เข้าสู่ระบบแชร์
Chapter 102. ต่างจากคุกตรงไหน
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-12-22 17:14:46บทที่เกี่ยวข้อง
ท่อนแขนมังกร Chapter 103. ไม่หวั่นไหวกับนางบ้างรึ
“เจ้าจะบอกว่าพระชายาของท่านอ๋องไร้เสน่ห์ดึงดูดเลยหรือไร ไม่หวั่นไหวกับนางบ้างรึ” “ไม่ใช่เช่นนั้น” แม้มองไม่เห็นแต่จับน้ำเสียงยั่วล้อของคนเหล่านี้ได้ “คือว่าข้าอาศัยเล่นหมากล้อมกับนายกองหลี่” ชายผู้นั่งคุกเข่าอยู่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ เขาไม่สนใจยศหรือตำแหน่งมานานแล้ว ใช้ชีวิตเป็นนายกองให้ท้องอิ่มและดูแลคนในการปกครองตามอัตภาพ เขาไม่อยากคิดเรื่องอื่น หากจะถูกลงทัณฑ์ก็ไม่คิดหาข้อแก้ตัวอันใด “หมากล้อม?” ซานม่านหวาทวนคำ แต่ซิ่นเจี่ยงกลับหัวเราะร่า “เจ้าก็โดนนางหลอกให้เล่นหมากล้อมรึ” ซิ่นเจี่ยงก้มมองคนตัวใหญ่ที่นั่งคุกเข่าอยู่ เป็นจังหวะเดียวกับที่หลี่ฟู่จูเงยหน้าขึ้นมอง “เจ้าด้วยรึ?” “โดนนางหลอกให้เล่นหมากล้อมจนข้าแพ้ราบคาบ ต้องพานางออกไปนอกตำหนักตามที่เดิมพันไว้” ซิ่นเจี่ยงพูดขึ้น “นางขอแลกอาหาร” คนโดนล่อลวงด้วยหมากล้อมสองคนหัวเราะขึ้นพร้อมกัน ส่วนคนไม่ได้เล่นหมากล้อมอย่างซานม่านหวาได้แต่ยักไหล่ องค์ชายเฟยเทียนส่ายหน้าไปมา นางช่างหาวิธีเอาตัวรอดได้ดีเสียเหลือเกิน “เอาเป็นว่า
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-22ท่อนแขนมังกร Chapter 104. ไม่มีวันทอดทิ้ง
“แต่ถ้า...” มือเล็กเผลอขยุ้มกระโปรง สะกดความกังวลใจไว้ไม่อยู่ “ถ้าเป็นเช่นนั้น ข้าก็จะดูแลเจ้า” เขายื่นมือไปโอบรั้งร่างเล็กเข้ามาไว้ในอ้อมอก “ข้าไม่วันทอดทิ้งเจ้า จะไม่มีวันนั้นเด็ดขาด” ว่านหนิงเหมยขยับใบหน้าคลอเคลียอกกว้างของอีกฝ่ายราวกับตัวเองเป็นลูกแมวน้อย นางได้ยินเสียงถอนหายใจเบาๆ อยู่เหนือศีรษะ “เรื่องราชโองการ ท่านอ๋องตัดสินใจอย่างไรเพคะ” มือใหญ่ที่ลูบเส้นผมของนางชะงักไปเล็กน้อย แต่ทำเหมือนไม่มีอะไรผิดปกติ หากเป็นก่อนหน้านี้ ก่อนที่ชีวิตของเขาจะมีเจ้าแมวน้อยซุกซนตัวนี้ เขาคงไม่กังวลอะไรมากนัก แต่เวลานี้ไม่ใช่แล้ว แม้ทหารเหล่านั้นเป็นเสมือนคนในครอบครัวเดียวที่เขามี ทว่าตอนนี้เขามีนางอยู่ข้างกาย จะทำอะไรก็ย่อมเป็นห่วงความปลอดภัยของนาง “เวลานี้เจ้าควรคิดเรื่องรักษาดวงตา อย่าได้ใส่ใจเรื่องอื่น” “หม่อมฉันเป็นชายาของท่านอ๋อง ไม่ให้กังวลได้อย่างไรเพคะ” มีราชโองการ ฮ่องเต้ทรงรับสั่งให้ท่านอ๋องกลับเมืองหลวงเพื่อป้องกันการก่อการกบฏ ปกป้องฮ่องเต้และองค์รัชทายาท เพราะเป็นราชโองการจึงไม่อาจขัดได้
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-22ท่อนแขนมังกร Chapter 105. ข้าเห็นเจ้าลูบไล้แผ่นอกข้าตั้งนาน
“หม่อมฉันไม่เป็นอะไรเพคะ” ส่ายหน้าเร็วๆ แต่ไม่อาจดึงมือตัวเองออกจากแผงอกของเขาได้ เวลานี้ นางต้องแสร้งทำเป็นมองไม่เห็น รั้งเวลาให้เขาอยู่ตุนหวงให้นานที่สุด บุรุษหนุ่มเห็นท่าทางหลุกหลิกของนางกับมือไม้ที่เปะปะบนอกของเขาแล้วก็อมยิ้ม แต่เพราะคิดว่านางยังมองไม่เห็นจึงได้แกล้งดึงมือนางที่ทาบอกของเขาไว้ก่อนที่นางจะชักมือกลับ“ท่านอ๋อง...ปะ..ปล่อยเพคะ”“อะไรกัน ข้าเห็นเจ้าลูบไล้แผ่นอกข้าตั้งนาน”“หม่อมฉันเปล่าเสียหน่อย” กลัวว่าจะถูกจับได้จึงเบือนหน้าหนี“เหมยเอ๋อร์...กายของข้าเป็นของเจ้า เจ้าอยากแตะต้องตรงไหน ลูบไล้อย่างไรก็ย่อมได้”เขาชอบนักที่เห็นภรรยาตัวน้อยเขินอาย พวงแก้มแดงจัดลามลงที่ลำคอ เขาอยากเห็นเหลือเกิน เมื่อผิวกายเนียนละเอียดของนางกลายเป็นสีเดียวกับกุหลาบแดง มือใหญ่ตวัดพลิกแผ่วเบา แต่กลับทำให้เสื้อผ้าของนางเลื่อนหลุดออกอย่างง่ายดาย“ท่านอ๋อง!”นี่นางแต่งงานกับโจรราคะหรือไรกัน เอะอะก็จับนางกินอยู่เรื่อย ยิ่งเรื่องปลดเปลื้องเสื้อผ้าออกจากกายนางนี่ก็ช่างรวดเร็วนัก มือเล็กรวบเสื้อปิดหน้าอกตัวเองไว้ ทำท่าจะลุกออกจากเตียง แต่ถูกแขนของเขารัดเอวรั้งนางกลับไปที่เตียงกว้าง“เจ้าจะไปไหน”“
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-22ท่อนแขนมังกร Chapter 106. รวมทั้งข้าด้วนรึ?
“รวมทั้งข้าด้วยรึ” มาร์คัสอดถามไม่ได้ “แน่นอน” เขาตอบไปตามตรง “อย่างไรเจ้าก็ต้องพบนาง ข้าเพียงแค่ชักนำให้เจ้าติดตามนางเท่านั้น แม้ตอนนี้เจ้าเป็นอิสระแล้วเจ้ายังติดตามนางอยู่มิใช่รึ” “นางเป็นคนดี ข้าแค่ตอบแทนความดีที่นางมีต่อข้า ก็เท่านั้น” “ข้าก็เช่นกัน ข้าเพียงดูแลนางที่เคยเป็นเพื่อนเล่นเดินหมากล้อมเท่านั้น”“ท่านกล่าวเช่นนี้มิเท่ากับพวกเราล้วนมีเรื่องติดค้างนางเช่นนั้นรึ” สายลมพัดผ่านวูบหนึ่ง แต่กระนั้นก็ทำให้มันต้องหลับตา เมื่อเปิดเปลือกตาอีกครั้ง ไม่พบเทพมังกรดินผู้นั้นแล้ว แม้เขาเป็นเพียงมนุษย์หมาป่า แต่ใช่ว่าจะโง่เขลาขนาดมองไม่ออกว่าเทพผู้นั้นคิดเช่นไร แม้หญิงสาวเป็นของชายอื่นไปแล้วก็ตาม ในวิถีชีวิตที่ผ่านมาของเขา เรื่องเช่นนี้ใช่ว่าจะไม่เคยเกิดขึ้น ในที่ที่เขาจากมา ชายที่ต้องใจภรรยาของผู้อื่น ยกทัพรบราฆ่าฟันเพื่อได้หญิงนั้นมา เคยเกิดเหล่านี้จนกลายเรื่องเล่าขานเนิ่นนานมาแล้ว หมาป่าเอียงคอเล็กน้อย แล้วก็ส่ายหัวใหญ่โตของตนเองไปมา ลูกปัดสำริดที่ว่านหนิงเหมยร้อยให้ สะบัดตามแรงส่ายหัวของมัน ร่างหมาป่า
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-24ท่อนแขนมังกร Chapter 107. ความรัญจวนถาโถมไม่สิ้นสุด
ซานม่านหวาเหลือเพียงร่างกายเปลือยเปล่าสีน้ำผึ้ง นางนั่งคร่อมร่างของเขาอีกครั้ง ดอกไม้ของนางฉ่ำหวานขยับบดเบียดกับแก่นกายที่สั่นระริกของเขา โน้มตัวลงไปแบ่งปันรสชาติของเขาในปากของนางให้เขาได้รู้รส คนด้านล่างขยับกระสับกระส่ายเหมือนปลาที่หาแหล่งน้ำ เมื่อเจอทางน้ำแล้วก็ไม่รอช้าที่จะดันตัวเองเข้าไปอย่างรวดเร็ว “อ๊า!” “ม่านหวา”พระเจ้า! เขาบอกตัวเองกี่ครั้งแล้วว่าจะนุ่มนวลกับนาง แต่ก็อดใจไม่ไหว เด้งเอวตัวเองดันแก่นกายเข้าไปทีเดียวจนสุดทาง หญิงสาวหวีดร้องออกมาก่อนตามด้วยเสียงคราง นางขยับตัวนั่งเหยียดหลังตรง เผยภาพอันเย้ายวนให้เขาเห็น ร่างสมส่วนของนางเคลื่อนไหวขยับขึ้นลง ทรวงอกของนางขยับไหวไปมาตามจังหวะสะโพกที่เคลื่อนไหวไม่หยุดพัก นำพาความเสียวซ่านมาสู่คนทั้งสอง เขาหยัดสะโพกรับจังหวะกดลงของนาง ผมเปียเป็นเส้นเล็กๆ ยามสะบัดไปมาดูเย้ายวนเหมือนร่างกายของนางที่สร้างระลอกคลื่นความรัญจวนถาโถมไม่สิ้นสุดแม้ถูกมัดแต่เขาขยับยันตัวเองขึ้นได้ อ้าปากงับยอดบัวคู่งามของนาง เสียงครางกระเส่าทำเอาเขาหมดความอดทนที่สะสมมานาน ร่างเพรียวที่อยู่ด้านบนกระตุกเกร็ง คนด้านล่างหลั่งทะลั
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-24ท่อนแขนมังกร Chapter 108. ระหว่างที่ข้าไม่อยู่
ว่านหนิงเหมยอยากหันไปสบตาดวงตาคู่นั้นของเขาเหลือเกิน หากนางต้องตาบอดไปตลอดชีวิต เพื่อแลกกับการยื้อเขาให้อยู่ที่ตุนหวง นางก็ยินดี “จะไม่มีการเคลื่อนทัพไปเมืองหลวง” องค์ชายเฟยเทียนกล่าวย้ำอีกครั้ง “แค่ตัวข้าก็มีค่าเท่าทหารสิบหมื่น” “เช่นนั้นท่านอ๋องจะเสด็จเดินทางเมื่อไหร่พ่ะย่ะค่ะ”ผู้นำราชโองการถามเสียงสั่น การอยู่ใกล้บุรุษผู้มีกลิ่นอายอำมหิตเช่นนี้ทำให้เข่าอ่อนหมดแรงได้ แต่ไฉนคนเหล่านี้กลับสามารถอยู่ใกล้โดยไม่มีท่าทีหวาดหวั่นแต่อย่างใด รวมทั้งสตรีร่างบอบบางผู้นี้แม้ดวงตาจะได้รับบาดเจ็บ แต่กระนั้นยังไร้แววขลาดกลัวเช่นผู้อื่น “อีกสองวันข้าจะเดินทาง” องค์ชายเฟยเทียนเอ่ยตอบ “ทักษะการขี่ม้าของข้าดียิ่ง ข้าไม่นำพาผู้อื่นติดตามไปด้วยจะใช้เวลารวดเร็วกว่ามาก พวกเจ้าเดินทางก่อนล่วงหน้าก็ได้ หากแม้เมื่อไปถึงเมืองหลวงแล้วต้องการใช้กำลังทหาร ข้าสามารถขอยืมกำลังพลจากเมืองใกล้เคียงมาได้” หลังจากปรึกษาหารือกับซิ่นเจี่ยง ซานม่านหวา องครักษ์ทั้งสอง ชากกีและมาร์คัส ประมวลทุกเหตุผลแล้ว ราชโองการนี้มีอะไรไม่ชอบมาพากลอยู่มาก จู่ๆ เคลื่อนกำลังทัพน
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-24ท่อนแขนมังกร Chapter 109. ก้มลงจูบหน้าผากเนียนเบาๆ
ว่านหนิงเหมยได้แต่พยักหน้ารับ นางไม่เข้าใจกลยุทธ์การศึกนัก สมองนางตอนนี้มึนงง วิธีการคิดและตัดสินใจของเขาเปรียบเทียบกับหมากกระดานรูปแบบใด องค์ชายเฟยเทียนเห็นความห่วงใยของนางจึงรั้งร่างเล็กเข้ามาไว้ในวงแขน ก้มลงจูบหน้าผากเนียนเบาๆ “ก่อนนี้ข้าทำอะไรมุทะลุ มุ่งเอาแต่ชัยชนะเป็นที่ตั้ง แต่เมื่อมีเจ้า ข้าปรารถนามีชีวิตอยู่ เพื่อได้เห็นรอยยิ้มของเจ้า กอดเจ้าไว้ในวงแขนเช่นนี้” ว่านหนิงเหมยหลับตาลง สูดกลิ่นอายของเขา หัวใจได้ตราตรึงเขาไว้ให้นานที่สุด พลันนางคิดถึงภาพที่ได้พบชายผู้นี้ครั้งแรก นางเห็นเพียงแผ่นหลังของเขา ราวกับถูกดึงดูดให้เข้าไปหา คราวนั้นนางอายุเพียงสิบสอง เรียกว่ารักแรกพบก็เป็นได้ หลังจากนั้นคอยติดตามข่าวคราวของเขามาตลอด นางฝันเพ้อว่าจะได้เคียงข้างชายผู้เสียสละตนเองเพื่อผู้อื่น แบกรับภาระหนักอึ้งที่ไม่มีใครมองเห็น แต่ไม่เคยหวังว่าจะมีวันที่ได้อยู่ในวงแขนของเขาเช่นนี้ “สัญญากับข้า” “หือ?” นางตื่นจากภวังค์ ได้ยินไม่ชัดจึงเอ่ยถามออกไปอีกคำ “สัญญากับข้า” เขาย้ำน้ำเสียงหนักแน่นจริงจัง “เรื่องอันใด”
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-24ท่อนแขนมังกร Chapter 110. ไยเป็นเช่นนี้ได้
“ชากกีเล่าให้หม่อมฉันฟังว่า หลังจากที่พระชายาหนีไป ก็จับกุมรุยหลงขังคุกใต้ดินเพื่อสอบปากคำว่านางเป็นคนของผู้ใดกันแน่ แต่ขังคุกอยู่เดือนกว่า ไม่ว่าจะทรมานนางเพียงใด รุยหลงมิยอมปริปาก จนกระทั่งท่านอ๋องเสด็จไปทำทีว่าเห็นใจนาง ปล่อยให้นางออกมา ให้เจิ้งไฉติดตามจนรู้ว่านางเป็นสายสืบจริง แต่นางดื่มเหล้าพิษตายเสียก่อน เจิ้งไฉติดตามคนผู้นั้นไม่ทัน จึงไม่รู้ว่าผู้ที่นางส่งข่าวให้เป็นใครกันแน่เพคะ” “ไยเป็นเช่นนี้ได้” ว่านหนิงเหมยรำพึงกับตนเอง “ปกติผู้หญิงในฮาเร็มของท่านอ๋องได้รับการตรวจสอบประวัติอย่างดีนี่” แม้เวทนาชะตากรรมของรุยหลง แต่อย่างไรนางก็เป็นห่วงความปลอดภัยของชายที่นางรักมากกว่า “คนเป็นสายสืบ ย่อมต้องทำทุกวิถีทางเพื่อแฝงตัวมาสืบข่าว” ปี้เอ๋อร์เอ่ยขึ้น เหมือนนางที่คิดโง่ๆ ยอมเป็นเชลยเพื่อตามหาสามี แม้ใครต่อใครบอกว่าเขาตายไปแล้ว แต่นางก็ยังหวัง ...หวังว่าจะได้กล่าวคำขออภัยกับเขา “เจิ้งไฉมีวรยุทธ์สูงไม่เบา หากติดตามไม่ทันแสดงว่าคนผู้นั้นฝีมือย่อมไม่ธรรมดาเป็นแน่” ว่านหนิงเหมยเป็นกังวลจนเผลอกัดริมฝีปากตนเอง “พระชายาอย่
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-24
บทล่าสุด
ท่อนแขนมังกร แนะนำ ลมหายใจมังกร
ลมหายใจของเขามีไว้เพื่อนาง ลมหายใจของนางมีไว้เพื่อ เรื่องย่อ เรื่องราวระหว่างเทพมังกรดิน ฮวงหลง และหญิงสาวเดินดินนามซิ่นฮวา เมื่อโชคชะตาเล่นตลกให้หญิงสาวมองเห็น ‘เทพมังกรดิน’ เขาจำ(ใจ)ต้องปรากฏกายทุกครั้งที่นางเรียกขานนามของเขา ทำให้เทพเซียนชั้นฟ้ากลายเป็นพี่เลี้ยงของเด็กหญิงตัวน้อย จวบจนนางเติบโตเป็นหญิงสาวงามสะพรั่ง กฎสวรรค์ทำให้เขาต้องหักห้ามใจ แต่เพราะนางและเขามีชะตาที่ต้องชดใช้กรรมร่วมกัน และมีเพียง ‘ลมหายใจมังกร’ เท่านั้น ที่จะต่อลมหายใจของนางได้ เส้นทางที่เขาเลือกมิใช่สิ่งที่นางปรารถนา เพียงหนึ่งชาติภพเพื่อให้ใจได้ ‘รัก’ แม้ช่วงเวลานั้นจะแสนสั้น.... นางก็ยินดี จาก ‘ท่อนแขนมังกร’ สู่ ‘ลมหายใจมังกร’ (ท่อนแขนมังกรรุ่นลูก) ‘ไม่ว่าจะเกิดสิ่งใดขึ้น ข้าจะอยู่ข้างกายท่าน จะไม่มีวันทอดทิ้งท่านอย่างเด็ดขาด’ “แม้ว่าข้าจะกลายเป็นคนอัปลักษณ์ เจ้าก็ยังอยู่เคียงข้างข้าหรือ?” ‘แน่นอน’ นางยืนยันด้วยแววตาใสซื่อ ‘ข้ามิได้รักท่านที่หน้าตา แต่เพราะจิตใจของท่านต่างหากที่ข้าหลงรัก’ “เจ้ารักข้า?” คำสารภาพรักของนางนั้น เขาได้ยินมานับร้อยนับพันครั้งแล้วกระมัง แต่ครั้งนี้ แม้นางไม่ไ
ท่อนแขนมังกร Chapter 126 . พิเศษ 2.
“เช่นนั้นเจ้าไม่ลองมีลูกสาวให้เป็นเพื่อนซิ่นฮวาอีกคนเล่า เด็กๆในตำหนักมีแต่เด็กผู้ชาย ถ้ามีลูกผู้หญิงเพิ่มขึ้นอีกคนก็คงดีไม่น้อย ตอนนี้ซิ่นสือก็สามขวบแล้ว ถ้าเจ้าจะมีลูกอีกสักคนก็...”บุรุษหนุ่มผู้กรำศึกมานับไม่ถ้วนถึงกับสะอึกไปเมื่อเห็นสายตาดุๆ ของภรรยาตัวน้อย“ข้ามิใช่แม่หมูนะ” เหตุใดมาเคี่ยวเข็ญให้นางตั้งท้องขนาดนี้นะ“โธ่! เพราะเห็นเจ้าเป็นภรรยาหนึ่งเดียวของข้าถึงได้ชวนเจ้ามีลูกอีกสักคนหรือสองคนก็ได้” เขาโอบไหล่นางพานางกลับเข้าห้องพัก ปล่อยให้จ้าวต้าอยู่กับลูกชายสองคนของเขา คงเป็นวิธีเบี่ยงเบนความสนใจจากว่านหนิงเหมยให้จ้าวต้าไปรับตัวซิ่นฮวาจากสวนกระจ่างใจจ้าวต้าโคลงศีรษะไปมาแล้วมองเด็กน้อยทั้งสอง แม้ฐานะของเขาต้อยต่ำนัก แต่เขาเสมือนพี่ใหญ่ที่ต้องดูแลเด็กๆ เหล่านี้ เขาถอนหายใจก่อนยิ้มอ่อนโยน จูงมือซิ่นหลิงและอุ้มซิ่นสือไปส่งป้าฮุยเหอก่อนแล้วค่อยไปรับเด็กหญิงแสนซุกซนผู้นั้นเด็กหญิงตัวต้นเรื่องนั่งหน้าบึ้งตึงในศาลาหกเหลี่ยมของสวนกระจ่างใจ ท่านแม่ให้นางนั่งสำนึกผิดอยู่ผู้เดียว แต่กระนั้น นางก็รู้และมั่นใจว่าองครักษ์ของท่านพ่อคอยจับตาดูนางอยู่“เรื่องนิดเดียวเอง ไยท่านแม่ต้องโกรธถึงเ
ท่อนแขนมังกร Chapter 125 . พิเศษ 1.
ชายหนุ่มวัยสิบหกพาเรือนร่างกำยำเดินเข้าไปพร้อมรอยยิ้มประดับใบหน้าคมเข้ม แม้อายุเพียงแค่สิบหกปีแต่เพราะฝึกฝนวรยุทธ์อย่างเข้มงวด ทำให้เขาดูสูงใหญ่กว่าชายหนุ่มวัยเดียวกัน แทบไม่เหลือเค้าโครงเด็กชายผอมกะหร่องที่ค่อยติดตามพระชายาเลยแม้แต่น้อย เพียงร่างสูงเดินเข้าไปในห้องโถง พลันประสาทรับรู้ถึงการพุ่งเข้าใส่ ทว่าเขากลับไม่ปัดป้องหรือหลบหลีก ยอมให้ร่างเล็กโถมเข้าใส่สุดแรงจนเสียหลักหงายหลังล้มลงให้เด็กชายตัวน้อยวัยห้าขวบนั่งทับ “พี่จ้าวต้ากลับมาแล้ว!” มือน้อยของเด็กชายขยุ้มคอเสื้ออีกฝ่าย สีหน้าตื่นเต้นดีใจทั้งที่ไม่เจอกันแค่สามเดือน “คุณชายซิ่นหลิง” ชายหนุ่มหัวเราะขบขันกับท่าทางดีอกดีใจของอีกฝ่าย เพราะรู้ว่าผู้ที่พุ่งเข้ามาเป็นใครจึงยอมให้นั่งทับบนร่างตัวเองเช่นนี้ เขาจับไหล่เด็กชายตัวน้อย ยกตัวขึ้นเพื่อให้ตัวเองลุกขึ้นยืนได้ “พี่จ้าวต้ามาแล้ว ไปช่วยซิ่นฮวาเร็วๆ เข้า” มือน้อยกระตุกมือใหญ่แล้วชี้ไปทางด้านหลังของตำหนักดุจตะวัน “หือ? คุณหนูเป็นอะไรไปขอรับ” เขาถามพลางมองไปตามทิศทางที่นิ้วป้อมๆ ชี้ไป ถ้าคุณหนูตัวน้อยอยู่ที่สวนก
ท่อนแขนมังกร Chapter 124. ตุนหวง
พูดได้แค่นั้นก็อยากจะอาเจียนหรือหาของเปรี้ยวมากิน คราวนี้ฮองไทเฮาอดหัวเราะไม่ได้ ในขณะที่หลานรักอย่างเขากลับรู้สึกอับอายยิ่งนัก เพราะหลบสายตาของผู้เป็นย่าจึงปะทะกับสายตาล้อเลียนขององครักษ์ฝาแฝดทั้งสอง ทำได้แต่ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอย่างไม่พอใจ ก็ใครใช้ให้เขารักนางมากขนาดนี้กันเล่า เฮ้อ!“เอาเถิดๆ อย่างไรข้าจะเป็นยายแก่หนังเหนียวรอเจ้าพาเหลนและสะใภ้กลับมาเยี่ยมอยู่ที่นี่”องค์ชายเฟยเทียนโค้งตัวอำลาฮองไทเฮา คราวนี้เขาไม่รั้งอยู่นาน ใช้วิชาตัวเบาราวล่องหนหายออกไปจากวังหลวงพร้อมองครักษ์ทั้งสองอย่างรวดเร็ว เพื่อกลับไปดูแลคนที่ทำให้เขาต้องออกอาการแพ้ท้องแทนอยู่อย่างนี้ตุนหวงรถม้ามาหยุดหน้าตำหนักดุจตะวัน หญิงวัยกลางคนโผล่หน้าออกมาจากหน้าต่างรถอย่างไม่มั่นใจนัก จนกระทั่งเห็นเด็กชายที่เคยเลี้ยงดูรีบวิ่งเข้ามาหา นางจึงยิ้มกว้างออกมา“จ้าวต้า”“ป้าฮุยเหอมาแล้ว” จ้าวตารีบไปประคองให้นางลงจากรถม้า ก่อนท่านอ๋องเดินทางไปเมืองหลวงได้สอบถามเขาถึงคนสนิทหญิงรับใช้ที่บ้านเดิม ท่านอ๋องต้องการให้พระชายามีคนคุ้นเคยอยู่ใกล้ๆ คอยช่วยเหลือยามตั้งครรภ์แรก เขาจึงนึกถึงป้าฮุยเหอที่ดูแลเขาและพระชายามาตั้งแต่เกิด แต่เ
ท่อนแขนมังกร Chapter 123.สิ่งเดียวที่ต้องการ
ดวงเนตรเบิกกว้างอย่างตกใจ ไม่คิดว่าจะได้ยินโอรสที่ทรงหมางเมินกล่าวออกมาเช่นนี้ จ้องมองบุรุษเบื้องหน้าที่ใบหน้าละม้ายคล้ายกันนัก สิ่งที่ลูกชายพูดออกมานั้นล้วนอยู่ในก้นบึ้งของหัวใจ ทุกครั้งที่มองใบหน้านี้จึงเหมือนมองตนเองในวันวัยเดียวกัน ยามที่เป็นเพียงองค์รัชทายาทก็ราวกับเป็นเพียงหุ่นเชิดให้ใครต่อใครบงการ พยายามอย่างยิ่งให้เป็นที่ยอมรับ ได้รับความรักจากบิดาหรือก็คืออดีตฮ่องเต้องค์ก่อน แม้รู้ว่าสิ่งที่ตนทำไปนั้นไม่ถูกต้อง แต่ไม่อาจแก้ไขอะไรได้สิ่งที่ซุกซ่อนอยู่ในใจ ไม่คิดเลยว่าบุรุษเบื้องหน้าผู้ถอดแบบเขาออกมาแทบทุกกระเบียดนิ้ว จะมองออกจนทะลุปรุโปร่งเช่นนี้ “สิ่งที่กระหม่อมทำก็เพื่อแผ่นดินมังกรแห่งนี้ ศึกภายในกระหม่อมไม่ขอยุ่งเกี่ยว กระหม่อมมิสนใจว่าผู้ใดต้องการกำจัดกระหม่อม แต่ชีวิตของกระหม่อมขอเพียงได้ปกป้องราษฎรและรักษาแผ่นดินที่แลกมาด้วยหยาดโลหิตและชีวิตทหาร หากกำจัดกระหม่อมไปแล้ว เห็นทีว่าจะไม่เป็นผลดีต่อแผ่นดินนี้”“เจ้ากำลังข่มขู่ข้ากระนั้นรึ” “มิได้ กระหม่อมแค่ต้องการย้ำให้พระบิดาเข้าใจ อย่าได้สิ้นเปลืองสมองมาระแวงกระหม่อม”เสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะยกถ้วยชาขึ้นจิบอีกครั้ง
ท่อนแขนมังกร Chapter 122. สิ้นสุด
เทพมังกรดินดูผลงานของตน เฝ้ามองเหล่ามารปีศาจกลับคืนสู่นรกแล้ว จึงกลายร่างเป็นบุรุษเจ้าของเส้นผมสีเงินยวง เดินเข้าไปหาคนทั้งสอง หญิงสาวพลิกตัวใช้ร่างของตนบังร่างของชายที่นางรักไว้ แม้นางรูปร่างเล็ก แต่กางแขนออกเพื่อปกป้องเขา“หนิงเหมย” เขาปรามนาง อยากจะหัวเราะที่เวลานี้มีหญิงสาวตัวเล็กกางแขนปกป้องเขาเต็มที่ ในชีวิตของเขา จะมีใครสักกี่คนที่ยอมอยู่เคียงข้างเช่นนี้ เพียงหนึ่งชีวิตอันแสนสั้น ได้รู้จักรัก หัวใจได้รับความรักก็นับว่ามีค่าและมีเกียรติให้ตายได้อย่างสงบแล้วเป็นนางเท่านั้นที่ทำให้เขาได้เรียนรู้ที่จะรัก ได้สัมผัสความรัก เพียงเท่านี้ก็พอแล้ว พอแล้วจริงๆ เทพมังกรดินจ้องมองชายหนุ่มหญิงสาวทั้งสองแล้วก็ลอบถอนหายใจ นี่แหละหนา จึงเป็นได้เพียงมนุษย์ไม่อาจละทิ้งอาวรณ์ได้ เขายื่นมือไปใช้เพียงปลายนิ้วแตะน้ำตาของหญิงสาว ว่านหนิงเหมยเบิกตาโต เห็นน้ำตาของตนกลั่นกลายเป็นก้อนกลมเล็กดุจลูกแก้ววาววับลอยเหนือฝ่ามือของเทพมังกรดิน แล้วยื่นไปที่เบื้องหน้าขององค์ชายเฟยเทียน “นี่คือ...” ว่านหนิงเหมยพึมพำ “กลืนมันลงไป” เทพมังกรดินสั่งน้ำเสียงเฉียบขาด องค์ช
ท่อนแขนมังกร Chapter 121. ค่าตอบแทน
“เจ้าเรียกปีศาจได้ ไยข้าจะทำบ้างมิได้” เพื่อชัยชนะ ย่อมทำได้ทุกอย่างไม่ว่าชัยชนะนั้นจะได้มาอย่างไรก็ตาม“เจ้าแลกสิ่งใดกับการเรียกปีศาจออกมา!”แม้เขามีปีศาจมังกรเพลิงอยู่ในท่อนแขนซ้าย แต่เรียกใช้เพียงการศึกครั้งเดียว เมื่อสิบปีก่อนที่เรียกกองทัพทหารปีศาจขึ้นมา กลายเป็นฝันร้ายไปชั่วชีวิต นับแต่นั้น เขาเพียงใช้แค่เกราะปีศาจมังกรเพลิงคุ้มกันกายค่าตอบแทนของทหารปีศาจเหล่านี้คือหายนะไม่สิ้นสุด ความตายที่ไม่อาจประเมินได้อยู่เบื้องหน้า ปีศาจเหล่านี้ล้วนต้องดื่มเลือดฉีกเนื้อกินวิญญาณมนุษย์ ครานั้นปีศาจที่เขาเรียกออกมากัดกินทหารฝ่ายตรงข้าม เศษซากที่เหลือกลายเป็นศพ กองเป็นภูเขาซากศพชวนให้อาเจียนและขนหัวลุก“ข้ามิโง่เช่นเจ้าที่แลกวิญญาณตนเองหรอกนะ” ลาซูแหงนหน้าหัวเราะ ดวงตากลายเป็นสีแดงราวกับย้อมด้วยโลหิต “แต่ข้าแลกด้วยชีวิตผู้คนในตุนหวง เมื่อข้านำกองทัพเข้ายึดครองแผ่นดินของเจ้า ผู้คนของเจ้าก็จะกลายเป็นอาหารอันโอชะให้พวกมันอย่างไรเล่า เมื่อเวลานั้นมาถึง ดินแดนของเจ้าจะมีเพียงผู้คนของข้าเท่านั้นที่เหยียบยืนบนแผ่นดินเปื้อนเลือดแห่งนี้”แม้ไม่ได้ยินเสียงสนทนาของคนทั้งสอง แต่บัดนี้หญิงสาวเข้าใจแล้วว่
ท่อนแขนมังกร Chapter 120. เสียงของสายลม
นางหวังให้ตัวเองส่งเสียงเตือนให้ดังกว่านี้ แต่เสียงที่เปล่งออกไปเป็นเพียงเสียงแหบแห้งและสั่นเครือ นางรวบรวมเรี่ยวแรงที่เหลือเพียงน้อยนิด อาภรณ์สีดำขลิบแดงที่นางสวมทำให้ผิวกายของนางแสบร้อน ดวงตาเบิกกว้าง นางเห็นกลุ่มคนบุกเข้าไปกำลังปะทะกับทหารมองโกล “ท่าน...อ๋อง...” เสียงของนางแผ่วเบายิ่งกว่าเสียงของสายลม น้ำตาที่ทนกลั้นกลิ้งร่วงหล่นจากดวงตาเปื้อนแก้ม ขอให้นางได้เพียงส่งเสียง ได้เพียงเตือนเขาก็ยังดี “โอ๊ย!” ว่านหนิงเหมยร้องเสียงหลง หูทั้งสองข้างราวกับมีเสียงปริแตกลั่นดังเปรี๊ยะ! มือที่ถูกมัดทำให้ไม่อาจยกขึ้นมาแตะหูของตนได้ นางเจ็บจนนิ่วหน้า รู้สึกเหมือนมีน้ำไหลออกมาจากหูทั้งสองข้างนางหลับตาพยายามสะกดกลั้นความเจ็บที่ตนได้รับ เสียงหวีดแหลมที่ทำให้หูทั้งสองข้างเจ็บปวด ทำให้นางไม่อาจได้ยินเสียงอื่นใดอีก ในชั่วลมหายใจต่อมา หญิงสาวรู้สึกว่าเชือกที่มัดนางอยู่ถูกตัดขาดอย่างรวดเร็วพร้อมร่างของนางที่ร่วงหล่น เพียงเสี้ยวเวลาอันแสนสั้นและเปราะบาง ยามนั้นนางกลับนึกถึงเมื่อครั้งที่นางตกต้นหลิวอายุเกือบร้อยปีในสวนสี่ฤดูของฮองไทเฮา หัวใจของนางหล่นวูบ
ท่อนแขนมังกร Chapter 119. ดวงตาเป็นประกายโกรธเคือง
“เจ้าต้องการสิ่งใดกันแน่” มือเรียวกำแน่น เผลอจิกเล็บกับฝ่ามือของตนเอง เมื่อเห็นอีกฝ่ายตั้งใจฟัง ลาซูจึงเอ่ยขึ้น “สังหารท่านอ๋องอย่างไรเล่า คงมีแต่ท่านเท่านั้นที่จะสังหารผู้ที่ครอบครองพลังปีศาจมังกรเพลิง” ลาซูพูดราวกับเป็นเรื่องธรรมดา “อ้อ! แต่อย่าได้เป็นกังวลไป หากพระชายากลายเป็นม่าย กระหม่อมยินดีรับท่านมาอยู่เคียงข้างอย่างไม่รังเกียจ” ยังไม่ทันสิ้นประโยคดี ฝ่ามือเล็กของหญิงสาวกระทบซีกแก้มของลาซูสุดแรงที่นางมี เพราะคิดว่าอีกฝ่ายเป็นเพียงหญิงไร้วรยุทธ์จึงไม่หลบหลีกยินดีให้นางตบหน้าเขาเต็มแรง ว่านหนิงเหมยลดมือที่ยกค้างอยู่ลง แสร้งทำเป็นประคองสองมือไว้บนตัก ทว่ามือข้างขวานั้นชาและสั่นระริก หญิงสาวกัดริมฝีปากตนเองไม่ให้แสดงความตื่นตระหนกออกมา ดวงตาเป็นประกายฉายแววเคืองโกรธและจ้องมองอย่างไม่เกรงกลัว “หากมือของข้าต้องเปื้อนเลือด ต้องเป็นเลือดของคนชั่วเช่นเจ้าเท่านั้น! ข้ายินดีตายแต่ไม่ยอมทำร้ายท่านอ๋องเด็ดขาด!” “ดี!” ลาซูหัวเราะเหมือนคนเสียสติ ยื่นมือไปจับข้อมือข้างที่ตบหน้าเขากระชากนางให้ลุกขึ้นพร้อมกับต
