All Chapters of ท่อนแขนมังกร: Chapter 31 - Chapter 40

“น้ำชาเจ้าค่ะคุณชาย” คุณชายว่านซือสือเงยหน้าขึ้นจากตำรา พอเห็นว่าคนที่นำน้ำชามาให้เป็นว่านหนิงเหมยก็เบิกตากว้างราวกับเห็นภูตผี เขาลุกขึ้นจากเก้าอี้ชี้นิ้วมายังใบหน้าของนาง “หนิงเหมย!” “คุณชายเป็นอะไรไปเจ้าคะ” ว่านหนิงเหมยฉีกยิ้มหวาน สะใจกับใบหน้าตื่นตระหนกของคุณชาย “ทำไม! ทำไม!” ปากคอสั่นพูดได้เพียงแค่นั้น นางยิ้มแย้มไม่มีร่องรอยบุบสลาย แล้วเปาเยียปล่อยนางมาได้อย่างไรกัน “ทำไม? อะไรรึเจ้าคะ?” นางยังคงยิ้มราวกับไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้นกับตัวเอง “ข้าทำงานให้คุณชายเสร็จแล้ว ขอจดหมายของท่านอาจารย์คืนให้ข้าด้วย” “จดหมาย?” เขากลืนน้ำลาย จะมีได้อย่างไร เขาคิดว่านางไม่กลับมาแล้วถึงได้เผาทิ้งไปตั้งแต่นางย่างเท้าไปพ้นประตูบ้าน “หากคุณชายทำจดหมายสำคัญของข้าหาย เห็นทีว่าเรื่องที่ท่านไปคลุกคลีในโรงน้ำชากับชายที่ชื่อเปาเยียนั้น คงต้องรู้ไปถึงหูของท่านพ่อเสียแล้วละ” “เจ้ากล้าเรอะ” “คุณชาย” นางลากเสียงยาวอย่างยียวน ทว่าใบหน้าแสร้งทำเป็นตื่นตระหนก “ข้าย่อมมิกล้ามีเรื่องกับลูกรักของท่านพ่

เพียงราชโองการมาถึง ข่าวก็แพร่สะพัดราวถูกสายลมหอบปลิวไป ต่างกล่าวถึงงานมงคลเร่งด่วนขององค์ชายเฟยเทียนกับว่านหนิงเหมย หญิงสาวอัปลักษณ์ที่แทบไม่มีใครรู้จัก บุตรสาวใต้เท้าว่าน รองเจ้ากรมอากร ชาวบ้านต่างลือกันไปต่างๆ นานา บุรุษครึ่งปีศาจผู้นั้นหมายปองหญิงสาวตั้งแต่วัยเยาว์ มิยอมให้นางเป็นของผู้ใด จงใจใช้กรงเล็บปีศาจมังกรเพลิงกรีดใบหน้านางให้อัปลักษณ์เพื่อไม่ให้ผู้ใดแตะต้องนาง รวมทั้งการปราบกบฏแคว้นฉิน ยึดบ่อเกลือถวายองค์ฮ่องเต้ ก็เพื่อแลกกับการสมรสกับนาง ว่านหนิงเหมยยื่นจดหมายให้ซิ่นเจี่ยง เขามาพบนางที่บ้าน สอบถามสิ่งที่นางต้องการนำไปตุนหวงด้วย คนผู้นั้นรู้ว่านางต้องเกรงอกเกรงใจจึงให้ซิ่นเจี่ยงมาด้วยตนเอง ‘รายการสิ่งของที่นางต้องการ’ เพียงจดรายการให้ กุนซือผู้มีใบหน้าอ่อนหวานก็จัดการให้โดยที่นางไม่ต้องแตะเงินของตนเอง ซึ่งนางรู้ดีว่าตนเองไม่มีเงินติดตัวมากนัก “อย่าได้เกรงใจเลย เรื่องเหล่านี้เป็นเรื่องที่สมควรทำอยู่แล้ว” ซิ่นเจี่ยงคลี่ยิ้มอ่อนโยน พลางกวาดสายตาไปบนกระดาษที่ว่านหนิงเหมยจดรายการที่ต้องการให้เขา แล้วใบหน้าปรากฏรอยฉงน “แม่นางว่

“ข้าเข้าใจแล้ว” ชายผู้มีเส้นผมยาวสลวยสีเงินยวงเอ่ยอย่างปวดร้าว “ข้าเข้าใจแล้วว่าทำไมมังกรเพลิงตนนั้นถึงถูกกิเลสตัณหาเข้าครอบงำ ละทิ้งตบะที่บำเพ็ญเพียรมานับพันปีทิ้ง เพราะสิ่งนี้มันช่างหอมหวานชวนให้มึนเมาเช่นนี้”“พี่ชาย ท่านพูดอะไร ข้าไม่เข้าใจ” นางถามเสียงสั่น นางโกหก นางเข้าใจทุกถ้อยคำของเขาดี แม้เขาจะเป็น ‘พี่ชาย’ ที่นางเคารพและคิดถึงมาตลอด ทว่าเวลานี้นางเป็นเจ้าของสาวของชายอื่นแล้ว และคนผู้นั้นคงกำลังจะเข้ามาในห้องหอนี้แล้วใช่ นาง ‘รู้สึก’ ว่าเขากำลังมาหานางแล้ว“หนิงเหมย คืนนี้ เวลานี้ เจ้าควรสวมชุดนี้เพื่อข้า”น้ำเสียงแหบพร่าขาดห้วงไปพร้อมกับใบหน้าของเขาโน้มลงมา มือใหญ่ประคองใบหน้านางให้แหงนหงายรับริมฝีปากที่ทาบทับลงมาดวงตาของหญิงสาวเบิกกว้างอย่างตกใจ แม้เขาจุมพิตนางผ่านผ้าคลุมหน้าเจ้าสาว แต่แรงขบเม้มริมฝีปากนั้นทำให้รู้ว่านี่คือเรื่องจริง ไม่ใช่ภาพฝัน หญิงสาวได้สติ พยายามใช้สองมือดันแผ่นอกของเขาออก แต่อีกฝ่ายกลับลดมือข้างหนึ่งลงรัดรอบเอวนางมาแนบชิดกายสูงใหญ่ ส่วนอีกมือเลื่อนมาประคองท้ายทอยไม่ให้นางได้หลบหนี“ข้าควรละทิ้งตบะพันปีเพื่อครอบครองเจ้า หนิงเหมยของข้า” เขาละริมฝีปากแ

“เจ้าต้องฝึกเรียกข้าเสียใหม่แล้วละ” “ทำไมล่ะขอรับ” “ข้าไม่ใช่คุณหนูแล้ว ข้าแต่งงานแล้ว” “ถ้าเช่นนั้นข้าต้องเรียกคุณหนูว่าอย่างไรล่ะขอรับ” “ถ้าอยู่วังก็ต้องเรียกข้าว่าพระชายา แต่ตอนนี้ข้าแต่งตัวเป็นหญิงชาวบ้านต้องเรียกว่าฮูหยิน...” ว่านหนิงเหมยยกนิ้วขึ้นเคาะริมฝีปากตนเองอย่างครุ่นคิด บิดาของสามีนางเป็นฮ่องเต้เชียวนะ จะเรียกราชสกุลพร่ำเพรื่อได้อย่างไร “ตอนนี้เจ้าเรียกข้าว่าฮูหยินหนิงเหมยก็ได้” “ขอรับคุณหนู” หญิงสาวอ้าปากค้างแล้วหัวเราะออกมา จ้าวต้าเรียกนางว่าคุณหนูจนติดปาก คงต้องใช้เวลาสักหน่อยกว่าเขาจะเรียกนางว่าฮูหยิน อย่าว่าแต่จ้าวต้าเลย นางเองก็ไม่คุ้นเคยเช่นกัน “ไปเถอะ เราออกไปเดินเล่นกัน” “เดินเล่น!” นางเห็นประกายตาของเด็กน้อย อย่างไรเขาเป็นเพียงเด็ก อยากเล่นอยากซุกซนตามประสา “ตอนที่นั่งรถม้าเข้ามาในค่าย ข้าเห็นด้านนอกมีตลาด ข้าอยากไปดูตลาดชายแดน เจ้าไปเป็นเพื่อนข้านะ” ว่านหนิงเหมยคว้ามือเล็กของจ้าวต้าเดินออกไปนอกห้องพัก ขบวน

เขาอ้าปากพูด แต่สำเนียงแปร่งหู นางพยายามฟังแต่ยังงุนงงว่าเขาพูดภาษาอะไร เพราะอยู่ภายใต้แสงตะวันหรือไร นางถึงสังเกตว่าเส้นผมยุ่งเหยิงเป็นกระเซิงนั้นเป็นสีน้ำตาลแดงและดวงตาเหมือนสัตว์บาดเจ็บนั้นก็เป็นสีน้ำตาล แล้วนางก็เบิกตากว้างเมื่อเห็นต้นแขนของเขามีเลือดไหลซึมออกมา ร่างเล็กก้าวออกมาจากหลังต้นไม้ พุ่งเข้าไปดูทันที“เจ้าบาดเจ็บนี่” นางยื่นมือไปแต่เขากลับถอยหลังหลบ ทำให้ชะงักมือแล้วชี้ไปที่แขนซ้ายของเขา “ให้ข้าดูหน่อยเถอะนะ”มีเพียงแววตาของเขาที่อ่อนลงและยอมยืนนิ่ง เพราะร่างกายของเขาสูงนัก ทำให้นางต้องเขย่งปลายเท้าขึ้นเพื่อมองดูบาดแผล“รอยแบบนี้...ถูกลูกศรรึ” นางขมวดคิ้ว เห็นหลุมลึกทะลุแขนเสื้อของเขาแล้วก็รู้สึกสยดสยอง ดูจากบาดแผลคงเจ็บมาหลายวันแล้ว “แผลอยู่หัวไหล่ เจ้าคงทำเองไม่สะดวก ข้าทำแผลให้นะ”เขาเห็นนางชี้ไม้ชี้มือมาที่แผลก็ลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนผงกศีรษะรับ หญิงสาวยิ้มกว้างแล้วชี้นิ้วให้เขานั่งที่ใต้ต้นไม้ เมื่อเห็นเขานั่งลงแล้ว นางเดินไปที่ริมสระน้ำขนาดใหญ่ ยกมือป้องปากเหมือนกระซิบ“รบกวนพวกเจ้าหน่อยเถิด พวกเจ้าพอมีใครจะรักษาชายผู้นั้นได้บ้างไหม” นางไม่ได้ยินเสียงต้นไม้เอ่ยตอบก็