All Chapters of ท่อนแขนมังกร: Chapter 101 - Chapter 110

“โง่จริง” ลาซูสบถหยาบคายอีกหลายคำ ใช้เท้าเขี่ยร่างที่แน่นิ่งไปแล้วเพื่อให้แน่ใจว่านางสิ้นลมไปแล้วจริงๆ กี่ร้อยพี่พันปี กับสิ่งที่เรียกว่าความรัก มนุษย์ก็เป็นเช่นนี้ “ท่านจะไปแล้วรึ” ลาซูเอ่ยถามเมื่อรู้สึกว่าบุรุษที่ยืนอยู่ด้านหลังกำลังจะไป คำพูดของเขาไม่ได้หยุดให้ชายแปลกหน้าผู้มาพร้อมคำแนะนำที่เป็นการชี้ช่องทางให้เขาเข้าใกล้การจัดการผู้ปกครองตุนหวง “ข้าเพียงผ่านมาเห็นชะตากรรมของมนุษย์เท่านั้น” ลาซูมองเงาร่างที่เลือนหายไปราวกับหมอกเช้า เขามาเช่นเดียวกับที่จากไป การเอ่ยถ้อยคำเปิดเผยบางเรื่องราวเหมือนไม่ตั้งใจของเขานั้น ผนวกกับการรายงานความเคลื่อนไหวของรุยหลง ทำให้แผนการโจมตีตุนหวงใกล้แค่เอื้อม กระนั้นลาซูไม่มีเวลาใส่ใจเหนี่ยวรั้งไว้ เขารู้ดีว่าคนติดตามรุยหลงมา แม้ตอนนี้จะยังไม่เห็นคนผู้นั้นแต่ก็ไว้ใจไม่ได้ จึงเร่งรีบออกไปแล้วสั่งให้เด็กในร้านจัดการศพของรุยหลงเพื่อส่งเถ้ากระดูกกลับบ้านเดิมของนางตามคำขอครั้งสุดท้าย กี่ร้อยกี่พันปี มนุษย์ก็เป็นเช่นนี้เสมอมา ในคราวที่ใช้ร่างมนุษย์ เขาผู้เป็นเทพมังกรดินมักร่า

“เจ้าจะบอกว่าพระชายาของท่านอ๋องไร้เสน่ห์ดึงดูดเลยหรือไร ไม่หวั่นไหวกับนางบ้างรึ” “ไม่ใช่เช่นนั้น” แม้มองไม่เห็นแต่จับน้ำเสียงยั่วล้อของคนเหล่านี้ได้ “คือว่าข้าอาศัยเล่นหมากล้อมกับนายกองหลี่” ชายผู้นั่งคุกเข่าอยู่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ เขาไม่สนใจยศหรือตำแหน่งมานานแล้ว ใช้ชีวิตเป็นนายกองให้ท้องอิ่มและดูแลคนในการปกครองตามอัตภาพ เขาไม่อยากคิดเรื่องอื่น หากจะถูกลงทัณฑ์ก็ไม่คิดหาข้อแก้ตัวอันใด “หมากล้อม?” ซานม่านหวาทวนคำ แต่ซิ่นเจี่ยงกลับหัวเราะร่า “เจ้าก็โดนนางหลอกให้เล่นหมากล้อมรึ” ซิ่นเจี่ยงก้มมองคนตัวใหญ่ที่นั่งคุกเข่าอยู่ เป็นจังหวะเดียวกับที่หลี่ฟู่จูเงยหน้าขึ้นมอง “เจ้าด้วยรึ?” “โดนนางหลอกให้เล่นหมากล้อมจนข้าแพ้ราบคาบ ต้องพานางออกไปนอกตำหนักตามที่เดิมพันไว้” ซิ่นเจี่ยงพูดขึ้น “นางขอแลกอาหาร” คนโดนล่อลวงด้วยหมากล้อมสองคนหัวเราะขึ้นพร้อมกัน ส่วนคนไม่ได้เล่นหมากล้อมอย่างซานม่านหวาได้แต่ยักไหล่ องค์ชายเฟยเทียนส่ายหน้าไปมา นางช่างหาวิธีเอาตัวรอดได้ดีเสียเหลือเกิน “เอาเป็นว่า

“หม่อมฉันไม่เป็นอะไรเพคะ” ส่ายหน้าเร็วๆ แต่ไม่อาจดึงมือตัวเองออกจากแผงอกของเขาได้ เวลานี้ นางต้องแสร้งทำเป็นมองไม่เห็น รั้งเวลาให้เขาอยู่ตุนหวงให้นานที่สุด บุรุษหนุ่มเห็นท่าทางหลุกหลิกของนางกับมือไม้ที่เปะปะบนอกของเขาแล้วก็อมยิ้ม แต่เพราะคิดว่านางยังมองไม่เห็นจึงได้แกล้งดึงมือนางที่ทาบอกของเขาไว้ก่อนที่นางจะชักมือกลับ“ท่านอ๋อง...ปะ..ปล่อยเพคะ”“อะไรกัน ข้าเห็นเจ้าลูบไล้แผ่นอกข้าตั้งนาน”“หม่อมฉันเปล่าเสียหน่อย” กลัวว่าจะถูกจับได้จึงเบือนหน้าหนี“เหมยเอ๋อร์...กายของข้าเป็นของเจ้า เจ้าอยากแตะต้องตรงไหน ลูบไล้อย่างไรก็ย่อมได้”เขาชอบนักที่เห็นภรรยาตัวน้อยเขินอาย พวงแก้มแดงจัดลามลงที่ลำคอ เขาอยากเห็นเหลือเกิน เมื่อผิวกายเนียนละเอียดของนางกลายเป็นสีเดียวกับกุหลาบแดง มือใหญ่ตวัดพลิกแผ่วเบา แต่กลับทำให้เสื้อผ้าของนางเลื่อนหลุดออกอย่างง่ายดาย“ท่านอ๋อง!”นี่นางแต่งงานกับโจรราคะหรือไรกัน เอะอะก็จับนางกินอยู่เรื่อย ยิ่งเรื่องปลดเปลื้องเสื้อผ้าออกจากกายนางนี่ก็ช่างรวดเร็วนัก มือเล็กรวบเสื้อปิดหน้าอกตัวเองไว้ ทำท่าจะลุกออกจากเตียง แต่ถูกแขนของเขารัดเอวรั้งนางกลับไปที่เตียงกว้าง“เจ้าจะไปไหน”“

ซานม่านหวาเหลือเพียงร่างกายเปลือยเปล่าสีน้ำผึ้ง นางนั่งคร่อมร่างของเขาอีกครั้ง ดอกไม้ของนางฉ่ำหวานขยับบดเบียดกับแก่นกายที่สั่นระริกของเขา โน้มตัวลงไปแบ่งปันรสชาติของเขาในปากของนางให้เขาได้รู้รส คนด้านล่างขยับกระสับกระส่ายเหมือนปลาที่หาแหล่งน้ำ เมื่อเจอทางน้ำแล้วก็ไม่รอช้าที่จะดันตัวเองเข้าไปอย่างรวดเร็ว “อ๊า!” “ม่านหวา”พระเจ้า! เขาบอกตัวเองกี่ครั้งแล้วว่าจะนุ่มนวลกับนาง แต่ก็อดใจไม่ไหว เด้งเอวตัวเองดันแก่นกายเข้าไปทีเดียวจนสุดทาง หญิงสาวหวีดร้องออกมาก่อนตามด้วยเสียงคราง นางขยับตัวนั่งเหยียดหลังตรง เผยภาพอันเย้ายวนให้เขาเห็น ร่างสมส่วนของนางเคลื่อนไหวขยับขึ้นลง ทรวงอกของนางขยับไหวไปมาตามจังหวะสะโพกที่เคลื่อนไหวไม่หยุดพัก นำพาความเสียวซ่านมาสู่คนทั้งสอง เขาหยัดสะโพกรับจังหวะกดลงของนาง ผมเปียเป็นเส้นเล็กๆ ยามสะบัดไปมาดูเย้ายวนเหมือนร่างกายของนางที่สร้างระลอกคลื่นความรัญจวนถาโถมไม่สิ้นสุดแม้ถูกมัดแต่เขาขยับยันตัวเองขึ้นได้ อ้าปากงับยอดบัวคู่งามของนาง เสียงครางกระเส่าทำเอาเขาหมดความอดทนที่สะสมมานาน ร่างเพรียวที่อยู่ด้านบนกระตุกเกร็ง คนด้านล่างหลั่งทะลั

ว่านหนิงเหมยได้แต่พยักหน้ารับ นางไม่เข้าใจกลยุทธ์การศึกนัก สมองนางตอนนี้มึนงง วิธีการคิดและตัดสินใจของเขาเปรียบเทียบกับหมากกระดานรูปแบบใด องค์ชายเฟยเทียนเห็นความห่วงใยของนางจึงรั้งร่างเล็กเข้ามาไว้ในวงแขน ก้มลงจูบหน้าผากเนียนเบาๆ “ก่อนนี้ข้าทำอะไรมุทะลุ มุ่งเอาแต่ชัยชนะเป็นที่ตั้ง แต่เมื่อมีเจ้า ข้าปรารถนามีชีวิตอยู่ เพื่อได้เห็นรอยยิ้มของเจ้า กอดเจ้าไว้ในวงแขนเช่นนี้” ว่านหนิงเหมยหลับตาลง สูดกลิ่นอายของเขา หัวใจได้ตราตรึงเขาไว้ให้นานที่สุด พลันนางคิดถึงภาพที่ได้พบชายผู้นี้ครั้งแรก นางเห็นเพียงแผ่นหลังของเขา ราวกับถูกดึงดูดให้เข้าไปหา คราวนั้นนางอายุเพียงสิบสอง เรียกว่ารักแรกพบก็เป็นได้ หลังจากนั้นคอยติดตามข่าวคราวของเขามาตลอด นางฝันเพ้อว่าจะได้เคียงข้างชายผู้เสียสละตนเองเพื่อผู้อื่น แบกรับภาระหนักอึ้งที่ไม่มีใครมองเห็น แต่ไม่เคยหวังว่าจะมีวันที่ได้อยู่ในวงแขนของเขาเช่นนี้ “สัญญากับข้า” “หือ?” นางตื่นจากภวังค์ ได้ยินไม่ชัดจึงเอ่ยถามออกไปอีกคำ “สัญญากับข้า” เขาย้ำน้ำเสียงหนักแน่นจริงจัง “เรื่องอันใด”