All Chapters of ผู้หญิงขายตัว: Chapter 121 - Chapter 130

"มึงทำอะไรแอม กูบอกแล้วใช่มั้ยว่าอย่าเข้ามาในห้องเมียกู" เฮือก!! พี่ป่าพี่ป่าพุ่งเข้ามากระชากแขนฉันแล้วก็ลากฉันออกจากห้อง เขาลากฉันเข้าไปอีกห้องพร้อมกับเหวี่ยงฉันลงเตียงอย่างแรง จนฉันรู้สึกจุกท้องน้อย เขาลืมรึไงว่าฉันกำลังท้องอยู่ ทำไมถึงได้รุนแรงขนาดนี้"พี่ป่า !!" ฉันตวาดใส่พี่ป่าเสียงดัง "มึงอย่าเสือกเข้าไปในห้องเมียกูอีกแอม" "แล้วเธอเป็นเมียพี่คนเดียวรึไง แอมล่ะ แอมไม่ใช่เมียพี่รึไง ห๊ะ!!" "ไม่ใช่" พี่ป่าตอบหน้าตาย เออ! ฉันก็ไม่หน้าถามให้มันรู้สึกเจ็บใจตัวเอง "งั้นก็ไม่ต้องมาเอาแอม เราตกลงกันแล้วว่าจะเป็นแค่พ่อและแม่ให้กับลูก ความสัมพันธ์บ้าๆนี่มันควรจบสักที" "หึ!! เรื่องลูกมันก็อีกเรื่อง แต่เรื่องที่มึงทำให้เมียกูเป็นแบบนี้มันก็อีกเรื่องนะแอมแปร์" พี่ป่าพูดน้ำเสียงเย็นชาชวนขนลุก "ไหนบอกว่าจะไม่ทำร้าย ไหนบอกว่าจะให้อิสระกับแอมไง !!" พี่ป่าชะงัก สีหน้าเหมือนกำลังขุ่นคิดอะไรสักอย่างอยู่ "อื้ม..." พูดจบพี่ป่าก็เดินออกไปจากห้อง อะไรกัน ตอบแค่นี้ แล้วมันคืออะไร ผู้ชายอะไรการกระทำกับคำพูดสวนกันลิบลับ เช้าวันใหม่....วันนี้ฉันต้องย้ายมาอยู่บ้านหลังข้างๆกับบ้านของพี่ป่า เหตุผ

"หุบปากกูรำคาญ!! " ฉันเม้มปากเขาหากันแน่น แทบจะกลั้นหายใจ สีหน้าและแววตาของพี่ป่าที่มองฉัน มันทำให้ฉันรู้สึกหน่วงใจมากจริงๆทั้งที่ฉันก็เฝ้าบอกตัวเองตลอดว่าให้ตัดใจ แต่เอาจริงๆอยู่ด้วยกัน มีอะไรกันแทบทุกวัน ฉันจะตัดใจได้รึเปล่า เอาเถอะยังไงฉันก็ต้องอยู่ให้ได้ ในฐานะพี่น้องที่พลาดมีลูกด้วยกัน อย่างน้อยเขาก็มีความรับผิดชอบ ปัง! ฉันสะดุ้งตัวเล็กน้อย เสียงดังสนั่นเมื่อกี้มันทำให้ฉันหลุดออกจากภวังค์ มันเป็นเสียงพี่ป่าปิดประตู ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ ก้มหน้าแล้วก็เอามือลูบท้องของตัวเอง ฉันต้องอยู่ให้ได้ ฉันจะพยายามไม่ไปวุ่นวายกับเขา จะได้ไม่ต้องมาเสียความรู้สึก ฉันลองหาดูในอินเทอร์เน็ตว่าอาการของพี่ป่าเนี่ยมันคล้ายกับโรคอะไรรึเปล่า เพราะฉันอดเป็นห่วงเขาไม่ได้จริงๆ แต่พอเลื่อนๆดูในอินเทอร์เน็ตแล้ว มันทำให้ฉันแปลกใจจริงๆ เพราะมันใกล้เคียงกับอาการแพ้ท้อง เขาเรียกว่าแพ้ท้องแทนเมีย "เป็นไปได้ยังไง" ฉันขมวดคิ้วเข้าหากันเป็นปม อาการแพ้ท้องแทนเมีย โบราณเขาว่า ผู้ชายคนนัันต้องรักภรรยามากๆไม่ใช่หรอ แต่สำหรับพี่ป่ามัน....ไม่ใช่ ช่วงเย็นๆ...พี่ป่าเดินเข้ามาในบ้าน ในมือถือถุงอะไรสักอย่างเต็มไม้เ

เขาบอกว่าลูกเขาฉันพอเข้าใจได้นะ แต่ไอ้คำว่าเมีย จะพูดทำไมถ้าไม่ได้รู้สึกแบบนั้น..."พี่ป่า ถ้าอยู่แล้วไม่ทำให้อะไรดีขึ้นก็กลับไปเถอะค่ะ แอมขอร้อง" "มึงควรไล่มัน ไม่ใช่กู" พี่ป่าเดินไปลากเก้าอี้มานั่งข้างๆเตียงฉัน นั่งตรงข้ามกับเคเลย"งั้นผมกลับไปเอาเสื้อผ้าก่อนนะครับ เดี๋ยวผมมาใหม่^_^" เคพูดขึ้น "นอนอยู่คอนโดแหละไม่ต้องมาหรอก พรุ่งนี้ก็จะกลับแล้วไม่ใช่รึไง" "เจ้ ก็ผมบอกเจ้ไปแล้วไงว่าผมจะเฝ้าจนกว่าเจ้จะออกจากโรงพยาบาล" "ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวถ้าพี่ออกจากโรงพยาบาลแล้วพี่จะไปหาเราเอง ^_^""สัญญาแล้วนะครับ^_^" "อื้อๆ สัญญา" ที่ฉันอยากให้เคกลับ เพราะดูท่าแล้วพี่ป่าคงจะเอาเรื่องเคอีกแน่ แค่นี้แผลเขาก็เต็มหน้าเเล้วฉันไม่อยากให้เคต้องมาเจ็บตัวเพราะฉัน เขายังเด็ก"จะไปก็ไป ไม่ต้องพูดมาก ทำยั่งกับจะตายจากกัน กูรำคาญ !!" พี่ป่าพูดเสียงเเข็ง "งั้นผมกลับแล้วนะครับ พรุ่งนี้เดี๋ยวผมโทรหา^_^" "อื้อๆ" ฉันพยักหน้าตอบเค หลังจากเคเดินออกไปจากห้อง พี่ป่าก็หันขวับมาจ้องหน้าฉันตาเขม่งทันที "กูไม่ยอมให้มึงเอาลูกกูไปหามัน !!" พี่ป่าประกาศเสียงกร้าว "ลูกแอมเหมือนกัน" "ลูกกูเหมือนกัน !!" "แล้วถ้าสมมุ

บรรยากาศในห้องเงียบสนิท ไม่มีใครพูดอะไร รินพยักหน้าในฉัน ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ "แอมรู้ค่ะ แอมมาโรงพยาบาลตั้งแต่รู้ว่าพี่ป่ารถชน" "มึงจะมาทำไมกลับไปซะ มึงทะ...." พี่ป่าสตั้นไปไม่พูดอะไรต่อ เหมือนเมื่อกี้เขาจะหลุดพูดว่าฉันท้องออกไป "เดี๋ยวฉันจะดูแลพี่ป่าเอง รินกับขุนเขาไปพักเถอะ" "มึงนั่นแหละกลับ มึงจะมาอยู่เฝ้ากูทำไมแอม" พี่ป่าพูดขึ้น"แอมเป็นห่วง" "มึงควรห่วงตัวเอง" "มึงสองคนมีอะไรกันอีก ?" ขุนเขาเลิกคิ้วถามฉัน "ไม่มีอะไร ฉันก็แค่อยากดูแลคนที่ฉันรัก ฉันผิดรึไง""ผิด เพราะมันมีเมียแล้ว" "ขุนเขา กลับก่อนเถอะให้แอมดูแลพี่ป่าแหละดีแล้ว แอมมันก็ทำได้แค่ดูแลแหละไม่ต้องห่วงเรื่องอื่นหรอก" "อื้ม" ขุนเขาขุ่นคิดสักพักก่อนจะพยักหน้าตอบ "ไอ้ขุน กูฝากดูเส้นด้ายหน่อย ถ้ากูต้องอยู่โรงพยาบาลหลายวัน" "อื้ม เดี๋ยวกูไปดูให้ มึงจะทำอะไรก็คิดถึงเส้นด้ายให้เยอะๆก็แล้วกัน มึงคงไม่อยากให้เส้นด้ายเจ็บเพราะมึงอีกหรอกนะไอ้ป่า" "อื้ม กูรู้" "แอม กูกลับก่อนนะ" รินบอกฉัน ฉันพยักหน้าตอบริน จากนั้นรินกับขุนเขาก็เดินออกจากห้องไป พออยู่แค่สองคนกับพี่ป่าบรรยากาศภายในห้องเงียบสนิท ฉันเอื้อมมือไปจับมือพี่

1 อาทิตย์ผ่านไป...ขาของพี่ป่าที่ก่อนหน้านี้ถูกดึงห้อยไว้ไม่ให้ขยับ ตอนนี้หมออนุญาติให้เอาลงได้เเล้ว แต่ก็ยังใส่เฝือกอยู่ เวลาจะไปเข้าห้องน้ำฉันจะช่วยประคองพี่ป่าไป ส่วนตาก็อีกสองอาทิตย์ถึงจะได้ผ่าตัด เรื่องที่พี่ป่าประสบอุบัติเหตุรถชน ทางพ่อกับแม่ของพี่ป่าไม่รู้ พี่ป่าสั่งห้ามไม่ให้ใครบอกเรื่องนี้ เขาคงกลัวว่าพ่อกับแม่จะเป็นห่วง "แอม มึงทำอะไรวะนานชิบหาย !!" พี่ป่าตะโกนเรียกฉันจากด้านนอก คือตอนนี้ฉันกำลังเข้าห้องน้ำอยู่ แล้วก็พึ่งเข้ามายังไม่ถึงสามนาทีเลยด้วยซ้ำ มันนานตรงไหน "แปปนึงสิคะ" ฉันตะโกนกลับไป "แอม กูจะอ้วกเร็วๆ" พี่ป่าตะโกนเร่งฉันอีกครั้ง ฉันพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ นี่ขาดฉันไม่ได้สักวินาทีเลยหรอ ไอ้ฉันก็อยากมีเวลาส่วนตัวบ้าง เขาไม่ได้รักฉันเขาไม่คิดอะไรมากหรอก แต่ฉันนี่สิ อยู่กับเขาแทบจะ24ชั่วโมง ฉันจะบ้าตายอยู่แล้วกับหัวใจตัวเองเนี่ย แกร่ก! ฉันเปิดประตูห้องน้ำออก ภาพที่เห็นคือพี่ป่ายกมือขึ้นมาปิดปากตัวเองเอาไว้เหมือนกำลังจะอ้วก ฉันรีบเดินไปหยิบถุงแล้วรีบตรงไปหาพี่ป่า "จะอ้วกหรอคะ" ฉันลูบหลังให้พี่ป่า แล้วก็ให้เขาจับถุงไว้ พี่ป่าสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะพ่นลมหายใจออกมา