All Chapters of ท่อนแขนมังกร: Chapter 41 - Chapter 50

นายกองให้ทหารชั้นผู้น้อยมาช่วยขนข้าวของ นอกจากเจ้าเด็กผอมแห้งผู้นั้นนางก็ไม่มีใครติดตาม แต่สิ่งที่นายกองยังประหลาดใจยิ่งกว่า คงเป็นขบวนการเดินทางของพระชายาที่ดูยังไงก็เป็นเพียงคณะละครเร่ หากหญิงผู้นี้ไม่มีป้ายคำสั่งละก็... เขาไม่คิดว่าซานม่านหวารองแม่ทัพที่เคยได้ยินชื่อเสียงมานั้น เป็นหญิงสาวท่าทางหยิ่งทะนงผู้นี้ ว่านหนิงเหมยกับจ้าวต้านั่งในรถม้าค่อนข้างกว้างคันหนึ่ง แม้ภายนอกจะดูเป็นรถม้าเก่าๆ แต่ข้างในปูพรมให้ได้นั่งหรือนอนอย่างสบาย ก่อนว่านหนิงเหมยขึ้นรถม้า นางกวาดตามองหาหลี่ยู่ เห็นเขามายืนส่งนางด้วย นางรีบเดินไปหา หยิบถุงเงินที่เตรียมไว้สองถุงยื่นให้เขา “หลี่ยู่ถุงใบหนึ่งข้าให้เจ้า ตอบแทนที่ช่วยดูแลข้า อีกถุงสำหรับ...ถ้าวันหนึ่งเจ้าเจอคนผู้นั้น หากเขาอดอยากหรือเดือดร้อน ให้นำเงินนี้ให้เขานะ” “ขอรับฮูหยิน” นางยิ้มให้เขาแล้วกวาดสายตามองไปรอบกาย ไม่รู้คนผู้นั้นจะเป็นอย่างไร ได้แต่ภาวนาให้เขาปลอดภัยดี นางปีนขึ้นรถม้าเป็นที่เรียบร้อยพร้อมกับจ้าวต้า โผล่หน้าออกมาจากหน้าต่างเห็นซานม่านหวากระโดดขึ้นหลังม้าอย่างคล่องแคล่วจนน่าอิจ

“แบบไหน?” องค์ชายเฟยเทียนขมวดคิ้วปกติเขาไม่เคยคิดเรื่องพวกนี้ ผู้หญิงมีไว้บำบัดความใคร่แค่ทำให้เขารื่นรมย์ก็เพียงพอ ทว่าพอถูกถามเช่นนี้ ใบหน้าแรกที่คิดถึงกลับเป็นใบหน้าของหญิงสาวใต้ผ้าคลุมหน้าสีแดงผู้นั้น คืนนั้นตั้งใจเพียงแค่เข้าห้องหอเพื่อสั่งให้นางเตรียมตัวเดินทาง แต่พอเห็นสีหน้าและแววตาของนางแล้ว เขากลับต้องฝืนใช้ยานอนหลับกับนาง และแม้หลับไปแล้วแต่กว่าจะปล่อยนางออกจากวงแขนได้ก็ไม่ง่ายเอาเสียเลย ร่างกายนุ่มนิ่มและกลิ่นกายหอมกรุ่น กลิ่นแบบที่เขารู้สึกว่านี่เป็นตัวนาง มันไม่เหมือนกลิ่นน้ำหอม แต่เป็นกลิ่นดอกไม้เบาบาง กลิ่นหญ้าอ่อน กลิ่นแดดอุ่น นางเหมือนหล่อหลอมเอาธรรมชาติอันบริสุทธิ์มาเป็นตัวของนางออกจากเมืองหลวงมาถึงแคว้นฉิน จนเสร็จศึกปราบกบฏรวมยี่สิบวันพอดี ป่านนี้นางคงใกล้ถึงตุนหวงเต็มทีเขาเห็นประเดี๋ยวนางก็หน้าแดงเหมือนคนเป็นไข้ ซ้ำยังเคยเลือดกำเดาไหลต่อหน้าเขาอีก เขาให้หมอหลวงจัดยาบำรุงให้นาง กำชับให้ดื่มยาบำรุงทุกวัน หวังว่านางคงไม่ดื้อดึงแม้ยานั่นรสขมไปเสียหน่อย“ท่านอ๋อง” เสียงเจ้าเมืองเรียกอย่างเกรงใจทำให้องค์ชายเฟยเทียนตื่นจากภวังค์ เมื่อหันกลับไปก็เห็นกระป

ว่านหนิงเหมยยอมรับว่า ซานม่านหวาเวลานี้ดูงดงามราวกับเจ้าหญิงอาหรับเปอร์เซียในหนังสือที่นางเคยแอบอ่าน นางมิอาจเอาผิวกายขาวซีดของตนไปเทียบกับหญิงงามนางนี้ได้เลย ทำให้นางได้แต่ยืนตัวแข็งทื่อ จนกระทั่งปลายนิ้วของซานม่านหวาแตะปลายคางให้นางเชิดหน้าขึ้น“ก็สิ่งที่ข้ากำลังทำให้เจ้าอยู่ไง พระชายา” นางคลี่ยิ้ม แต่เป็นรอยยิ้มที่ว่านหนิงเหมยรู้สึกไม่สบายใจ “เจ้าเป็นถึงพระชายา ไยยังมีกลิ่นอายสาวพรหมจรรย์เล่า”“เรื่องนั้น...เรื่องนั้น” เพียงพูดแค่นี้ ว่านหนิงเหมยกลายเป็นใบ้ในทันที“อีกประเดี๋ยวเจ้าต้องเข้าตุนหวงแล้ว เจ้าควรรู้ไว้บุรุษผู้นั้นมีหญิงงามนางบำเรอมากมายจนคร้านจะนับไหว แต่ละนางล้วนประชันขันแข่งเรียกความสนใจท่านอ๋องของเจ้า เจ้าควรรู้ว่าแค่หุงหาอาหาร เย็บปักเสื้อผ้า ไม่สามารถมัดใจเขาได้ ไม่มีสิ่งใดสำคัญไปกว่าการปรนนิบัติเติมเต็มความต้องการของบุรุษให้อิ่มเอมอีกแล้ว”การพูดจาตรงไปตรงมาเช่นนี้ ทำให้ว่านหนิงเหมยผู้มีผิวขาวดุจหิมะแรกกลายเป็นสีแดงระเรื่ออย่างเห็นได้ชัด เพียงคืนแรกของการเข้าหอ นางถูกสามีทิ้งให้หลับใหลเพียงลำพังแล้ว ไม่อยากคิดเลยว่า หญิงสาวไม่ประสีประสาอย่างนาง จะสามารถสู้รบกับหญิง

“ข้าเป็นเผ่าพันธุ์ศักดิ์สิทธิ์ เผ่าพันธุ์ของข้าดำรงชีวิตมายาวนานก่อนมนุษย์ถือกำเนิดด้วยซ้ำ แต่อย่างไรก็ดีกว่ามนุษย์ที่ยอมขายวิญญาณให้ปีศาจอย่างเจ้า” บุรุษในชุดดำแค่นเสียงหัวเราะ “อย่างไรเจ้าก็ไม่มีสิทธิ์มาขวางทางข้า” “หากจุดหมายที่เจ้ามุ่งไปคือหมู่บ้านนั้น ข้าย่อมปล่อยเจ้าผ่านมิได้” “ขวางข้าได้ก็ลองดู” ชายหนุ่มกระตุกบังเหียน บังคับให้ม้าพุ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว ชายผู้นั้นเปลี่ยนร่างกลับเป็นหมาป่าตัวใหญ่ กระโจนวิ่งไล่ตาม บุรุษบนหลังม้าที่บังคับให้ม้าวิ่งตัดซ้ายขวาสลับไปมา ทำให้หมาป่าที่วิ่งไล่ตามกระโจนพุ่งใส่หมายจะกัดสะโพกม้าต้องเสียจังหวะ มือใหญ่ดึงแส้ที่พกข้างตัวออกมาสะบัดในอากาศ หมายมั่นฟาดใส่หมาป่าตัวนั้น แต่มันหลบได้อย่างฉิวเฉียด ใกล้หมู่บ้านเข้าไปทุกที เขาลังเลว่าจะเข้าไปทันทีหรือว่าจัดการหมาป่าตัวนี้ก่อนดี ภายใต้แสงตะวันยามพลบค่ำ กระนั้นก็ยังเห็นเงาร่างบอบบางยืนอยู่ หมาป่าได้กลิ่นคุ้นเคย มันเลิกสนใจชายบนหลังม้าแล้วพุ่งไปทางหญิงสาวทันที หางตาของชายหนุ่มกระตุก เร่งม้าให้โจนทะยานไปเบื้องหน้า

หญิงสาวนิ่งไปเล็กน้อย ตั้งแต่เจอกันครั้งแรก นางไม่รู้สึกกลัวมันเลย น่าแปลกไปสักนิด แต่อาจเพราะท่าทางแสนรู้ของมันทำให้นางผ่อนคลายและไว้ใจก็เป็นได้“ไม่เพคะ มันอาจหลงกับฝูงของมัน ไม่มีที่ไป ต้องเดินทางโดดเดี่ยว เราก็เลยเข้าใจกันดีเพคะ”‘เข้าใจกันดี’“นอกจากคุยกับต้นไม้ดอกไม้ได้แล้ว เจ้ายังพูดคุยกับหมารู้เรื่องอีกรึ”“บอกว่ามันเป็นหมาป่าเพคะ” นางประท้วง น้ำเสียงไม่พอใจ แต่เห็นแววตามีรอยขบขัน นางจึงรู้ตัวว่าตกหลุมพรางของเขาไปแล้ว “หม่อมฉันสัญญาว่าจะดูแลมันให้ดี ไม่สร้างความเดือดร้อนให้ผู้ใด”“เจ้ากำลังขอร้องข้า?”ขอเลี้ยงหมาป่าตัวหนึ่งนี่ยากเย็นเพียงนี้เลยรึ นางเริ่มหงุดหงิดขึ้นมาแล้วเชิดใบหน้าขึ้น แม้ยืดหลังตรงแต่ศีรษะของนางยังแค่ปลายคางของเขา เขาตัวสูงใหญ่หรือนางตัวเล็กเกินไปละนี่“ก็ได้...หม่อมฉันขอร้อง”ไยเขากลับรู้สึกชื่นชอบท่าทางไม่ยอมจำนนของนางมากกว่าท่าทางเรียบร้อยเอาอกเอาใจเมื่อตอนกินอาหารมื้อค่ำ นางใส่ใจเขา เขารับรู้จากท่าทางการตั้งอกตั้งใจเขี่ยก้างปลาออกให้ เดิมทีเขาสนใจนางเพราะนางกุมความลับของเขา พลังที่นางได้รับมานั้น นางยังไม่รู้ว่าทำสิ่งใดกับเขาได้ นั่นคือสาเหตุให้เขากระว