Lahat ng Kabanata ng ผู้หญิงขายตัว: Kabanata 151 - Kabanata 160

@คอนโดของฉัน...ฉันกลับมาที่ที่ฉันควรอยู่ โดยมีทันเป็นคนขับรถมาส่ง ก่อนจะขึ้นรถออกมาพี่ป่าเขามองดูฉันอยู่ตรงหน้าต่างบนห้องนอน สายตาคู่นั้นที่เขาจ้องมองฉัน ฉันยังจำมันได้ดีและไม่มีทางลืม ฉันเอากระเป๋าใบใหญ่วางลงตรงกลางห้อง แล้วก็นั่งลงก้มหน้าร้องไห้สะอื่นออกมาจนสุดเสียง ฉันไม่โอเคเลยที่ตัวเองต้องมาอ่อนแอแบบนี้ ฉันไม่ชอบตัวเองที่เป็นแบบนี้ ฉันเกลียดน้ำตา แต่ฉันห้ามสิ่งที่ฉันไม่ชอบไม่ได้เลย ฉันอ่อนแอเกินไปแล้ว...คำพูดที่พี่ป่าพูดมันยังคงดังก้องในหูฉัน 'ห่างกันสักพัก' ทำยังไงฉันจะลืมคำพูดนี้ได้ ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออกไปหาริน มันไม่รู้ ไม่รู้ว่าจะปรึกษาใคร ฉันรู้แค่ว่าถ้าตอนนี้ฉันอยู่คนเดียวฉันคงต้องร้องไห้ไม่เลิกเเน่ๆ ริน📱"ว่าไงชะนี กูคิดว่าลืมกูไปแล้วสะอีก" ฉัน📱"ริน ฮึก...มึงมาหากูหน่อยได้มั้ย"ริน📱"เฮ้ย อีแอมมึงเป็นไรร้องไห้ทำมัย" เสียงของรินที่ถามฉันดูจะตกใจมากๆที่ได้ยินเสียงฉันร้องไห้ ฉัน📱"กูอยู่คอนโดนนะ" พูดจบฉันก็กดตัดสาย ไม่รู้ทำไมฉันต้องไปรักพี่ป่าด้วย เป็นพี่น้องกันมันก็ดีอยู่แล้วแท้ๆ ฉันก้มหน้าลงพรางเอามือลูบท้องของตัวเองไปมา ฉันเหม่อลอยมองไปข้างหน้าอย่างไ

@บ้่านริน ฉันขอรินมาอยู่ที่เรือนเล็ก ซึ่งมันอยู่ด้านหลังของตัวคฤหาสน์หลังใหญ่ จริงๆรินมันก็ให้อยู่ในบ้่านกับมันนั่นแหละ แต่ฉันไม่อยากรบกวนมัน แค่นี้ก็มากพอแล้ว ฉันว่าฉันคงอาศัยรินมันได้ไม่นานหรอกเดี๋ยวฉันก็คงต้องย้ายไปอยู่ที่อื่น อาจจะเป็นที่โคราชที่รินเคยแนะนำ ฉันคิดว่าทางเดียวที่จะพ้นจากคนอย่างพี่ป่าก็คือไปจากที่นี่ เดี๋ยวเวลาผ่านไปสักพักเขาก็คงจะเลิกตามฉันเอง เหตุผลที่พี่ป่ายังคงตามฉันอยู่ คงเป็นเพราะลูก เขาคงไม่สนใจกับคนที่เขาไม่ได้เลือกหรอกจริงมั้ย เขาคงไม่สนใจกับผู้หญิงที่เคยขายตัวอย่างฉัน ฉันมันเทียบกับเส้นด้ายเธอไม่ได้หรอก มันก็ไม่แปลกที่พี่ป่าจะเลือกเธอ เฮ้อ....ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนบนเตียงขนาดใหญ่ น้ำตามันไหลออกมาอีกแล้ว เมื่อคิดถึงวันเก่าๆที่ฉันมีพี่ป่าอยู่ แค่เวลาไม่กี่เดือนมันกลับทำให้ฉันมีความสุขมากอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน อีกทั้งยังทุกข์มาก ร้องไห้อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนอีกด้วย คำขอโทษที่ออกจากปากของพี่ป่า เขาคิดอะไรกับคำๆนี้บ้างรึเปล่า หรือแค่พูดมัน ก่อนหน้านี้เขาว่าฉันงี่เง่า เขาขอห่างกับฉัน เขาจำได้รึเปล่า เช้าวันใหม่....ฉันนอนหลับไปพร้อมกั

@บ้านรินพอฉันจอดรถ เดินไปที่เรือนเล็กก็เห็นว่ารินมันกำลังยืนรออยู่แล้ว "มึงไปไหนมา ?" "ไปเจอกับเส้นด้ายมา" "ห๊ะๆ มึงว่าไงนะ เจอเส้นด้าย มึงตลกมั้ยเนี่ยแอม" รินตาโตขึ้นทันทีที่ฉันบอกว่าไปเจอเส้นด้ายมา "กูไม่ได้ตลก" "ไปเจอทำไม" ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะพูดบอกริน เรื่องที่ฉันคุยกับเส้นด้าย เรื่องที่เธอในฉันไปทำแท้ง รินมันแทบจะไม่เชื่อในสิ่งที่ฉันเล่ามันเลย "นี่ถ้ามึงไม่ใช่เพื่อนกู กูต้องคิดว่ามึงกำลังโกหกอยู่แน่ๆแอม" "กูก็ไม่คิดว่าเธอจะทำแบบนี้" "หรือว่าเธอแกล้งสะตอใส่" "ชั่งเถอะ อย่าสนใจเลย กูอยากไปต่างจังหวัดแล้ว วันนี้เลยยิ่งดี" ฉันว่าเส้นด้ายเธอก็ไม่ผิดหรอกที่คิดอยากจะให้ฉันเอาเด็กออก เพราะถ้าคนของฉันทำผู้หญิงคนอื่นท้อง ฉันก็อาจจะคิดแบบเธอเหมือนกัน รินถอนหายใจออกมายาวๆ "โอเคๆ เดี๋ยวพรุ่งนี้กูพาไป กูว่าง3วัน" พอรินมันพูดว่าพรุ่งนี้จะพาฉันไปต่างจังหวัด มันรู้สึกเหมือนฉันได้ยกภูเขาออกจากอกเลย [ Talk เจ้าป่า ] วันนี้ผมว่าง ไม่ได้เข้าบริษัท เพราะต้องเตรียมตัวไปศึกษาดูงานที่ต่างประเทศเต็มๆ สามเดือน ในวันพรุ่งนี้ หึ! ตลกมั้ยละครับ รินคงอยากจะให้ผมไปให้พ้นจากเพื่อนของเธอ

"อะ แอม คือกู กูไม่ได้ตั้งใจ กูโมโห....กะ กูขอโทษ" พี่ป่าเดินมาหาฉัน แต่ฉันถอยหนี "อย่าเข้ามา" ฉันพูดบอกคนตรงหน้าน้ำเสียงสั่นเครือ ฉันไม่ได้อยากจะร้องไห้ต่อหน้าเขาหรอก แต่ที่เขาตบฉันที่เขาว่าฉัน ฉันก็คนมีความรู้สึกเหมือนกัน "แอม กูไม่ได้ตั้งใจจะตบมึง" พี่ป่ามองหน้าฉัน ต่อให้เขาจะสำนึกผิด แต่มันคงไม่ทันแล้ว เพราะเขาตบหน้าฉันไปแล้ว "ก็ตบไปแล้ว พอใจแล้วใช่มั้ย งั้นก็กลับไปสะ!!" "ขอโทษแอม มึงพูดมาแบบนั้นกูคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้จริงๆ" พี่ป่าพยายามพูด อธิบายให้ฉันฟัง เพื่ออะไรกัน "คนที่พี่ควรจะสนใจไม่ใช่แอม กลับไปหาเธอสะ อย่ามาสนใจแอม แอมมันก็เป็นแค่เมียน้อย" "แอม...." "ต่างคนต่างเดินแล้ว ก็อย่ามายุ่ง ชีวิตใครชีวิตมัน แอมจะมีใครมันก็สิทธิ์ของแอม" จบคำพูดของฉันพี่ป่าก็เปลี่ยนเป็นจ้องฉันตาเขม่งอีกครั้ง "กูไม่ให้มึงมีใครทั้งนั้น" "....." พรึ่บ! อีกแล้ว พี่ป่าเขากระชากแขนฉันอีกแล้ว ทั้งแขนของฉันมันมีแต่รอยเเดงจากการกระทำของเขาทั้งนั้น "มึงต้องอยู่กับกู มึงเป็นเมียกู" พี่ป่าเอ่ยเสียงแข็ง "ตลกดีนะคะ" ฉันหัวเราะในลำคอออกมาเบาๆ "มึงตลกอะไร" "จะให้เเอมไปอยู่แบบสามคนผัวเมียงั้นหรอ ?

[ Talk เจ้าป่า] หลังจากผมคุยกับแอมเสร็จ ผมก็รีบบึ่งรถกลับคอนโดทันที เพื่อที่จะไปเคลียร์กับเส้นด้าย ยังไงวันนี้ผมก็ต้องจบกับเธอให้ได้ ความเลวทั้งหมดของผม ผมขอรับไว้คนเดียว ผมดีใจมาก ที่แอมแปร์เธอยอมให้โอกาสผม อีกครั้ง และโอกาสครั้งนี้ที่ผมได้รับผมจะไม่มีทางทำมันหลุดมือเด็ดขาด ผมจะดูเเลเมียกับลูกให้ดีที่สุด ผมพูดมันจากใจของผมจริงๆ @คอนโด...แกร่ก! ผมเปิดประตูห้องเขาไปภายในห้อง เส้นด้ายเธอกำลังนั่งรอผมอยู่ ดวงตาเธอแดงกล่ำ ผมรู้ว่าเธอต้องร้องไห้แน่ๆ แต่จะให้ทำไงวะ ผมรักคนอื่นไปแล้ว แล้วเธอก็เหมือนกัน เธอน่าจะรู้ตัวเองดีว่าตอนนี้เธอก็ไม่ได้มีผมแค่คนเดียว "พี่ป่า" เส้นด้ายเธอลุกขึ้นจากโซฟาแล้วตรงมาหาผมทันที "แอมไม่ได้คิดจะเอาลูกออก คุณโกหกผมใช่มั้ยด้าย'' ผมมองหน้าเธออย่างเอาผิด "ด้ายไม่ได้โกหก !!" เส้นด้ายเธอยืนกรานเสียงหนักแน่น "พี่ป่า ดะ ด้ายมาคิดๆดูแล้วนะคะ" "คิดอะไร ?" ผมขมวดคิ้วมองหน้าเส้นด้ายอย่างแปลกใจ "ด้ายยอมให้พี่ป่ามีแอมแปร์ แต่เราจะต้องไม่เลิกกัน ด้ายยอม..." "ด้าย ผมขอโทษที่ผมมีคนอื่น ผมเลว ผมห้ามตัวเองไม่ให้รักแอมไม่ได้" "พี่ป่า ที่ผ่านมาด้ายคงจะแสนดีมากเกินไปใช่มั