All Chapters of ผู้หญิงขายตัว: Chapter 161 - Chapter 170

[Talk เจ้าป่า] ตอนนี้ผมกำลังนั่งอยู่ที่สนามบิน กำลังรอขึ้นเครื่อง ฟังไม่ผิดหรอกครับ ผมกำลังจะไปดูงานที่ต่างประเทศจริงๆ ถ้าถามความรู้สึกของผมตอนนี้ ผมไม่อยากไปเลย ผมอยากไปตามหาเมียกับลูก แต่ทำไงได้ นี่มันงาน... ผมนั่งถอนหายใจทิ้งเป็นครั้งที่เท่าไหร่ ก็ไม่รู้ ตอนนี้ผมกำลังพิมพ์ข้อความส่งไปหาแอมแปร์ ถึงแม่ว่าเธอจะไม่เคยเปิดอ่านข้อความที่ผมส่งไปให้เธอเลยก็ตาม เมื่อวาน พอผมกลับไปถึงบ้าน ผมยอมรับว่าผมเหมือนคนสติหลุด ผมพังข้าวของทุกอย่างที่อยู่ในห้องนอน พังทุกอย่างที่ผมเตรียมจัดไว้เซอร์ไพรส์แอมแปร์ ผมโคตรเสียใจเลยจริงๆที่เธอหนีไปแบบนี้ เธอไปพร้อมกับลูก กว่าผมจะกลับมาไทยอีกครั้ง กว่าผมจะตามหาเธอ เจอ....มันต้องนานอีกกี่ปี แล้วทำไมกูไม่ไปหาตั้งแต่วันนี้วะ !!จู่ๆ ผมก็คิดบางอย่างได้ นั่นดิ ผมจะมานั่งอมทุกข์ทำไม งานที่ต่างประเทศผมส่งให้เลขาผมไปดูก็ได้ แล้วตัวผมก็โกหกรินว่าไปดูเอง เฮ้อ! ฉลาดขึ้นมาบ้าง เมื่อตัดสินใจได้แล้ว ผมก็ออกมาจากสนามบินทันที ผมขับรถกลับบ้าน พอมาถึงบ้านผมก็เรียกลูกน้องมาประชุมกัน คงไม่ต้องสงสัยนะว่าทำไมผมถึงเรียกให้ลูกน้องมาประชุม เพราะมันก็มีอยู่เรื่องเดียว "พวกมึงไ

ในระหว่างที่ฉันกำลังรีบสาวเท้าเดิน วีนัสก็เอาแต่ถามไม่หยุดว่าจะไปไหน แต่ฉันไม่ตอบ ฉันรีบเดินให้ไวที่สุด ใจฉันมันเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ กลัวมากจริงๆ กลัวพี่ป่าจะเจอ หมั่บ! จู่ๆ แขนฉันถูกใครไม่รู้รั้งเอาไว้ จากนั้นร่างฉันก็ถูกกระชากเซไปกระแทกกับแผงอกของใครสักคน กลิ่นน้ำหอมเย็นๆที่ตัวเขา มันลอยมาเตะจมูกของฉัน มันทำให้ฉันรับรู้ได้ทันที ว่าเจ้าของมือที่กำลังจับแขนฉันอยู่ กับเจ้าของแผงอกแน่นๆนี้คือ...เฮือก...พี่ป่า ฉันเงยหน้าดู สรุปว่าเป็นพี่ป่าจริงๆ ฉันรีบดันตัวเองออกจากแผงอกของเขา แต่เขาไม่ยอมที่จะปล่อยฉันเลย นี่เมื่อไรฉันจะหมดเวรหมดกรรมสักที ประเทศไทยก็ไม่ใช่เล็กๆ ทำไมต้องวนกลับมาเจอเขาอีก เมื่อไหร่ฉันจะหลุดพ้นสักที "มึงจริงๆด้วยแอม" พี่ป่่คลี่ยิ้มออกมาอย่างดีใจ ที่รู้ว่าเป็นฉัน แต่ฉันไม่ดีใจเลยสักนิด ที่เจอเขา"แอม มึงหนีกูมาไกลเกินไปแล้วนะ..." พี่ป่าพูดขึ้น หลังจากที่เขาเอาแต่มองหน้าฉัน "อย่ามายุ่ง !!" ฉันพูดพรางพยายามแกะมือหนาของพี่ป่าออก "เจ้ ผู้ชายคนนี้คือ..." วีนัสเธอทำหน้าสงสัย มองหน้าฉันกับพี่ป่าสลับกัน "อ้อ พี่เป็นผัวผู้หญิงคนนี้" "คือ ผะ ผัวเจ้หรอ..." "ไม่ใช่ ไม่ใช่น

"โอกาสแอมเคยให้ไปแล้ว พี่ไม่เห็นค่ามันเองพี่ป่า" "อีกครั้งได้มั้ยแอม ฮึก..." "เป็นบ้าอะไร เมียตัวเองก็มีจะมาร้องห่มร้องไห้กับแอมทำไม" "ก็มึงไง เมียกู จะต้องให้กูพูดอีกกี่ครั้ง ฮึก..." ฉันพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ ก่อนจะผลักตัวพี่ป่าออก แล้วก็รีบสาวเท้าเดินเข้าไปในห้องของตัวเอง พร้อมกับปิดประตูเสียงดังลั่น จากนั้นไม่นานที่ฉันเข้ามาในห้อง เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ตามด้วยเสียงของพี่ป่า ก๊อกๆ ก๊อกๆ "แอม กูขอเข้าไปหน่อย" "แอม คุยกันให้รู้เรื่องก่อนได้มั้ย" ก๊อกๆ ก๊อกๆ "ไม่มีอะไรต้องคุยอีกแล้ว มันจบแล้ว" ฉันตะโกนออกไปดังพอที่คนหน้าประตูจะได้ยิน "จบเหี้ยอะไรวะ แม่ง!!" ปัก!! เสียงพี่ป่าถีบประตูห้องอย่างแรง เหอะ! เมื่อกี้ยังร้องไห้อยู่เลย เขามันตอแหลจริงๆ ผู้ชายคนนี้ หลังจากเสียงพี่ป่าถีบห้องไปครั้งหนึ่ง จากนั้นทุกอย่างก็เงียบ ฉันถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ตอนแรกคิดว่าพี่ป่าจะพังประตูเข้ามาซะอีก หลังจากคนที่อยู่หน้าห้องไม่โวยวายแล้ว สิ่งแรกที่ฉันทำ คือโทรไปหาริน ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด📲ริน📱" ว่าไงมึง "ฉัน📱" ไหนมึงบอกว่าพี่ป่าไปเมืองนอกไงริน" ฉันเริ่มถามเข้าประเด็นทันที ริน📱" อื้อ ก็ไปเมือ

หลังจากที่ขุนเขาพูดเรื่องเขากับเส้นด้ายออกมา ทุกอย่างก็เงียบสงัด ฉันยังคงสับสนกับเรื่องที่ขุนเขาบอก แบบนี้พี่ป่าก็โดนเส้นด้ายเธอสวมเขามั้ย เอ๊ะ ไม่สิ พี่ป่าก็ใช่ย่อย "สมน้ำหน้า'' ฉันหันไปมองพี่ป่าก่อนจะพูดออกไปด้วยความหมั่นไส้"สมน้ำหน้าอะไร ?" พี่ป่าเลิกคิ้วขึ้น ถามฉัน''แล้วมาแบบนี้ เมียของพวกคุณทั้งสองไม่ตามหาแย่หรอ ?" ฉันพูดขึ้น "ไม่ใช่เมียกู !!" "อยากพักก่อนวะ ยิ่งตามยิ่งเหนื่อย" ขุนเขาถอนหายใจออกมายาวๆ ก่อนจะเอนตัวพิงโซฟาตัวใหญ่ จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมองไปบนเพดาน ดูแล้วเขาคงจะชอบเส้นด้ายเธอเอามากๆเลยนะ "แอม...มึงรู้ความจริงหมดแล้ว" พี่ป่าเอามือมาจับมือฉัน"....""ขอโทษที่กูเคยทำร้าย เคยพูดไม่ดีกับมึง กูยอมรับ...กูไม่รู้จริงๆ" ".....""จะให้อภัยกูได้รึยัง ในเมื่อมึงรู้แล้วว่ากูไม่ได้โกหก เรื่องกูกับด้าย..."ตึกตักตึกตัก ฉันเม้มปากเข้าหากันแน่น สายตาคู่นั้นของพี่ป่าที่กำลังจ้องมองใบหน้าของฉัน มันทำให้ฉันใจเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ "ถ้าตอบตรงนี้ไม่ถนัด ไปตอบในห้องก็ได้นะ" "มึงอยากเย็..ด ก็บอกดีๆไม่ต้องล่อ" ขุนเขาพูดขัดขึ้น"เสือก หุบปากมึงไปสัส!!" พี่ป่าหันขวับไปจ้องหน้าขุนเขาตาเ

พี่ป่าลุกขึ้นจากเตียง แล้วก็เดินมาหยุดตรงขอบเตียงฝั่งที่ฉันนอนตะแคงอยู่ แล้วก็เท้าเอวจ้องหน้าฉันตาเขม่ง คือท่อนล่างของพี่ป่ามันเปลือยอยู่ไงตอนนี้ เขาอายฉันบ้างมั้ยเนี่ย อย่างน้อยๆถึงท่อนล่างฉันจะเปลือยแต่ฉันก็ดึงผ้าก่คลุมไว้นะ "พี่ป่า ใส่กางเกงเหอะแอมขอร้อง" "มึงมาคุยเรื่องแต่งงานกับกูก่อน ทำไมมึงไม่อยากแต่ง !!" "แอมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นสะหน่อย" "แล้วมันยังไง !!" "ก็ เอ่อ...แบบว่า แอม แอมเขิน" ฉันตอบพร้อมกับมุกหน้าฝังลงบนหมอนใบใหญ่ "ทำให้กูหงุดหงิดเนี่ย มึงชอบมากใช่มั้ยแอม" "...." ฉันเงียบไม่ตอบอะไร ก็คนมันเขิน จะให้ทำไงเล่า!! "แบบนี้ต้องลงโทษ" พี่ป่าพูดจบฉันก็รู้สึกว่าเตียงมันยุบยวบยาบ จากนั้นก็สัมผัสได้ถึงมือหยาบของพี่ป่ากำลังจับตัวฉันให้นอนหงาย แต่ฉันก็ยังไม่กล้าเอาหน้าออกจากหมอน เพราะยังเขินอายอยู่"ใส่กางเกงได้แล้ว อ๊ะ ซี๊ด~" ฉันร้องครางออกมาในลำคอเบาๆ เพราะรู้สึกว่าท่อนเอ็นแท่งใหญ่ของพี่ป่ามันกำลังลุกล้ำเข้ามาในร่องของฉันอีกครั้ง ฉันเอาหน้าออกจากหมอน แล้วมองคนตรงหน้า พี่ป่าซี๊ดปากตัวเองเบาๆ ก่อนจะเริ่มขยับเอวสอบช้าๆ "อ๊า พี่ป่า พะ พอแล้วนะ" ฉันพูดพรางเอามือดันหน้