All Chapters of พี่ชาย! ท่านกำลังล่อลวงข้าใช่หรือไม่: Chapter 41 - Chapter 50

“ตั้งแต่เล็กจนโต ข้าคุ้นชินกับการนั่งกินข้าวร่วมโต๊ะใกล้น้องสาว เพราะจะได้สะดวกยามคีบอาหารให้นาง รบกวนบัณฑิตโจวย้ายไปนั่งด้านโน้น” เป็นฟ่านไห่ถิงเอ่ยปากไล่อีกฝ่าย ส่วนชินอ๋องซื่อจื่อก็ทรุดตัวนั่งเก้าอี้ด้านข้างนางที่ว่างอยู่ “พี่ใหญ่อย่าเสียมารยาทกับสหายข้าสิเจ้าคะ” นางเอ่ยห้ามปรามพี่ใหญ่ที่หวงแหนน้องสาวก่อนจะหันไปส่งยิ้มขอโทษให้สหาย “มิเป็นไรซีอิ๋ง เขาเป็นพี่ชายของเจ้าข้าย่อมไม่ถือสา” กล่าวจบก็ยอมย้ายที่นั่ง “ซีอิ๋ง สาวใช้ของเจ้าอยู่ที่ใด เหตุใดถึงได้มานั่งกินข้าวอยู่กับบุรุษสองต่อสอง” คังซืออี้กล่าวก่อนจะใช้ตะเกียบของนางคีบเสี่ยวหลงเปามากิน “ซูฉีนำของไปเก็บที่รถม้าให้ข้าเจ้าค่ะ พี่ซืออี้ตะเกียบนั่นข้าใช้แล้ว ประเดี๋ยวข้าจะไปเรียกเสี่ยวเอ้อร์ให้นำมาเพิ่มให้ท่านกับพี่ใหญ่” แม้นางจะใช้เพียงครั้งเดียวก็เถิด แต่อย่างไรก็ไม่เหมาะสม “ขอบคุณซีอิ๋ง” เขาตอบรับแต่เมื่อสตรีที่ตนพึงใจลุกจากโต๊ะไป เหนือโต๊ะก็คล้ายถูกพายุสีดำทะมึนปกคลุม คุณชายใหญ่ฟ่านผู้หวงแหนน้องสาวและสหายผู้หวงแหนสตรีตัวน้อยจ้องมองบัณฑิตหนุ่มตาเขม็ง

“ข้าเห็นด้วย” เป็นฟ่านไห่ถิงเอ่ยเสริม เขาก็จะได้เลิกเป็นต้วนซิ่วเสียที “เอาเถิด เอาไว้ข้าละทิ้งตัวตนของโจวคุนต๋าเมื่อใด ค่อยให้นางตัดสินใจก็แล้วกัน” “เรื่องคุณหนูที่ถูกลักพาตัวข้ากับไห่ถิงจัดการเรียบร้อยแล้ว ป่านนี้ราชเลขาธิการจี้คงวิ่งวุ่นหาคนช่วยเหลือ” คังซืออี้เปลี่ยนเรื่อง เพราะหากยังสนทนาเรื่องของฟ่านซีอิ๋งต่อไป คังเฟยหลงต้องเอ่ยยั่วเย้าเขาจนสหายสังเกตเห็นเป็นแน่ รอเขามั่นใจว่านางมีใจให้เขาก่อน เขาจึงจะยอมบอกกล่าวสหายให้รับรู้ “ท่านพี่คิดว่าเจ้าเฟยหย่าจะออกหน้าช่วยเหลือหรือ หึ! ฝันไปเถิด” เมื่อเอ่ยถึงน้องชายต่างมารดา คังเฟยหลงก็ได้แต่เค้นยิ้มเย็นชา เพียงแค่เป็นต้วนซิ่วลอบไปเที่ยวหอชายงามเจียวชู่ฉือ เป็นนิจ นี่ยังไม่นับลอบเลี้ยงบุรุษไว้ที่จวนนอกวังหลวงอีก คิดว่าเพียงแค่คุณสมบัติข้อนี้ก็ไม่สามารถขึ้นเป็นฮ่องเต้ได้ ยังจะกล้าวางแผนแย่งชิงตำแหน่งไท่จื่อจากเขาอีก “เช่นนั้นคืนนี้ข้าจะตัดท่อน้ำเลี้ยงขององค์ชายรอง” แต่ต้องเป็นหลังจากบอกฝันดีสตรีตัวน้อยแล้ว เขาถึงจะไปจัดการฆ่าล้างตระกูลจี้ของราชเลขาธิการแล้วก็โยนความผิดให้เป็นการฆ

“หึ! เช่นนั้นเจ้าก็คงไม่สมหวังแล้วล่ะ ข้ามั่นใจว่าซีอิ๋งย่อมเลือกบุรุษที่สามารถมีนางได้เพียงคนเดียว ซึ่งนั่นไม่ใช่เจ้า” “ท่านช่างเข้าใจนาง” คังเฟยหลงกล่าว ดวงตามีประกายเศร้าพาดผ่านชั่วครู่ก่อนจะเลือนหายไป เมื่อวาจาชินอ๋องซื่อจื่อ คล้ายดั่งมีดที่กรีดลงกลางใจ ตั้งแต่เล็กจนโตบิดาคอยสอนเขาเสมอว่า ฮ่องเต้ไม่สามารถแสดงความรักหรือชอบสิ่งใดออกมาได้ เพราะนั่นจะกลายเป็นจุดอ่อนในทันที แม้บิดาจะรักมารดาแต่ทว่าก็ยังต้องเผื่อแผ่ความโปรดปรานให้กับสตรีอื่นอีกหลายนางตามแต่อำนาจของแต่ละตระกูล ดังนั้นการปลอมตัวเป็นผู้อื่นเช่นนี้นอกจากจะทำให้เขาได้เห็นความเป็นไปของคนในแคว้นอย่างแท้จริงแล้ว เขายังได้สามารถเลือกกินสิ่งที่ตนชอบได้มากมาย สามารถส่งยิ้มหรือมองผู้อื่นได้โดยไม่ต้องกังวล แม้หน้ากากหนังมนุษย์ของคนผู้นี้จะไม่ค่อยเอื้ออำนวยก็ตาม “น่าตายนัก เห็นว่าเสี่ยวหลงเปาถูกคุณหนูจิตใจมีเมตตาผู้หนึ่งเหมาไปหมดแล้ว” วาจาของคุณชายใหญ่ฟ่านที่เดินขึ้นพ้นจากบันไดมาทำให้ชายสูงศักดิ์ทั้งสองมองหน้ากัน “คงทราบว่าท่านพี่อยู่ที่นี่”

13การล่อลวงของชินอ๋องซื่อจื่อ เมื่อกลับถึงจวนฟ่านไห่ถิงส่งคนไปเรียกน้องสาวมาพบเพื่อจะสนทนาถึงเรื่องราวที่ไม่ชอบมาพากลของคนตระกูลซิว “ตรากตรำอยู่ด้านนอกตั้งหลายวัน เจ้ากลับเรือนรับรองไปพักผ่อนเถิด ข้าจะสนทนากับน้องสาว” “ข้าเหน็ดเหนื่อยที่ใดกัน” คืนนี้ยังมีแรงเหลือ สามารถไปยั่วยวนน้องน้อยที่เรือนได้ “หึ! ก่อนเดินทางเข้าเมืองหลวงใครกันที่พูดตลอดทางว่าเมื่อถึงเมืองหลวงห้ามข้าไปรบกวน จะเอนหลังนอนให้มากหน่อย” ‘เพราะข้าจะลอบไปหาซีอิ๋งน่ะสิ ถึงได้ห้ามเจ้ารบกวน’ “เมื่อครู่ก่อนกลับจวนได้เห็นมารยาสตรีแล้วข้าคล้ายจะตาสว่าง มีเรื่องให้ขบคิดมากมายจึงเปลี่ยนใจอยากอยู่ฟังเจ้าสนทนากับซีอิ๋ง เผื่อนางไม่เข้าใจข้าจะได้ช่วยอธิบายเพิ่มเติม” “เจ้าไม่คิดว่าข้ากับซีซีจะมีเรื่องสนทนากันตามลำพังพี่น้องหรือ” “ข้าเป็นสหายที่สนิทกับเจ้าที่สุด ส่วนซีอิ๋งก็เป็นสตรีที่ข้าเอ็นดู ดังนั้นข้าไม่ถือสายามเจ้าสนทนาเรื่องของพี่น้อง ทั้งยังยินดีให้คำเสนอแนะ” “เจ้าคนหน้าหนา ข้าไล่ก็ไม่ยอมไป” คุณชายใหญ่ฟ่านส่ายหน้าอย่างเ

“เดิมทีพี่เข้านอนแล้ว แต่นอนอย่างไรก็ไม่หลับ” ท่าทางของเขาคล้ายมีเรื่องกลัดกลุ้มทำให้มุมปากนางยกยิ้มเล็กน้อย ‘นี่เพิ่งปลายยามโหย่ว (17.00-18.59) ท่านคิดว่าข้าเชื่อหรือเจ้าคะ ว่าท่านจะเข้านอนแล้ว’ แม้จะไม่เชื่อวาจาบุรุษแต่ดวงหน้าหวานกลับแสดงสีหน้าห่วงใยออกมาได้อย่างไม่ติดขัด “เป็นอันใดไปเจ้าคะ เหตุใดถึงนอนไม่หลับ” “เจ้ากับบัณฑิตที่ชื่อโจวคุนต๋าเป็นแค่เพียงสหายกันจริงหรือ” “เป็นแค่เพียงสหายกันจริง ๆ เจ้าค่ะ แม้เขาจะปากไม่ค่อยดี แต่เขาก็มีน้ำใจกับข้าไม่น้อย ท่านคงไม่ได้ทุบไหน้ำส้มแตกเพราะเรื่องนี้หรอกนะเจ้าคะ” พรึ่บ! เขาตวัดมือคว้าเอวคอดกิ่วของนางก่อนจะรั้งเข้าไปใกล้ “ซีอิ๋ง พี่หวงแหนเจ้าเหลือเกิน พี่ต้องทำเช่นไรดี” “...” นางเงียบไม่เอ่ยวาจา เพราะกลัวว่าหากเอ่ยสิ่งใดไปประเดี๋ยวมันจะเข้าตัว “ซีอิ๋ง พี่บอกเรื่องของเรากับไห่ถิงได้หรือไม่ พี่ไม่อยากเกี้ยวพาเจ้าอย่างหลบ ๆ ซ่อน ๆ เช่นนี้” ‘ท่านเคยหลบซ่อนที่ใดกัน ข้ายังจำเรื่องที่เทศกาลโคมไฟได้’ จะว่าไปเรื่องราวในครั้งนั้นไม่เกิดเสียงเล