บททั้งหมดของ ท่อนแขนมังกร: บทที่ 91 - บทที่ 100

“ไม่รู้สิ พวกเรามีหน้าที่ทำตามคำสั่งเท่านั้น”“มาเถอะ ดื่มๆ ได้คำสั่งให้เร่งปิดงานให้เสร็จในเจ็ดวัน คงไม่มีเวลามาสนใจเรื่องอื่นแล้ว”“ไยต้องเร็วขนาดนี้ หรือจะมีใครบุกมาเรอะ”“นี่มันฤดูร้อนแล้ว ผู้คนเดินทางผ่านตุนหวงมาก อาจจะมีพวกแฝงตัวประสงค์ร้ายปะปนกับพวกพ่อค้าก็ได้”หญิงสาวตั้งใจฟัง อยู่ในตำหนักดุจตะวันก็ได้ยินซานม่านหวาพูดกับองค์ชายเฟยเทียน ย้ำเรื่องฤดูร้อนมาถึงแล้ว ความจริงนางก็สงสัยแต่ไม่กล้าเอ่ยปากถาม เพราะเกรงเป็นเรื่องส่วนตัว เรื่องในค่ายทหาร เรื่องทางการ นางล้วนทำเป็นไม่สนใจ ทำหน้าที่ดูแลตำหนักแทนองค์ชายเฟยเทียนในฐานะพระชายาพระชายา...นางช่างโง่งมนัก ไยคิดว่าตนเองครอบครองตำแหน่งนี้ได้อย่างแท้จริงเหล่าพฤกษาในตำหนักดุจตะวันไม่ช่างเจรจาเหมือนสวนสี่ฤดูของฮองไทเฮา หากนางไม่เอ่ยถามอะไรก็ไม่ปริปากพูดคุยกับนาง นางจึงเพียงแค่สอบถามเรื่องราวทั่วไป แค่ว่าองค์ชายเฟยเทียนเป็นอย่างไร เวลานี้นางไม่ได้ยินเสียงเหล่าพฤกษา ใจประหวั่นอยากรู้ว่าคนผู้นั้นเป็นเช่นไร แต่ไม่อาจทำได้อีกแล้ว“หนิงหนิงที่เรียกเจ้ามา จะให้ช่วยเล่นผีผาให้ฟังสักหน่อย” นายกองหลี่เอ่ยขึ้นทำให้หญิงสาวตื่นจากภวังค์ หลายวันก

เพียงร่างเล็กเดินผ่านพร้อมไม้เท้า เสียงผู้คนซุบซิบนินทานางก็ลอยเข้ามากระทบหู ว่านหนิงเหมยซึ่งเวลานี้มองอะไรไม่เห็นอยู่แล้ว ไม่รู้จะก้มหน้าก้มตาหลบอะไร ได้แต่ใช้ไม้เท้าที่นายกองหลี่หามาให้กวาดไปด้านหน้าก่อนก้าวเท้าเดินตรงไปยังโรงครัว ปี้เอ๋อร์ยุ่งตลอดเวลา แต่พอเห็นหญิงสาวเดินกลับมาด้วยสภาพน่าสงสาร เสื้อผ้าแม้ขยับให้มิดชิด แต่เห็นรอยถูกกระชากจนตะเข็บไหล่เสื้อหลุดออก นางยอมวางมือจากงานตรงหน้า รีบก้าวเร็วๆ ไปจูงหญิงสาวให้เดินไปด้านหลังซึ่งมีโอ่งน้ำอยู่ “เจ้านั่งนี่ก่อน” ว่านหนิงเหมยเพียงพยักหน้ารับ นั่งลงบนม้านั่งอย่างว่าง่ายและครู่ต่อมาผ้าชุบน้ำผืนหนึ่งก็ถูกเช็ดบนใบหน้านางเบาๆ “สามีก็ทอดทิ้ง ตาก็มองไม่เห็น ซ้ำมาถูกย่ำยีอีก เจ้านี่...โชคร้ายกว่าข้าเสียอีก” ว่านหนิงเหมยอ้าปากบอกว่าไม่เป็นอะไร แต่นึกถึงคำเตือนของนายกองหลี่ นางจึงได้แต่เม้มปากนิ่งงันไปให้ถูกเข้าใจเช่นนั้น “เจ้าล้างดวงตาเสียหน่อยเถิด ถึงไม่มียาใส่ แต่ล้างตาด้วยน้ำสะอาดก็ช่วยให้ดีขึ้น” “ขอบคุณน้าปี้เอ๋อร์มาก” นางกล่าวอย่างจริงใจ

ชายหนุ่มเอื้อมมือถอดรองเท้าให้ แล้วก็กลายเป็นเขาที่ต้องสูดลมหายใจลึก มีตุ่มน้ำใสๆ ที่เท้าของนาง รอยช้ำหลายแห่ง นางคงหกล้มหรือไม่ก็เพราะต้องใส่รองเท้าที่ไม่พอดี ปลดเปลื้องเสื้อผ้าออกหมดแล้วก็ประคองนางลงนอนอีกครั้ง เดินไปยกอ่างน้ำมาวางใกล้ๆ มือ หยิบผ้าชุบน้ำบิดหมาดๆ เช็ดใบหน้าน้อยอย่างเบามือ ใครเลยจะคิดว่าบุรุษอย่างเขาจะดูแลผู้อื่นเป็น นึกถึงที่นางเคยดูแลเขาแล้ว เขากลับรู้สึกว่าที่ทำนี้ยังน้อยเกินไป เขาเอาผ้าชุบน้ำอีกครั้งแล้วเช็ดลำคอก่อนค่อยๆ เช็ดทรวงอกคู่งามของนาง นางรัดผ้าไว้แน่นเกินไปจนเป็นรอยรอบอก นิ้วกร้านคลึงรอยแดงนั่นให้จางลง กระตุ้นเลือดไหลเวียนเป็นปกติ ดวงตาเหลือบมองใบหน้าน้อยที่เผยอริมฝีปากผ่อนลมหายใจออกมา ใบหน้าคมโน้มลงไปขมเม้มริมฝีปากบางดุจกลีบดอกไม้เบาๆ ไม่อาจต้านทานความคิดถึงที่มีต่อนางมาก‘ก็แค่ยาขวดเดียว’ ‘ไม่ใช่แค่ยาขวดเดียว’ ‘แล้วเจ้าเห็นเป็นสิ่งใดเล่า’‘หม่อมฉันเห็นความคิดถึงของท่านอ๋องเพคะ’ ถ้อยคำของนาง ใบหน้า ดวงตา และริมฝีปากคลี่ยิ้มของนาง ทุกสิ่งทุกอย่างที่นางทำล้วนผุดขึ้นในหัวของเขาอีกครั้ง เขาถอนริมฝีปากจากกลีบปากละมุนแ

“เอาเถอะ น้ำเริ่มเย็นแล้ว เจ้าขึ้นจากน้ำได้แล้ว” กำลังจะถามว่าจะให้นางขึ้นอย่างไร พลันสัมผัสได้ถึงลมหายใจร้อนที่รินรดอยู่ใกล้ใบหน้า ร่างเล็กถูกช้อนขึ้นจากน้ำ “ว้าย!” นางร้องอย่างตกใจ ตะลึงจนลืมหายใจ ไม่ทันได้ขัดขืน เขาอุ้มนางเดินกลับไปนั่งบนเตียงแล้ว มือเล็กรีบยกขึ้นปิดบังทรวงอก “ท่านอ๋องออกไปนะ” มือเล็กควานหาผ้าสักผืนหรืออะไรก็ได้ที่พอให้นางได้ซุกซ่อนตัวเอง หลบสายตาร้อนแรงที่จ้องมองนางอยู่ แม้ตอนนี้ตาของนางมองไม่เห็นแต่กลับรู้สึกได้ ร่างเล็กกระถดตัวถอยหนี แต่หูของนางกลับได้ยินเสียงสบถ เสื้อผ้าถูกถอดเหวี่ยงลงพื้น “ท่านจะทำอะไร” “เสื้อผ้าข้าเปียก ถ้าไม่ถอดออกจะเปลี่ยนชุดใหม่ได้อย่างไร” เห็นนางกระถดตัวหนีก็หงุดหงิดนัก ทำท่ารังเกียจไม่อยากเข้าใกล้ ทำตัวเป็นลูกแกะบนแท่นบูชายัญ หญิงสาวรู้สึกได้ว่าเขากำลังเข้ามาหา นางถอยหนีอย่างหวาดกลัว มือเปะปะไปบนที่นอน นางมาผิดทางเสียแล้ว จะหลบกรุ่นไอโทสะของเขาได้อย่างไร หรือเขา...ยังคิดเรื่องกำจัดนางอยู่ บุรุษหนุ่มเจ้าของเรือนกายกำยำเห็นร่างเ

องค์ชายเฟยเทียนอุ้มนางไปนั่งที่เก้าอี้กลม โดยให้นางนั่งบนตักของเขา ประคองนางให้แผ่นหลังอิงอกอุ่นของตน บนโต๊ะอาหารมีอาหารหลายอย่างล้วนแล้วแต่เป็นของโปรดของว่านหนิงเหมยทั้งนั้น เขารู้จากจื่อเหยี่ยน นางยังไม่แข็งแรงดี แม้นางจะชอบอาหารรสเผ็ด แต่เขาสั่งให้แม่ครัวลดความเผ็ดลงหลายส่วน “จะให้หม่อมฉันนั่งอย่างนี้หรือเพคะ?” นางไม่รู้ว่ารอบข้างมีใครอื่นหรือไม่ จะให้นางนั่งตักเขาแบบนี้ แล้วนางจะกินข้าวได้อย่างไรกัน “ทำไมล่ะ นั่งแบบนี้ข้าจะได้ป้อนข้าวเจ้าถนัดหน่อย” เขาพูดหน้าตาเฉยแล้วหยิบตะเกียบขึ้น “ป้อน?” นางทวนสิ่งที่ได้ยินแล้วส่ายหน้าไปมา “หม่อมฉันมองไม่เห็นมาสี่สิบกว่าวัน แค่กินข้าวเองยังทำได้อยู่เพคะ” “ตอนนั้นเจ้าไม่มีข้าอยู่ข้างกายเช่นนี้ แต่ตอนนี้ข้าอยู่ที่นี่แล้ว ข้าต้องทำหน้าที่ของสามีดูแลภรรยามิให้ขาดตกบกพร่อง มิเช่นนั้นเจ้าไปฟ้องเทพมังกรดินอะไรนั่น ข้ามิลำบากแย่รึ” คิ้วเรียวขมวดมุ่น ไฉนชายผู้นี้พูดจายอกย้อนกลิ้งกลอกนัก เมื่อครู่ยังทำเป็นไม่เกรงกลัวเทพมังกรดิน แต่ตอนนี้เอ่ยถึงเทพราวกับเพื่อนสนิท นั่นเทพมังกรดินที่สา