Semua Bab ผู้หญิงขายตัว: Bab 111 - Bab 120

ฉันนั่งมองร่างของพี่ป่าท่อนบนเขาเปลือยเปล่า ท่อนร่างมีผ้าห่มปิดคลุมเอาไว้ ฉันค่อยๆกำมือแน่น น้ำตามันจะไหลออกมาสะให้ได้แต่ฉันพยายามกลั้นเอาไว้ เมื่อคืนฉันเมาจนไม่ได้สติ ฉันไม่แปลกหรอกที่ฉันจะใจง่าย แต่ทำไมต้องเป็นผู้ชายคนนี้ คนที่ฉันต้องการจะลืม"ด้ายย...."ร่างพี่ป่าค่อยๆพลิกตัว มือควานหาอะไรสักอย่างตรงข้างๆของตัวเอง ให้เดาคงกำลังหาแฟนของเขาอยู่ เจ็บ เจ็บอีกแล้ว พี่ป่าค่อยๆลืมตาขึ้น สายตาเขามองมาที่ฉัน จู่ๆเขาก็เบิกตากว้าง แล้วก็ลุกขึ้นนั่งพลวด "เชี้ย!! ทำไม่เป็นแบบนี้วะ" พี่ป่าเอามือยีหัวตัวเองแรงๆ ฉันนั่งมองการกระทำของพี่ป่าอยู่อย่างนั้น เขาคงจะไม่ได้ตั้งใจเหมือนกับฉันสินะ เราคงจะเมาทั้งคู่เลยไม่มีสติ เรื่องเมื่อคืนมันคือความผิดพลาด "อะ แอมกู....""ไม่้เป็นไรค่ะ แอมโอเค พี่กลับไปเถอะแฟนพี่คงจะรออยู่" ฉันพูดจบก็เบือนหน้าหนีไปทางอื่น พี่ป่าลุกขึ้นหยิบเสื้อผ้าที่กระจายเกลื่อนพื้นมาใส่"พี่ป่า...กำลังจะหมั้นงั้นหรอ" ฉันเอ่ยถามคนตัวโตที่กำลังรีบใส่เสื้อผ้าอย่างร้อนรน พี่ป่าหยุดชะงักแล้วหันมามองฉันแว๊บหนึ่งก่อนจะส่วมใส่เสื้อ "อื้ม" คำตอบสั้นๆ แต่มันทำให้ใจฉันรู้สึกจุกมากจริงๆ "

"แล้วมึงจะเก็บกระเป๋ามึงทำไมถ้ามึงไม่กลัวความผิด" พี่ป่าจ้องมองหน้าฉันอย่างเอาเป็นเอาตาย ถ้าเขามีปืนเขาคงจะยิงฉันไปแล้วแหละตอนนี้ฉันไม่คิดว่าเธอจะคิดสั้นขนาดนี้ แต่เขาจะไม่โทษตัวเองหน่อยหรอ ทำไมถึงเอาแต่โทษฉัน "มึงเงียบทำไม ห๊ะ!!" พี่ป่าตะคอกใส่หน้าฉันเสียงดังลั่น "พี่ป่า นี่มันโรงพยาบาลนะคะเบาๆหน่อย" หมั่บ! จบคำพูดของฉันมือหนาของพี่ป่าก็พุ่งมาบีบปลายคางฉัน แล้วก็ดันฉันไปติดกับผนังห้อง"พะ พี่ป่าแอมเจ็บ" ฉันร้องท้วงคนตัวโต พรางพยายามแกะมือหนาของเขาออก เขาทำเกินไปแล้ว "มึงเก็บเสื้อผ้า คิดจะหนีไปไหนแอม" "อะ แอมไม่ได้จะหนี แอมแค่จะไปอยู่ต่างจังหวัด" ฉันพูดพรางพยายามดึงมือพี่ป่าออก แต่ฉันยิ่งพยายามเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งออกแรงบีบมากขึ้นเป็นเท่าตัว "ไปอยู่ต่างจังหวัด หึ!!""....""แบบนั้น ที่เขาเรียกว่าหนีแอม" "โอ้ย พะ พี่ป่า ปล่อยได้มั้ยแอมเจ็บ" ฉันมองหน้าพี่ป่าด้วยสายตาที่อ้อนวอน "หึ...มึงรู้มั้ย ว่าถ้ากูพาด้ายมาโรงพยาบาลช้ากว่านี้อีกนิดเดียวมันจะเป็นยังไง" ดวงตาของพี่ป่าแดงก่ำขึ้นมาอีกครั้ง "มึงพูดอะไรกับด้ายแอม มึงทำแบบนั้นทำไม กูไม่ได้รักมึง มึงก็จะทำรายชีวิตคนที่กูรัก แบบนี้

หลายวันผ่านไป....พี่ป่าไม่ได้มาที่บ้านหลังนี้3วันแล้ว ฉันรู้สึกโล่งอกแบบบอกไม่ถูก แต่ก็ระแวงไม่น้อย บางทีได้ยินเสียงอะไรนิดหน่อยฉันก็ตกใจสะดุ้ง บางทีกลางคืนก็สะดุ้งตื่นผวา คิดดูสิว่าฉันกลัวพี่ป่าขนาดไหน ยังดีที่เขาเงียบไป แต่โชคร้ายตรงที่ฉันไม่สามารถออกไปจากบ้านของเขาได้เลย เพราะลูกน้องของพี่ป่าเฝ้าอยู่ทุกบริเวณของบ้าน ฉันทำได้แค่เดินขึ้นชั้นบนกับชั้นล่าง จะออกไปด้านหน้าบ้านยังไม่ได้เลยเพราะว่าลูกน้องของพี่ป่ากันไว้ โทรศัพท์ของฉันก็ถูกพี่ป่ายึดไป นี่ยังดีที่เขาให้ฉันกินข้าว ไม่งั้นฉันคงต้องตายอยู่ที่นี่แหละ ในระหว่างที่ฉันกำลังเดินลงไปชั้นล่าง จู่ๆก็มีหมอพยาบาลเข้ามาในบ้าน พร้อมกับเข็นเตียงผู้ป่วยมาภายในบ้าน บนเตียงมีผู้หญิงหน้าตาน่ารักนอนไม่ได้สติอยู่ เธอคือเส้นด้าย เธอยังไม่ฟื้น แล้วพี่ป่่าพาเธอมาที่นี่ทำไมกัน''ขึ้นไปบนห้องซะ" พี่ป่าสั่งฉันเสียงแข็ง พร้อมกับจ้องหน้าฉันตาเขม่ง ฉันเม้มปากแน่นก่อนจะหันหลังเดินกลับขึ้นไปบนห้อง ภายในห้อง...ฉันนั่งลงตรงปลายเตียงแล้วถอนหายใจออกมาเบาๆ หรือว่าเส้นด้ายเธอจะเป็นเจ้าหญิงนิทราจริงๆ...ทำไมเธอน่าสงสารขนาดนี้ ยิ่งรู้แบบนี้ฉันยิ่งรู้สึกผ

"ร่านๆแบบมึงไม่เหมาะจะเอากับคนอื่นหรอกแอม หึ...!!" พี่ป่าปิดประตูรถฝั่งฉันนั่งเสียงดังลั่น จากนั้นเขาก็เดินอ้อมไปทางคนขับ พี่ป่าขับรถออกไปจากหน้าคลับเร็วมาก "ขับช้าๆหน่อยมันจะตายรึไง คิดว่าตัวเองอยู่สนามแข่งรถรึไง" ฉันหันไปบอกพี่ป่า คนยิ่งเมาอยู่เดี๋ยวก็อ้วกใส่รถซะหรอก พี่ป่าไม่สนใจคำที่ฉันพูด เขาเหยียบคันเร่งรถเร็วยิ่งกว่าเดิม เออดี! ให้มันได้แบบนี้ ยิ่งเป็นแบบนี้ฉันยิ่งงงกับตัวเองว่าฉันไปรักผู้ชายแบบพี่ป่าได้ยังไง ณ บ้านของพี่ป่า พอจอดรถปุ๊บพี่ป่าก็ลากตัวฉันลงมาจากรถ "เดินเองได้ ไม่ต้องมาจับ!!" ฉันสะบัดมือออกจากมือของพี่ป่า รู้อยู่เเล้วแหละว่าฉันจะต้องโดนกับอะไรคืนนี้ เตรียมตัวเจ็บรอแล้ว "ทำไม อยากเอากับไอ้นั่นมากว่างั้น ?" พี่ป่าเลิกคิ้วถามฉัน "ก็ใช่สิ อยากเอามากกกก ก.ไก่ล้านตัว!!""ร่าน" "ก็ใช่ไง พี่รู้จักแอมมาก็น่าจะรู้ดีว่าแอมร่านขนาดไหน" "หึ...!!" พรึ่บ! พี่ป่าดันฉันไปติดกับประตูรถ "จะทำอะไร" ฉันพยายามดิ้นออกจากพี่ป่า"ร่านๆแบบมึง จะเอาตรงไหนก็ได้มั่ง" "พี่ป่า นี่มันโรงรถนะ ไอ้โรคจิต!!" ฉันด่าพี่ป่าเสียงดัง เขาจะมาทำตรงนี้ได้ยังไง นี่มันโรงรถนะ แล้วลูกน้องเขา

"ตอบมาสิ ถ้ายังไม่พอใจก็ทำต่อไปนะแอมยังไหว""หึ !!ไหวก็ดี เพราะกูยังไม่สะใจ"พี่ป่าแสยะยิ้มให้ฉัน ก่อนจะลุกขึ้นเดินออกจากห้องไปพร้อมกับปิดประตูเสียงดัง ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ เขาไม่เคยเห็นใจฉันเลยจริงๆ เอาเถอะตอนนี้ฉันยังไหว เขาอยากจะทำร้ายทำให้ฉันเสียความรู้สึกไปเท่าไหร่ก็ตามใจเขา แต่ถ้าวันนึงฉันทนไม่ได้แล้ว ฉันหมดความรักที่มีให้เขาแล้ว ฉันจะไปแบบไม่ลา 1ชั่วโมงผ่านไป...ฉันนอนขดตัวอยู่ในผ้าห่มพร้อมกับมีอาการหนาวสั่นสะท้านไปทั้งตัว เริ่มปวดหัวหนึบๆราวกับว่าหัวมันกำลังจะระเบิด พรึ่บ! ผ้าห้มที่ปกคลุมร่างกายของที่ถูกดึงออกไป "อ่ะ กินยาสะ" พี่ป่ายื่นยามาให้ฉัน"พะ พี่ป่า แอมหนาว" ฉันค่อยๆดึงผ้าห่มมาคลุมตัวไว้แบบเดิม "เอายาไป ดูรีบไปเฝ้าเมียกู" ฉันค่อยๆลุกขึ้นพร้อมกับเอื้อมมือที่สั่นเทารับยามาจากพี่ป่า พี่ป่ายืนมองดูจนฉันกินยาเสร็จ ก่อนจะหันหลังให้ฉัน เขากำลังจะเดินออกไปจากห้อง แต่ฉันขว้ามือพี่ป่าไว้ก่อน "อะไร ?" พี่ป่าเลิกคิ้วถามฉัน "อยู่กับแอมก่อนได้มั้ย ถ้าแอมหลับแล้วพี่ค่อยออกไปจากห้อง" ฉันมองหน้าพี่ป่า ฉันอยากนอนกอดเขา ไม่รู้สิ พอป่วยแล้วฉันอยากจะอ้อนพี่ป่า พี่ป่าเหมือนกำลังข