All Chapters of แม่ทัพร้ายโหยหารัก: Chapter 31 - Chapter 40

ทันทีที่องค์ชายปีศาจได้ยินถ้อยคำของชายชราตะโกนกลับมาเช่นนั้น พระองค์หันกลับไปทอดพระเนตรสองผู้เฒ่าทันทีด้วยความแปลกพระทัยระคนสงสัย ในขณะที่อีกฝ่ายรีบดึงร่างฮูหยินของตนหันหลังกลับไม่ยอมมองพระพักตร์ของพระองค์เช่นกัน “นี่มันเกิดอะไรขึ้น! ทำไมข้าจึงได้ยินเรื่องเช่นนี้ ใบหน้าของข้าต้องสาปอย่างนั้นหรอกรึ” รับสั่งด้วยความสงสัยพร้อมหันกลับไปทอดพระเนตรหนุ่มน้อยตรงพระพักตร์ที่กำลังนั่งนิ่งงันด้วยความตื่นตระหนกในสิ่งที่เธอเพิ่งได้รับรู้และได้เห็น สองมือยังคงจับพระพักตร์ของพระองค์อยู่เช่นนั้น “น้องชาย! เจ้าเป็นอะไรไป เหตุใดจึงเงียบงันและนิ่งเฉยเช่นนี้ อีกทั้งท่านตาของเจ้ายังบอกว่าข้าเป็นผู้ถูกสวรรค์สาป ผู้ใดเห็นหน้าต้องตายทุกคนเป็นเช่นนั้นจริงรึ!” ครั้นจางเพ่ยอันได้ยินรับสั่งขององค์ชายปีศาจเช่นนั้น อาการตื่นตระหนกที่ได้เห็นภาพในอดีตของพระองค์และถ้อยรับสั่งที่ถามกลับมา ทำให้หญิงสาวฉุกคิดขึ้นมาโดยพลัน “ผู้ใดเห็นหน้าต้องตายโดยพลันทันทีที่พานพบ ตำนานโบราณบันทึกเอาไว้แบบนั้น ที่เราเห็นภาพเมื่อกี้มันก็ใช่ ละ… แล้ว... ทำไมฉันเห็นหน้าเขาแล้วยังอยู่อีกล่ะ... เฮ้ย!… เป็นไปได้ยังไง! ทำไมถึงยังไม่ตาย!!!”

เมืองหลวง ภายในท้องพระโรง ปัง!!!! เสียงพระหัตถ์ฟาดลงบนตั่งที่ประทับดังกึกก้องไปทั่วทั้งท้องพระโรง ท่ามกลางสายตาของบรรดาขุนนางน้อยใหญ่ทุกระดับชั้นเข้ามาประชุมอย่างพร้อมเพรียงกัน ด้วยในวันนี้เป็นงานพระราชพิธีถวายคำสัตย์ปฏิญาณ ซึ่งเป็นพิธีการสำคัญอย่างยิ่งยวดสำหรับเจ้าผู้ครองแคว้น ด้วยเจ้าผู้ครองแคว้นพระองค์ใหม่จะต้องผ่านการยอมรับจากเหล่าขุนนาง รวมไปถึงเชื้อพระวงศ์ที่มีสิทธิ์ขึ้นครองแคว้นตามลำดับของรัชทายาทซึ่งระบุเอาไว้ตามกฎมณเฑียรบาล และดูเหมือนว่าพิธีถวายสัตย์ปฏิญาณในวันนี้มิอาจมีขึ้นได้เสียแล้ว “พวกเจ้าพูดอะไรออกมา! เหตุใดพิธีถวายสัตย์ปฏิญาณจึงมิอาจกระทำได้ ใยจึงมีเหตุการณ์นี้เกิดขึ้น!” ฉินรุ่ยกงว่าที่เจ้าผู้ครองแคว้นพระองค์ใหม่ แสร้งรับสั่งตวาดถามให้แลดูเป็นพอพิธี ว่าพระองค์ทรงพิโรธอย่างยิ่งยวดที่เกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝัน มิอาจทำพิธีถวายสัตย์ปฏิญาณนี้ได้ พระองค์กวาดสายพระเนตรไปทั่วทั้งท้องพระโรง ท่ามกลางเหล่าขุนนางน้อยใหญ่และเชื้อพระวงศ์ชายทุกพระองค์ต่างมาจนครบเกือบทุกพระองค์ ความเงียบงันแผ่เข้ามาปกคลุมโดยรอบเมื่อไร้สิ้นถ้อยเจรจาใดๆ กราบทูล “นี่พวกเจ้าทุกคนต่างเป็นใบ้กันหรืออย่

สามเดือนผ่านไปณ บ้านน้อยริมลำธาร “หยางหยาง! อันอัน! ข้าวเช้าเสร็จแล้ว!!!” เสียงของฮูหยินฉางตะโกนเรียกสมาชิกในบ้านให้มารวมตัวทานข้าวอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา “จะไปเดี๋ยวนี้แล้วขอรับท่านยาย!!!” เสียงของบุรุษดังกระหึ่มตอบกลับมา ใบหน้าหล่อเหลาราวอิสตรีหันกลับไปมองคนที่กำลังนั่งอยู่ข้างๆ กำลังง่วนกับการคัดสมุนไพรที่จะเตรียมนำไปส่งให้ในเมืองหลวง “ท่านยายเรียกไปกินข้าวแล้วเจ้าตัวเล็ก วางมือก่อนแล้วค่อยกลับมาทำใหม่” สุรเสียงขององค์ชายปีศาจรับสั่งถึงคู่หูตัวน้อย ทรงชอบเรียกบุรุษหน้าสวยราวอิสตรีเฉกเช่นเดียวกับพระองค์เช่นนี้ ด้วยเพราะรู้สึกว่าน่ารักน่าเอ็นดูนั่นเอง “เหลืออีกตั้งเยอะเลยพี่หยาง วันนี้ข้ากับท่านจะช่วยกันคัดสมุนไพรเหล่านี้กันหมดหรือเปล่าก็ไม่รู้” หญิงสาวนั่งบ่นพึมพำพลางมองบรรดาสมุนไพรที่ได้จากการออกค้นหาเขตป่าดงดิบภายในหุบเขา “ค่อยๆ ทำเดี๋ยวก็เสร็จ รีบกลับเข้าบ้านกันเถอะอย่าปล่อยให้ท่านตาท่านยายรอนาน อีกอย่างข้าหิวข้าวแล้วด้วย” รับสั่งพลางยื่นพระหัตถ์หนาออกไปเพื่อให้สหายตัวน้อยยึดเอาไว้เพื่อดึงร่างของตนเองขึ้น หมับ!!! มือเรียวสวยรีบคว้าพระหัตถ์เอาไว้ทันใดด้วยความเคยชินที่ท

หอคณิกาเฟิ่งอี้ บริเวณเรือนท้ายสระน้ำภายในพื้นที่กว้างใหญ่อยู่ในอาณาเขตของหอคณิกาเฟิ่งอี้ เต็มไปด้วยเรือนน้อยหลังงามมากมาย ถูกสร้างขึ้นอย่างสวยงาม ลายละเอียดบนตัวอาคารสิ่งปลูกสร้างบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าเจ้าของหอเฟิ่งอี้นี้ทุนทรัพย์หนาไม่เบาเลยทีเดียว อาคารด้านหน้ามีความสูงขนาดสองชั้น ด้านล่างมีพื้นที่โล่งกว้างใหญ่ สำหรับให้เหล่านางโลมและผู้เชี่ยวชาญทางด้านดนตรีใช้เป็นการแสดงเพื่อบรรเลงเพลงพิณและร่ายรำขับกล่อมให้แก่ผู้คนที่เข้ามาเยือนภายในหอคณิกาอันลือเลื่องแห่งแคว้นฉินในยามนี้ตัวอาคารด้านหน้าเต็มไปด้วยเสียงเพลงขับกล่อมดังออกมาเป็นระยะ ผสานเสียงเอ็ดอึงของแขกที่มาเยือนในหอคณิกาแห่งนี้ ถัดจากตัวอาคารหลักซึ่งใช้เป็นสถานที่ต้อนรับแขกมากมาย เบื้องหลังเป็นเรือนไม้ชั้นเดียวสร้างทอดยาวล้อมรอบสระน้ำขนาดใหญ่เป็นวงกลม ทั่วบริเวณมีแสงสว่างจากโคมไฟห้อยระย้าอย่างวิจิตรสวยงาม เพื่อให้แสงสว่างอยู่เป็นระยะๆ ซึ่งเรือนน้อยที่รายล้อมสระน้ำแห่งนี้เป็นสถานที่สำหรับเหล่านางโลมระดับตัวแม่ต้อนรับแขก รวมไปถึงชายงามซึ่งมีอยู่เพียงไม่กี่คนเท่านั้น และแต่ละคนอายุและสังขารเริ่มวิบัติโรยรามิสามารถดึงดูดความสนใจ

ภายในห้องทำงานของแม่เล้านางแม่เล้าใจโฉดกำลังจรดพู่กันบันทึกข้อความลงบนแผ่นไม้ไผ่ซึ่งเป็นบัญชีรายรับของตนที่จัดทำขึ้นเป็นกรณีพิเศษ ใบหน้าอวบอิ่มในเวลานี้เต็มไปด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะด้วยความชอบอกชอบใจ เมื่อนางได้ขายสินค้าราคาแพงออกไปในค่ำคืนนี้ในมูลค่าถึงหนึ่งพันเตาปี้เลยทีเดียว “ข้าคาดการณ์เอาไว้มิมีผิดว่าเจ้าเด็กหนุ่มหน้าหวานผู้นั้นจะต้องทำเงินให้มากมายยิ่งนัก แต่คาดไม่ถึงเลยว่าจะขายได้มากถึงหนึ่งพันเตาปี้เลยทีเดียว เสียดายที่มิอาจเก็บเจ้าหนุ่มผู้นั้นเอาไว้ในหอเฟิ่งอี้ได้ หาไม่แล้วข้าต้องได้กำไรจากทำการค้าของเด็กหนุ่มผู้นั้นได้นานหลายปีเลยทีเดียว และจะต้องได้มากกว่าหนึ่งพันเตาปี้อย่างแน่นอน” นางแม่เล้าบ่นพึมพำด้วยความรู้สึกเสียดายไม่หาย พลางส่ายหน้าไปมา“แต่ช่างเถอะรักษาชีวิตของข้าเอาไว้ก่อนถือเป็นเรื่องใหญ่ ถ้าห่วงเอาไว้ทำการค้าต้องตายคาคมคาบเป็นแน่ อีกอย่างข้ายังมีเจ้าหนุ่มคนพี่เหลืออยู่ ถึงแม้จะมีรูปร่างใหญ่โต บึกบึนดั่งนักรบมากไปหน่อย แต่อย่างน้อยข้าก็ยังสามารถใช้ความหล่อเหลางดงามดั่งอิสตรีปรนเปรอเหล่าสตรีชั้นสูงไปทั่วแคว้นนี้ได้… มีแต่กำไร! กำไรทั้งนั้น!!!”นางแม่เล้ากล่าวพ