All Chapters of คนของข้าใครกล้ามายุ่ง: Chapter 21 - Chapter 30

บทที่ 22 อดีตที่แสนขมขื่นหลังจากธีร์สงบใจลงได้บ้าง วินพาธีร์มานั่งลงตรงโซฟา วินที่นั่งลงเคียงข้างธีร์ เขายกมือขึ้นกุมมือธีร์ไว้เพื่อให้กำลังใจ"นายพร้อมจะเล่าให้ฉันฟังหรือยัง" วินมองธีร์ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยคำถามและความห่วงใยธีร์เบือนหน้าหนีออกไปอีกครั้ง ริมฝีปากเม้มแน่นอย่างพยายามข่มอารมณ์ที่กำลังปะทุอยู่ภายใน"ถ้านายยังไม่อยากพูด ฉันก็ไม่ว่าอะไร แต่ฉันไม่อยากให้นายเก็บมันไว้ในใจคนเดียวอีก" วินพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลธีร์หันมามองหน้าวินอย่างชั่งใจ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและความทรมานที่สะสมมานาน"ไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากเล่าให้นายฟัง แต่ฉันแค่ไม่อยากนึกถึงมันอีกแล้ว" ธีร์ตอบอย่างแผ่วเบาวินตบฝ่ามือธีร์เบา ๆ ให้กำลังใจ "แต่นายก็ยังคงฝันร้ายไม่เลิกนี่นา ธีร์...นายหนีมันไปไม่ได้ตลอดหรอกนะ"ธีร์ถอนหายใจหนัก ก่อนที่เขาจะพยักหน้าพร้อมที่จะเล่าให้วินฟังธีร์หวนกลับไปยังอดีตอันขมขื่น ภาพความทรงจำเริ่มหมุนวนในหัวของเขาในช่วงวัยเด็ก ธีร์มีครอบครัวที่สมบูรณ์พร้อม พ่อของเขาเป็นนักธุรกิจที่ประสบความสำเร็จ แม่เป็นผู้หญิงที่งดงามและมีชีวิตชีวา แต่เมื่อเวลาผ่านไป พ่อของเขากลับทุ่มเทเวลาทั้งหมด

บทที่ 24 เลี้ยงจบงานหลังจากวันนั้น ความสัมพันธ์ของธีร์และวินก็ดีขึ้นมาก แต่ทว่าวินยังคงยืนกรานที่จะไม่อยู่กับธีร์ เขาพยายามแยกตัวออกมาและใช้เวลามากขึ้นในการเตรียมงานเปิดตัวโฆษณาดังกล่าว ทั้งในเรื่องการถ่ายทำเพื่อให้เสร็จทันเวลาและการจัดเตรียมงานเลี้ยงเพื่อฉลองเปิดตัว งานนี้ถือเป็นงานใหญ่ของบริษัทและวินต้องการให้ทุกอย่างเป็นไปอย่างราบรื่นการถ่ายทำเป็นไปอย่างราบรื่น แม้ว่าเมฆาจะพยายามยั่วยุธีร์ แต่ธีร์กลับมองเมฆาเป็นเหมือนแมลงสาบตัวหนึ่ง นั่นยิ่งทำให้เมฆาโกรธมากขึ้นไปใหญ่ในงานเลี้ยงที่เกิดขึ้น แขกคนดังต่าง ๆ เข้ามาร่วมงานมากมาย บรรยากาศในงานเต็มไปด้วยแสงไฟระยิบระยับและเสียงดนตรีที่บรรเลงอย่างนุ่มนวล แขกทุกคนต่างยิ้มแย้มและพูดคุยกันอย่างสนุกสนานวินพูดคุยอยู่กับลูกค้าซึ่งพอใจกับผลงานดังกล่าวเป็นอย่างมาก วินถึงกับโล่งอก ความเหนื่อยล้าที่มีจางหายไปในพริบตา ขณะที่วินกำลังวุ่นวายอยู่นั้น ธีร์ที่ไม่ค่อยชอบสุงสิงกับใครสักเท่าไหร่ เขาปลีกตัวออกมารับลมภายนอกงาน รอยยิ้มอบอุ่นของเขาปรากฏขึ้นบนใบหน้าเมื่อเขานึกถึงวินในขณะเดียวกัน เมฆาที่ยังคงโกรธแค้นธีร์อยู่มาก เขาเดินเข้าไปพูดคุยกับวินพร้อมยื่

บทที่ 26 รับผิดชอบธีร์ตื่นมาในตอนสายของวัน แม้จะยังรู้สึกอ่อนเพลียอยู่สักหน่อย เพราะเมื่อคืนกว่าวินจะสร่างฤทธิ์ยา ก็ทำเอาพวกเขาหอบกันไปอีกหลายยก ธีร์บิดตัวคลายความเมื่อยล้า ก่อนจะหันไปมองวินที่ตอนนี้หลับสนิท เสียงกรนเบา ๆ ทำให้ธีร์รู้ว่าวินคงเหนื่อยยิ่งกว่าเขานัก และคงหลับไปอีกสักพักใหญ่ทีเดียวธีร์ก้มลงจูบหน้าผากวินอย่างแผ่วเบา ก่อนจะลุกขึ้นจากเตียง ตรงเข้าไปอาบน้ำ น้ำอุ่นที่ไหลผ่านร่างกายหนาให้ความสดชื่นกับเขาไม่น้อย ยิ่งนึกถึงเรื่องเมื่อคืนก็ยิ่งทำให้ธีร์ยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดียิ่งหลังจากจัดการตัวเองเรียบร้อย ธีร์ตรงไปยังห้องครัวแล้วลงมือทำอาหารถึงสองสามอย่างที่วินชอบ หลังจากจัดเตรียมอาหารเรียบร้อย ธีร์จึงมานั่งเล่นที่โซฟา เขาหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านด้วยไม่อยากเข้าไปรบกวนการนอนของวิน แต่แม้ว่าธีร์จะพยายามตั้งใจสักเท่าไหร่ แต่สมองของเขากลับคอยวนเวียนคิดถึงฉากรักเมื่อคืนไม่หยุด ก็จะให้ธีร์หยุดคิดได้อย่างไร ในเมื่อบทรักเมื่อคืน แทบจะเรียกได้ว่า วินเอาแต่ข่มขืนเขาไม่หยุด เขาเองก็ดันเต็มใจยอมให้วินข่มขืนซ้ำแล้วซ้ำอีกเสียด้วย ธีร์ส่ายหน้าหยุดความคิดฟุ้งซ่าน ก่อนจะตั้งใจอ่านหนังสือตรงหน้าอี

บทที่ 28 แขกไม่ได้รับเชิญช่วงวันหยุดนี้ วินตัดสินใจมาที่ห้องของธีร์อีกครั้ง หลังจากที่เขาลืมของบางอย่างไว้ที่นี่ เขาตั้งใจมาเอาของที่ลืมไว้และตั้งใจจะกลับในทันที ความรู้สึกหวาดหวั่นและความหวั่นไหวที่มีต่อธีร์ก็ยังคงอยู่ในใจเขา จนเขาทั้งรู้สึกอึดอัดและสับสนในใจอย่างหนัก จนหัวของเขาแทบระเบิดออกมาห้องนั่งเล่นของธีร์ยังคงเงียบสงบ แสงแดดอ่อน ๆ ยามเย็นส่องผ่านหน้าต่างเข้ามา ทำให้บรรยากาศดูอบอุ่นและน่าอยู่ วินนั่งอยู่ที่โซฟา เขาเก็บของบางอย่างใส่กระเป๋าเป็นที่เรียบร้อย แต่ความรู้สึกที่วุ่นวายอยู่ในใจกลับทำให้เขาหายใจไม่สะดวกธีร์พยายามโน้มน้าวให้วินย้ายมาอยู่ที่คอนโดของตนเอง แต่วินยังคงใจแข็ง เขาหวาดระแวงธีร์ พอ ๆ กับเริ่มกลัวความรู้สึกหวั่นไหวของตัวเองอีกด้วย “วิน นายจะย้ายกลับห้องนายไปทำไม อยู่กับฉันที่นี่แหละ ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่ทำอะไรนายหรอก” เสียงออดอ้อนดังขึ้นมา ธีร์พูดพลางเดินเข้ามานั่งข้าง ๆ วินอย่างเอาใจวินยังคงทำท่าไม่ใส่ใจในท่าทีของธีร์ เขาลุกขึ้นยืนเตรียมพร้อมจะออกจากห้องไป “วิน คอนโดที่นี่ใกล้ที่ทำงานของนายมาก ถ้านายย้ายมาอยู่ที่นี่ นายจะได้ตื่นสายขึ้นอีกสักหน่อย” ธีร์พยายาม

บทที่ 30 หาทางวินตัดสินใจกลับมาอยู่กับธีร์อีกครั้งด้วยความเป็นห่วง แม้ว่าธีร์จะยังคงหยอกเย้าและฉวยโอกาสกับเขาเช่นเดิม แต่หลาย ๆ ครั้งธีร์กลับเงียบขรึมและเหม่อลอยอย่างเห็นได้ชัด การเปลี่ยนแปลงของธีร์ทำให้วินรู้สึกกังวลใจอย่างมากในระหว่างที่พวกเขาทั้งสองนั่งเล่นอยู่ที่โซฟา เสียงกริ่งดังขึ้นอีกครั้ง ทำเอาวินถึงกับสะดุ้ง ธีร์ยังคงเงียบเฉย เขาเดินกลับเข้าไปในห้องนอนอย่างไม่อยากจะรับรู้สิ่งใด เสียงกริ่งยังคงดังอยู่ไม่หยุด วินจึงเดินไปเปิดประตูแม่ของธีร์ยืนอยู่ตรงข้างหน้าด้วยสีหน้าเคร่งขรึม "แม่มาหาธีร์ ธีร์อยู่ไหม" วินได้แต่ยิ้มแหย ๆ ให้ก่อนจะตอบกลับ "เอ่อ...ธีร์ยังไม่สะดวกครับ ไว้คุณแม่มาคราวหน้าดีกว่านะครับ""ธีร์คงไม่ยอมเจอแม่ใช่ไหม" น้ำเสียงสั่นไหว ทำให้วินรู้สึกลำบากใจยิ่งนัก แม่ของธีร์ยื่นนามบัตรไปที่มือวิน "ไว้ธีร์ยอมเจอแม่ ฝากโทรมาเบอร์นี้ได้ไหม" ยังไม่ทันที่วินจะตอบรับ ธีร์ก็รีบเข้ามากระชากวินเข้ามาข้างหลังเขาทันที"คุณกลับไปเถอะ ผมไม่ต้องการเจอหน้าคุณอีก หวังว่าต่อไปคุณจะไม่มารบกวนพวกเราอีกแล้ว" ธีร์พูดจบ พร้อมกับปิดประตูเสียงดังลั่น"ธีร์...." วินพยายามดึงแขนธีร์ไว้"วิน นายกำ