บททั้งหมดของ พี่ชาย! ท่านกำลังล่อลวงข้าใช่หรือไม่: บทที่ 21 - บทที่ 30

“แต่ข้ากลับคิดว่าสิ่งที่คุณหนูซิวทำไม่เหมาะสมเท่าใดนัก เป็นสตรีไปอยู่ท่ามกลางบุรุษมากมายเช่นนั้นมองอย่างไรก็ไม่เหมาะสม” “ที่เจ้ากล่าวก็ไม่ผิด” “พอได้ยินเจ้ากล่าวเช่นนี้แล้วข้าก็เพิ่งนึกออกว่าก่อนหน้าที่จะมาที่ร้านแห่งนี้ ได้ยินบุรุษสองคนที่ดูเหมือนจะไม่ใช่บัณฑิตเตรียมสอบแต่เป็นคุณชายผู้หนึ่งกล่าวชักชวนกันไปอ่านตำราโดยไม่เสียเงิน หวังจะได้ใกล้ชิดและเกี้ยวพาคุณหนูซิว” “อืม ไม่เหมาะสมจริง ๆ นั่นแหละ” คำกล่าวของชาวบ้านวัยกลางคนกลุ่มนั้นทำให้ฟ่านซีอิ๋งที่ลอบฟังอยู่พยักหน้าพลางลอบเคี้ยวฟันอย่างรู้สึกหงุดหงิดเมื่อบุรุษที่นางตั้งใจมาหมายตา ถูกคุณหนูซิวแย่งตัวไปจนหมด ‘ดูแล้ววันนี้คงไม่ได้เรื่อง กลับจวนก่อนก็แล้วกัน” นางดึงผ้าคลุมขึ้นมาปิดใบหน้าครึ่งล่างก่อนจะทอดถอนใจแล้ววางก้อนตำลึงสีเงินลงบนโต๊ะก่อนจะออกจากโรงเตี๊ยมไป “รบกวนพวกท่านส่งคนไปแจ้งซูฉีให้ข้าด้วยเจ้าค่ะ ว่าข้าเดินทางกลับจวนแล้ว” “ขอรับคุณหนู” เมื่อผู้คุ้มกันแซ่อินรับคำ นางก็เดินกลับไปยังจุดที่สั่งให้คนขับรถม้าจอดรอเพื่อกลับจวนฟ่าน ‘เอาไว้

“กิ่งไม้เกี่ยวอันใด เหตุใดถึงเลือดไหลมากเช่นนี้” “คงเป็นเพราะพี่เลือดลมดีกระมัง” เขายิ้มพลางนึกขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน เป็นเพราะเจ้าจือหม่านั่นแหละที่เอาเลือดไก่ราดอาภรณ์เพิ่ม บอกว่าจะสามารถเรียกความเห็นใจจากสตรีได้มาก แคว้ก...สิ้นวาจาของเขา นางก็รีบฉีกชายอาภรณ์ชุดนอนตัวในแล้วมาช่วยพันแผลห้ามเลือดให้เขาก่อน เมื่อเห็นว่าแท้จริงนางสวมใส่เพียงชุดนอนตัวใน เขาก็หันไปส่งสายตาดุ แผ่รังสีอำมหิตใส่ความมืดที่ว่างเปล่าด้านหลัง ชิ้ง! ‘รีบไสหัวออกไปให้ห่างเรือนของนางเดี๋ยวนี้’ แต่พอหันกลับมามองสตรีที่กำลังใช้ผ้าซับเลือดให้ นัยน์ตาคมดุนั่นก็อ่อนโยนลง “เข้าไปในเรือนของข้าก่อนเถิดเจ้าค่ะ” “อืม” เขาตอบรับพลางแสร้งทำเหมือนไร้เรี่ยวแรงหวังให้นางช่วยประคอง “มาเจ้าค่ะ ข้าจะช่วยประคอง” เมื่อเรือนร่างนุ่มนิ่มเข้าประคองมุมปากหยักยกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ “ขอบคุณ” เขาเอ่ยหลังจากนั่งลงบนตั่งที่อยู่ไม่ไกลจากเตียงในห้องนาง “ท่านช่วยถอดอาภรณ์ให้ข้าได้หรือไม่เจ้าคะ ข้าจะได้ตรวจดูว่ามีแผลตรงที่ใดอีกหรือไม่”

“ยามปกติที่ต้องเข้าร่วมงานเลี้ยง บรรดาฮูหยินมักจะพาบุตรสาวเข้าร่วมด้วย ส่วนหนึ่งก็เพื่ออยากให้ผู้คนรู้จัก แต่ลึก ๆ แล้วฮูหยินเหล่านั้นกลับมีจุดประสงค์คืออยากให้บุตรสาวต้องตาบุรุษที่เพียบพร้อมด้วยชาติตระกูล หากโชคดีอาจจะได้เป็นพระชายาของไท่จื่อหรือองค์ชายสักพระองค์” บุรุษผู้นั้นยังคงเอ่ยวาจาต่อ “...” “แต่เหตุใดจวนฟ่านที่มีบุตรสาวเช่นกัน ก่อนหน้านี้ฟ่านฮูหยินถึงไม่เคยพาเข้าร่วมงานเลี้ยง” “เพราะข้าขี้ริ้วขี้เหร่อย่างไรเจ้าคะ ท่านพ่อท่านแม่และพี่ใหญ่จึงไม่อยากให้ข้าเสียใจยามถูกผู้อื่นดูแคลน ฮึก!” สิ้นเสียงเอ่ยน้ำตาของสตรีที่นั่งก้มหน้าอยู่ก็หยดใส่มือของนางที่กุมกันแน่นคล้ายสะกดกลั้นอารมณ์ “เจ้าร้องไห้ด้วยเหตุใด” “ที่ผ่านมาตั้งแต่เล็กจนโต ข้ามักจะถูกญาติพี่น้องและคนรอบตัวเอ่ยวาจาเปรียบเทียบกับท่านแม่และพี่ใหญ่ ฮึก! ว่าข้าเป็นอีกาในฝูงหงส์บ้าง เป็นเด็กถูกเก็บมาเลี้ยงบ้าง ฮึก! หน้าตาถึงได้ขี้ริ้วขี้เหร่ผิดแผกจากมารดาที่เป็นถึงหญิงงามอันดับหนึ่ง ขนาดพี่ใหญ่ที่เป็นบุรุษยังงดงามกว่าข้านัก เพราะถูกดูแคลนเช่นนี้นับสิบปี ทำให้ควา

“ซีอิ๋งเราไปกันเถิด” คังซืออี้ไม่แม้แต่จะปรายตามองอีกฝ่ายก่อนจะจับมือของสตรีตัวน้อยแล้วรั้งให้เดินจากไปด้วยกัน ‘พี่ซืออี้กำลังโกรธเคืองซิวลู่หลินหรือถึงได้เมินเฉย หรือแท้จริงมันไม่ได้เป็นไปตามที่นางฝันตั้งแต่แรกกันแน่’ ทีเรื่องฟ่านไห่ถิงเป็นต้วนซิ่ว นางอยากให้เป็นเพียงความฝันกลับกลายเป็นจริงซะได้ “ลู่หลิน” ซิวซือเย่กระตุกชายอาภรณ์น้องสาวเพื่อเรียกสติ “พี่ใหญ่” สีหน้าที่ย่ำแย่เมื่อครู่ถูกเก็บซ่อนไว้เรียบร้อย แต่มือใต้อาภรณ์ยังคงกำแน่น “อย่าได้หลุดกิริยาเช่นเมื่อครู่นี้ออกมา” ในนามผู้สืบทอดตระกูลซิว เขาต้องตักเตือนเพื่อไม่ให้น้องสาวทำเรื่องจนเกิดข่าวลือเสื่อมเสีย “เจ้าค่ะพี่ใหญ่” ซิวเมิ่งหยวนกล่าวพลางปรายตามองน้องสาวก่อนจะเดินจากไป แต่เมื่อนึกบทสนทนาของบรรดาฮูหยินพวกนั้น มือเรียวกำเข้าหากันแน่นกว่าเดิม เห็นทีว่าบุรุษเปลี่ยนไปเมื่อเห็นคนงามจะเป็นเรื่องจริง แม้แต่พี่ชายของนางก็ยังเข้าข้างมัน ด้านคังซืออี้ที่รู้สึกหงุดหงิดอยู่แล้วเรื่องที่มีบุรุษพยายามจะเข้าหาสตรีตัวน้อยของเขา กลับต้องมีโทสะเพิ่มข

“ทำท่าทางเช่นนี้กำลังคิดแผนการอันใดอยู่หรือไม่” เป็นคังซืออี้รู้สึกหมั่นเขี้ยวเป็นอย่างมากจึงเอื้อมมือไปบีบแก้มเนียนที่พองจนใบหน้านางยับยู่ “โอ๊ย! ข้าเจ็บนะเจ้าคะ” นางส่งเสียงร้องเกินจริงเพื่อให้เขาสงสารจะได้รีบปล่อยมือ “เจ็บมากหรือไม่ พี่ขอโทษ” เขาโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ แล้วเปลี่ยนมาใช้นิ้วลูบไล้แก้มของนางคล้ายปลอบประโลม “ไม่มากเจ้าค่ะ” สัมผัสของเขาทำให้หัวใจของนางเต้นระรัวอีกแล้ว “เจ็บไม่มากก็คือเจ็บอยู่ เช่นนั้นพี่จะช่วยปลอบประโลมให้เจ้า” กล่าวจบเขาก็ขยับใบหน้าเข้ามาใกล้จนนางสัมผัสได้ถึงลมหายใจ ก่อนที่เขาจะเป่าลมอุ่น ๆ ตรงที่แก้มนางสลับกับใช้นิ้วลูบไล้อย่างแผ่วเบา การกระทำของเขาทำให้นางตัวแข็งทื่อไปในทันทีเพราะไม่กล้าขยับตัวก่อนจะเอ่ยปากห้ามปราม “พะ พี่ซืออี้ ข้าไม่เป็นไรแล้วเจ้าค่ะ” จะถอยหนีก็ไม่ได้ เนื่องจากด้านหลังเป็นโต๊ะตัวใหญ่ “ดูสิ พี่คงทำให้เจ้าเจ็บไม่น้อย แก้มแดงเชียว” กล่าวจบเขาก็เป่าพลางใช้นิ้วลูบไล้แก้มอีกข้างของนาง “ข้าไม่ได้เจ็บอันใดเจ้าค่ะ” นางรวบรวมแรงแล้วใช้สอง