All Chapters of บุรุษมากเล่ห์เช่นท่านหาใช่สามีข้า: Chapter 31 - Chapter 40

หม่าลี่อิน เด็กคนนี้ดื้อรั้นยิ่งนักไม่ว่ามารดาพยายามทำเช่นไร เด็กน้อยก็ยังคลอดออกมาอย่างแข็งแรงสมบูรณ์ ตัวเขาได้ยินคำว่าร้ายที่จางเลี่ยงซูกล่าวให้บุตรสาวฟังอยู่บ่อยครั้ง แต่ยิ่งพยายามห้ามปรามกลายเป็นถูกยั่วยุให้ลงมือทำร้ายอีกฝ่ายต่อหน้าบุตรสาว ท้ายที่สุดจึงห่างหายและไม่ผูกพันกับบุตรสาว ตั้งแต่นั้นมาเขาไม่เคยแม้แต่จะชายตามองบุตรสาวที่แสนก้าวร้าวจวบจนจางเลี่ยงซูสิ้นใจในวัยที่หม่าลี่อินอายุเพียงสิบสามปี ความสัมพันธ์ระหว่างบิดาและบุตรสาวจึงห่างเหิน ทุกอย่างที่ทำเป็นเพียงเพราะหน้าที่ ยามเขาได้ยินว่าบุตรสาวได้เป็นสหายที่สนิทกับซูหนิงเซียน เขาดีใจจึงเอ่ยปากให้เชื้อเชิญนางมาที่จวน แต่บุตรสาวกลับตอบกลับจนเขาเอ่ยวาจาไม่ออก “หนิงเซียนนางเป็นบุตรสาวของเจ้ากรมอาญา จะมาเยือนจวนซ่อมซ่อเช่นนี้ได้อย่างไร” นางกล่าวด้วยสีหน้าท่าทีไร้ความเคารพต่อเขา ตั้งแต่นั้นมาเขาจึงไม่เคยถามถึงเรื่องราวของหม่าลี่อินอีกเลย เขาและบุตรสาวที่เป็นดั่งไม้เบื่อไม้เมา ความห่างเหินทำให้ความสัมพันธ์พ่อลูกเป็นไปดั่งคนแปลกหน้าไม่อาจแก้ไขสิ่งใดได้อีก เนื่องจากยามเปิดปา

ต่างจากอาภรณ์และเครื่องประดับที่ตนใส่ ดูธรรมดายิ่ง คิดแล้วก็เกิดโทสะ ‘นังซูหนิงเซียนเก็บของดีเอาไว้ไม่ยอมแบ่งปันข้า’ “มีอันใดหรือ” นางแสร้งมองไม่เห็นประกายโทสะที่พาดผ่านในตาของอีกฝ่าย “อีกประเดี๋ยวพี่เหลียงอี้ก็ต้องไปพบปะสนทนากับสหาย ข้าจึงคิดว่าหากได้อยู่สนทนากับเจ้าข้าคงไม่เหงามากนัก” “ท่านมือปราบกวางอย่าได้กังวลเลยเจ้าค่ะ ข้าจะดูแลลี่อินให้ท่านเป็นอย่างดี” กล่าวจบนางก็ส่งยิ้มอ่อนหวานให้กับคู่หมั้นของสหาย แม้จะได้เจอกันอยู่บ้างแต่ก็เป็นเรื่องเมื่อหลายปีก่อนในตอนนั้นนางยังไม่คิดจะสนใจทำตนเองให้งดงามเช่นวันนี้ จึงไม่แปลกใจที่บุรุษที่ทะเยอทะยานและต้องการเหนือกว่าผู้อื่นจะจับจ้องนาง “เหลียงอี้!” หม่าลี่อินส่งเสียงเรียกด้วยน้ำเสียงที่ไม่ใคร่พอใจเมื่อเห็นบุรุษที่ยืนข้างตนจับจ้องซูหนิงเซียนไม่วางตา “ขออภัย ข้าเพียงแต่แปลกใจ ไม่ได้เจอคุณหนูซูเพียงไม่กี่ปี มิคาดคิดว่าคุณหนูซูจะเปลี่ยนไปมากถึงเพียงนี้ หากพบเจอกันข้างนอกข้าคงมิได้ทักทายเพราะจำท่านไม่ได้เป็นแน่” แม้ปากจะกล่าวไปเช่นนั้น แต่ภายในใจของกวางเหลียงอี้กลับร้อนรุ่ม

ก่อนที่เสียงหัวเราะจะเบาลงและเงียบไปในที่สุดเมื่อเขาเดินใกล้เข้ามา ดวงตาที่จับจ้องหม่าลี่อินแปรเปลี่ยนไปไม่เหมือนเดิม โดยที่มือปราบกวางไม่รู้เลยว่าแท้จริงตนเองก็มีนิสัยไม่ต่างจากคู่หมั้นสักเท่าใด ในระหว่างที่ซูหนิงเซียนกำลังพยายามห้ามทัพสหายรักไม่ให้กล่าววาจาเถรตรงเกินไปอยู่นั้น จู่ๆ ก็มีบุรุษเดินเข้ามาแทรกตรงกลางระหว่างนางและหมิงอี้เฉิน “เซียนเอ๋อร์ ยามปกติพี่ว่าเจ้างดงามมากแล้ว แต่วันนี้กลับงดงามมากกว่าทุกวัน” คุณชายเล็กหยางกล่าวพลางส่งยิ้มอ่อนโยนให้นาง บุรุษรูปร่างใหญ่โตพยายามถอยหลังเพื่อเบียดให้บุรุษอีกคนถอยห่างออกไป ‘เจ้าคนสติฟั่นเฟือนกำลังซดน้ำส้มอยู่ใช่หรือไม่’ ซือเย่แห่งสำนักศึกษาคิดเมื่อถูกเบียดจนต้องก้าวถอย “คุณชายเล็กหยาง ท่านปากหวานเกินไปแล้วเจ้าค่ะ” เพราะตกลงกันไว้แล้วว่าต่อหน้าผู้คนภายนอก เขาจะต้องรักษาระยะห่าง วาจาที่กล่าวมาจึงต่างไปจากยามอยู่ในจวนซู “ไม่เอาคุณชายเล็กหยาง พี่บอกแล้วอย่างไรให้เรียกพี่ซีซวนเฉยๆ” “เจ้าค่ะพี่ซีซวน” พอนางเรียกชื่อ เขาก็ยิ้มกว้างตอบรับ ให้เรียกพี่อย่

เอาเถิดมันก็เป็นแค่เรื่องของคนสองคนที่เฝ้าฝักใฝ่อยากปีนป่ายที่สูงเพียงเท่านั้น... คุณชายหยางทั้งสองจ้องมองน้องชายตนอย่างไม่เชื่อสายตา บุรุษเจ้าเล่ห์เพทุบายไม่แพ้มารดาจะยอมสยบอยู่แทบเท้าสตรีบอบบางคล้ายดั่งตุ๊กตากระเบื้องเคลือบผู้นี้น่ะหรือ ก่อนหน้านี้พวกเขายังคาดการณ์ไว้ว่าสตรีที่ทำให้น้องชายรีบเก็บผ้าหอบข้าวของยัดเยียดตนเองให้เข้าไปอาศัยในจวนผู้อื่นที่คับแคบกว่าจวนตนเองมากนักจะต้องเป็นสตรีที่เก่งกาจไม่แพ้มารดา แต่ที่ไหนได้แตกต่างจากที่คิดมาก วันนี้พวกตนได้เปิดหูเปิดตาแล้ว ไหนจะท่าทางปกป้องและหวงแหนนั่นอีกช่างทำให้นึกถึงบิดาเสียจริง “ผู้น้อยขอแสดงความยินดีกับท่านรองเจ้ากรมอาญาด้วยนะเจ้าคะ” “ขอบคุณคุณหนูซูที่มาร่วมงานในวันนี้ หากซีซวนทำให้เจ้าต้องลำบากใจข้าต้องขออภัยด้วยจริงๆ” คุณชายรองหยางกล่าว “ข้าไม่เคยทำให้เซียนเอ๋อร์ของข้าลำบากใจ ท่านอย่าได้กล่าวเช่นนั้นกับนางเลยขอรับ” “หึ นางอาจจะลำบากใจแต่มิกล้าเอ่ยวาจาก็เป็นได้” พี่ชายคนโตกล่าว “ฮูหยิน เอ่อ...เซียนเอ๋อร์ พี่ทำให้เจ้าลำบากใจหรือไม่

“ไม่มีอันใดหรอก เป็นเรื่องเข้าใจผิดกันเพียงเท่านั้น” “เข้าใจผิดอันใดเจ้าคะ เป็นคุณหนูหม่าที่พยายามแย่งชุดต้นแบบที่ท่านใช้ตัดชุดพวกนี้ไป ทั้งที่ข้าพยายามจะโต้แย้งแต่นางก็ไม่ฟัง รีบคว้าอาภรณ์และเครื่องประดับเหล่านั้นไป ทั้งยังรับปากว่าจะเอามาคืน แต่ที่ผ่านมาเวลานางหยิบยืมอาภรณ์กับเครื่องประดับราคาแพงของคุณหนูไป ข้าไม่เห็นว่านางจะเคยนำมาคืน” “เสี่ยวเป้ยพอแล้ว หลงจู๊หวังข้าต้องขออภัยแทนสาวใช้ด้วยนะเจ้าคะ” “มิเป็นไรมิเป็นไร เช่นนั้นหากไม่มีอันใดแล้วข้าน้อยคงต้องขอตัวกลับ” “เสี่ยวเป้ยไปส่งท่านหลงจู๊หวังที่หน้าจวน” “เจ้าค่ะคุณหนู” คล้อยหลังได้ไม่นานหลงจู๊ผู้ชื่นชอบเรื่องของผู้อื่นก็เริ่มเปิดปากเอ่ยถามถึงเรื่องราวเมื่อครู่ “เรื่องของคุณหนูหม่าที่เจ้ากล่าวมีที่ไปที่มาอย่างไร” ยิ่งเป็นเรื่องของสตรีที่เพิ่งทำเรื่องเสื่อมเสียจนต้องหมั้นหมายกับมือปราบกวาง ยิ่งมีคนสนใจมาก และเพราะความปากมากของตนจึงทำให้มีบรรดาคนที่อยากทราบเรื่องราวของผู้อื่นมาที่ร้าน ทำให้อาภรณ์ในร้านพลอยได้ขายไปด้วย “แต่คุณห