All Chapters of แม่ทัพร้ายโหยหารัก: Chapter 41 - Chapter 50

จวนสกุลฮัวร่างอรชรอ้อนแอ้นในคราบบุรุษของจางเพ่ยอัน ถูกพันธนาการด้วยเชือกที่ทำจากหนังสัตว์ ข้อมือเรียวสวยถูกมัดไพล่หลังรวมไปถึงข้อเท้า ใบหน้าหวานสวยถูกผ้าคาดปิดปากเอาไว้จนแน่นเมื่อเธอพยายามขัดขืนและดิ้นรนเพื่อช่วยเหลือตัวเองให้หลุดพ้นจากเหล่าสมุนของนางแม่เล้ามิให้ถูกจับมาส่งให้กับบุรุษที่ซื้อตัวมาดวงตากลมโตกวาดสายตาไปทั่วบริเวณห้องนอนซึ่งตกแต่งเอาไว้อย่างสวยงาม ข้าวของเครื่องใช้รวมไปถึงเครื่องเรือนต่างๆ บ่งบอกฐานะเจ้าของจวนได้เป็นอย่างดีว่ามั่งคั่งมากแค่ไหน หากเป็นเวลาอื่นที่มิใช่สถานการณ์เลวร้ายเช่นนี้หญิงสาวจะต้องตื่นตาตื่นใจกับข้าวของต่างๆ ที่อยู่ในสภาพสมบูรณ์ทุกประการอย่างแน่นอน เพราะในยุคปัจจุบันสิ่งที่เธอเคยเห็นในพิพิธภัณฑ์เหล่านี้ล้วนแตกหัก จำเค้าโครงแท้จริงแทบไม่ได้ นักโบราณคดีและนักประวัติศาสตร์ต้องคาดเดาไปเองว่ามีไว้ใช้สำหรับทำอะไร ทว่าในยามนี้จางเพ่ยอันคิดอย่างเดียวว่าจะสามารถช่วยเหลือตัวเองให้หลุดจากเชือกที่กำลังมัดเธอเอาไว้อย่างแน่นหนาได้อย่างไรดี“ให้ตายสิ! เชือกหนังสัตว์ทำไมมันถึงได้เหนียวและมัดแน่นขนาดนี้ ถ้ารู้ว่าจะต้องถูกจับและโดนมัดเอาไว้แบบนี้ศึกษาวิธีแก้ที่เคยเห

ฟิ้ววว!!! ลูกธนูมากมายแหวกว่ายกลางอากาศมิรู้มาจากทิศทางใดพุ่งตรงมาหาอย่างรวดเร็ว พร้อมเสียงตะโกนก้องดังเอ็ดอึงไปทั่ว “จับคนผู้นั้นมาให้ข้า! มันกำลังพยายามเอาสมบัติของข้าไป!” สุรเสียงของรัชทายาทจากต้าหลู่แผดกึกก้อง องค์ชายปีศาจใช้ดาบที่อยู่ในพระหัตถ์กวัดแกว่งลูกธนูที่พุ่งตรงมาหาพระองค์จนสามารถทำลายลงได้ทั้งหมด ก่อนจะยกปลายดาบชี้หน้าไปที่อีกฝ่าย “น้องข้าไม่ใช่สมบัติของผู้ใด! อย่าริบังอาจมายึดครองว่าเป็นของตนไอ้คนถ่อย!!!” รับสั่งตวาดกลับไป พระเนตรคู่สวยจับจ้องรัชทายาทจากแคว้นต้าหลู่อย่างน่าสะพรึงกลัว ในขณะที่อีกฝ่ายจับจ้องพระพักตร์องค์ชายปีศาจและจางเพ่ยอันเขม็ง พระโอษฐ์ยกยิ้มออกมาเล็กน้อยเมื่อได้ทอดพระเนตรบุรุษที่มีรูปโฉมงดงามพร้อมกันถึงสองคนในคราเดียวกันอย่างพึงพอพระทัย หากแต่มีเพียงหนุ่มน้อยหน้าหวานเท่านั้นที่ทรงต้องการ “น้องของเจ้าคือสมบัติของข้า! ผู้ใดก็ไม่มีสิทธิ์เอาออกไปได้แม้กระทั่งคนที่ได้ชื่อว่าเป็นพี่ชายเช่นเจ้าก็อย่าหวังว่าจะก้าวออกไปจากจวนนี้! ฆ่ามัน! นำเจ้าคนตัวเล็กกลับมาให้ข้าเดี๋ยวนี้!!!” สิ้นพระสุรเสียง กองทหารองครักษ์จากแคว้นต้าหลู่ในคราบบ่าวรับใช้ภายในจวน ใช้วิชา

“เจ้าตัวเล็กมาหาข้า!!!” สุรเสียงองค์ชายปีศาจเพรียกหาน้องชายหน้าหวานดังเอ็ดอึงขึ้นมาทันใด เฮือก!!! หญิงสาวสะดุ้งจนสุดตัวครั้นได้ยินสุรเสียงดังกระหึ่มออกมาจากห้องดังกล่าว “โอ๊ยตกใจหมดเลย! ทำไมพี่หยางเสียงดังขนาดนี้นะ... จะทำยังไงดียังไม่ได้พันผ้าเก็บน้องนมเลย งานเข้าเธอแล้วจางเพ่ยอัน” หญิงสาวบ่นรำพึงรำพัน “อันอัน!!!” สุรเสียงขององค์ชายปีศาจตะโกนก้องออกมาอีกครา “มาแล้ว!!!” เสียงบุรุษห้าวหาญรีบขานรับตอบกลับไปทันที พร้อมก้าวเดินเข้าไปในห้องที่ประทับ สองแขนยังคงยกขึ้นกอดอกตัวเองเอาไว้จนแน่นอยู่เช่นนั้น “ไปมันทั้งแบบนี้แหละใครจะมาทำอะไรฉันได้ว้า” หญิงสาวคิดเข้าข้างตัวเองก่อนจะรีบก้าวเดินเข้าไปในห้องบรรทมอย่างรวดเร็ว ทันทีที่ร่างอรชรก้าวเข้ามาในห้องดังกล่าว ดวงเนตรสีหยาดน้ำผึ้งเห็นองค์ชายปีศาจนั่งประทับอยู่บนแท่นพระบรรทม พระหัตถ์ยกขึ้นจับพระอุระที่ถูกลูกธนูปักคาอยู่เช่นนั้น พระพักตร์ในยามนี้ไม่เขียวคล้ำอีกต่อไปแล้วหากแต่ซีดเซียวและมีพระอาการหอบโยนด้วยเพราะทรงเสียพระโลหิตไปมากนั่นเอง “องค์ชายทรงมีพระอาการไม่สู้ดีเลยพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมจะรีบไปตามหมอหลวงในค่ายให้เข้ามารักษาพระอาการขืนชักช้า

เวลาผ่านไปนานกว่าสองชั่วยาม แผลจากลูกธนูบริเวณหน้าอกและหน้าขาขององค์ชายปีศาจได้รับการรักษาเป็นที่เรียบร้อย ลูกธนูอาบยาพิษถูกนำออกมาจากพระวรกายเป็นผลสำเร็จ บาดแผลเย็บโดยใช้ไหมละลายเรียบเนียนและสวยงามเรียงตัวเป็นระเบียบ บาดแผลดังกล่าวถูกปิดทับด้วยผ้าก๊อซขนาดใหญ่ก่อนจะทาบทับด้วยแผ่นปลาสเตอร์ที่สามารถตัดแบ่งได้ด้วยกรรไกรอันคมกริบจากยุคปัจจุบันทำการปิดทับชั้นสุดท้ายเพื่อป้องกันมิให้ถูกสิ่งสกปรก และตามด้วยผ้าพันแผลที่ทำมาจากผ้าฝ้ายถูกนำมาพันโดยรอบอย่างสวยงามทั้งบริเวณหน้าอกและหน้าขาขององค์ชายปีศาจ “เสร็จเรียบร้อยแล้ว! อาการของพี่หยางไม่มีอะไรต้องห่วงแล้ว แผลที่หน้าอกและหน้าขาของท่าน ข้าจะคอยดูแลเปลี่ยนผ้าและล้างแผลให้เอง ส่วนยาพิษที่ได้รับเข้าไปใช้ยาของท่านตาทำการล้างพิษกินติดต่อกันอีกสักสองสามวัน พิษร้ายในตัวของพี่หยางก็หมดสิ้นแล้ว” หญิงสาวกล่าวอย่างภาคภูมิใจในฝีมือทางการแพทย์ของตนเอง ในขณะที่คนจากยุคอดีตต่างพากันเงียบงันไปตามๆ กันเมื่อได้เห็นการรักษาที่มิเคยพานพบมาก่อน เครื่องมือหลายอย่างสร้างความฉงนสนเท่ห์ให้แก่ทุกสายตาที่อยู่ภายในห้องดังกล่าวเป็นยิ่งนัก แม้จะอยู่ในสนามรบมามากก็ตาม แ

พี่หยาง!!!” จางเพ่ยอันร้องเรียกชื่อพี่ชายปีศาจจนสุดเสียง สองมือพยามยามผลักมือหนาที่กำลังง่วนอยู่กับการแก้เชือกผูกสาบเสื้อของเธออยู่ตลอดเวลา “ทะ... ท่านไม่ต้องแก้เสื้อให้ข้าหรอก! ข้าบอกว่าไม่เป็นอะไร... พี่หยางเชื่อข้าเถอะ!” เธอพยายามอธิบายกลับไป “ข้าไม่เชื่อ! เจ้ามีพิรุธยิ่งนักโดยเฉพาะตรงหน้าอก! จะต้องถูกคนโฉดผู้นั้นทำร้ายจนได้รับบาดเจ็บ มาเถิดอันอันพี่หยางขอดูหน่อย… จะได้ช่วยรักษาเจ้าให้เป็นปกติดั่งเดิม... มา... มา” จู่ๆ ถ้อยรับสั่งขององค์ชายปีศาจพลันเชื่องช้าลง เปลือกพระเนตรเริ่มปรือและค่อยๆ พร่ามัวขึ้นมา พระองค์ทอดพระ เนตรใบหน้าแสนสวยของน้องชายเริ่มพร่าเลือนพร้อมพระวรกายเริ่มโงนเงน “นี่ข้าเป็นอะไรไป! อันอัน! อันอัน!” รับสั่งเพรียกหาน้องชายหน้าสวยพร้อมสะบัดพระเศียรไปมาอย่างแรงติดต่อกันเพื่อขับไล่ความมึนงงและอาการพร่าเลือนที่เกิดขึ้นอยู่ในขณะนี้ ทันทีที่หญิงสาวเห็นอาการพี่หยางหยางแสดงออกมาเช่นนั้น เธอล่วงรู้ได้ทันทีว่าฤทธิ์ของยาสลบที่เพิ่งฉีดเข้าไปนั้นเริ่มออกฤทธิ์แล้ว และมิเสียเวลารอช้าจางเพ่ยอันสวมบทบาทตีเนียนทันใด “พี่หยางท่านเป็นอะไรอย่างนั้นรึ! เห็นไหมข้าเตือนแล้วว่าอาการข