บททั้งหมดของ ท่อนแขนมังกร: บทที่ 51 - บทที่ 60

ดูเหมือนใครๆ อยากยลโฉมหน้าของพระชายากันทั้งนั้น หลายคนหวังจะได้พบหญิงงามล่มเมืองที่ทำให้องค์ชายเฟยเทียนประกาศอภิเษกกับนางภายในสามวัน หญิงสาวที่ทำให้องค์ชายต้องไปปราบกบฏที่แคว้นฉิน ยึดบ่อเกลือกลับคืน สตรีที่ทำให้องค์ชายต้องเสด็จไปรับกลางดึกด้วยพระองค์เอง เรื่องราวเล่าลือเกี่ยวกับพระชายาหนิงเหมยมากมายเหลือเกิน สร้างความกระหายใคร่รู้และริษยาในคราเดียวกัน รุยหลงไม่อาจสะกดกลั้นความอยากรู้อยากเห็นของตนเองได้ แม้ถูกกำชับมิให้นางวุ่นวายภายนอก กระนั้นนางอาศัยความเป็น ‘คนโปรด’ ขององค์ชายเฟยเทียน ทำให้ไม่มีใครกล้าห้ามปรามนาง หญิงสาวเจ้าของเรือนร่างอวบอิ่ม สอบถามจากบรรดานางกำนัลจนรู้ว่าขณะนี้พระชายาอยู่ที่สวนด้านหลังของตำหนัก ฐานะของนางไม่ถูกยกย่องให้เป็นแม้กระทั่งนางสนม ได้เป็นเพียงแค่นางบำเรอรับใช้ในฮาเร็ม แต่เพราะเป็น ‘คนโปรด’ ทำให้นางเชิดหน้าก้าวออกจากฮาเร็มโดยที่ท่านอ๋องเองไม่ได้ว่ากล่าวตำหนิ จึงไม่แปลกนักถ้าเห็นรุยหลงมาด้อมๆมองๆ หาพระชายา เสียงหัวเราะสดใสกังวานดุจระฆังเงิน อบอวลด้วยบรรยากาศสดใสของแสงตะวันที่ลอดผ่านกิ่งไม้ทอดเงาสลั

ไม่ว่านางไปทางใด จะได้ยินเสียงหัวเราะของนางอยู่เสมอ นานเพียงใดไม่อาจรู้ได้ เสียงหัวเราะสดใสของนางสลายม่านหมอกที่ปกคลุมตำหนักของเขาไปหมดสิ้น เวลาอันแสนสั้น ใครต่อใครต่างรักใคร่นาง “ได้ยินว่ารุยหลงไปหาเรื่องก่อกวนพระชายา....” ซิ่นเจี่ยงเอ่ยขึ้น รุยหลงเป็นหญิงที่องค์ชายเฟยเทียนเรียกมาปรนนิบัติบ่อยครั้งที่สุด เจิ้งหู่เจิ้งไฉได้ยินที่กุนซือเอ่ย ถึงกับทำหน้าตาถมึงทึง ราวกับจะไปลงโทษด้วยตนเอง“...แต่ก็ถูกพระชายาหนิงเหมยกำราบจนรีบวิ่งกลับฮาเร็มแทบไม่ทัน”กำราบ?คราวนี้องค์ชายเฟยเทียนกระตุกยิ้มที่มุมปาก นางคงเริ่มเรียนรู้แล้วสินะว่า ตำแหน่งพระชายาของนางนั้นทำสิ่งใดได้บ้าง“แล้วนางทำอะไรอีก” ถามแต่ยังวางสายตาที่ตัวอักษรบนหนังสือไม้ไผ่เบื้องหน้า อากาศยามค่ำของตุนหวงหนาวเหน็บนัก ไม่รู้ว่าคนตัวเล็กนั้นหลับไปหรือยังเขาจงใจไม่เรียกพบนาง แสร้งทำเป็นไม่สนใจ แต่นางกระเถิบเข้าใกล้เขาทีละเล็กละน้อย เช่นเวลานี้เขาได้ยินเสียงผีผาลอยมาตามสายลม เสียงแว่วหวานชวนให้ผ่อนคลาย ทั้งที่เมื่อครู่เจิ้งหู่รายงานว่านางกลับเข้าห้องนอนไปแล้ว“วันๆ เอาแต่ขลุกอยู่กับต้นไม้ดอกไม้ เจ็ดวันที่ผ่านมาแทบกลายเป็นคนสวนของตำหนัก

ว่านหนิงเหมยไม่คิดว่าต้องใช้วิธีนี้จริงๆนางวางหมากดำลงไปนานแล้ว ยกน้ำชาขึ้นจิบเป็นถ้วยที่สอง แต่ซิ่นเจี่ยงคลี่โบกไปมาเบาๆ แววตาจับจ้องบนกระดานหมากล้อม ราวสองชั่วยามก่อนหน้านี้กระดานนี้ยังเป็นพื้นที่ว่างเปล่า มาบัดนี้ เห็นได้ชัดว่าหมากขาวที่เขากำอยู่นั้นเพลี่ยงพล้ำไปมาก ตั้งแต่คนผู้นั้นรู้เจตนาที่แท้ของนาง เขาสั่งบ่าวไพร่ย้ายกระถางต้นไม้ในห้องบรรทมออกจนหมด แม้กระทั่งแจกันดอกไม้ก็ไม่เอาไว้ ทั้งที่บอกแล้วว่านางคุยกับต้นไม้ดอกไม้ที่หยั่งรากลงดิน หรือไม่ก็อย่างกาฝากที่อาศัยดูดน้ำเลี้ยงของต้นไม้ การตีสนิทกับเหล่าพฤกษาทำให้รู้ว่าองค์ชายเฟยเทียนไม่ได้เรียกหญิงสาวนางใดมาปรนนิบัติและไม่ได้ไปที่ฮาเร็มด้วย นางไม่เข้าใจคือเหตุใดเขาจึงทำหมางเมิน นางสับสนกับท่าทีของชายผู้เป็นสามีตน เมื่อไม่สามารถหาคำตอบนี้ได้จากต้นไม้ดอกไม้ในตำหนัก นางล่อหลอกเจิ้งหู่เจิ้งไฉด้วยขนมหวานที่เข้าครัวทำเองกับมือ แต่ทั้งสองอ้ำอึ้ง ไม่กล้ากินขนมของนาง มิอาจปริปากได้ นางสงสารหน้าตาละห้อยละเหี่ยขององครักษ์ทั้งสองจึงยอมยกขนมให้พวกเขาไป สุดท้ายแล้ว นางใคร่อยากได้คำตอบยิ่ง จึงต้องลอ

ซานม่านหวาจ้องมององค์ชายเฟยเทียนด้วยความหงุดหงิด อากาศบริเวณนี้ร้อนอยู่แล้ว ยังต้องมาเจอคนอารมณ์ร้ายอีก ต่อให้นางเป็นคนเอาแต่ใจตัวเองอย่างไร ก็ไม่เคยเอาอารมณ์ร้ายของตนเองไปลงที่ผู้อื่น เอ่อ... นางคิดเช่นนั้นนะ หญิงสาวชักม้าเข้าไปใกล้ม้าขององค์ชายเฟยเทียนที่คุมเชลยซ่อมแซมกำแพงเมืองตุนหวงอยู่ “เห็นทีข้าต้องคุยกับท่านแล้ว” ซานม่านหวาพูดขึ้นอย่างสิ้นความอดทน แต่อีกฝ่ายกลับตวัดสายตาคมกริบจ้องมอง ซึ่งไม่ได้ทำให้นางหวาดกลัวเลยสักนิด “นี่ใช่เวลาคุยหรือไร” เมื่อเห็นว่าการข่มขู่ของเขาไม่ได้ผล บุรุษหนุ่มบนหลังอาชาสีดำย้ายสายตากลับมาที่เชลยนับร้อยเบื้องหน้า “ข้าคุมการซ่อมแซมไม่ดีรึ” นางขึ้นเสียงอย่างไม่เกรงกลัว แม้นางจะเป็นเพียงรองแม่ทัพก็เถอะ “ข้าทำงานได้ตามกำหนดเวลาที่วางไว้ท่านมาเร่งให้คนพวกนี้เหนื่อยตายหรือไร” “เฮอะ!” องค์ชายเฟยเทียนแค่นเสียงในลำคอ ปรายตามองหญิงสาวที่ชักม้าให้เดินตามเขามา “ไม่คิดว่าคนอย่างเจ้าจะเห็นอกเห็นใจผู้อื่นเป็น”“คนตายมันใช้ประโยชน์ไม่ได้ ตายไปก็เป็นได้แค่อาหารของแร้งกาเท่านั้น” นางพูดอย่างที่คิด คนอย่างนางไม่ได้

องค์ชายเฟยเทียนที่เพิ่งเดินเข้ามาพร้อมซิ่นเจี่ยงและเจิ้งหู่ เจิ้งไฉ สายตาของเขามองนางเป็นสิ่งแรก เห็นนางยืนนิ่งหน้าซีดกัดริมฝีปากตนเองก็ก้าวเร็วๆ เข้าไปหาหญิงสาวทันทีว่านหนิงเหมยรู้สึกเหมือนว่ามีคนหยุดยืนอยู่เบื้องหน้า นางจึงรู้สึกตัวแล้วเงยหน้าขึ้นก็เห็นว่าเป็น...“ท่านอ๋อง”“เจ้าเป็นอะไร” ถามพลางใช้ปลายนิ้วแตะริมฝีปากของนาง “เจ้ากัดปากจนเลือดซึมแล้ว”“เปล่าเสียหน่อยเพคะ” นางถอยหลังไปครึ่งก้าวเพื่อให้พ้นนิ้วมือของเขา ถ้านางกัดปากจนเลือดออกนางคงรู้สึกถึงคาวเลือดไปแล้วเสียงหัวเราะหึๆ ของซิ่นเจี่ยงเรียกสติของทั้งสองหนุ่มสาว กุนซือ คลี่พัดโบกไปมาเดินผ่านทั้งสอง ทำเป็นไม่เห็นภาพเมื่อครู่แล้วไปนั่งที่เก้าอี้ของตน“รุยหลงก็มาด้วยรึ”“เจ้าค่ะท่านกุนซือ” รุยหลงทอดน้ำเสียง เห็นภาพเมื่อครู่แล้วบาดตาบาดใจเหลือเกิน ไม่เคยคิดว่าคนเยือกเย็นราวกับไร้หัวใจอย่างองค์ชายเฟยเทียนจะแสดงท่าทีเป็นห่วงเป็นใยผู้อื่นถึงเพียงนี้รุยหลง? องค์ชายเฟยเทียนเพิ่งเห็นว่ารุยหลงก็มาด้วย เขาขมวดคิ้วงุนงงว่าใครเป็นคนเรียกนางมา เขาแสร้งกระแอมไอแล้วจับมือของหญิงสาวเพื่อให้เดินไปนั่งข้างเขา แต่นางขืนตัวเล็กน้อย เขาจึงโน้มห