All Chapters of บุรุษมากเล่ห์เช่นท่านหาใช่สามีข้า: Chapter 41 - Chapter 50

“ต่อจากนี้หากคุณหนูหม่ามาหาข้าที่จวนให้รายงานก่อนทุกครั้ง ห้ามนางเดินเข้าออกจวนซูตามใจเช่นเมื่อก่อน” “ขอรับ” “ไปจัดการตามที่ข้าสั่งเถิดเจ้าค่ะ” เมื่อสิ้นเสียงคุณหนู พ่อบ้านนามว่าจวนซูก็รีบสาวเท้าก้าวเร็วไปที่หน้าประตูจวนทันที “คุณหนู หากท่านไม่รีบออกไปแก้ไขความเข้าใจผิด ชาวบ้านพวกนั้นอาจจะคิดว่าคุณหนูกลั่นแกล้งคุณหนูหม่านะเจ้าคะ” “ปล่อยให้พวกเขาเล่าลือไปก่อน ยังไม่ถึงเวลาที่ข้าจะกล่าวอันใด” กล่าวจบซูหนิงเซียนก็ยกชาขึ้นจิบ อืม...ชารสดี ช่างเหมาะสมยิ่งในเวลานี้ หยางซีซวนที่เร้นกายอยู่ใกล้พอจะได้ยินบทสนทนาของนางได้แต่เลิกคิ้วด้วยความแปลกใจ ในกาลก่อนสตรีผู้นี้มิใช่รักและไว้ใจสหายหรอกหรือ เมื่อบทสนทนาจบลงบุรุษรูปงามก็กลับไปยังเรือนรับรองของตน นัยน์ตาดำฉายแววครุ่นคิดอยู่ตลอด จะว่าไปในกาลก่อนซูหนิงเซียนก็เลือกที่จะเดินทางต่อก่อนที่เขาจะฟื้น จึงทำให้เขาเข้าใจผิดเกี่ยวกับผู้มีพระคุณ พลันภาพของนางที่ใช้เท้าเขี่ยผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นอย่างไม่ใยดีปรากฏขึ้นในความคิด ทั้งยังพึ่งพาให้เขาพาเดินทางเข้าเมืองหลวงร

12แท้จริงผู้ใดถูกใส่ร้าย เวลาผ่านไปสามวันเร็วจนน่าใจหาย นางไม่มีโอกาสแม้แต่บอกลาเขาด้วยซ้ำ เพราะในวันที่สามหลังจากเสร็จสิ้นการรักษาหยางฮูหยินก็พาตัวคนที่นอนไร้สติกลับจวน แม้ก่อนลาจากอีกฝ่ายจะกล่าวว่านางสามารถไปเยี่ยมเยียนเขาได้ทุกเมื่อ แต่นางก็คงไม่ไป นางไม่อยากเห็นแววตาห่างเหินราวกับจ้องมองคนแปลกหน้า “เฮ้อ...” “คุณหนู ท่านถอนหายใจหลายครั้งแล้วนะเจ้าคะ หากท่านคิดถึงคุณชายหยาง ท่านก็ไปเยี่ยมสิเจ้าคะ จวนหยางก็อยู่ไม่ไกล” “เหตุใดเจ้าถึงคิดว่าข้ากำลังคิดถึงคุณชายหยาง” “ตั้งแต่ฮูหยินท่านแม่ทัพใหญ่พาตัวคุณชายหยางกลับจวนไป ในแต่ละวันคุณหนูก็มักจะมานั่งที่สวนแล้วเหม่อมองเรือนรับรอง” เป็นเช่นนี้ซ้ำๆ จนพี่เสี่ยวปิงและตนได้แต่ถอนหายใจตามไปด้วย “อืม เจ้าก็ทราบดีว่าข้าเพียงแค่ช่วยเหลือเขาที่สติฟั่นเฟือนเข้าใจผิดว่าข้าเป็นฮูหยินเพียงเท่านั้น เมื่อเขาหายดี ความสัมพันธ์ของข้าและเขาก็จบลง” ตอนนี้เขาอาจจะได้เจอกับสตรีที่รักฝังใจแม้แต่ยามสติฟั่นเฟือนยังมองว่านางเป็นสตรีผู้นั้น “คุณหนูชื่นชอบคุณชายหยางถึงเพียงนี้ เหตุใดท

“นางยังกล่าวไม่จบ อย่าเพิ่งเอ่ยวาจาแทรกราวกับสตรีไร้มารยาทที่ไม่ได้รับการอบรมสั่งสอนมา” วาจาร้ายกาจของหมิงอี้เฉินทำให้หม่าลี่อินหยุดพูด “แต่เป็นความผิดข้าเองที่วันนั้นมีอาภรณ์อยู่ในห่อถึงสามชุดวางอยู่ด้วยกัน ด้วยเหตุนี้สาวใช้ของข้าจึงหยิบผิดไป หากข้าจำไม่ผิด นางพยายามจะเอ่ยถามย้ำเพื่อความแน่ใจ แต่เป็นเจ้าที่รีบคว้าอาภรณ์ห่อนั้นไปราวกับกลัวข้าเปลี่ยนใจ ข้าจึงมิทันได้เอะใจจนได้เห็นเจ้าสวมชุดนั้นไปร่วมงานเลี้ยงที่จวนหยาง ด้วยความหวังดีข้าจึงมิอยากให้เจ้าอับอายเลยไม่ได้ทักท้วงอันใด หากเจ้าจะกล่าวโทษข้าเรื่องนี้ข้ายอมรับผิดที่ให้เจ้ายืมอาภรณ์ผิดชุด ตอนนั้นคงเป็นเพราะข้าดีใจที่เจ้ารับปากว่าจะนำอาภรณ์และเครื่องประดับล้ำค่าที่ยืมข้าไปเกือบยี่สิบชุดในช่วงสองปีตั้งแต่เป็นสหายกันมาคืน จึงไม่ได้คิดจะตรวจสอบก่อนมอบให้กับเจ้า” ‘หน้าไม่อายจริงๆ นั่นเรียกว่ายืมหรือ มิใช่เป็นการยึดเอาไปเป็นของตนเองอย่างหน้าไม่อายหรือ’ ‘ข้าว่าเป็นคุณหนูหม่าแล้วที่คบหาคุณหนูซูเพราะผลประโยชน์’ ‘นั่นสิ ข้าก็ว่าอยู่ยามไปร่วมงานเลี้ยงเหตุใดคุณหนูซู บุตรสาวเจ้

13 หวนคืนมาเพื่อเจ้า เหตุการณ์ที่โต้เถียงกันในตลาดของคุณหนูทั้งสองถูกเล่าลือปากต่อปากจนลุกลามไปทั่วเมืองหลวงอย่างรวดเร็ว โดยคนที่ถูกประณามเหมือนจะเป็นคุณหนูหม่าผู้เริ่มเปิดวาจาบีบน้ำตาหวังใส่ร้ายสหาย และเพราะเรื่องราวถูกเล่าลือใหญ่โตสุดท้ายมันจึงดังเข้าหูของเจ้ากรมอาญาผู้รักบุตรสาวดุจแก้วตาดวงใจ “ข้าขอโทษเจ้าค่ะท่านพ่อ ข้าไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นเช่นนี้” ซูหนิงเซียนที่ถูกบิดาเรียกมาสอบถามกล่าวด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย ในคราแรกที่นางคิดจะให้เล่าลือกันปากต่อปากในหมู่คุณหนูพอหอมปากหอมคอ ใครจะคิดว่าอดีตสหายชั่วผู้นั้นจะเล่นงิ้วแสร้งเป็นผู้ถูกกระทำกลางตลาด เพื่อรักษาชื่อเสียงของตนนางจึงจำต้องตอบโต้กลับไป เพียงแต่อาจจะตอบโต้แรงไปสักหน่อย หลังจากนี้เกรงว่าหากใครได้ยินชื่อของหม่าลี่อิน ก็คงต้องเบือนหน้าหนีเป็นแน่ “พ่อไม่ได้ว่าอันใดเจ้า ที่เรียกมาเพราะพ่อเป็นห่วง” อยากเห็นสีหน้าว่าบุตรสาวเป็นเช่นไร กำลังโศกเศร้าเสียใจที่ถูกสหายหักหลังหรือไม่ “ข้ามิเป็นอันใดเจ้าค่ะ” นางตายเพราะหม่าลี่อินมาครั้งหนึ่งแล้ว เพียงแค่เรื่องใส่ร

“มีอันใด มือปราบผู้นั้นกำลังทำให้เจ้าลำบากใจหรือ” “ใช่ ข้าไม่ชอบที่เขาพยายามเสนอตัวเข้ามาช่วยข้า” “คารวะหมิงซือเย่” “มือปราบกวาง ท่านมีอันใดกับข้าหรือ” “มิมีอันใดขอรับ เมื่อครู่ข้าเพียงเห็นคุณหนูซูใบหน้าซีดเซียวดูไม่ค่อยดี จึงอยากช่วยเหลือ” เพราะอีกฝ่ายมีตำแหน่งสูงกว่ากวางเหลียงอี้จึงต้องกล่าววาจาอย่างนอบน้อม “ขอบคุณมือปราบกวางที่ช่วยเหลือสหายข้า ประเดี๋ยวข้าจะดูแลนางเอง” “เป็นเช่นนั้นข้าก็เบาใจ ข้าขอตัวนะขอรับ” ประกายแห่งความเสียดายพาดผ่านดวงตาของมือปราบกวางก่อนจะเดินแยกตัวไป “ไม่เป็นอันใดแล้ว เข้าไปนั่งพักในร้านตำราสักครู่เถิด” “ขอบคุณ โชคดีจริงๆ ที่ได้เจอเจ้า” “มีอันใด ค่อยๆ เล่าให้ข้าฟังได้หรือไม่” “เจ้าก็ทราบว่าเขาเป็นคู่หมั้นของสหายข้า เอ่อ...จะเรียกว่าอดีตสหายก็ได้ แต่การที่เขามาทักทายข้าและพยายามแสดงตัวช่วยเหลือข้าอย่างออกนอกหน้ามันทำให้ข้ารู้สึกไม่สบายใจ พอข้าปฏิเสธเขายิ่งเสนอตัวช่วยเหลือ ทำให้ข้าพยายามหลีกหนี แต่เขาก็ยังตามตื้อจนข้าพบเจอเจ้า เขา