เข้าสู่ระบบแชร์
Chapter 83. พ่อบุญธรรม
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-12-15 14:13:18บทที่เกี่ยวข้อง
ท่อนแขนมังกร Chapter 84. ด้วยความอยากรู้อยากเห็น
ด้วยความอยากรู้อยากเห็น รุยหลงก้มตัวมองลอดรอยแยกของประตู เห็นเพียงแผ่นหลังของชายผู้หนึ่งและเส้นผมสีเงินยวงสะกดสายตา เพียงครู่เดียวนางเห็นคนผู้นั้นผินหน้ามาเล็กน้อย ลมวูบหนึ่งปะทะบานประตูกระแทกปิดสนิทจนรุยหลงไม่เห็นสิ่งใดอีก “ไปได้แล้ว!” เป็นเสียงลาซูตะคอกดังสนั่น “เจ้าค่ะๆ รุยหลงไปแล้ว” รุยหลงหวาดกลัวจนลนลาน เกือบจะคลานสี่ขาออกมาแล้ว ไม่รู้ว่าชายผู้นั้นเป็นใคร ไปอยู่ในห้องนั้นได้เมื่อไหร่กัน แต่เวลานี้นางต้องรีบเอาตัวรอดออกไปให้เร็วที่สุด ด้วยเหตุนี้นางจึงพยายามติดตามข่าวคราวจนรู้ว่าวันนี้พระชายาออกมานอกตำหนัก แรกทีเดียวนางคิดจะไปดักพบเจอที่วัดแต่ซิ่นเจี่ยงอยู่ไม่ห่างเลยสักนิด ทำให้นางติดตามมาจนถึงจุดซ่อมแซมกำแพงเมือง องค์ชายเฟยเทียนกำลังคุมการซ่อมแซมด้วยพระองค์เอง นางได้แต่มองภาพที่ชายผู้นั้นประคองหญิงสาวผู้ปิดบังครึ่งใบหน้าด้วยผ้าโปร่ง หัวใจนางถูกไฟริษยาแผดเผา นางกลับมองเห็นตัวเองเป็นคนที่ท่านอ๋องประคองลงจากรถม้าและอุ้มขึ้นม้า ได้นั่งม้าตัวเดียวกันเช่นนั้น นางเหลือเพียงโอกาสเดียวนี้เท่านั้น หากช้าเกินไปอาจไม่มีตำแหน่งที่
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-15ท่อนแขนมังกร Chapter 85. บอกความจริง
“เจ้ามาทำอะไรที่นี่!” เสียงขององค์ชายเฟยเทียนทำให้รุยหลงสะดุ้ง ค่อยๆ หมุนตัวกลับไปมอง แต่สิ่งที่ดึงความสนใจของเขาคือ สายตาตื่นตระหนกของว่านหนิงเหมย ร่างสูงรีบก้าวเข้าไปหา ผลักผู้หญิงน่ารังเกียจผู้นี้ไปพ้นทาง แม้ไม่แรงนักแต่รุยหลงแสร้งหกล้มเรียกความสงสาร “หนิงเหมย เจ้าเป็นอะไร” หัวใจของเขาถูกบีบรัด คนนับหมื่นนับแสนมองเขาด้วยสายตารังเกียจหรือหวาดกลัวได้ แต่ต้องไม่ใช่กับนาง! เขาไม่ต้องการเห็นสิ่งนั้นในแววตาของนาง! “บอกความจริงไปสิเพคะ” รุยหลงไม่กลัวอะไรอีกแล้ว หากนางต้องเจ็บปวด ผู้อื่นก็ควรเจ็บปวดร่วมไปกับนาง หากนางต้องสูญเสีย ผู้อื่นก็อย่าได้มีความสุข! “หุบปากเน่าๆ ของเจ้าซะ!” องค์ชายเฟยเทียนหันมาตะคอกใส่รุยหลง ยื่นมือไปหมายจะโอบกอดปลอบประโลมว่านหนิงเหมย แต่นางกลับถอยหลังหนีสัมผัสของเขา “บอกความจริงกับหม่อมฉัน” ขอเพียงคำพูดของเขา ต้องเป็นคำพูดของเขาเท่านั้นนางจึงจะยอมรับได้ “เจ้าพูดเรื่องอะไรกัน” เขาชะงักไป หัวใจปวดร้าวที่เห็นสายตาของนางมองเขาเช่นนี้ “ท่านอ๋อง ไม่สิ...ปีศาจมังกรเพลิงกินพลังชีวิ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-15ท่อนแขนมังกร Chapter 86. มองไม่เห็น
“ขออภัย ข้าไม่เห็นจริงๆ” เสียงแหบต่ำเอ่ยขึ้นปนหัวเราะ ราวกับขบขันโชคชะตาของตนเอง “อ่อ...เป็นเจ้านั่นเอง” จากที่เคยหัวเสียกลับลดอารมณ์และน้ำเสียงลง มองดูหญิงสาวเบื้องหน้า “ข้าจะเดินไปทางกระโจมนายกองอยู่พอดี เจ้าเดินไปพร้อมข้าก็ได้” “ถ้าเช่นนั้น ข้าไม่เกรงใจละนะ” มุมปากยกยิ้มขึ้น มือหนึ่งจับไม้ไผ่ลำนั้นที่ใช้ต่างไม้เท้า อีกมือยื่นไปคว้าเอาชายเสื้อของชายผู้นั้น “ท่านแบกของหนักอยู่นี่ ข้าเป็นภาระให้ท่านแล้ว” “อย่าพูดมากนักแล้วเดินตามข้ามาให้ดีก็พอ” “รบกวนท่านแล้ว” แม้ปากพูดว่าเกรงใจ แต่นางต้องอาศัยชายผู้นี้เดินไปถึงกระโจมของนายกอง เมื่อเขาหยุดเดิน นางจึงรู้ว่ามาถึงที่หมายแล้ว หญิงสาวเอ่ยปากขอบคุณอีกครั้ง อีกฝ่ายก็ไม่ได้สนใจรับคำขอบคุณจากปากของนางนัก ทหารยามที่เฝ้าหน้ากระโจมเห็นนางมาแล้ว จึงตวัดผ้าผืนหนาที่ใช้แทนประตูให้นางได้ก้าวเข้าไปด้านใน “มาได้เสียที” “ข้าน้อยคารวะนายกองหลี่ฟู่จูเจ้าค่ะ” นางจับทิศทางของเสียงแล้วหันไปทางนั้น เอ่ยขึ้นแล้วย่อตัวลงคารวะ “ข้าน้อยช่วยงานในโรงครัวอยู่จึงมาช้าไป ข
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-17ท่อนแขนมังกร Chapter 87. นายกองหลี่
“ตามใจเจ้า วางหมากเสียที” เขารู้ว่ามันเสียมารยาท แต่อดบังคับให้นางวางหมากไม่ได้“ขอบคุณท่านนายกองหลี่” นางเอ่ยขึ้นก่อนบอกตำแหน่งที่จะวางเม็ดหมากของตนเอง เพื่อแสดงให้เห็นเจตนาของนาง แล้ววางหมากลงไปในตำแหน่งนั้น ราวกับย้ำว่าแม้นางมองไม่เห็นแต่ไม่คิดเอาสิ่งนี้มาเอาเปรียบอีกฝ่ายเช่นกันหญิงสาวได้ยินเพียงสูดลมหายใจลึก นางทำได้เพียงแค่นั่งรออย่างสงบ ในใจหวนคิดถึงเหตุการณ์เมื่อสี่สิบห้าวันที่ผ่านมานางกัดริมฝีปากล่าง ข่มความรู้สึกทั้งหลายทั้งมวลที่ประดังประเดเข้ามา คราวนั้นนางโกรธชายผู้นั้น หากเพียงแค่เขาพูดความจริงกับนาง นางอาจรู้สึกโกรธน้อยกว่านี้ ความโกรธ ความน้อยใจ ความเสียใจ แม้เห็นพายุทรายอยู่เบื้องหน้า ยังวิ่งเตลิดเข้าไปในนั้นราวคนเสียสติ ฝุ่นทรายเข้าดวงตา นางร้องไห้คร่ำครวญ ฝุ่นทรายทำให้ดวงตาของนางเจ็บแต่นางยังวิ่งไปข้างหน้ามิได้คิดหันหลังกลับ มิรู้ว่าสองขาพาร่างและหัวใจบอบช้ำออกมาได้ไกลเพียงใด นางหมดสติไปและฟื้นอีกครั้งพร้อมความเจ็บปวดที่ดวงตา เมื่อยกมือขึ้นแตะ พบว่าเปลือกตาบวมช้ำมาก จนนางลืมตาไม่ได้ มีหญิงท่าทางดุดันผู้หนึ่งช่วยนางไว้ นางเรียกตัวเองว่า ‘ปี้เอ๋อร์’“ข้าพบเจ้าหมดสติใ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-17ท่อนแขนมังกร Chapter 88. โง่งม
มือเล็กประคองถ้วยชาขึ้นสูดดมกลิ่นหอมของชากุหลาบ นานเพียงใดที่ไม่ได้นั่งจิบน้ำชากรุ่นกลิ่นหอมละมุนเช่นนี้ แค่สี่สิบห้าวันเอง นางนับวันคืนที่เคลื่อนผ่าน คงเพราะคุ้นชินกับชีวิตสุขสบายเกินไป “มนุษย์นี่...จะกี่ร้อยกี่พันปีก็ช่างโง่งมนัก” น้ำเสียงของเทพผู้นี้ยังคงราบเรียบ แม้ถ้อยคำประชดประชันไม่น้อย ว่านหนิงเหมยยกชาดื่มจนหมดแล้ว วางถ้วยลงบนโต๊ะ มุมปากคลี่ยิ้มอ่อนหวาน นางนึกถึงช่วงเวลาเยาว์วัยของนาง เป็นเรื่องยากที่จะยอมรับ นางยังคิดถึงสามี ยิ่งไม่สามารถรับรู้ข่าวคราวจากเหล่าพฤกษาได้ ยิ่งห่วงหาอาวรณ์ ยังกังวลว่าเขาจะนอนหลับหรือไม่ ทำงานมากไปหรือเปล่า มีบางเสี้ยวในหัวใจของเขาไหมที่จะคิดถึงนางบ้าง “อืม หนิงเหมยช่างโง่เขลาจริงๆ” นางยอมรับหน้าตาเฉย มุมปากยังมีรอยยิ้มประดับอยู่ แล้วนางก็ผงะไปเล็กน้อย รู้สึกว่ามีลมวูบหนึ่งพัดผ่านใบหน้า มือเล็กยกขึ้นหมายปัดป้องด้วยความเคยชิน แต่แตะถูกมือเยียบเย็นของอีกฝ่าย มือของเทพมังกรดินชะงักไป เขายื่นมือไปหมายสัมผัสดวงตาที่มีผ้าสีขาวขุ่นพาดทับ ป้องกันมิให้บวมแดงไปมากกว่าเดิม เส้นผมที่เคยยา
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-17ท่อนแขนมังกร Chapter 89. ท่านรู้อยู่แล้วว่าข้าจะถามสิ่งใด
“ข้าเป็นเพียงคนธรรมดา ทำไมถึงสามารถ....”“อะไร”“ท่านรู้อยู่แล้วว่าข้าจะถามสิ่งใด” แค่พูดว่า‘ฆ่า’เขา นางยังทำไม่ได้ แล้วจะให้ลงมือนะหรือ? ยิ่งเป็นไปไม่ได้“ถ้าเจ้ารู้แล้วจะช่วยข้ากำจัดปีศาจมังกรเพลิงตนนั้นรึ”“แล้ว...หนทางกำจัดปีศาจมังกรเพลิงต้องทำเช่นไร” เทพมังกรดินเพียงยกมุมปากขึ้นเป็นรอยยิ้มเล็กน้อย ซึ่งรู้ดีว่านางไม่เห็น เขาจึงเอ่ยอย่างใจเย็นด้วยน้ำเสียงระดับเดิม“ตัดศีรษะ หรือไม่ก็ควักหัวใจ”“อะไรนะ!” นางถึงกับผวาเฮือก ไม่เก็บอาการตื่นตระหนกเลยสักนิด “พี่ชายหมายถึงตัดศีรษะกับควักหัวใจของปีศาจมังกรเพลิงใช่หรือไม่”“ถูกต้อง”“แต่ปีศาจมังกรเพลิงอยู่ในกายคนผู้นั้น แล้วอย่างนี้ไม่ต้องตัด....ของเขารึ” นางไม่กล้าพูดว่าตัดศีรษะ ... จึงได้แต่เว้นคำนั้นไว้“เจ้าเข้าใจถูกแล้ว”“พี่ชาย...ตัดศีรษะหรือควักหัวใจ แล้วคนผู้นั้นจะมีชีวิตได้อย่างไรเล่า!”“นั่นไม่ใช่เรื่องที่ข้าต้องใส่ใจ” “แต่ข้าใส่ใจยิ่ง” นางตื่นตระหนกและครุ่นคิดหาวิธีช่วยเขา“เจ้าเสียสติไปแล้วหรือไร คนผู้นั้นต้องการกำจัดเจ้า แต่เจ้ากลับยังเป็นห่วงและคิดหาวิธีช่วยเขา” เทพมังกรได้ยินเสียงในหัวสมองน้อยๆของนางแล้วก็พลันหงุดหงิดขึ้นม
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-17ท่อนแขนมังกร Chapter 90. อย่าไป
ยิ่งกล่าวโทษรุยหลงมากเพียงใด ส่วนหนึ่งคล้ายสะท้อนกลับมาที่ตัวเขาด้วย ประวัติความเป็นมาของหญิงงามนางบำเรอแต่ละคน เขาต้องเป็นผู้ตรวจสอบ ครั้งนี้เขาผิดพลาดได้ถึงขั้นนี้ ซิ่นเจี่ยงยิ่งคิดยิ่งปวดหัว แต่คนที่เจ็บปวดกว่าคงไม่พ้นท่านอ๋องของพวกเขา คนที่รู้ว่าองค์ชายเฟยเทียนบาดเจ็บนั้นมีเพียงแค่คนที่อยู่ในห้องนี้เท่านั้น และพวกเขาต้องเก็บมันให้เงียบที่สุด เหตุการณ์ในวันนั้น เป็นภาพที่ตรึงทุกคนในห้องนี้ได้อย่างไม่อาจลืมเลือนภาพนั้นไปได้ บุรุษร่างสูงทรุดลงไปนั่งกับพื้น ไหล่ซ้ายชุ่มโชกไปด้วยโลหิตที่ไหลออกมาจากรอยสักรูปมังกรเพลิง หัวมังกรที่เกาะกุมหัวไหล่ของชายหนุ่มคล้ายกัดฝังเขี้ยวคมลงไปจนเลือดสีสดไหลหยดลงพื้นดินทราย ราวกับกลิ่นเนื้อไหม้คลุ้งในอากาศ องครักษ์ทั้งสองเข้าประคองร่างขององค์ชายเฟยเทียน ทว่าผิวกายที่สัมผัสนั้นร้อนราวกับถูกไฟลวก ชายหนุ่มไม่อาจสะกดกลั้นความเจ็บปวดได้จนต้องคำรามออกมา ทว่าพวกเขาไม่แน่ใจนักว่า สิ่งที่เจ็บปวดที่สุดนั้นเพราะความบาดเจ็บที่ตนได้รับ หรือเพราะเห็นแผ่นหลังของหญิงสาวที่หมุนตัววิ่งหนีไป ‘หนิงเหมย! อย่าไป!’
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-17ท่อนแขนมังกร Chapter 91. ดื้อรั้น
เพราะร่างกายรองรับปีศาจมังกรเพลิง มันดื้อรั้นอยากจะใช้ร่างกายของเขา ทำให้ลมปราณไหลเวียนเปลี่ยนทิศ ร่างกายภายในบอบช้ำหลายส่วน แต่การได้แช่น้ำสมุนไพรตามสูตรของไต้ซือซู่ทำให้พอต้านทานให้กลับมาสงบตามเดิมได้ ความเจ็บปวดเริ่มทุเลา เขาเฝ้าคิดถึงแต่นาง ปรารถนาไปตามหานางไม่ว่านางจะโกรธเกลียดเขามากเพียงใด เขาจะไม่มีวันปล่อยนางให้หลุดมือของเขาไปอีกดวงตาที่ปิดสนิทค่อยๆ ลืมตาขึ้น บุรุษหนุ่มขยับตัวลุกออกมาจากถังน้ำสมุนไพรที่แช่อยู่ ตลอดสี่สิบห้าวัน ซิ่นเจี่ยงคอยควบคุมการเปลี่ยนสมุนไพรให้เขา ครั้งนี้ปีศาจมังกรเพลิงเล่นงานเขาหนักมือกว่าทุกครั้ง เขาไม่ได้สังเวยดวงวิญญาณให้มาหลายปีแล้ว ทุกครั้งที่ออกรบทำศึก เขาเลี่ยงการใช้พลังของปีศาจตนนี้เสมอ เขาไม่ต้องการให้ปีศาจได้กลืนกินดวงวิญญาณของมนุษ์ย มนุษย์ที่ถูกดูดกินวิญญาณไปนั้นมักไม่ได้ไปผุดไปเกิด กลายเป็นภูตผีปีศาจร้ายมือใหญ่คว้าเสื้อคลุมมาสวมผูกสายคาดง่ายๆ เดินออกไปตามเสียงที่ได้ยิน “เจ้าไม่ได้ข่าวพระชายาเลยหรือ?” ซานม่านหวาหันไปถามมาร์คัส ชายหนุ่มเพียงส่ายหน้าแทนคำตอบ “ราวกับนางถูกพรางตัวไว้ ข้าตามหาเท่าไหร่ก็ไม่ได้กลิ่นนาง”
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-20
บทล่าสุด
ท่อนแขนมังกร แนะนำ ลมหายใจมังกร
ลมหายใจของเขามีไว้เพื่อนาง ลมหายใจของนางมีไว้เพื่อ เรื่องย่อ เรื่องราวระหว่างเทพมังกรดิน ฮวงหลง และหญิงสาวเดินดินนามซิ่นฮวา เมื่อโชคชะตาเล่นตลกให้หญิงสาวมองเห็น ‘เทพมังกรดิน’ เขาจำ(ใจ)ต้องปรากฏกายทุกครั้งที่นางเรียกขานนามของเขา ทำให้เทพเซียนชั้นฟ้ากลายเป็นพี่เลี้ยงของเด็กหญิงตัวน้อย จวบจนนางเติบโตเป็นหญิงสาวงามสะพรั่ง กฎสวรรค์ทำให้เขาต้องหักห้ามใจ แต่เพราะนางและเขามีชะตาที่ต้องชดใช้กรรมร่วมกัน และมีเพียง ‘ลมหายใจมังกร’ เท่านั้น ที่จะต่อลมหายใจของนางได้ เส้นทางที่เขาเลือกมิใช่สิ่งที่นางปรารถนา เพียงหนึ่งชาติภพเพื่อให้ใจได้ ‘รัก’ แม้ช่วงเวลานั้นจะแสนสั้น.... นางก็ยินดี จาก ‘ท่อนแขนมังกร’ สู่ ‘ลมหายใจมังกร’ (ท่อนแขนมังกรรุ่นลูก) ‘ไม่ว่าจะเกิดสิ่งใดขึ้น ข้าจะอยู่ข้างกายท่าน จะไม่มีวันทอดทิ้งท่านอย่างเด็ดขาด’ “แม้ว่าข้าจะกลายเป็นคนอัปลักษณ์ เจ้าก็ยังอยู่เคียงข้างข้าหรือ?” ‘แน่นอน’ นางยืนยันด้วยแววตาใสซื่อ ‘ข้ามิได้รักท่านที่หน้าตา แต่เพราะจิตใจของท่านต่างหากที่ข้าหลงรัก’ “เจ้ารักข้า?” คำสารภาพรักของนางนั้น เขาได้ยินมานับร้อยนับพันครั้งแล้วกระมัง แต่ครั้งนี้ แม้นางไม่ไ
ท่อนแขนมังกร Chapter 126 . พิเศษ 2.
“เช่นนั้นเจ้าไม่ลองมีลูกสาวให้เป็นเพื่อนซิ่นฮวาอีกคนเล่า เด็กๆในตำหนักมีแต่เด็กผู้ชาย ถ้ามีลูกผู้หญิงเพิ่มขึ้นอีกคนก็คงดีไม่น้อย ตอนนี้ซิ่นสือก็สามขวบแล้ว ถ้าเจ้าจะมีลูกอีกสักคนก็...”บุรุษหนุ่มผู้กรำศึกมานับไม่ถ้วนถึงกับสะอึกไปเมื่อเห็นสายตาดุๆ ของภรรยาตัวน้อย“ข้ามิใช่แม่หมูนะ” เหตุใดมาเคี่ยวเข็ญให้นางตั้งท้องขนาดนี้นะ“โธ่! เพราะเห็นเจ้าเป็นภรรยาหนึ่งเดียวของข้าถึงได้ชวนเจ้ามีลูกอีกสักคนหรือสองคนก็ได้” เขาโอบไหล่นางพานางกลับเข้าห้องพัก ปล่อยให้จ้าวต้าอยู่กับลูกชายสองคนของเขา คงเป็นวิธีเบี่ยงเบนความสนใจจากว่านหนิงเหมยให้จ้าวต้าไปรับตัวซิ่นฮวาจากสวนกระจ่างใจจ้าวต้าโคลงศีรษะไปมาแล้วมองเด็กน้อยทั้งสอง แม้ฐานะของเขาต้อยต่ำนัก แต่เขาเสมือนพี่ใหญ่ที่ต้องดูแลเด็กๆ เหล่านี้ เขาถอนหายใจก่อนยิ้มอ่อนโยน จูงมือซิ่นหลิงและอุ้มซิ่นสือไปส่งป้าฮุยเหอก่อนแล้วค่อยไปรับเด็กหญิงแสนซุกซนผู้นั้นเด็กหญิงตัวต้นเรื่องนั่งหน้าบึ้งตึงในศาลาหกเหลี่ยมของสวนกระจ่างใจ ท่านแม่ให้นางนั่งสำนึกผิดอยู่ผู้เดียว แต่กระนั้น นางก็รู้และมั่นใจว่าองครักษ์ของท่านพ่อคอยจับตาดูนางอยู่“เรื่องนิดเดียวเอง ไยท่านแม่ต้องโกรธถึงเ
ท่อนแขนมังกร Chapter 125 . พิเศษ 1.
ชายหนุ่มวัยสิบหกพาเรือนร่างกำยำเดินเข้าไปพร้อมรอยยิ้มประดับใบหน้าคมเข้ม แม้อายุเพียงแค่สิบหกปีแต่เพราะฝึกฝนวรยุทธ์อย่างเข้มงวด ทำให้เขาดูสูงใหญ่กว่าชายหนุ่มวัยเดียวกัน แทบไม่เหลือเค้าโครงเด็กชายผอมกะหร่องที่ค่อยติดตามพระชายาเลยแม้แต่น้อย เพียงร่างสูงเดินเข้าไปในห้องโถง พลันประสาทรับรู้ถึงการพุ่งเข้าใส่ ทว่าเขากลับไม่ปัดป้องหรือหลบหลีก ยอมให้ร่างเล็กโถมเข้าใส่สุดแรงจนเสียหลักหงายหลังล้มลงให้เด็กชายตัวน้อยวัยห้าขวบนั่งทับ “พี่จ้าวต้ากลับมาแล้ว!” มือน้อยของเด็กชายขยุ้มคอเสื้ออีกฝ่าย สีหน้าตื่นเต้นดีใจทั้งที่ไม่เจอกันแค่สามเดือน “คุณชายซิ่นหลิง” ชายหนุ่มหัวเราะขบขันกับท่าทางดีอกดีใจของอีกฝ่าย เพราะรู้ว่าผู้ที่พุ่งเข้ามาเป็นใครจึงยอมให้นั่งทับบนร่างตัวเองเช่นนี้ เขาจับไหล่เด็กชายตัวน้อย ยกตัวขึ้นเพื่อให้ตัวเองลุกขึ้นยืนได้ “พี่จ้าวต้ามาแล้ว ไปช่วยซิ่นฮวาเร็วๆ เข้า” มือน้อยกระตุกมือใหญ่แล้วชี้ไปทางด้านหลังของตำหนักดุจตะวัน “หือ? คุณหนูเป็นอะไรไปขอรับ” เขาถามพลางมองไปตามทิศทางที่นิ้วป้อมๆ ชี้ไป ถ้าคุณหนูตัวน้อยอยู่ที่สวนก
ท่อนแขนมังกร Chapter 124. ตุนหวง
พูดได้แค่นั้นก็อยากจะอาเจียนหรือหาของเปรี้ยวมากิน คราวนี้ฮองไทเฮาอดหัวเราะไม่ได้ ในขณะที่หลานรักอย่างเขากลับรู้สึกอับอายยิ่งนัก เพราะหลบสายตาของผู้เป็นย่าจึงปะทะกับสายตาล้อเลียนขององครักษ์ฝาแฝดทั้งสอง ทำได้แต่ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอย่างไม่พอใจ ก็ใครใช้ให้เขารักนางมากขนาดนี้กันเล่า เฮ้อ!“เอาเถิดๆ อย่างไรข้าจะเป็นยายแก่หนังเหนียวรอเจ้าพาเหลนและสะใภ้กลับมาเยี่ยมอยู่ที่นี่”องค์ชายเฟยเทียนโค้งตัวอำลาฮองไทเฮา คราวนี้เขาไม่รั้งอยู่นาน ใช้วิชาตัวเบาราวล่องหนหายออกไปจากวังหลวงพร้อมองครักษ์ทั้งสองอย่างรวดเร็ว เพื่อกลับไปดูแลคนที่ทำให้เขาต้องออกอาการแพ้ท้องแทนอยู่อย่างนี้ตุนหวงรถม้ามาหยุดหน้าตำหนักดุจตะวัน หญิงวัยกลางคนโผล่หน้าออกมาจากหน้าต่างรถอย่างไม่มั่นใจนัก จนกระทั่งเห็นเด็กชายที่เคยเลี้ยงดูรีบวิ่งเข้ามาหา นางจึงยิ้มกว้างออกมา“จ้าวต้า”“ป้าฮุยเหอมาแล้ว” จ้าวตารีบไปประคองให้นางลงจากรถม้า ก่อนท่านอ๋องเดินทางไปเมืองหลวงได้สอบถามเขาถึงคนสนิทหญิงรับใช้ที่บ้านเดิม ท่านอ๋องต้องการให้พระชายามีคนคุ้นเคยอยู่ใกล้ๆ คอยช่วยเหลือยามตั้งครรภ์แรก เขาจึงนึกถึงป้าฮุยเหอที่ดูแลเขาและพระชายามาตั้งแต่เกิด แต่เ
ท่อนแขนมังกร Chapter 123.สิ่งเดียวที่ต้องการ
ดวงเนตรเบิกกว้างอย่างตกใจ ไม่คิดว่าจะได้ยินโอรสที่ทรงหมางเมินกล่าวออกมาเช่นนี้ จ้องมองบุรุษเบื้องหน้าที่ใบหน้าละม้ายคล้ายกันนัก สิ่งที่ลูกชายพูดออกมานั้นล้วนอยู่ในก้นบึ้งของหัวใจ ทุกครั้งที่มองใบหน้านี้จึงเหมือนมองตนเองในวันวัยเดียวกัน ยามที่เป็นเพียงองค์รัชทายาทก็ราวกับเป็นเพียงหุ่นเชิดให้ใครต่อใครบงการ พยายามอย่างยิ่งให้เป็นที่ยอมรับ ได้รับความรักจากบิดาหรือก็คืออดีตฮ่องเต้องค์ก่อน แม้รู้ว่าสิ่งที่ตนทำไปนั้นไม่ถูกต้อง แต่ไม่อาจแก้ไขอะไรได้สิ่งที่ซุกซ่อนอยู่ในใจ ไม่คิดเลยว่าบุรุษเบื้องหน้าผู้ถอดแบบเขาออกมาแทบทุกกระเบียดนิ้ว จะมองออกจนทะลุปรุโปร่งเช่นนี้ “สิ่งที่กระหม่อมทำก็เพื่อแผ่นดินมังกรแห่งนี้ ศึกภายในกระหม่อมไม่ขอยุ่งเกี่ยว กระหม่อมมิสนใจว่าผู้ใดต้องการกำจัดกระหม่อม แต่ชีวิตของกระหม่อมขอเพียงได้ปกป้องราษฎรและรักษาแผ่นดินที่แลกมาด้วยหยาดโลหิตและชีวิตทหาร หากกำจัดกระหม่อมไปแล้ว เห็นทีว่าจะไม่เป็นผลดีต่อแผ่นดินนี้”“เจ้ากำลังข่มขู่ข้ากระนั้นรึ” “มิได้ กระหม่อมแค่ต้องการย้ำให้พระบิดาเข้าใจ อย่าได้สิ้นเปลืองสมองมาระแวงกระหม่อม”เสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะยกถ้วยชาขึ้นจิบอีกครั้ง
ท่อนแขนมังกร Chapter 122. สิ้นสุด
เทพมังกรดินดูผลงานของตน เฝ้ามองเหล่ามารปีศาจกลับคืนสู่นรกแล้ว จึงกลายร่างเป็นบุรุษเจ้าของเส้นผมสีเงินยวง เดินเข้าไปหาคนทั้งสอง หญิงสาวพลิกตัวใช้ร่างของตนบังร่างของชายที่นางรักไว้ แม้นางรูปร่างเล็ก แต่กางแขนออกเพื่อปกป้องเขา“หนิงเหมย” เขาปรามนาง อยากจะหัวเราะที่เวลานี้มีหญิงสาวตัวเล็กกางแขนปกป้องเขาเต็มที่ ในชีวิตของเขา จะมีใครสักกี่คนที่ยอมอยู่เคียงข้างเช่นนี้ เพียงหนึ่งชีวิตอันแสนสั้น ได้รู้จักรัก หัวใจได้รับความรักก็นับว่ามีค่าและมีเกียรติให้ตายได้อย่างสงบแล้วเป็นนางเท่านั้นที่ทำให้เขาได้เรียนรู้ที่จะรัก ได้สัมผัสความรัก เพียงเท่านี้ก็พอแล้ว พอแล้วจริงๆ เทพมังกรดินจ้องมองชายหนุ่มหญิงสาวทั้งสองแล้วก็ลอบถอนหายใจ นี่แหละหนา จึงเป็นได้เพียงมนุษย์ไม่อาจละทิ้งอาวรณ์ได้ เขายื่นมือไปใช้เพียงปลายนิ้วแตะน้ำตาของหญิงสาว ว่านหนิงเหมยเบิกตาโต เห็นน้ำตาของตนกลั่นกลายเป็นก้อนกลมเล็กดุจลูกแก้ววาววับลอยเหนือฝ่ามือของเทพมังกรดิน แล้วยื่นไปที่เบื้องหน้าขององค์ชายเฟยเทียน “นี่คือ...” ว่านหนิงเหมยพึมพำ “กลืนมันลงไป” เทพมังกรดินสั่งน้ำเสียงเฉียบขาด องค์ช
ท่อนแขนมังกร Chapter 121. ค่าตอบแทน
“เจ้าเรียกปีศาจได้ ไยข้าจะทำบ้างมิได้” เพื่อชัยชนะ ย่อมทำได้ทุกอย่างไม่ว่าชัยชนะนั้นจะได้มาอย่างไรก็ตาม“เจ้าแลกสิ่งใดกับการเรียกปีศาจออกมา!”แม้เขามีปีศาจมังกรเพลิงอยู่ในท่อนแขนซ้าย แต่เรียกใช้เพียงการศึกครั้งเดียว เมื่อสิบปีก่อนที่เรียกกองทัพทหารปีศาจขึ้นมา กลายเป็นฝันร้ายไปชั่วชีวิต นับแต่นั้น เขาเพียงใช้แค่เกราะปีศาจมังกรเพลิงคุ้มกันกายค่าตอบแทนของทหารปีศาจเหล่านี้คือหายนะไม่สิ้นสุด ความตายที่ไม่อาจประเมินได้อยู่เบื้องหน้า ปีศาจเหล่านี้ล้วนต้องดื่มเลือดฉีกเนื้อกินวิญญาณมนุษย์ ครานั้นปีศาจที่เขาเรียกออกมากัดกินทหารฝ่ายตรงข้าม เศษซากที่เหลือกลายเป็นศพ กองเป็นภูเขาซากศพชวนให้อาเจียนและขนหัวลุก“ข้ามิโง่เช่นเจ้าที่แลกวิญญาณตนเองหรอกนะ” ลาซูแหงนหน้าหัวเราะ ดวงตากลายเป็นสีแดงราวกับย้อมด้วยโลหิต “แต่ข้าแลกด้วยชีวิตผู้คนในตุนหวง เมื่อข้านำกองทัพเข้ายึดครองแผ่นดินของเจ้า ผู้คนของเจ้าก็จะกลายเป็นอาหารอันโอชะให้พวกมันอย่างไรเล่า เมื่อเวลานั้นมาถึง ดินแดนของเจ้าจะมีเพียงผู้คนของข้าเท่านั้นที่เหยียบยืนบนแผ่นดินเปื้อนเลือดแห่งนี้”แม้ไม่ได้ยินเสียงสนทนาของคนทั้งสอง แต่บัดนี้หญิงสาวเข้าใจแล้วว่
ท่อนแขนมังกร Chapter 120. เสียงของสายลม
นางหวังให้ตัวเองส่งเสียงเตือนให้ดังกว่านี้ แต่เสียงที่เปล่งออกไปเป็นเพียงเสียงแหบแห้งและสั่นเครือ นางรวบรวมเรี่ยวแรงที่เหลือเพียงน้อยนิด อาภรณ์สีดำขลิบแดงที่นางสวมทำให้ผิวกายของนางแสบร้อน ดวงตาเบิกกว้าง นางเห็นกลุ่มคนบุกเข้าไปกำลังปะทะกับทหารมองโกล “ท่าน...อ๋อง...” เสียงของนางแผ่วเบายิ่งกว่าเสียงของสายลม น้ำตาที่ทนกลั้นกลิ้งร่วงหล่นจากดวงตาเปื้อนแก้ม ขอให้นางได้เพียงส่งเสียง ได้เพียงเตือนเขาก็ยังดี “โอ๊ย!” ว่านหนิงเหมยร้องเสียงหลง หูทั้งสองข้างราวกับมีเสียงปริแตกลั่นดังเปรี๊ยะ! มือที่ถูกมัดทำให้ไม่อาจยกขึ้นมาแตะหูของตนได้ นางเจ็บจนนิ่วหน้า รู้สึกเหมือนมีน้ำไหลออกมาจากหูทั้งสองข้างนางหลับตาพยายามสะกดกลั้นความเจ็บที่ตนได้รับ เสียงหวีดแหลมที่ทำให้หูทั้งสองข้างเจ็บปวด ทำให้นางไม่อาจได้ยินเสียงอื่นใดอีก ในชั่วลมหายใจต่อมา หญิงสาวรู้สึกว่าเชือกที่มัดนางอยู่ถูกตัดขาดอย่างรวดเร็วพร้อมร่างของนางที่ร่วงหล่น เพียงเสี้ยวเวลาอันแสนสั้นและเปราะบาง ยามนั้นนางกลับนึกถึงเมื่อครั้งที่นางตกต้นหลิวอายุเกือบร้อยปีในสวนสี่ฤดูของฮองไทเฮา หัวใจของนางหล่นวูบ
ท่อนแขนมังกร Chapter 119. ดวงตาเป็นประกายโกรธเคือง
“เจ้าต้องการสิ่งใดกันแน่” มือเรียวกำแน่น เผลอจิกเล็บกับฝ่ามือของตนเอง เมื่อเห็นอีกฝ่ายตั้งใจฟัง ลาซูจึงเอ่ยขึ้น “สังหารท่านอ๋องอย่างไรเล่า คงมีแต่ท่านเท่านั้นที่จะสังหารผู้ที่ครอบครองพลังปีศาจมังกรเพลิง” ลาซูพูดราวกับเป็นเรื่องธรรมดา “อ้อ! แต่อย่าได้เป็นกังวลไป หากพระชายากลายเป็นม่าย กระหม่อมยินดีรับท่านมาอยู่เคียงข้างอย่างไม่รังเกียจ” ยังไม่ทันสิ้นประโยคดี ฝ่ามือเล็กของหญิงสาวกระทบซีกแก้มของลาซูสุดแรงที่นางมี เพราะคิดว่าอีกฝ่ายเป็นเพียงหญิงไร้วรยุทธ์จึงไม่หลบหลีกยินดีให้นางตบหน้าเขาเต็มแรง ว่านหนิงเหมยลดมือที่ยกค้างอยู่ลง แสร้งทำเป็นประคองสองมือไว้บนตัก ทว่ามือข้างขวานั้นชาและสั่นระริก หญิงสาวกัดริมฝีปากตนเองไม่ให้แสดงความตื่นตระหนกออกมา ดวงตาเป็นประกายฉายแววเคืองโกรธและจ้องมองอย่างไม่เกรงกลัว “หากมือของข้าต้องเปื้อนเลือด ต้องเป็นเลือดของคนชั่วเช่นเจ้าเท่านั้น! ข้ายินดีตายแต่ไม่ยอมทำร้ายท่านอ๋องเด็ดขาด!” “ดี!” ลาซูหัวเราะเหมือนคนเสียสติ ยื่นมือไปจับข้อมือข้างที่ตบหน้าเขากระชากนางให้ลุกขึ้นพร้อมกับต
