บททั้งหมดของ ท่อนแขนมังกร: บทที่ 111 - บทที่ 120

ปี้เอ๋อร์ได้ยินก็หันไปมองหญิงสาวอย่างตื่นตกใจ ไม่เคยได้ยินว่าใครอยากดูแลใส่ใจความเป็นอยู่ของเหล่าเชลยนัก เชลยก็คือเชลย ใช้แรงงานจนตายเป็นเรื่องธรรมดาสามัญ นางเองแม้โง่งมหลงผิดแต่ก็ยังอยู่ด้วยความหวัง ใช้ความทุกข์ทรมานเป็นการลงโทษตัวเองที่ไม่เชื่อใจสามี ซิ่นเจี่ยงนิ่งคิดไปครู่หนึ่ง รองแม่ทัพซานนำทหารไปช่วยเรื่องซ่อมแซมกำแพงเมืองแล้ว แต่การไปดูแลพวกเชลยศึกก็ไม่ใช่เรื่องเสียหายอะไร เวลานี้ดึงจิตใจคนไว้เป็นพวกตนเองน่าจะดีที่สุด เขาจึงพยักหน้ารับเป็นเชิงเห็นด้วย“ก็ดีเหมือนกัน เช่นนั้นกระหม่อมจะไปกับพระชายาด้วย” “ไม่เป็นไร” นางรีบโบกมือไปมา เห็นสายตาจับผิดของกุนซือแล้วนางก็หัวเราะออกมา “ข้าหมายความว่าตอนนี้งานของท่านเยอะมากแล้ว ไม่ต้องไปกับข้าก็ได้ ข้าไปกับปี้เอ๋อร์แล้วก็มาร์คัส อีกอย่างตอนที่ข้าอยู่ที่นั่นไม่มีใครรู้ฐานะของข้า ข้าไม่ต้องการให้พวกเขารู้เช่นกัน แต่ข้าก็อยากทำอะไรให้พวกเขาบ้าง” ฝีมืออย่างหมาป่าหนุ่มผู้นั้นปกป้องคุ้มครองพระชายาได้อยู่แล้ว ซิ่นเจี่ยงพยักหน้ากับความคิดตัวเอง เอ่ยปากอนุญาตให้พระชายาทำตามประสงค์ได้ “เรื

“แล้ว ‘พวกมัน’ คือใครกัน” ว่านหนิงเหมยพยายามทำใจให้สงบเอ่ยถามออกไป แม้นางไม่รู้เรื่องภายใน แต่ในเวลานี้นางยอมทุ่มเททุกสิ่งที่มีเพื่อปกป้องคนที่นางรัก คำถามของนางทำเอาภายในห้องถูกความเงียบเข้าปกคลุม ทุกคนต้องมองหน้ากันราวกับมีคำพูด แต่เป็นการคาดเดามากกว่าคำตอบที่ชัดเจน “ข้าน้อยคิดว่า...คนผู้นั้นคือลาซู” “ลาซู?” ซานม่านหวาหันขวับไปทางปี้เอ๋อร์ “เจ้ารู้หรือไม่ว่าเอ่ยชื่อใครออกมา” ปี้เอ๋อร์พยักหน้ารับ สีหน้าเต็มไปด้วยความโกรธแค้นชิงชัง “ข้าไม่อาจลืมใบหน้าของคนที่ทำให้ข้าต้องพลัดพรากจากคนรักได้” “เจ้าเป็นคนเผ่าดาอาง?” ชากกีอดถามแทรกขึ้นมาไม่ได้ เห็นนางมานานแต่ไม่เคยสอบถามความเป็นมาอย่างไร “ถูกต้อง” ปี้เอ๋อร์พยักหน้ารับ “ทัพมองโกลกวาดต้อนคนในชนเผ่าของข้ามาเป็นทหารเพื่อทำการสู้รบกับพวกท่าน” ชากกีพยักหน้ารับยืนยันกับคำพูดของปี้เอ๋อร์ “ระหว่างที่สามีให้ข้าหลบซ่อนตัวนั้น ข้าเห็นใบหน้าของชายผู้นั้น ทหารทุกคนเคารพเขา ให้ความยำเกรงและเรียกเขาว่าลาซู ข้าเห็นกับตาตัวเอง เขาโหดเหี้ยมอำมหิต ฆ่าคนที่ไม่มีทา

นางเป็นเจ้าสาวที่ไร้สินเดิม เมล็ดพันธุ์เหล่านี้เป็นท่านอ๋องที่ออกเงินซื้อให้ เป็นหนึ่งในรายการที่นางเขียนให้ซิ่นเจี่ยงจัดการ นำจากเมืองหลวงมาที่ตุนหวง นอกจากกำไลหยกที่ท่านแม่ให้ไว้แล้ว นางไม่มีอะไรที่เรียกว่าของมีค่าได้เลย หญิงสาวกระตุกยิ้มที่มุมปาก ก้าวขึ้นสู่ปะรำพิธี เมื่อนั่งลงเรียบร้อยแล้ว ปี้เอ๋อร์ก็ส่งผีผาให้นาง หญิงสาวมองดูซิ่นเจี่ยงก้าวมาเบื้องหน้า เขาก้มศีรษะให้นางเล็กน้อยก่อนหันไปป่าวประกาศเกี่ยวกับพิธีวันนี้ ว่านหนิงเหมยไม่ได้สนใจถ้อยคำที่ปั้นแต่งขึ้น ซานม่านหวาและเหล่าทหารที่ถูกคัดเลือกมาแล้วนั้น แต่งกายเต็มยศสง่างาม ไม่มีใครปริปากกล่าวถามถึงท่านอ๋อง เพราะสายตาทุกคู่จับจ้องมาที่นางบนปะรำพิธี จ้องมองที่นี่ สนใจเพียงข้าก็พอแล้ว ว่านหนิงเหมยได้แต่บอกให้ตัวเองสงบใจ ยิ่งดึงดูดผู้คนได้มากเท่าไหร่ จะไม่มีใครสงสัยเรื่องท่านอ๋องหรือแม้แต่กองทหารเบื้องหน้านี้ด้วย ซิ่นเจี่ยงกล่าวจบแล้วหันมาทางว่านหนิงเหมย นางสงบใจอยู่ครู่หนึ่งไม่ต้องรอให้ใครส่งสัญญาณ นางวางนิ้วบนเส้นสายสร้างเสียงเพลงแว่วหวานไพเราะจับใจ ทำเอาคนฟังยืนฟังอย่างตื่นตะลึง แม

“ข้ารู้ว่าต้องทำเช่นไร” มาร์คัสหมุนตัวกลับ แล้วกระโจนไปในอากาศ ร่างบุรุษหนุ่มกลายเป็นหมาป่า ทิ้งเสื้อผ้าร่วงหล่นพื้นแล้วกระโจนหายไปในความมืดอย่างรวดเร็ว “ท่านอ๋อง” เจิ้งไฉเอ่ยขึ้นเพราะต้องการคำสั่งในการเข้าช่วยเหลือพระชายา “ช้าก่อน” องค์ชายเฟยเทียนกำมือแน่น “เหตุใดท่านอ๋องจึงชักช้านัก!” เจิ้งหู่กระวนกระวายใจ ทหารมองโกลโหดเหี้ยมไม่มีละเว้นเด็ก ผู้หญิง หรือคนชรา “หากคนที่รุยหลงส่งข่าวให้เป็นชายที่ลักพาตัวชายาของข้ามา ซ้ำคนผู้นั้นยังเรียกปีศาจเช่นเดียวกับข้า เขาไม่ทำอันตรายกับนางเป็นแน่” “เหตุใดท่านอ๋องจึงมั่นใจเช่นนั้นพ่ะย่ะค่ะ” “เพราะมีแต่นางเท่านั้นที่จะ...ทำร้ายข้าได้” บุรุษหนุ่มผู้ถูกแทงข้างหลังด้วยความละโมบของผู้นำราชโองการ ซึ่งเวลานี้ตายกลายเป็นอาหารของเหล่าฝูงแร้งกาไปแล้ว เพียงเดินทางพ้นกำแพงตุนหวงได้แค่วันเดียว ตกกลางดึกขบวนของเขาถูกลอบโจมตี การเดินทางของเขาเป็นความลับ เส้นทางที่ใช้มิใช่เส้นทางหลัก ทว่ากลับมีคนรู้ ทหารที่ซานม่านหวาส่งมานั้นฝีมือยอดเยี่ยม สู้รบ

นางหวังให้ตัวเองส่งเสียงเตือนให้ดังกว่านี้ แต่เสียงที่เปล่งออกไปเป็นเพียงเสียงแหบแห้งและสั่นเครือ นางรวบรวมเรี่ยวแรงที่เหลือเพียงน้อยนิด อาภรณ์สีดำขลิบแดงที่นางสวมทำให้ผิวกายของนางแสบร้อน ดวงตาเบิกกว้าง นางเห็นกลุ่มคนบุกเข้าไปกำลังปะทะกับทหารมองโกล “ท่าน...อ๋อง...” เสียงของนางแผ่วเบายิ่งกว่าเสียงของสายลม น้ำตาที่ทนกลั้นกลิ้งร่วงหล่นจากดวงตาเปื้อนแก้ม ขอให้นางได้เพียงส่งเสียง ได้เพียงเตือนเขาก็ยังดี “โอ๊ย!” ว่านหนิงเหมยร้องเสียงหลง หูทั้งสองข้างราวกับมีเสียงปริแตกลั่นดังเปรี๊ยะ! มือที่ถูกมัดทำให้ไม่อาจยกขึ้นมาแตะหูของตนได้ นางเจ็บจนนิ่วหน้า รู้สึกเหมือนมีน้ำไหลออกมาจากหูทั้งสองข้างนางหลับตาพยายามสะกดกลั้นความเจ็บที่ตนได้รับ เสียงหวีดแหลมที่ทำให้หูทั้งสองข้างเจ็บปวด ทำให้นางไม่อาจได้ยินเสียงอื่นใดอีก ในชั่วลมหายใจต่อมา หญิงสาวรู้สึกว่าเชือกที่มัดนางอยู่ถูกตัดขาดอย่างรวดเร็วพร้อมร่างของนางที่ร่วงหล่น เพียงเสี้ยวเวลาอันแสนสั้นและเปราะบาง ยามนั้นนางกลับนึกถึงเมื่อครั้งที่นางตกต้นหลิวอายุเกือบร้อยปีในสวนสี่ฤดูของฮองไทเฮา หัวใจของนางหล่นวูบ