Все главы ท่อนแขนมังกร: Глава 71 - Глава 80

“ข้าจะไม่ออมมือให้เจ้าแล้วนะ!” เขากระซิบขู่ที่ข้างหู นางกัดฟันด้วยความโกรธสะบัดศีรษะไปด้านหลัง หมายใช้ศีรษะโขกอีกฝ่ายแต่เป็นเขาที่หลบได้ ทว่าเขาเสียจังหวะในการหลบจึงล้มลง นางหมุนสะบัดฝ่ามือเข้าใส่แต่โดนมือใหญ่รั้งเอวลงไปด้วย ทำให้เวลานี้เขานอนหงายโดยมีนางตามมานอนทับ ชายหนุ่มเร็วกว่าพลิกตัวกดนางไว้ใต้ร่าง เพราะโทสะทำให้ขาดสติมิอาจคิดพลิกแพลงการต่อสู้ได้ทัน ทำให้ตัวเองต้องเสียเปรียบอย่างหมดท่า “เจ้านี่ดีแต่ใช้เรี่ยวแรงกับท่าทางอวดเก่งจริงๆ” มาร์คัสเยาะด้วยสายตาและรอยยิ้มมุมปาก นางดิ้นรนไม่ยอมจำนน เขาจำเป็นต้องใช้ร่างตัวเองกดทับนางไว้ แต่ยั้งตัวไม่ให้ทับลงไปทั้งหมด เพราะน้ำหนักตัวของเขาไม่น้อย ร่างที่อยู่ด้านล่างพยายามดันตัวเองให้หลุดออกกลายเป็นว่าทั้งเรือนร่างกลับบดเบียดอีกฝ่ายอยู่ จนทำให้แก่นกายบุรุษแข็งขึงขึ้นมาอย่างห้ามปรามมิได้ นางกัดฟันด้วยความโมโห ใจไม่ยอมรับความพ่ายแพ้สั่งให้นางผงกศีรษะขึ้นไปกัดหูของอีกฝ่าย “โอ๊ย!” เขาร้องเสียงหลงแต่ดีที่หลบทัน นางจึงกัดได้เพียงติ่งหูของเขา ร่างกายที่บดเบียดบนพื้นพรมในกระโจมของรองแม่ทัพท

หญิงสาวกะพริบตาปริบๆ ราวกับไม่เชื่อในสิ่งที่เห็น เกรงว่าจะหายไปเพียงการหายใจของนาง เขายิ้ม เขาหัวเราะ “จ้องข้าทำไม” มุมปากยังคงยกยิ้มอยู่เช่นนั้น “ท่านยิ้ม” “อืม” เขาผงกศีรษะรับ “และเจ้าทำให้ข้าหัวเราะ” “ก่อนนี้หม่อมฉันเคยคิด อยากให้ท่านอ๋องยิ้มหรือหัวเราะบ่อยๆแต่ตอนนี้ไม่แน่ใจแล้วเพคะ” “ทำไม?” “หม่อมฉันไม่อยากให้ผู้อื่นเห็นรอยยิ้มของท่านอ๋อง” นางรู้สึกหวงแหนใบหน้าประดับรอยยิ้มนั้น เขาดูอ่อนโยนและหล่อเหลาเหลือเกิน “เจ้านี่มันจริงๆเลย” เขาหัวเราะแล้วบีบปลายจมูกของนางเล่น “มานั่งนี่” ว่านหนิงเหมยถูกดึงให้นั่งลงบนพรมที่ปูเมื่อครู่ เพราะความกลัวทำให้นางลืมไปว่าตนเองควรช่วยเขาเตรียมที่นั่งพักเช่นนี้“เจ้าหิวหรือไม่ ชากกียัดแป้งย่างมาให้ด้วย” เขาถามแต่บิแป้งแผ่นกลมเป็นสองส่วนส่งให้นาง มือเล็กปล่อยมือจากแขนของเขามารับแป้งครึ่งแผ่นแล้วกัดคำน้อยๆ“ไม่อร่อย” นางพึมพำ พยายามไม่สนใจเสียงหวีดร้องของพายุทราย ไฉนจึงเหมือนเสียงคนกรีดร้องเช่นนี้“เจ้าจะบอกว่าตัวเองทำอร่อยกว่ารึ” เขากัดกินหน

ชายหนุ่มก้มลงงับปลายจมูกของนางไปอีกคำ แล้วเอ่ยขึ้น“พรุ่งนี้ซานม่านหวาเข้ามา เจ้ากับนางก็ปรึกษากันเถิด จะทำอย่างไรกับฮาเร็ม”“อะไรนะเพคะ” นางถามอย่างงุนงง“ข้าคิดว่าผู้หญิงเหล่านั้นให้ซานม่านหวาดูแลจัดการ แต่ในฐานะที่เจ้าเป็นชายาของข้า เรื่องภายในตำหนักเจ้าควรดูแล ข้ายกอำนาจให้เจ้าจัดการ หญิงนางใดเจ้าเห็นควรว่าทำเช่นไรก็ตามใจเจ้า”“ท่านอ๋องหมายความว่าอย่างไรกันแน่” นางไม่อยากเดาอะไรอีกแล้ว“ข้าไม่ต้องการฮาเร็มแล้ว” ปลายนิ้วไล้แก้มนางเบาๆ “ท่านอ๋องไม่ต้องการ ก็เลยให้หม่อมฉันไปเก็บกวาดให้รึเพคะ” นางเบ้ปากเล็กๆ “ให้หม่อมฉันเอารุยหลงไปไว้ที่ไหนเพคะ”“นั่นก็สุดแท้แต่เจ้าต้องการ” เขาซุกหน้ากับซอกคอของนาง หากไม่เห็นว่าร่างกายนางยังมีร่องรอยที่เขาทำไว้อยู่ เขาคงแทะเล็มกลืนกินนางไปแล้ว“แต่นางดูแลท่านอ๋องมาตั้งนาน” หญิงสาวพึมพำ สงสารอยู่บ้างแต่นางไม่ใช่ผู้หญิงใจกว้างนัก“เจ้าอยากให้ข้ารับนางไว้รึ” ไยเขาไม่รู้สึกดีเลยสักนิด นางบอกรักเขาแต่ไม่หวงเขารึไงกัน“ไม่เอา! หม่อมฉันไม่ให้!” นางรีบส่ายหน้าไปมา “ตกลงว่าหม่อมฉันรับหน้าที่เก็บกวาดฮาเร็มของท่านอ๋อง จะให้สะอาดเอี่ยมอ่องเพคะ”“อีกเรื่อง จ้าว

“ตอบแทนด้วยเงินทองตามสมควร ผู้ใดอยากทำงานใดหรือมีที่ต้องการไปก็จัดส่งนางไปเสีย แต่ข้าไม่แนะนำให้เจ้าเก็บพวกนางไว้ใกล้ตัว ไม่ใช่ว่าเจ้าสวยสู้พวกนางไม่ได้ แต่บางคนมีความริษยาละโมบโลภมาก หากเก็บไว้ใกล้ รังแต่จะต้องคอยระแวงว่าคนพวกนี้แทงข้างหลังเจ้าเมื่อไหร่” ซานม่านหวานึกถึงเรื่องที่มาร์คัสเคยพูดไว้ ปีศาจมังกรเพลิงกลืนกินพลังชีวิตพวกนาง แรกๆ นางคิดว่าองค์ชายเฟยเทียนมักมากในสตรี เพิ่งเข้าใจว่าเขาต้องสลับสับเปลี่ยนหญิงสาวเหล่านี้ เพื่อให้แต่ละนางได้ฟื้นฟูตนเอง ซานม่านหวาอดจ้องมองอย่างสำรวจว่านหนิงเหมยไม่ได้ นอกจากนางจะงดงามเปล่งปลั่งแล้ว ก็ไม่เห็นมีสิ่งใดในร่างกายที่แลดูชำรุดทรุดโทรมลงไป “จ้องข้าแบบนี้ทำไม” นางรู้สึกเขินอายกับสายตาของซานม่านหวา “ดูท่าทางปกติดีนี่นะ” ซานม่านหวายักไหล่ พึมพำกับตัวเอง “สงสัยได้กินน้ำอมฤตแน่ๆ ถึงได้อิ่มเอมเปล่งปลั่งเช่นนี้” ว่านหนิงเหมยถึงกับสำลักลมหายใจตัวเอง แก้มร้อนไปถึงใบหู ท่าทางของนางทำเอาซานม่านหวาที่พูดเสียงดังถึงกับหัวเราะแล้วรวบไหล่นางมากอดไว้ “เจ้านี่ช่างเปิดเผยเสียเหลือเกิน” ซ

“อย่าให้หม่อมฉันต้องทำเช่นนี้อีกนะเพคะ” “เป็นเรื่องนี้เองรึ” องค์ชายเฟยเทียนลูบผมยาวสลวยดุจแพรไหมของนางอย่างทะนุถนอม “ข้าเพียงแค่อยากให้เจ้าสบายใจเท่านั้น ไม่คิดว่าจะทำให้เจ้าต้องลำบากใจ” “เป็นท่านอ๋องต่างหากที่ควรลำบากใจ หญิงเหล่านั้นงดงามกว่าหม่อมฉันเสียอีก ท่านอ๋องไม่เสียดายหรือเพคะ” “ข้ามีเจ้าก็พอแล้ว” พูดพลางใช้มือปัดเส้นผมของนางออกเผยลำคอขาวชวนลิ้มรสผิวกายอุ่นหวานของนางนัก แต่หญิงสาวขยับตัวผละออกจากแผงอกของเขาก่อน “พูดจริงนะเพคะ”นางจ้องหน้าอย่างรอคำตอบ “ย่อมเป็นเช่นนั้น” ยื่นหน้าเข้าไปใกล้หมายปิดปากช่างน้อยใจนั้นเสีย แต่นางกลับขยับตัวลุกขึ้นจากตักของเขาหน้าตาเฉย “คืนนี้หม่อมฉันเพลียมาก ขอนอนเร็วเพคะ” พูดจบก็ขยับตัวไปเอนกายลงนอนอย่างรวดเร็ว ไม่สนใจชายหนุ่มที่ถูกปลุกให้ตื่นตัวแล้ว ใครเป็นปีศาจกันแน่! องค์ชายเฟยเทียนคำรามในลำคอ นางช่างกล้านัก มาปลุกเร้าให้เขาตื่นตัวแล้วคลานหนีไปนอนหน้าตาเฉย อยากโผเข้าใส่แล้วฉีกทึ้งเสื้อผ้าของนางออกร่วมอภิรมย์อย่างป่าเถื่อน แต่ทนเห็นร่างเล็กเป็นรอยช้ำเพร