All Chapters of ผู้หญิงขายตัว: Chapter 131 - Chapter 140

เวลาล่วงเลยไปจนถึงวันที่พี่ป่าได้ผ่าตัดดวงตา ที่ผ่านมาเขาก็เป็นพี่ป่านั้นแหละ พี่ป่าคนที่ขี้โมโหอารมณ์ร้ายไม่เคยฟังใคร เอาแต่ใจตัวเอง ตอนนี้ฉันกำลังนั่งรอพี่ป่าอยู่ที่ห้องผ่าตัด ริน กับ ขุนเขา ก็อยู่ด้วย พี่ป่าเข้าไปในห้องผ่าตัดประมาณสองชั่วโมงได้แล้วตอนนี้ "แอม ฉันขอคุยอะไรกับเธอหน่อย" ขุนเขาพูดขึ้นก่อนจะลุกขึ้นเดินนำฉันไป ฉันหันไปมองหน้าริน รินก็มองฉันเหมือนกัน "ไปเถอะมึง ขุนเขาคงไม่พูดอะไรแรงๆกับมึงหรอก ยังไงก็ถือว่าเป็นเพื่อนกัน" ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะพยักหน้าตอบริน ฉันก็ภาวนาขอให้มันเป็นแบบนั้น ฉันลุกขึ้นแล้วเดินตามหลังขุนเขาไป จากนั้นก็เดินไปหยุดข้างๆกับเขา "เธอ...""ถ้านายจะถามเรื่องเดิม ฉันขอไม่พูดอะไร" ".....""ฉันแค่อยากดูแลเขา มันก็แค่นั้น ฉันรู้ดีว่าเขามีเธออยู่แล้ว ฉันไม่คิดจะแย่งเขามา" "อื้ม ดีแล้ว" "แค่นี้ใช่มั้ย งั้นฉันขอตัว..." "เธอท้อง...กับไอ้ป่าใช่มั้ย" ฉันหันหลังเดินได้ไม่กี่ก้าวขาฉันก็ต้องหยุดชะงักเพราะคำพูดของขุนเขาฉันตาโตขึ้นมาทันที ฉันหันกลับไปมองขุนเขา เขาก็หันหน้ามามองฉันเหมือนกัน "นะ นายรู้ได้ยังไง" "เรื่องแค่นี้เอง ไอ้ป่ามันโง่ มันคิดว่า

ฉันกำลังจะก้าวขาเดินเข้าไปหาพี่ป่า แต่ประตูห้องมันถูกเปิดเข้ามาซะก่อน"นายครับ...!!" ทันรีบวิ่งไปพยุงพี่ป่าให้ลุกขึ้น "มึงจะมาช่วยดูทำไม ไปจับตัวเเอมไว้ดิวะ จะหนีอยู่แล้วมึงไม่แหกตาดูรึไง" พี่ป่าตวาดใส่หน้าทัน "หยุด" ฉันบอกทันที่กำลังเดินตรงมาทางฉัน ทันหยุดชะงักทันที "กูไม่ให้มึงเอาลูกกูไปไหนทั้งนั้นแอม กูก็มีสิทธิ์ดูแลลูกไม่ต่างจากมึง เพราะกูเป็นคนทำให้เขาเกิดมา" "ถ้าพี่ป่าห่วงเรื่องลูก เชื่อใจแอมได้ค่ะว่าแอมจะไม่เอาลูกหนีพี่ไปไหน เอาไว้พี่หายดีเมื่อไหร่แอมจะมาคุยกับพี่""....""ตอนนี้แอมขอนะคะ แอมขออยู่คนเดียว" "มึงจะอยู่คนเดียวได้ไงมึงท้อง ถ้ามึงไม่อยากอยู่กับกูที่โรงพยาบาล มึงก็กลับไปรอกูที่บ้าน" ฉันมองหน้าพี่ป่าก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ "แอมจะไม่กลับไปที่นั่น" "แอมแปร์ !!" พี่ป่าเรียกชื่อฉันเสียงแข็ง ฉันกลั้นใจหันหลังแล้วเดินออกจากห้องโดยไม่สนใจเลยว่าพี่ป่าจะพูดอะไรต่อ "คุณแอมครับ..." ทันวิ่งมาดักหน้าฉัน ที่กำลังจะเดินออกจากโรงพยาบาล"อย่าห้ามฉันทัน นายไม่มาเป็นฉันนายไม่มีวันเข้าใจ" ทันถอนหายใจออกมายาวๆ "ดูแลตัวเองด้วยนะครับ" "อื้ม" ฉันยิ้มจางๆให้ทัน ก่อนจะเดินไปเรียกแ

"ทำไม ตกใจอะไรก็แค่จูบ ขนาดเอากันยังเอามาแล้วจนนับครั้งไม่ถ้วน" พี่ป่าพูดออกมาเสียงเรียบ พร้อมกับทำสีหน้าที่เรียบตึง ไอ้แค่จูบฉันไม่อะไรหรอก ใครๆเขาก็จูบกันทั้งนั้น แต่ฉันไม่เข้าใจว่าเขาจะสั่งให้ฉันไปจูบเขาทำไม ในเมื่อเขาโกรธาฉันอยู่ "ทำไม แล้วทีกับไอ้เหี้ยนั่นมึงคิดนานแบบนี้มั้ยแอม !!" "พี่ป่า พี่จะโวยวายทำไม" ฉันมองหน้าพี่ป่าแบบไม่เข้าใจ "กูหวงมึง..." "ห๊ะ วะ ว่าไงนะคะ" พี่ป่าจ้องหน้าฉันตาเขม่ง เมื่อฉัน...หูไม่ได้ฝาดไปใช่มั้ย พี่ป่าบอกว่าหวงฉัน ตึกตักตึกตัก ใจฉันมันเต้นรัวไม่เป็นจังหวะเลยตอนนี้ เฮ้อ...บ้าน่าแอมพี่ป่าคงไม่ได้หมายความแบบที่เขาพูดหรอก "ไม่มีอะไร""ตะ แต่เมื่อกี้...""มาใกล้ๆกู" พี่ป่าสั่งเสียงแข็ง ฉันส่ายหน้ารัวๆ ถ้าขืนเข้าไปหาเขาตอนนี้เขาต้องทำให้ฉันเจ็บตัวแน่ๆ ถึงเขาจะมีเฝือกอยู่ที่ขาฉันก็ไม่ไว้ใจหรอก "ไม่ค่ะ" "ทำไม ถ้ามึงกลัวกูแล้วมึงไปจูบกับไอ้เหี้ยนั่นทำไม""....." "ลูกอยู่คาท้องแท้ๆ ยังร่าน หึ กูคิดว่าจะไปเอากันต่อซะอีก" "พี่ป่า พูดดูถูกกันมากเกินไปแล้วนะคะ" ฉันจ้องหน้าเขาตาเขม่ง ฉันบอกแล้วไงว่าคนอย่างพี่ป่ามันดีได้ไม่นาน "กูพูดตามสิ่งที่กูเห็น นัดม

"ไว้วันหมอนัดเราค่อย..." "จะไปก็ไป ไม่ต้องมาพูดมากกูรำคาญ !!" ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ จากนั้นก็หันหลังกำลังก้าวขาจะเดินออกจากห้อง "อึก อึก...อ้วก" เสียงพี่ป่าสะอึกในลำคอเหมือนคนกำลังจะอ้วก "พี่ป่า จะอ้วกหรอ" ฉันรีบเดินกลับไปที่เตียง แล้วก็จับแขนของพี่ป่า แต่ถูกพี่ป่าแกะมือของฉันออก "เอาถุงมาให้กูก็พอ" ฉันรีบเดินไปหยิบถุงแล้วก็ยื่นให้พี่ป่า จากนั้นพี่ป่าก็อ้วกออกมาอย่างหนัก ฉันค่อยๆ เอื้อมมือไปลูบหลังให้เขา "จะกลับก็กลับไป ไม่ต้องมาสนใจกู อึก...อ้วก~" ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆอีกครั้ง "งั้นแอมขอตัวกลับก่อนนะคะ" "เอออ !!"[ Talk เจ้าป่า ]หลังจากประตูห้องถูกปิดลง ผมหันกลับไปมองตรงประตูห้อง เธอไปแล้วจริงๆ...แม่งเอ้ย!! ไม่ห่วงผมบ้างรึไง เธอคงนัดกับไอ้เหี้ยนั่นไว้สินะ ยิ่งคิดยิ่งหงุดหงิดชิบหาย เชี้ยเอ้ย!! หลังจากอ้วกเสร็จ บอกตรงๆว่าตอนนี้ผมนอนไม่หลับ ใจผมมันกระวนกระวาย ผมรู้ตัวว่าตอนนี้ผมกำลังสับสนกับความรู้สึกของตัวเอง ผมกับแอมอยู่ด้วยกันมากเกินไป ผมติดเธอมาก มากสะจนผมไม่อยาก...ปล่อยให้เธอไปจากผม ผมรู้ว่าผมกำลังทำผิดต่อเส้นด้าย ผมพยายามหักห้ามใจตัวเองไม่ให้รู้สึกอะไรไปมากกว่านี้ แ

พี่ป่าค่อยๆโน้มใบหน้าลงมาใกล้กับใบหน้าของฉันเรื่อยๆ จนปลายจมูกของเราทั้งคู่จะลดกัน พี่ป่าขยับใบหน้าลงมาอีก แต่ฉันกลั้นใจหันหน้าเบี่ยงหนีไปอีกทาง ทำให้ริมฝีปากร้อนๆของพี่ป่ามันตกอยู่ตรงซอกคอของฉัน "อย่าพี่ป่า" ฉันร้องท้วงเขา และพยายามดันหน้าอกแกร่งของคนตัวโตออก เพราะตอนนี้พี่ป่ากำลังลากไล้เรียวลิ้นไปทั่วซอกคอของฉัน ยังคุยกันไม่ทันจะรู้สึกเรื่อง ทำไมต้องมาทำแบบนี้ด้วยเนี่ย ต้องการแค่นี้รึไง...ฉันพยายามดันพี่ป่าออก แต่เขารวบมือฉันไว้แล้วก็ดันให้ฉันนอนราบไปกับโซฟา เหมือนการที่ฉันเบี่ยงหน้าหนีเขา มันจะเป็นการเปิดโอกาสให้เขาเลย "ต้องการแค่นี้งั้นหรอ" พี่ป่าที่กำลังซุกไซร้ซอกคอของฉันอยู่หยุดชะงัก แล้วเงยหน้าขึ้นมองหน้าฉัน "อะไร" "ถ้าต้องการที่จะทำแต่เรื่องนี้ ก็ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรมากมาย" ฉันพูดโดยที่ไม่มองหน้าพี่ป่า พี่ป่าถอนหายใจออกมาเบาๆ จากนั้นเขาก็ปล่อยฉันให้เป็นอิสระ หลังจากที่ฉันเป็นอิสระแล้ว ฉันก็ลุกขึ้น พรึ่บ! ยังไม่ทันจะก้าวเดินพี่ป่าก็ขว้าเอวฉันแล้วก็ดึงฉันให้ลงไปนั่งบนตักของเขา "พี่ป่า ปล่อย..." ฉันเรียกชื่อพี่ป่าเสียงแข็ง พรางดิ้นไปมาอยู่ในวงแขนแกร่งของเขา "เป็นแฟนกั