All Chapters of บุรุษมากเล่ห์เช่นท่านหาใช่สามีข้า: Chapter 51 - Chapter 60

14การหวนคืนของทั้งสอง เมื่อการแสดงจบลงคุณหนูซูที่บัดนี้โดดเด่นที่สุดกำลังตกเป็นเป้าหมายของบุรุษที่จับจ้อง “คุณหนูซู ท่านร่ายรำได้งดงามมาก” บุรุษอาภรณ์สีน้ำเงินเดินเข้ามาใกล้นาง “ขอบคุณเจ้าค่ะคุณชาย มิทราบว่าท่านคือ...” “ข้าลืมแนะนำตัวไป ข้าชุนหวังหย่ง” “คารวะท่านราชองครักษ์เจ้าค่ะ” “ข้าดีใจที่เจ้ารู้จักข้า” คำกล่าวของเขาทำให้ยกยิ้มเพียงเล็กน้อย แท้จริงแล้วนางเพิ่งจะทราบตำแหน่งของเขายามเขาแนะนำตน มีบุรุษที่เก่งกาจและเลิศล้ำผู้ใดบ้างที่หม่าลี่อินไม่เคยกล่าววาจาพร่ำเพ้อถึง อ่า...ใช่ มีอยู่หนึ่งคนที่อดีตสหายมิได้กล่าวถึง เขาคือหยางซีซวน อาจเพราะบุรุษผู้นั้นแทบจะไร้ตัวตนในเมืองหลวง ไม่เคยร่วมงานเลี้ยงใดๆ เสียงสนทนาในงานเลี้ยงพลันเงียบกริบ เมื่อนางมองตามสายตาผู้อื่นไปจึงได้พบบุรุษในอาภรณ์สีขาวสะอาดบริสุทธิ์ราวกับเทพเซียนรูปงามที่ลงมาเดินเล่นโปรยเสน่ห์ให้กับเหล่ามาร คุณหนูบางคนถึงขั้นยกผ้าเช็ดหน้าขึ้นมากัดพลางบิดตัวไปมาอย่างขวยเขิน “เซียนเอ๋อร์ เจ้าคิดถึงพี่หรือไม่” คำทักท

เรื่องนี้หากหม่าลี่อินไม่เอ่ยปากให้ฟังก่อนข้าตายในครานั้นข้าคงคิดเพียงว่านางหลงรักกวางเหลียงอี้ จึงลงมือหักหลังข้า” “เรื่องนั้นพี่จะให้คนสืบหามาให้เจ้า” “ข้ารบกวนท่านอีกเรื่องได้หรือไม่เจ้าคะ” “หากเป็นเจ้า รบกวนพี่ทั้งคืนพี่ก็ไม่คิดโกรธเคือง” วาจาหยอกเย้าของเขาทำให้สตรีที่เคยผ่านการแต่งงานแล้วในชาติก่อนดวงหน้าแดงระเรื่อ “ข้าจริงจังเจ้าค่ะ ข้าอยากให้ท่านสืบว่าที่บิดาข้าพลาดพลั้งถูกทำร้ายเป็นแผนการของกวางเหลียงอี้หรือเป็นเพียงแค่เหตุบังเอิญ” “ได้พี่จะสืบหาเรื่องนี้ให้เจ้า ต่อจากนี้เพื่อความสบายใจของเจ้าพี่จะให้คนลอบติดตามดูแลบิดาของเจ้าดีหรือไม่” มองเพียงปราดเดียวเขาก็รับรู้ถึงความกังวลของนาง “ขอบคุณเจ้าค่ะ ท่านช่างดีกับข้า” ผู้เยี่ยมยุทธ์ที่ยืมสหายมาคงถึงเวลาต้องส่งคืน “เพราะเป็นเจ้า พี่ถึงดีกับเจ้า” เขาจ้องมองนางด้วยสายตาหวานซึ้ง นางอยากได้สิ่งใด อยากทำอันใดเขายินดีที่จะช่วยเหลือ “เมื่อครู่ท่านกล่าวถึงผ้าเช็ดหน้าผืนนั้น ท่านจำเรื่องทุกอย่างตอนสติฟั่นเฟือนได้หรือเจ้าคะ”

15บุรุษมากเล่ห์ และก็เป็นเช่นที่หยางซีซวนคาดการณ์ไว้เมื่ออดีตสหายชั่วช้าที่ยังไม่บรรลุความต้องการมาเยี่ยมเยียนนางที่จวนพร้อมกับทำขนมมาให้หวังจะขอโทษขอโพย “หนิงเซียนเรื่องราวในวันนั้นข้าขอโทษได้หรือไม่” “...” แท้จริงแล้วนางมิได้อยากพบเจอสตรีผู้นี้อีก หากไม่ใช่เพราะคำกล่าวของหยางซีซวนที่บอกว่า อดีตสหายชั่วยังไม่ได้ในสิ่งที่ต้องการคงไม่มีทางเลิกยุ่งเกี่ยวกับนางเป็นแน่ อย่างไรก็ควรแสร้งให้อภัยเพื่อหลอกล่อให้อีกฝ่ายรีบลงมือ “เป็นข้าเองที่กล่าวหาเจ้าเพราะเข้าใจผิด จึงอยากไถ่โทษด้วยการทำขนมหนวดมังกรที่เจ้าชอบกินมาให้” “...” ซูหนิงเซียนแสร้งปรายตามองขนมเพียงเล็กน้อยราวกับสนใจ “มาขอพบเจ้าหลายครั้ง เจ้าก็ไม่อยู่จวน เมื่อได้เจอในตลาดข้าจึงร้อนใจอยากเอ่ยถามถึงเรื่องราวทั้งหมด จนได้ทราบว่าแท้จริงเป็นเพียงเรื่องเข้าใจผิด” “คงเป็นความผิดข้าที่ไม่อยู่จวนเช่นที่เจ้ากล่าว” มาขอโทษนางถึงจวน ยังกล่าววาจาโยนความผิดให้ผู้อื่นอีก “ข้าทำให้เจ้าไม่พอใจอีกแล้ว ข้าเพียงแค่อยากชี้แจงให้เจ้าฟังว่าเหตุใดจึงต้องเอ่ยถามเ

“เมื่อเรื่องจบลง ข้าจะต้องแต่งงานกับนางเป็นแน่” หากไม่ใช่เพราะหนิงเซียนขอจัดการแก้แค้นด้วยตัวเอง เขาคงส่งคนไปลากตัวชายชั่วสตรีโฉดไปทรมานครั้งแล้วครั้งเล่ายามที่ทั้งสองทำให้นางลำบากใจ เมื่อเช้าก่อนออกจากจวนท่านพ่อบ่นอยากกินหม่าโผวโต้วฟุ นางจึงเข้าครัวตั้งแต่ยามเซิน(15.00-16.59)เพื่อเตรียมอาหารและขนมรอท่านพ่อกลับจวน “ท่านพ่อ ท่านกลับมาแล้ว” “มีอันใดจะอ้อนขอหรือ ถึงได้มารอรับพ่อถึงหน้าจวนเช่นนี้” ซูฉือกล่าววาจาหยอกเย้าหลังจากลงจากรถม้าแล้วพบว่าบุตรสาวมายืนรอต้อนรับหน้าประตูจวน “ลูกเพียงแต่ได้ยินว่าท่านพ่ออยากกินหม่าโผวโต้วฟุ ลูกจึงเข้าครัวทำให้ เมื่อเสร็จแล้วจึงมายืนดักรอเพื่อให้ท่านพ่อไปรับข้าวด้วยกันก่อน แล้วค่อยไปทำงานในห้องหนังสือเจ้าค่ะ” “เช่นนั้นหากพ่อพาคนมาร่วมรับมื้อเย็นด้วยเจ้าจะว่าอันใดหรือไม่” สิ้นเสียงกล่าวของเจ้ากรมอาญา บุรุษผู้หนึ่งก็เดินตรงเข้ามาในจวนซู “คารวะเจ้ากรมอาญา คารวะคุณหนูซู” กวางเหลียงอี้แสดงความเคารพผู้ที่มีฐานะสูงกว่า สายตาที่จ้องมองซูหนิงเซียนมีประกายปรารถนาอยากครอบครองพาดผ่าน

16เจ้ามารยา หลายวันมานี้แม้จะรู้สึกรำคาญใจแต่ทว่านางก็ต้องแสร้งยิ้มตอบรับและนั่งสนทนากับหม่าลี่อินที่มาหาถึงจวนทุกวัน “เจ้าอยู่แต่ในจวนเช่นนี้ ไม่เบื่อหน่ายบ้างหรือไร” คำกล่าวของหม่าลี่อินทำให้มุมปากนางยกยิ้มเล็กน้อย “ข้าจะเป็นเช่นนั้นได้อย่างไร ในเมื่อมีเจ้า อยู่สนทนาด้วยทุกวัน” แท้จริงหากสตรีผู้นี้ไม่มารบกวนทุกวัน นางคงนั่งอ่านตำราที่หมิงอี้เฉินนำมาให้ยืมมากมาย ช่างเสียเวลาโดยเปล่าประโยชน์ไม่น้อย “ช่วงนี้เจ้าได้เจอคุณชายเล็ก ตระกูลหยางบ้างหรือไม่” “เขาคงยุ่งวุ่นวายอยู่กับกิจการที่มีมากมายทั่วแคว้น ในบางคราข้ายังอดสงสัยไม่ได้ว่าจวนหยางไม่ได้มอบเบี้ยหวัดรายเดือนให้กับเขาหรืออย่างไร เหตุใดเขาถึงได้เปิดร้านค้ามากมายเพียงนั้น” กล่าวจบนางก็ปรายตามองอดีตสหาย และก็ไม่ผิดหวังเมื่อนางได้เห็นประกายยินดีพาดผ่านในดวงตาคู่นั้นยามได้ยินนางกล่าวถึงความร่ำรวยของหยางซีซวน “เจ้าอยากรู้ เหตุใดถึงไม่เอ่ยปากถามเขา” “เรื่องเช่นนี้ข้าจะกล้าถามได้อย่างไร ยังไม่ได้คบหาดูใจกัน เรื่องเงินๆ ทองๆ ของเขาข้าไม่อยากก้าว