Lahat ng Kabanata ng ท่อนแขนมังกร: Kabanata 81 - Kabanata 90

“ท่านพูดเหมือนรู้ว่าข้าน้อยเป็นใคร” หญิงสาวถามอย่างประหลาดใจ นางมาอยู่ที่ตุนหวงสองเดือนแล้ว แต่ไม่ค่อยได้เปิดเผยตัวต่อผู้ใด ข่าวร่ำลือกันว่าชายาของท่านอ๋องมีใบหน้าอัปลักษณ์จนต้องเก็บซ่อนไว้ในตำหนัก นางไม่ได้ใส่ใจเรื่องพวกนี้ ที่นางใส่ใจคือเสียงกระซิบเตือนให้นางระวังเคราะห์กรรมขององค์ชายผู้นั้น อย่างไรเขาก็เรียกปีศาจออกมา ค่าตอบแทนของอำนาจที่เขาได้รับ มันสูงเกินกว่าที่เขารับมันได้ นางเองไม่ยินยอมให้เขาแบกรับสิ่งนั้นเพียงผู้เดียว “อมิตาพุทธ” ไต้ซือรูปนั้นเอ่ยขึ้นด้วยแววตาเปี่ยมเมตตา “อาตมาเพียงเห็นความทุกข์อยู่เบื้องหน้า เพียงชี้ทางเดินให้เท่านั้น” ว่านหนิงเหมยอ้าปากเหมือนจะพูดอะไรแต่เปลี่ยนใจ นางประนมมือไหว้ขอบคุณสำหรับคำชี้แนะ ยืนรอจนไต้ซือรูปนั้นเดินจากไปแล้วจึงเดินลงบันไดอย่างเหม่อลอย ราวกับลืมไปว่า นางยังมีซิ่นเจี่ยงติดตามมาด้วย “พระชายามีเรื่องใดให้กังวลใจหรือ?” ซิ่นเจี่ยงอดถามไม่ได้ แม้ไม่ได้เคร่งครัดในศาสนาแต่ก็มิได้ลบหลู่แต่ประการใด ช่วงหนึ่งที่องค์ชายเฟยเทียนรับเอาปีศาจมังกรเพลิงเข้าไว้ในร่างกาย เขาเดินทางเสาะหาสารพัดวิธีที่จะ

รุยหลงขยับผ้าคลุมศีรษะของตนบังแสงแดดร้อนแรงที่ราวกับบาดผิวกาย นางแทบไม่เคยย่างกรายออกจากฮาเร็มขององค์ชายเฟยเทียน หญิงนางบำเรอคนอื่นๆ ล้วนแยกย้ายกันกลับไปตามบ้านเกิด บางคนที่ยังไม่มีที่ไป ก็ได้รองแม่ทัพซานม่านหวาช่วยเหลือให้ที่พักพิงชั่วคราว แต่ละคนล้วนได้ถุงเงินตอบแทนไปไม่น้อย นางเองก็เช่นกัน ทว่าลึกๆ แล้วนางไม่พอใจอยู่มากทีเดียว นางกัดริมฝีปากเม้มจนเรียบตึงข่มโทสะภายใน แม้นางเลือกจากออกจากตำหนักดุจตะวัน แต่ในใจก็ไม่พอใจกับสิ่งที่ตนได้รับ นางมีคนรู้จักอยู่ในตุนหวง เมื่อพาตัวเองออกจากตำหนักและมั่นใจดีแล้วว่าไม่มีผู้ใดติดตามมา นางจึงไปพบคนผู้หนึ่งในหอนางโลมราคาถูก บุรุษวัยกลางคนรูปร่างสูงหนา ใบหน้าเต็มไปด้วยหนวดเครา ผมยาวถูกถักเปียเดียวพันรอบคอ ใบหน้ามีรอยแผลเป็นขนาดใหญ่จากหน้าผากเฉียงเฉียดดวงตาไปยังใบหู มือใหญ่ยกขวดสุราเทลงคอพลางจ้องมองใบหน้าสะสวยของหญิงสาวเบื้องหน้า รุยหลงปราดเข้าไปนั่งเบื้องล่าง มือเรียวเกาะขาของชายผู้นั้นช้อนสายตาขึ้นมองด้วยน้ำตานองใบหน้า “พ่อบุญธรรม” รุยหลงบีบน้ำตาขอความเห็นใจตามด้วยเสียงสะอึกสะอื้นราวปวดใจแสนสาหัส “เ

“เจ้ามาทำอะไรที่นี่!” เสียงขององค์ชายเฟยเทียนทำให้รุยหลงสะดุ้ง ค่อยๆ หมุนตัวกลับไปมอง แต่สิ่งที่ดึงความสนใจของเขาคือ สายตาตื่นตระหนกของว่านหนิงเหมย ร่างสูงรีบก้าวเข้าไปหา ผลักผู้หญิงน่ารังเกียจผู้นี้ไปพ้นทาง แม้ไม่แรงนักแต่รุยหลงแสร้งหกล้มเรียกความสงสาร “หนิงเหมย เจ้าเป็นอะไร” หัวใจของเขาถูกบีบรัด คนนับหมื่นนับแสนมองเขาด้วยสายตารังเกียจหรือหวาดกลัวได้ แต่ต้องไม่ใช่กับนาง! เขาไม่ต้องการเห็นสิ่งนั้นในแววตาของนาง! “บอกความจริงไปสิเพคะ” รุยหลงไม่กลัวอะไรอีกแล้ว หากนางต้องเจ็บปวด ผู้อื่นก็ควรเจ็บปวดร่วมไปกับนาง หากนางต้องสูญเสีย ผู้อื่นก็อย่าได้มีความสุข! “หุบปากเน่าๆ ของเจ้าซะ!” องค์ชายเฟยเทียนหันมาตะคอกใส่รุยหลง ยื่นมือไปหมายจะโอบกอดปลอบประโลมว่านหนิงเหมย แต่นางกลับถอยหลังหนีสัมผัสของเขา “บอกความจริงกับหม่อมฉัน” ขอเพียงคำพูดของเขา ต้องเป็นคำพูดของเขาเท่านั้นนางจึงจะยอมรับได้ “เจ้าพูดเรื่องอะไรกัน” เขาชะงักไป หัวใจปวดร้าวที่เห็นสายตาของนางมองเขาเช่นนี้ “ท่านอ๋อง ไม่สิ...ปีศาจมังกรเพลิงกินพลังชีวิ

“ตามใจเจ้า วางหมากเสียที” เขารู้ว่ามันเสียมารยาท แต่อดบังคับให้นางวางหมากไม่ได้“ขอบคุณท่านนายกองหลี่” นางเอ่ยขึ้นก่อนบอกตำแหน่งที่จะวางเม็ดหมากของตนเอง เพื่อแสดงให้เห็นเจตนาของนาง แล้ววางหมากลงไปในตำแหน่งนั้น ราวกับย้ำว่าแม้นางมองไม่เห็นแต่ไม่คิดเอาสิ่งนี้มาเอาเปรียบอีกฝ่ายเช่นกันหญิงสาวได้ยินเพียงสูดลมหายใจลึก นางทำได้เพียงแค่นั่งรออย่างสงบ ในใจหวนคิดถึงเหตุการณ์เมื่อสี่สิบห้าวันที่ผ่านมานางกัดริมฝีปากล่าง ข่มความรู้สึกทั้งหลายทั้งมวลที่ประดังประเดเข้ามา คราวนั้นนางโกรธชายผู้นั้น หากเพียงแค่เขาพูดความจริงกับนาง นางอาจรู้สึกโกรธน้อยกว่านี้ ความโกรธ ความน้อยใจ ความเสียใจ แม้เห็นพายุทรายอยู่เบื้องหน้า ยังวิ่งเตลิดเข้าไปในนั้นราวคนเสียสติ ฝุ่นทรายเข้าดวงตา นางร้องไห้คร่ำครวญ ฝุ่นทรายทำให้ดวงตาของนางเจ็บแต่นางยังวิ่งไปข้างหน้ามิได้คิดหันหลังกลับ มิรู้ว่าสองขาพาร่างและหัวใจบอบช้ำออกมาได้ไกลเพียงใด นางหมดสติไปและฟื้นอีกครั้งพร้อมความเจ็บปวดที่ดวงตา เมื่อยกมือขึ้นแตะ พบว่าเปลือกตาบวมช้ำมาก จนนางลืมตาไม่ได้ มีหญิงท่าทางดุดันผู้หนึ่งช่วยนางไว้ นางเรียกตัวเองว่า ‘ปี้เอ๋อร์’“ข้าพบเจ้าหมดสติใ

“ข้าเป็นเพียงคนธรรมดา ทำไมถึงสามารถ....”“อะไร”“ท่านรู้อยู่แล้วว่าข้าจะถามสิ่งใด” แค่พูดว่า‘ฆ่า’เขา นางยังทำไม่ได้ แล้วจะให้ลงมือนะหรือ? ยิ่งเป็นไปไม่ได้“ถ้าเจ้ารู้แล้วจะช่วยข้ากำจัดปีศาจมังกรเพลิงตนนั้นรึ”“แล้ว...หนทางกำจัดปีศาจมังกรเพลิงต้องทำเช่นไร” เทพมังกรดินเพียงยกมุมปากขึ้นเป็นรอยยิ้มเล็กน้อย ซึ่งรู้ดีว่านางไม่เห็น เขาจึงเอ่ยอย่างใจเย็นด้วยน้ำเสียงระดับเดิม“ตัดศีรษะ หรือไม่ก็ควักหัวใจ”“อะไรนะ!” นางถึงกับผวาเฮือก ไม่เก็บอาการตื่นตระหนกเลยสักนิด “พี่ชายหมายถึงตัดศีรษะกับควักหัวใจของปีศาจมังกรเพลิงใช่หรือไม่”“ถูกต้อง”“แต่ปีศาจมังกรเพลิงอยู่ในกายคนผู้นั้น แล้วอย่างนี้ไม่ต้องตัด....ของเขารึ” นางไม่กล้าพูดว่าตัดศีรษะ ... จึงได้แต่เว้นคำนั้นไว้“เจ้าเข้าใจถูกแล้ว”“พี่ชาย...ตัดศีรษะหรือควักหัวใจ แล้วคนผู้นั้นจะมีชีวิตได้อย่างไรเล่า!”“นั่นไม่ใช่เรื่องที่ข้าต้องใส่ใจ” “แต่ข้าใส่ใจยิ่ง” นางตื่นตระหนกและครุ่นคิดหาวิธีช่วยเขา“เจ้าเสียสติไปแล้วหรือไร คนผู้นั้นต้องการกำจัดเจ้า แต่เจ้ากลับยังเป็นห่วงและคิดหาวิธีช่วยเขา” เทพมังกรได้ยินเสียงในหัวสมองน้อยๆของนางแล้วก็พลันหงุดหงิดขึ้นม