นี่เจ้าเอาเครื่องแบบของนางกำนัลมาให้ข้าทำไมรึ” จางเพ่ยอันเอ่ยถามกลับไปด้วยความสงสัย “ให้เจ้าเปลี่ยนจากเครื่องแบบขันทีมาใส่ชุดนางกำนัลอย่างไรเล่า มิเห็นต้องถาม” นางกำนัลผู้นั้นตอบกลับไป “หา!” หญิงสาวอุทานออกมาจนสุดเสียงครั้นได้ยินเช่นนั้น “เจ้าจะบ้าหรือไร! เหตุใดใยจึงให้ข้าเปลี่ยนเครื่องแบบที่สวมอยู่ในขณะนี้เป็นชุดของนางกำนัล... นี่ข้าเป็นบุรุษนะ! หาใช่สตรีเช่นพวกเจ้า” หญิงสาวโวยวายกลับไปด้วยน้ำเสียงของบุรุษที่มีเส้นเสียงห้าวหาญและชัดเจน “นี่คือกฎที่องค์ชายของข้ามีพระบัญชา ผู้ใดก็ตามที่ก้าวล่วงเข้ามาภายในพระตำหนักหรดีแห่งนี้ หากแม้นเป็นบุรุษเพศไม่มีรับสั่งอนุญาตให้เข้าพระตำหนักก็หามีผู้ใดย่างกายเข้ามาได้ หากแต่ครึ่งบุรุษเฉกเช่นเจ้าก็ต้องเปลี่ยนเครื่องแต่งกายเป็นเครื่องแบบของนางกำนัล ขันทีคนก่อนที่