All Chapters of ท่อนแขนมังกร: Chapter 61 - Chapter 70

“ข้าต่างหากที่ควรถามว่ามันคิดจะทำอะไรกันแน่” นางกระตุกโซ่เงินในมือให้รัดคอมันแน่นขึ้น ไม่คิดว่าแร่เงินใช้กับครึ่งมนุษย์ครึ่งหมาป่าได้จริงหมาป่าตัวใหญ่ดิ้นรนอย่างอ่อนแรงแล้วค่อยๆ คืนร่างเป็นมนุษย์“เมฆา!” จ้าวต้าตกใจ ไยหมาป่าตัวใหญ่กลายเป็นมนุษย์ผู้ชายได้เล่า“นี่นะเรอะ! ร่างมนุษย์ของเจ้า” ซานม่านหวายิ้มเยาะ ไร้ความหวาดกลัว แถมนางยังนั่งทับร่างเปลือยของชายผู้นี้อยู่“ปล่อยข้า! ข้าต้องไปช่วยนาง”“เจ้าจะไปช่วยอะไรนางได้” ซานม่านหวาจับปลายคางของหมาป่าที่กลายเป็นชายหนุ่ม ใบหน้าของคนผู้นี้ไม่เลวนัก“จะให้ทั้งสองร่วมหอไม่ได้ ปีศาจจะดูดกลืนพลังชีวิตของนาง” เขายอมกลายร่างเป็นมนุษย์ต่อหน้าผู้อื่นเช่นนี้ เพราะต้องพูดเรื่องสำคัญซานม่านหวานิ่งไปครู่หนึ่งหันไปทางซิ่นเจี่ยงราวกับขอคำแนะนำ คนผู้นั้นเป็นกุนซือนี่ หน้าที่ของกุนซือคือประมวลเหตุการณ์และตัดสินใจ นางชอบใช้กำลังไม่ชอบใช้สมองซิ่นเจี่ยงคลี่พัดโบกไปมาด้วยท่าทีครุ่นคิดแล้วก็นึกได้ว่า...“ไม่เป็นไรหรอก”“ไม่เป็นไรจริงๆ รึ” ซานม่านหวาไม่รู้เรื่องที่หมาป่า เอ่อ ...ชายผู้นี้พูด แต่นางเชื่อกุนซือ“จริง เชื่อข้าเถิด” คราวนี้กุนซือยิ้มกว้าง แต่เห็น

เขากดกลับไปอีกครั้ง ได้ยินเสียงนางครางกระเส่าอยู่ใต้ร่าง ใบหน้างามสะบัดไปมา ผมยาวคลี่สยายดูเย้ายวนดุจภาพวาด เขาถอนตัวออกช้าๆ และหยัดตัวกลับเข้าไป เคลื่อนไหวอย่างเชื่องช้าแต่ทรมานด้วยความเสียวซ่าน ร่างกายของนางสอดประสานเคลื่อนไหวรับจังหวะของเขา นางตอบรับด้วยความอ่อนนุ่มและรุ่มร้อน โอบรัดอย่างแนบชิด แนบแน่นไปกับทุกสัมผัส นางเกิดมาเพื่อเขา เป็นของเขาอย่างแท้จริง และดื้อดึงอย่างที่สุด เมื่อนางยังไม่ยอมเรียกชื่อเขา บุรุษหนุ่มเพิ่มจังหวะเร่งร้อนขึ้น ขยับสะโพกสอบเคลื่อนไหวเข้าออกเร็วขึ้น หัวใจของนางเต้นถี่รัว มือใหญ่กอบกุมดอกบัวตูม เร่งเร้านางให้เรียกชื่อของเขา“เฟย...เทียน... เฟยเทียน...”นางทนรับระลอกอารมณ์อีกไม่ได้แล้ว เรียวขาโอบรัดเอวของเขาอย่างที่ธรรมชาติสั่งสอน ร่างของบุรุษชุ่มไปด้วยเหงื่อ มือใหญ่เลื่อนจากทรวงอกมาจับสะโพกของนางยกขึ้น ก้นงามงอนลอยเหนือที่นอนแล้วขยับสะโพกดันแท่งหยกร้อนเข้าออกในช่องรักที่เปียกชุ่ม ผมยาวของเขาลงมาเคลียทรวงอกที่สั่นไหวไปตามแรงเคลื่อนไหวของชายหนุ่ม ดวงตาของหญิงสาวมองปลายผมที่เป็นสีแดงดุจย้อมโลหิตลงมาคลอเคลียร่างนาง ทุกการขยับเคลื่อนไหวทำให้นางครวญคราง ทั้งส

ดวงตาของนางเบิกกว้างอย่างตกใจ เขาละมือจากทรวงอกแล้วเลื่อนลงไปคลึงเนินเนื้อนุ่ม แยกกลีบดอกไม้แล้วแทรกนิ้วกร้านเข้าไป’ “อ๊า...” นางครางสะอึกสะอื้น รับรู้ถึงการเคลื่อนไหวเข้าออกของนิ้วแกร่งและตามด้วยริมฝีปากของเขาที่โน้มหน้าลงมาดูดกลืนเสียงครวญครางของนางไม่ให้ส่งเสียงร้องขอความเมตตาใดๆ ร่างกายของเขาแนบชิดนาง รับรู้ถึงผิวกายอ่อนนุ่มและอบอุ่นรัญจวนใจ หัวใจใต้ฝ่ามือของเขาเต้นรัว นางหอบหายใจแรงจนเขาต้องผละริมฝีปากนางอย่างเสียดาย โน้มตัวลงไล้เลียยอดตูมบนทรวงอกขาวราวหิมะที่เวลานี้มันชูชันรับสัมผัสของเขา ริมฝีปากของนางสั่นระริกพลางสูดลมหายใจ ตามมาด้วยเสียงครางกระเส่า ทรมานกับการรุกเร้าของเขา ร่างกายรับสัมผัสทั้งลิ้นและนิ้วมือที่ขยับเข้าออกรัวเร็วจนเห็นระลอกน้ำแผ่กระจาย แม้อยู่ในน้ำ ร่างกายกลับร้อนรุ่มและเปียกชื้น ดวงหน้าเล็กแดงซ่าน ร่างสั่นสะท้านเกร็งกระตุก ไม่อาจคิดสิ่งใดได้อีก รู้เพียงว่าเขาถอนนิ้วออกแล้วละริมฝีปากจากทรวงอกของนาง ทว่าเขากลับประคองสะโพกของนางแล้วส่งแท่งหยกร้อนเข้ามาแทนที่ อาศัยที่นางยังไม่ทันตั้งตัว กุมบั้นเอวนางแล้

ความผิดพลาดที่เกิดขึ้น ต้องยอมรับว่าเพราะตัวเขาเองนั่นแหละ เห็นว่าเป็นหลุมก็ยังพลาดตกลงไปอีกอาหารเช้าถูกยกมาบริการ ซานม่านหวาไม่ต้องออกปากสั่ง ทุกสิ่งทุกอย่างวางอยู่เบื้องหน้าเป็นลำดับ นางไม่ได้เอ่ยอะไรอีก นั่งกินอาหารเช้าไปเงียบๆ เขามองชามข้าวของตนเองครู่หนึ่งก่อนกินอาหารของตนไปเช่นกัน สมองเผลอคิดไปแล้วก็เกือบจะหัวเราะจนสำลักข้าวหลายวันก่อนได้ยินว่านหนิงเหมยพูดคำว่า ‘ครอบครัว’ หากคนเหล่านี้เป็นครอบครัวเดียวกันจริง คงเป็นครอบครัวประหลาดไม่น้อย คนผู้หนึ่งเป็นครึ่งปีศาจ หญิงผู้หนึ่งสนทนากับพฤกษาได้ องครักษ์ฝาแฝดนั่นนิสัยพิลึกเหมือนเด็ก กุนซือหน้าหวานราวหญิงงาม จ้าวต้าเด็กชายตัวเล็กเป็นเด็กกำพร้า ชากกีกับจื่อเหยี่ยนแม้ดูจะเป็นคู่สามีภรรยาปกติแต่ก็พอรู้มาว่า ทั้งสองเคยเป็นทาสที่หนีมาจนได้พบกัน ตัวเขายังเป็นมนุษย์หมาป่าอีก และหญิงผู้นี้..จะหาคำใดมาอธิบายตัวนางได้เล่า “ประเดี๋ยวเจ้าเข้าไปในค่ายทหารกับข้า”“ไยข้าต้องทำตามคำสั่งเจ้า” เขาขมวดคิ้ว แต่อีกฝ่ายกลับยิ้มเจ้าเล่ห์ เขาไม่ชอบผู้หญิงคนนี้ยิ้มเอาเสียเลย รอยยิ้มไม่น่าไว้ใจนัก“เถอะน่า อย่างไรคนที่เจ้าเป็นห่วงต้องมาหาข้าแน่”

“หมาป่าเพคะ” หญิงสาวย่นจมูก การแก้ไขคำเรียกขานนั้นทำให้ชายหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลเผลอยิ้ม นางเป็นเช่นนี้เสมอ มักคิดถึงจิตใจผู้อื่นแม้เป็นเพียงสัตว์สี่เท้าก็ตาม ซานม่านหวายกมือขึ้นกอดอก เหล่ตามองคนตัวโตที่เผยรอยยิ้มเซ่อซ่าแล้วส่ายหน้าไปมา “แล้ว...ข้าก็อยากถามเรื่องยานั่น...” ว่านหนิงเหมยพูดเสียงเบาอ้ำอึ้งเสียจนองค์ชายเฟยเทียนต้องชิงพูดด้วยตนเอง “ข้าอยากรู้ว่ายาปลุกกำหนัดที่เจ้าใช้กับนางพิษร้ายแรงแค่ไหน ต้องถอนพิษนานเพียงใด นางจึงจะเป็นปกติดี”หลังจากมั่นใจว่า ปีศาจมังกรเพลิงกินพลังชีวิตของนางไม่ได้เขาก็อยากกลืนกินนางตลอดเวลา แต่เพราะไม่ต้องการใช้ข้ออ้างเรื่องยาปลุกกำหนัดกับนาง และนางเองเป็นห่วงเจ้าหมาข้างถนนตัวนี้นัก เขาจึงจำใจพานางมาหาซานม่านหวาที่ค่ายทหารนอกกำแพงตุนหวง “นางก็ดู...” ซานม่านหวาพูดแล้วเดินเข้าไปใกล้ ยื่นหน้าจ้องมองใบหน้าเล็ก แสร้งทำเป็นสูดดมกลิ่นจากหญิงสาวแล้วยิ้มที่มุมปาก “...ดูปกติแล้วไม่ใช่รึ” “แต่ท่านวางยาข้า” นางถอยหลังไปครึ่งก้าว ร่างเล็กชนกับแผงอกที่ยืนซ้อนอยู่ด้านหลังคอยปกป้