All Chapters of บุรุษมากเล่ห์เช่นท่านหาใช่สามีข้า: Chapter 21 - Chapter 30

ริษยาข้าให้มากจะได้รีบลงมือเร็วๆ นางจะได้รีบจบเรื่องแล้วพาบิดาย้ายไปอยู่เมืองซานโจว            ‘เจ้าควรรู้ไว้ว่า เพียงแค่ฐานะจวนซูมันไม่ได้ทำให้ข้ามีเงินทองใช้จ่ายสุรุ่ยสุร่ายมากมาย’ การเป็นหลานสาวของคหบดีจากเมืองซานโจวต่างหากที่ทำให้นางร่ำรวยมีเงินทองเหลือใช้ ท่านลุงก็ยังหาเงินเก่ง ท่านป้าก็ใจดีและเอ็นดูนาง ไปเมืองซานโจวเมื่อใดนางมักจะได้ตั๋วเงินกลับมาด้วย และเคยได้มากถึงหนึ่งพันตำลึงทอง            “เจ้าช่างใจดี แต่ก็ดีแล้วที่เดินทางปลอดภัย”            ‘คงขบเขี้ยวเคี้ยวฟันที่แผนการพลาด’            “วันนี้เจ้าว่างหรือไม่ อยากจะชวนเจ้าออกไปซื้อเครื่องประดับเสียหน่อย” อีกไม่กี่วันจะมีงานเลี้ยงแสดงความยินดีที่จวนหยาง เพื่อเป็นการแสดงความยินดีที่คุณชายรองจวนหยางได้รั

“เจ้าบอกข้าก่อน ว่านางทำเช่นไรกับเจ้า เจ้าถึงได้รังเกียจนางมากเช่นนี้” “หากข้าบอก เจ้าอย่าได้เอามาล้อเลียนข้าเข้าใจหรือไม่” “อืม ข้าจะไม่ล้อเลียนเจ้า เล่ามาเถิด” “จำตอนนั้นที่จวนข้ามีงานเลี้ยงแล้วข้าทำร้ายนางจนบิดามารดาข้าต้องไปขอโทษเจ้าหน้าที่ชันสูตรศพถึงจวนได้หรือไม่” “อืม” “ตอนนั้นแท้จริงหม่าลี่อินเข้ามากอดข้าพยายามดึงทึ้งเสื้อผ้าข้า ทั้งยังบอกว่าชื่นชอบข้าอยากเป็นฮูหยินของข้า แต่ข้าที่ตัวใหญ่กว่าไม่ยินยอมจึงผลักนางให้ออกห่างสุดท้ายนางล้มลง พอดีกับมีคนเข้ามาเห็นพอดี ข้าจึงกระจ่างแจ้งในใจว่าแท้จริงทั้งหมดเป็นเล่ห์กลชั่วร้ายของหม่าลี่อิน” “เรื่องใหญ่เพียงนี้เหตุใดถึงไม่คิดบอกกล่าวข้า” “ตอนนั้นเจ้ายังมองข้าด้วยแววตาผิดหวังอยู่มิใช่หรือ” ท่าทางแง่งอนของซือเย่แห่งสำนักศึกษาทำให้นางยกยิ้ม “ข้าขอโทษ เจ้าให้อภัยข้าได้หรือไม่” นางกล่าวพลางออดอ้อนสหาย ดวงหน้าหวานคลอเคลียถูไถบริเวณต้นแขนแกร่ง “ได้ แต่ต้องแลกกับการไปงานเลี้ยงจวนหยางเป็นเพื่อนข้า” ออกงานกับสหายผู้งดงาม จะได้เกิ

“นายท่านได้โปรดช่วยเหลือคุณชายของข้าน้อยด้วยเถิดขอรับ” ผู้ติดตามต่างพากันคุกเข่าตามคุณชาย ฮูหยินกล่าวว่าต้องเล่นบทงิ้วให้สมจริง มิเช่นนั้นจะโดนหักเบี้ยหวัด “เช่นนั้นให้ไปพักจวนข้าดีหรือไม่” คุณชายหมิงเสนอ “ดี...” เจ้ากรมอาญากล่าวยังไม่ทันจบบุรุษรูปงามก็เอ่ยแทรกขึ้นก่อน “ไม่ดีขอรับ ท่านพ่อตา นกยวนยางต้องอยู่เป็นคู่ ท่านจะใจร้ายถือไม้ไล่หวดยวนยางให้แยกออกจากกันหรือขอรับ” ‘เหตุใดทางเลือกของข้าในครานี้ถึงได้แลดูวุ่นวายเช่นนี้’ นางคิดว่าเรื่องราวจะจบลงเมื่อเดินทางถึงเมืองหลวงแล้วแยกย้ายไปคนละทาง “แต่เจ้าไม่ใช่สามีของบุตรสาวข้า” “ฮูหยิน ท่านพ่อไม่ยอมรับการแต่งงานของเราใช่หรือไม่ ถึงได้พยายามแยกพี่จากเจ้าเช่นนี้” “แต่งงานอันใดกัน กล่าวเช่นนี้นางเสียหายรู้หรือไม่” “ขออภัยท่านพ่อตาหากทำให้ท่านไม่พอใจ แต่ตัวข้านั้นจริงใจกับหนิงเซียนจริงๆ ได้โปรดเห็นใจพวกเราเถิดนะขอรับ” กล่าวจบก็โขกศีรษะกับพื้น ท่ามกลางความตกตะลึงของผู้ติดตามแซ่เจียว และซูหนิงเซียน ‘คุณชายทุ่มเทกับงิ้วฉากนี้เป็

“ฮูหยิน เจ้าอย่าเดินเร็วนัก ประเดี๋ยวหกล้มไปพี่จะทำอย่างไร” เสียงทุ้มของบุรุษผู้หนึ่งดังขึ้นพร้อมกับเสียงฝีเท้า “ท่านพ่อเกิดอันใดขึ้นหรือเจ้าคะ” “คารวะฮูหยินท่านแม่ทัพหยางก่อนเสีย” “คารวะหยางฮูหยินเจ้าค่ะ” นางยังไม่ทันได้ย่อตัว บุรุษที่เดินตามมาก็รีบมารั้งตัวไว้ก่อนจะดึงให้ถอยออกห่างจากสตรีผู้มีใบหน้างดงาม “ฮูหยินเจ้าอย่าเข้าใกล้นาง” “ซีซวนเจ้าอย่าเสียมารยาทกับมารดาตนเอง” “มารดา” เช่นนั้นบุรุษที่นางเก็บได้ก็เป็นบุตรชายท่านแม่ทัพใหญ่ของแคว้นใช่หรือไม่ “ใช่แล้ว ข้าเป็นมารดาของซีซวน เจ้าคงเป็นฮูหยินที่เขากล่าวถึง” “ขออภัยเจ้าค่ะ ยามนั้นจำเป็น...” “อย่าได้กล่าวเช่นนั้นเลย ต้องเป็นข้าที่ขออภัยเจ้า บุตรชายผู้นี้ยามปกติก็ดื้อรั้นมากอยู่แล้ว มิคาดคิดว่าพอสติฟั่นเฟือนจะยิ่งดื้อรั้น แม้แต่ข้าที่เป็นมารดายังไม่สามารถเข้าใกล้เขาได้เลย ดังนั้นอย่าได้กล่าวถึงเรื่องหาหมอมารักษา” กล่าวจบก็แสร้งยื่นมือไปหมายจะจับแขนบุตรชาย แต่เจ้าลูกตัวดีก็รีบไปซ่อนอยู่ด้านหลังนาง “ฮูหยิน

ในช่วงนี้เขาก็จะจัดการสตรีชั่วช้ากับอดีตสามีเลวทรามของนางไปพลางๆ ก่อนก็แล้วกัน อีกไม่กี่วันก็จะถึงงานเลี้ยงฉลองรับตำแหน่งรองเจ้ากรมอาญาของคุณชายรองหยางซีห่าว แต่นางยังไม่มีอาภรณ์งดงามและเครื่องประดับสูงค่าเลยสักชิ้น อย่างไรวันนี้นางต้องลากสหายโง่งมผู้นั้นออกจากจวนไปซื้อให้นางให้ได้ เบี้ยหวัดที่บิดาได้จากศาลาว่าการก็ไม่มากมายพอจะให้นางซื้ออาภรณ์หรือเครื่องประดับล้ำค่าได้ ดังนั้นการเป็นสหายของซูหนิงเซียนจึงเป็นเรื่องดีที่จะได้ข้าวของล้ำค่ามาโดยไม่ต้องเสียตำลึง หึ...นางเพียงแค่จะใช้ในสิ่งที่ควรเป็นของนาง มันไม่ผิดไม่ใช่หรือ มารดามักกล่าวเสมอว่าหากคืนนั้นมารดาไม่โดนคนวางยาปลุกกำหนัด มารดาก็คงไม่พลาดต้องแต่งกับเจ้าหน้าที่ชันสูตรศพอย่างบิดา และนางก็จะไม่ต้องเป็นเพียงบุตรสาวเจ้าหน้าที่ตำแหน่งต่ำต้อยในศาลาว่าการเช่นนี้ ทั้งหมดนี้เป็นเพราะมารดานังซูหนิงเซียนที่ริษยามารดาของนางที่เดิมทีแล้วเป็นสตรีที่ท่านเจ้ากรมอาญารักใคร่ชอบพอ แต่เพราะอยากแย่งวาสนาผู้อื่นจึงลงมือทำเรื่องชั่วช้า แม้จะไม่มีหลักฐานเอาผิดแต่ทว่าสวรรค์มีตามารดา