All Chapters of พี่ชาย! ท่านกำลังล่อลวงข้าใช่หรือไม่: Chapter 51 - Chapter 60

‘ทั้งที่ข้าคิดว่าการที่นางเขินอายข้า คือมีใจให้ข้าแล้ว แต่กลับไม่ใช่ เช่นนั้นข้าควรเร่งมือล่อลวงนางใช่หรือไม่’ ‘อย่างน้อยก่อนที่ไห่ถิงจะทราบ ซีอิ๋งก็ควรจะมีใจให้ข้ามากพอที่จะไม่สนใจคำทัดทานของพี่ชาย’ แม้เขาจะไม่จำเป็นต้องรับสตรีเข้าเรือนมากกว่าหนึ่งคนได้ แต่สหายคงไม่คิดเชื่อถืออีกทั้งการเป็นพระชายาของอ๋องผู้นี้ก็ค่อนข้างมีกฎเกณฑ์มากมายที่แม้เขาจะไม่ถือสา แต่คนอื่นคงไม่คิดเห็นเช่นนั้น ซึ่งฟ่านไห่ถิงที่รักน้องสาวมากคงไม่คิดยอมให้นางไปเป็นพระชายาของเขาง่าย ๆ “น้ำพร้อมแล้วขอรับ” จือซวนรายงานผู้เป็นนาย “อืม” เขารับคำก่อนจะเดินเข้าหลังฉากกั้นเพื่อปลดเปลื้องอาภรณ์ออก แต่เมื่อไปถึงถังอาบน้ำเขากลับต้องชะงักฝีเท้า นี่มันอันใดกัน! ถังที่มีน้ำใส่ไว้เกินครึ่ง มีดอกไม้ลอยอยู่เต็มพร้อมทั้งมีกลิ่นหอมอ่อน ๆ โชยมา “เปลี่ยนใหม่ ข้าต้องการเพียงน้ำร้อนไว้อาบ ห้ามใส่เครื่องหอมหรือดอกไม้ใด ๆ” “แต่กลิ่นคาวเลือด...” “ช่างมัน ประเดี๋ยวเตรียมสุราให้ข้า ยามที่ข้าอาบน้ำเสร็จข้าจะจิบมัน” “ขอรับ” จือซวนรับคำก่

“ท่านไม่เมาก็ได้เจ้าค่ะ ว่าแต่ตอบข้าก่อนได้หรือไม่ว่าท่านดื่มสุราไปกี่ไห” “เจ้ายังไม่ตอบคำถามของพี่ เหตุใดพี่ต้องตอบคำถามของเจ้า” กล่าวจบก็ทำหน้าน้อยใจ ท่าทางคล้ายเสี่ยวโก่ว[1]ถูกทิ้งทำให้ฟ่านซีอิ๋งอดไม่ได้ที่จะยิ้มกว้าง “ท่านตอบคำถามของข้ามาก่อน ว่าท่านดื่มสุราไปกี่ไห แล้วข้าจะตอบทุกอย่างที่ท่านอยากรู้” “หนึ่งไห สองไห หรือสามไหกันนะ ขออภัยพี่ไม่ได้นับ” “อืม...ดื่มไปหลายไหไม่น้อย เช่นนั้นคงเมามากกลิ่นสุราถึงได้คละคลุ้งเช่นนี้” “ใครว่าพี่เมา หากพี่เมาจะยังนั่งสนทนากับเจ้าเช่นนี้ได้หรือ” “แล้วยามท่านดื่มสุรา ท่านมักจะจดจำเรื่องราวที่เกิดขึ้นได้หรือไม่” “หากดื่มเพียงครึ่งไหก็ย่อมจำได้ แต่หากดื่มมากกว่านั้นก็จะจำไม่ได้ บางทีก็ได้รอยปูดบนหัวมาโดยไม่รู้ตัว” ที่เขากล่าวมาล้วนเป็นลักษณะของฟ่านไห่ถิงยามเมามาย “ยามค่ำคืนที่ข้าชอบพบท่านสวมอาภรณ์บางเบา แท้จริงท่านตั้งใจมาล่อลวงข้าใช่หรือไม่” นางกล่าวพลางเดินเข้าไปใกล้ “ย่อมใช่” “นี่ท่านคิดล่อลวงข้าตั้งแต่

เช้าวันต่อมาคังซืออี้ยังคงทำตัวตามปกติ การเอาใจใส่แกะกุ้งเลาะก้างปลา คีบอาหารให้น้องสาวของสหายคล้ายเป็นภาพที่เจ้ากรมยุติธรรม ฟ่านฮูหยินและฟ่านไห่ถิงคุ้นชินสายตา “อยากได้กุ้งเพิ่มอีกหรือไม่พี่จะแกะให้” เขาหันไปเอ่ยถามสตรีที่นั่งอยู่ข้าง ๆ “แค่นี้พอแล้วเจ้าค่ะ” นางตอบเสียงเบาเพราะยังรู้สึกเขินอายกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน “ซืออี้ ตั้งแต่เจ้ามาอยู่ที่เรือนรับรอง เจ้าก็แย่งหน้าที่ดูแลซีซีของข้าไป” ‘อีกไม่นานข้าก็จะแย่งน้องสาวเจ้า แล้วพากลับตำหนักไปด้วย’ เมื่อใดนางตกลงปลงใจ เมื่อนั้นตำหนักอ๋องที่ปรับปรุงก็จะแล้วเสร็จพอดี “มาอาศัยอยู่จวนฟ่านก็นาน ข้าจึงอยากช่วยเหลือแบ่งเบาภาระหน้าที่ของเจ้า” คำตอบของผู้สูงศักดิ์ทำให้ผู้นำตระกูลฟ่านและฮูหยินลอบมองหน้ากัน “เป็นคนที่รู้คุณดีมาก เช่นนี้ค่อยน่าคบหา” ฟ่านไห่ถิงเอ่ยก่อนจะคีบผักเข้าปาก ‘จะโดนสหายขโมยน้องสาวไปยังไม่รู้ตัวอีก’ ฟ่านฮูหยินคิด แต่ก็ไม่ได้คิดห้ามแต่อย่างใด เพราะหากได้บุรุษผู้นี้มาเป็นเขยย่อมดีไม่ใช่หรือ ชาติตระกูลดีพร้

‘ฟ่านซีอิ๋ง เจ้ามีดีอันใด เหตุใดแม้แต่องค์รัชทายาทยังจ้องมองเจ้าไม่วางตา’ นางสู้อุตส่าห์จัดที่นั่งให้ไกลสายตาของผู้สูงศักดิ์แต่นอกจากสตรีผู้นั้นยังไม่ทุกข์ร้อนหรือแสดงสีหน้าไม่พอใจแล้ว องค์รัชทายาทยังเอาแต่ปรายตามองมันอยู่บ่อยครั้ง ‘วันนี้หากเจ้าไม่ได้รับความอับอาย ข้าไม่มีทางปล่อยเจ้ากลับจวนเป็นแน่’ ซิวลู่หลินจ้องมองคุณหนูจวนเจ้ากรมยุติธรรมด้วยสายตาอาฆาตแค้น พลันนึกถึงภาพในงานเทศกาลดอกไม้ไฟที่มันยืนเคียงคู่กับชินอ๋องซื่อจื่ออยู่ด้านบนของโรงเตี๊ยม แววตาที่เขามองมันทำให้นางริษยาจนแทบกระอักเลือด ที่ผ่านมานางทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้อยู่ในสายตาเขา แต่สตรีชั่วช้าผู้นั้นกลับฉกฉวยโอกาสอาศัยที่เป็นน้องสาวของฟ่านไห่ถิง สหายคนสนิทของเขา ล่อลวงและยั่วยวนจนชินอ๋องซื่อจื่อหลงใหล จนเขาหลงผิดไปพึงใจมัน ทำให้นางต้องชอกช้ำเสียใจ มาวันนี้นางที่ได้เห็นพระพักตร์ขององค์รัชทายาทจึงหมายมั่นปั้นมือจะคว้าตำแหน่งพระชายาของเขาให้ได้ แต่ฟ่านซีอิ๋งกลับกล้าเสนอหน้ามาแย่งความสนใจไปอีก ‘หากสตรีอื่นจะมาเป็นฮูหยินของพี่ใหญ่ นางย่อมมีใจนึกสงสาร แต่หากคนผู้นั้นเป็

การที่สตรีวางแผนการจะทำลายชื่อเสียงอีกฝ่ายจะมีสักกี่วิธี หากไม่วางยาปลุกกำหนัดในของกินแล้วจับขังในห้องที่มีบุรุษ ก็แสร้งทำน้ำชาหกใส่แล้วพาไปเปลี่ยนอาภรณ์ก่อนจะพาบุรุษสักคนตามไปคล้ายนัดพบกันในที่ลับตาคน หรือจะตีหัวให้สลบแล้วพาขึ้นเตียงกับบุรุษ ไม่ก็จะเป็นแสร้งตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จ เอ่ยวาจายั่วยุผู้อื่นให้ลงมือทำร้ายตน แต่ดูจากวิธีการแล้วต่อจากนี้คงจะมีบุรุษสักคนเดินตามมาเพื่อจุดประสงค์บางอย่างและคนผู้นั้นคงหนีไม่พ้นเจ้าซิวซือเย่ผู้ดีแต่ฉากหน้า เมื่อเดินมาถึงเรือนรับรองที่ดูเหมือนจะมีหลายห้อง สาวใช้คนสนิทของซิวลู่หลินก็ผลักประตูให้เปิดออกก่อนจะพาเข้าไปด้านใน “คุณหนูฟ่านรอบ่าวในห้องนี้ก่อนนะเจ้าคะ ประเดี๋ยวบ่าวจะไปหยิบอาภรณ์ผืนใหม่ของคุณหนูมาให้” “อืม” เมื่อนางรับคำสาวใช้ผู้นั้นก็เดินออกจากห้องไปพร้อมกับปิดประตูให้เรียบร้อย ‘ว่างเปล่าไม่มีใครซ่อนอยู่’ ฟ่านซีอิ๋งคิดหลังจากที่สาวใช้ผู้นั้นออกไปนางก็เดินสำรวจจนทั่วห้อง แต่ที่นี่ดูเหมือนจะเป็นเรือนรับรองจริง ๆ เพราะไม่มีของใช้หรือสิ่งใดเลยเรียกได้ว่าเป็นห้องที่ว่างเปล