บทที่ 25 ใครเป็นคนเริ่มก่อนธีร์ค่อย ๆ พยุงวินเข้ามาภายในห้องนอนด้วยความทุลักทุเล วินที่ยังคงอยู่ภายใต้ฤทธิ์ยาดูเหมือนจะไม่สามารถควบคุมตัวเองได้เลย ร่างกายของเขาร้อนรุ่มจนรู้สึกทรมานไปทั่วร่าง วินจึงเอาแต่ปาดป่ายธีร์ไม่หยุด แม้ว่าธีร์จะพยายามห้ามเพียงใด ไม่ใช่ว่าเขาไม่ต้องการหรอกนะ ในเมื่อวินยั่วยวนเขาถึงขนาดนี้ ใจเขาแทบนึกอยากกดวินลงไปตั้งแต่หน้าลิฟต์เสียด้วยซ้ำ แต่เพราะเขาเป็นห่วงวินมากจึงต้องการพาวินกลับห้องให้เร็วที่สุดเป็นอันดับแรกก่อน แต่ธีร์ก็อดนึกขันในใจไม่ได้ นี่คงเป็นครั้งแรกทีเดียวที่วินเอาแต่รุกเขาหนักจนเขาแทบทนไม่ไหว ธีร์ประคองวินนอนลงบนเตียงด้วยความระมัดระวัง"ธีร์... ฉันร้อน..." วินพึมพำด้วยเสียงกระเส่า ขณะที่ดวงตาของเขามีประกายที่เต็มไปด้วยความต้องการ สายตาที่ส่งผ่านมาให้ธีร์อย่างต้องการร้องขอสัมผัสจากเขา"วิน.." ธีร์พยายามพูดแต่กลับถูกขัดจังหวะวินไม่รอช้า เขาจู่โจมธีร์ในทันที วินกอดก่ายธีร์ไว้ ก่อนจะผลักธีร์ล้มลงบนเตียงนุ่ม วินพยายามแกะกระดุมเสื้อของธีร์ออกอย่างรีบร้อน เอาแต่ใจจนวินเผลอกระชากเสื้อจนรังดุมหลุดออกกระจายธีร์นอนแผ่หลาด้วยความรู้สึกแปลกระคนตื่นเต้น เขาน
บทที่ 26 รับผิดชอบธีร์ตื่นมาในตอนสายของวัน แม้จะยังรู้สึกอ่อนเพลียอยู่สักหน่อย เพราะเมื่อคืนกว่าวินจะสร่างฤทธิ์ยา ก็ทำเอาพวกเขาหอบกันไปอีกหลายยก ธีร์บิดตัวคลายความเมื่อยล้า ก่อนจะหันไปมองวินที่ตอนนี้หลับสนิท เสียงกรนเบา ๆ ทำให้ธีร์รู้ว่าวินคงเหนื่อยยิ่งกว่าเขานัก และคงหลับไปอีกสักพักใหญ่ทีเดียวธีร์ก้มลงจูบหน้าผากวินอย่างแผ่วเบา ก่อนจะลุกขึ้นจากเตียง ตรงเข้าไปอาบน้ำ น้ำอุ่นที่ไหลผ่านร่างกายหนาให้ความสดชื่นกับเขาไม่น้อย ยิ่งนึกถึงเรื่องเมื่อคืนก็ยิ่งทำให้ธีร์ยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดียิ่งหลังจากจัดการตัวเองเรียบร้อย ธีร์ตรงไปยังห้องครัวแล้วลงมือทำอาหารถึงสองสามอย่างที่วินชอบ หลังจากจัดเตรียมอาหารเรียบร้อย ธีร์จึงมานั่งเล่นที่โซฟา เขาหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านด้วยไม่อยากเข้าไปรบกวนการนอนของวิน แต่แม้ว่าธีร์จะพยายามตั้งใจสักเท่าไหร่ แต่สมองของเขากลับคอยวนเวียนคิดถึงฉากรักเมื่อคืนไม่หยุด ก็จะให้ธีร์หยุดคิดได้อย่างไร ในเมื่อบทรักเมื่อคืน แทบจะเรียกได้ว่า วินเอาแต่ข่มขืนเขาไม่หยุด เขาเองก็ดันเต็มใจยอมให้วินข่มขืนซ้ำแล้วซ้ำอีกเสียด้วย ธีร์ส่ายหน้าหยุดความคิดฟุ้งซ่าน ก่อนจะตั้งใจอ่านหนังสือตรงหน้าอี
บทที่ 27 เอาเรื่องวันถัดมา ธีร์ตื่นขึ้นมาในช่วงสาย เขาเหลือบมองด้านข้างก็ไม่เห็นวินแล้ว เขาผุดตัวลุกขึ้นจากเตียง ก่อนจะเดินออกไปนอกห้องนอน กระดาษโน้ตแปะอยู่ตรงโต๊ะกินข้าว พร้อมอาหารเช้าแบบง่าย “ฉันไปทำงานก่อน” ธีร์หยิบกระดาษโน้ตขึ้นมาดูอย่างรู้สึกอบอุ่นหัวใจ ธีร์ได้แต่ยิ้มกริ่มออกมา ด้วยท่าทีวินที่อ่อนลงไปอย่างมาก อีกไม่นานเขาต้องพิชิตใจวินได้เป็นแน่ เขานึกครึ้มอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะกลับเข้าไปในห้องนอนเพื่อจัดการตัวเองให้เรียบร้อยหลังจากแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย ธีร์ก็ตรงไปหยิบกุญแจรถแล้วเดินออกจากห้องไป ดวงตาของเขาพลันเคร่งขรึมลงอย่างเห็นได้ชัด สายตามุ่งมั่นอย่างคนเจ้าคิดเจ้าแค้น ความโกรธแค้นที่ยังคงอัดแน่นอยู่ในอกหลังจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับวิน ทำให้ธีร์ไม่สามารถปล่อยให้เมฆาลอยนวลไปได้ เขาตัดสินใจว่าจะต้องไปจัดการเรื่องนี้ด้วยตัวเอง บัญชีนี้เขาต้องเอาคืนให้สาสมกับคนที่บังอาจมายุ่งกับคนของเขา ธีร์กัดฟันกรอดก่อนจะพุ่งรถตรงไปที่หมายทันที สนามแข่งรถในวันนี้เต็มไปด้วยเสียงเครื่องยนต์ที่คำรามก้อง นักแข่งหลายคนเข้ามาซ้อมรถ บ้างก็มาแข่งขันประลองฝีมือกัน ธีร์เดินตรงเข้าไปหาหมายเลขรถของเมฆาทั
บทที่ 28 แขกไม่ได้รับเชิญช่วงวันหยุดนี้ วินตัดสินใจมาที่ห้องของธีร์อีกครั้ง หลังจากที่เขาลืมของบางอย่างไว้ที่นี่ เขาตั้งใจมาเอาของที่ลืมไว้และตั้งใจจะกลับในทันที ความรู้สึกหวาดหวั่นและความหวั่นไหวที่มีต่อธีร์ก็ยังคงอยู่ในใจเขา จนเขาทั้งรู้สึกอึดอัดและสับสนในใจอย่างหนัก จนหัวของเขาแทบระเบิดออกมาห้องนั่งเล่นของธีร์ยังคงเงียบสงบ แสงแดดอ่อน ๆ ยามเย็นส่องผ่านหน้าต่างเข้ามา ทำให้บรรยากาศดูอบอุ่นและน่าอยู่ วินนั่งอยู่ที่โซฟา เขาเก็บของบางอย่างใส่กระเป๋าเป็นที่เรียบร้อย แต่ความรู้สึกที่วุ่นวายอยู่ในใจกลับทำให้เขาหายใจไม่สะดวกธีร์พยายามโน้มน้าวให้วินย้ายมาอยู่ที่คอนโดของตนเอง แต่วินยังคงใจแข็ง เขาหวาดระแวงธีร์ พอ ๆ กับเริ่มกลัวความรู้สึกหวั่นไหวของตัวเองอีกด้วย “วิน นายจะย้ายกลับห้องนายไปทำไม อยู่กับฉันที่นี่แหละ ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่ทำอะไรนายหรอก” เสียงออดอ้อนดังขึ้นมา ธีร์พูดพลางเดินเข้ามานั่งข้าง ๆ วินอย่างเอาใจวินยังคงทำท่าไม่ใส่ใจในท่าทีของธีร์ เขาลุกขึ้นยืนเตรียมพร้อมจะออกจากห้องไป “วิน คอนโดที่นี่ใกล้ที่ทำงานของนายมาก ถ้านายย้ายมาอยู่ที่นี่ นายจะได้ตื่นสายขึ้นอีกสักหน่อย” ธีร์พยายาม
บทที่ 29 เสียรู้เช้าวันใหม่มาพร้อมกับแสงแดดอ่อน ๆ ที่ส่องผ่านหน้าต่างเข้ามาในห้องนอน ธีร์ตื่นมาในตอนเช้าด้วยอารมณ์ขุ่นมัว เขากำลังจะขยับตัวลุกก็พบวินที่นอนอยู่ด้านข้าง ขอบตาของวินดำคล้ำดั่งคนที่อดนอนแทบทั้งคืนธีร์ยิ้มออกมาอย่างสังเวชใจ เขาหลับตาลงอีกครั้งดั่งต้องการลบเลือนภาพในอดีตออกไปให้หมดสิ้น ก่อนจะลืมตามองหน้าวินอีกครั้งหนึ่ง ดวงตาจับจ้องไปที่วินอย่างไม่กะพริบตา "แค่เพียงนาย ชีวิตฉันต้องการแค่เพียงนาย" ธีร์พึมพำออกมาอย่างคนไร้สติธีร์โน้มตัวลงซุกหน้าไปที่ซอกคอของวินอีกครั้งอย่างคนกำลังโหยหาที่พักพิง วินที่รู้สึกงัวเงียตื่นขึ้นมา เมื่อเห็นท่าทีของธีร์ในตอนแรกเขาเตรียมตั้งท่าลุกขึ้นมาโวยวายใส่ธีร์ทันที แต่เมื่อได้สัมผัสกับหยดน้ำที่ไหลลงกระทบบริเวณต้นคอของเขา ทำให้วินถึงกับชะงักไปทันที วินขยับตัวโอบกอดธีร์ไว้แน่น มือทั้งสองลูบไล้ไปตามเส้นผมและแผ่นหลังเพื่อให้คนตรงหน้ารู้สึกอุ่นใจขึ้นมาได้บ้างธีร์ยังคงนอนนิ่งอยู่อย่างนั้นโดยไม่ขยับเขยื้อนใด ๆ เสียงสะอึกดังขึ้นเป็นระยะ แม้ว่าเขาจะพยายามสะกดกลั้นมันไว้มากมายแค่ไหนก็ตามสักพักวินจึงเอ่ยออกมาอย่างต้องการทำลายความเงียบดังกล่าว "ธีร์ ฉั
บทที่ 30 หาทางวินตัดสินใจกลับมาอยู่กับธีร์อีกครั้งด้วยความเป็นห่วง แม้ว่าธีร์จะยังคงหยอกเย้าและฉวยโอกาสกับเขาเช่นเดิม แต่หลาย ๆ ครั้งธีร์กลับเงียบขรึมและเหม่อลอยอย่างเห็นได้ชัด การเปลี่ยนแปลงของธีร์ทำให้วินรู้สึกกังวลใจอย่างมากในระหว่างที่พวกเขาทั้งสองนั่งเล่นอยู่ที่โซฟา เสียงกริ่งดังขึ้นอีกครั้ง ทำเอาวินถึงกับสะดุ้ง ธีร์ยังคงเงียบเฉย เขาเดินกลับเข้าไปในห้องนอนอย่างไม่อยากจะรับรู้สิ่งใด เสียงกริ่งยังคงดังอยู่ไม่หยุด วินจึงเดินไปเปิดประตูแม่ของธีร์ยืนอยู่ตรงข้างหน้าด้วยสีหน้าเคร่งขรึม "แม่มาหาธีร์ ธีร์อยู่ไหม" วินได้แต่ยิ้มแหย ๆ ให้ก่อนจะตอบกลับ "เอ่อ...ธีร์ยังไม่สะดวกครับ ไว้คุณแม่มาคราวหน้าดีกว่านะครับ""ธีร์คงไม่ยอมเจอแม่ใช่ไหม" น้ำเสียงสั่นไหว ทำให้วินรู้สึกลำบากใจยิ่งนัก แม่ของธีร์ยื่นนามบัตรไปที่มือวิน "ไว้ธีร์ยอมเจอแม่ ฝากโทรมาเบอร์นี้ได้ไหม" ยังไม่ทันที่วินจะตอบรับ ธีร์ก็รีบเข้ามากระชากวินเข้ามาข้างหลังเขาทันที"คุณกลับไปเถอะ ผมไม่ต้องการเจอหน้าคุณอีก หวังว่าต่อไปคุณจะไม่มารบกวนพวกเราอีกแล้ว" ธีร์พูดจบ พร้อมกับปิดประตูเสียงดังลั่น"ธีร์...." วินพยายามดึงแขนธีร์ไว้"วิน นายกำ
บทที่ 31 อุบัติเหตุหลังจากเรื่องราวคราวนั้น วินก็หายหน้าไปจากธีร์ทันที ธีร์เองก็ยังคงโกรธวินอยู่ไม่น้อย เขาจึงไม่ตามง้อวินเช่นเคย ความเงียบเหงาและความโกรธทำให้ธีร์ปลีกตัวออกห่างจากทุกคนที่เขาเคยใกล้ชิดห้องนอนของธีร์ยังคงเงียบสงบเหมือนเดิม แต่บรรยากาศกลับเต็มไปด้วยความเศร้า ธีร์นอนมองเพดานห้องอย่างเหม่อลอย พลางนึกถึงเรื่องราวของวินยิ่งทำให้เขารู้สึกเศร้าใจยิ่งนักผ่านไปเกือบเดือน เลขาของวินวิ่งหน้าตื่นเข้ามาภายในห้องทำงานของวิน “คุณวินเห็นข่าวนี้หรือยังคะ”วินเงยหน้าจากกองเอกสาร “มีอะไรงั้นเหรอ” เลขายื่นมือถือให้วินดูข่าวอุบัติเหตุในสนามแข่งรถของธีร์ดังกระฉ่อนไปทั่วประเทศ ธีร์ได้รับบาดเจ็บสาหัสจนมีผลให้ขาข้างขวาของเขาไม่สามารถขยับได้ ในข่าวรายงานว่าหมอพยายามช่วยเหลืออย่างสุดกำลัง และยังหวังว่าจะมีปาฏิหาริย์ให้ธีร์กลับมาเดินได้อีกครั้งวินตาเบิกกว้างเมื่อเห็นข่าวนั้น หัวใจเขาเต้นแรงอย่างไม่อาจควบคุมได้ ตั้งแต่เกิดเรื่องขึ้นวินก็โกรธธีร์มาก เขาจึงไม่ยอมไปพบธีร์เช่นเคย แต่ก็ยังแอบหวังว่าธีร์จะตามมาง้อตนเหมือนทุกที แต่จนผ่านไปเป็นเดือน ธีร์กลับเงียบหายไป แต่เพราะเขาคิดว่าเขาไม่ได้ทำผิดอ
บทที่ 32: เรื่องที่ปิดบังหลายเดือนผ่านไป วินเริ่มรู้สึกถึงความผิดปกติในพฤติกรรมของธีร์ ธีร์ที่เคยดูเศร้าหมองและหมดกำลังใจ กลับมีท่าทางเปลี่ยนไปอย่างน่าสงสัย เขาเริ่มมีท่าทีสดใสขึ้นและมักหลบสายตาวินเวลาถูกถามถึงอาการบาดเจ็บ ธีร์มักจะอ้อมแอ้มพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่แน่ใจ หรือไม่ก็พยายามเปลี่ยนเรื่องคุยไปเสียทุกครั้งขนาดตอนไปโรงพยาบาลด้วยกัน ธีร์ยังไม่ยอมให้เขาเข้าไปพบแพทย์ด้วย ธีร์เอาแต่อ้างว่าไม่อยากให้วินวิตกกังวล พอออกมาก็บอกเพียงแต่ว่าหมอกำลังพยายามหาทางรักษาอยู่ในช่วงแรก วินก็ไม่ได้คิดอะไรมากนัก เพราะไม่อยากไปกระทบจิตใจของธีร์ แต่พักหลังวินสังเกตเห็นว่าธีร์เริ่มเดินได้คล่องขึ้น ไม่ได้มีท่าทีเจ็บปวดเหมือนเมื่อก่อน แต่กลับแกล้งทำเป็นเจ็บขาทุกครั้งที่อยู่ต่อหน้าวิน ความสงสัยเริ่มก่อตัวในใจของวิน และนั่นทำให้เขาเริ่มจับผิดธีร์มากขึ้นเรื่อย ๆบ่ายวันหนึ่ง ขณะที่ธีร์นั่งดูโทรทัศน์ในห้องนั่งเล่น วินสังเกตเห็นว่าเขาเริ่มขยับขาได้อย่างคล่องแคล่ว วินแกล้งเดินออกไปทำทีว่าจะไปทำงาน แต่เขาแอบอยู่ตรงหน้าห้องอย่างนั้นสักพัก ก่อนจะเปิดประตูเข้ามาอีกครั้งธีร์ที่กำลังลุกขึ้นเดินไปที่ห้องครัวอย่างรว
บทที่ 43 บทส่งท้ายหลังเวลาผ่านไปสักพัก ธีร์ขยับกายหันมองไปที่แทน เขาเห็นแทนที่กำลังหลับสนิทไปแล้ว เขายกยิ้มขึ้นมาอย่างเจ้าเล่ห์ธีร์จึงค่อย ๆ ลุกขึ้นอย่างระมัดระวังเพื่อไม่ให้แทนตื่น จากนั้นเขาจึงเดินไปสะกิดวินที่นอนอยู่ข้าง ๆ วินปรือตาขึ้นมาอย่างงัวเงียและมองธีร์อย่างมีคำถาม ธีร์รีบชี้ไปที่ห้องน้ำเป็นสัญญาณ วินถึงกับเบิกตากว้าง"ธีร์ นายนี่มันจริง ๆ เลยนะ" วินพูดด้วยน้ำเสียงเอือมระอากับความหื่นที่มากเกินคนปกติทั่วไปของธีร์ธีร์ยิ้มแหย ๆ ก่อนจะกระซิบด้วยน้ำเสียงออดอ้อน "วิน...นายช่วยฉันหน่อย...เมื่อกี้ฉันยังไม่เสร็จเลย" สายตาของธีร์เต็มไปด้วยความอ้อนวอนวินมองค้อนธีร์ก่อนจะค่อย ๆ ลุกขึ้น เขายังไม่ลืมเหลือบมามองแทนที่ยังคงหลับอยู่อย่างนั้น วินค่อยรู้สึกโล่งใจ ก่อนจะยอมลุกขึ้นเดินตามธีร์เข้าไปในห้องน้ำแต่โดยดี แม้เขาจะไม่ค่อยเห็นด้วยนัก แต่เขาก็ไม่อาจปฏิเสธความต้องการที่มีของพวกเขาได้ ในใจลึก ๆ ของวินก็อดรู้สึกตื่นเต้นและวาบไหวไปด้วยเช่นกันภายในห้องน้ำแสงสลัวจากไฟที่หรี่ลงทำให้บรรยากาศดูโรแมนติกและน่าหลงใหล ธีร์ดึงวินเข้ามาในอ้อมแขนอย่างแนบชิด ริมฝีปากของเขาประกบลงบนริมฝีปากของวินอย่า
บทที่ 42 วันใหม่งานศพจัดขึ้นอย่างเรียบง่าย บรรยากาศในงานศพเต็มไปด้วยความโศกเศร้าและความ คนที่มาร่วมงานต่างร่วมแสดงความเสียใจและให้กำลังใจธีร์และแทนธีร์ยืนอยู่ข้างๆ โลงศพของแม่ เขารู้สึกถึงความรับผิดชอบที่แม่ฝากฝังให้ดูแลแทน ธีร์จับมือแทนแน่น แทนกำลังเสียใจอย่างหนักเขาน้ำตาไหลอาบแก้มไม่หยุด"แม่ ผมสัญญาว่าจะดูแลแทนเพื่อแม่เป็นอย่างดี ผมจะไม่ทำให้แม่ผิดหวัง" ธีร์พูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือวินยืนอยู่ข้างๆ ธีร์ เขาวางมือบนไหล่ของธีร์ "ฉันจะอยู่ข้างนายเสมอ”ธีร์เบนหน้าเข้าซบอกของวิน พร้อมกับร้องไห้ออกมาอย่างหนัก ความอ่อนแอภายในใจพรั่งพรูออกมาเมื่อได้สัมผัสความอบอุ่นของวิน วินเป็นเหมือนกันพื้นที่ปลอดภัยของเขา ที่เขาจะสามารถระบายและปลดปล่อยความรู้สึกต่าง ๆ ออกมาได้โดยไม่ต้องระแวดระวังสิ่งใดหลังจากงานศพ ธีร์ก็พาแทนย้ายมาอยู่ด้วยกัน โดยจัดให้แทนนอนแยกออกไปที่ห้องนอนห้องหนึ่ง ส่วนเขากับวินยังคงนอนห้องเดิม ธีร์ทำหน้าที่พี่ชายของแทนเป็นอย่างดี เขาจัดการทุกอย่างให้แทนอย่างเรียบร้อย แทนเองก็ค่อย ๆ หายจากความโศกเศร้าลง อีกทั้งเมื่อได้อยู่ร่วมกับธีร์และวินที่ต่างมอบความรักให้เขาอย่างเต็มที่
บทที่ 41 ข่าวร้ายวินนั่งมองหน้าธีร์อย่างจริงจัง สองมือกุมมือธีร์ไว้แน่น วินพยายามจะทำความเข้าใจกับธีร์ ทั้งความรู้สึกของเขาและเรื่องการทำงานของเขา“ธีร์ เรามีเรื่องต้องคุยกัน” น้ำเสียงจริงจังของวินทำเอาธีร์ถึงกับนิ่งเงียบ เขากลืนน้ำลายอึกใหญ่อย่างคนกำลังรู้สึกผิด"ธีร์ ตอนนี้พวกเราคบกันแล้ว และฉันก็ต้องการจริงจังกับความสัมพันธ์นี้ แต่ว่าถ้าพวกเรายังคงต้องคอยมาทะเลาะกันทุกวัน ฉันไม่คิดว่าพวกเราจะไปกันรอด” วินพูดความคิดของเขาออกไป ธีร์ได้แต่มองหน้าวินนิ่ง“ถ้าเราจะใช้ชีวิตร่วมกัน ฉันอยากให้นายมั่นใจและเชื่อใจฉันมากกว่านี้" วินยังคงพูดต่อไปด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล แต่เต็มไปด้วยความจริงจังวินเลื่อนมือมาลูบไล้ที่แก้มของธีร์ พลางมองเข้าไปในดวงตาของเขา "ฉันรู้ว่าบางครั้งฉันจริงจังกับงานมากเกินไปจนทำให้นายรู้สึกน้อยใจ แต่ว่าความรู้สึกของฉันไม่เคยเปลี่ยน และฉันยังคงเป็นของนายคนเดียวเท่านั้น"ธีร์ก้มหน้าอย่างกับเด็กที่กำลังถูกตำหนิ น้ำเสียงของวินทำให้เขารู้สึกละอายใจ "ฉันรู้ ฉันยอมรับว่าช่วงนี้ฉันเองก็ทำตัวงี่เง่ามากเกินไป" ธีร์ตอบเบา ๆ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความสำนึกผิดวินลูบผมธีร์ไปมาอย่างเอ็นดู “ง
บทที่ 40 ง้อวินกลับมาถึงห้องตอนดึก ภายในห้องเงียบสงบ วินเดินหาธีร์จนพบว่าธีร์นอนอยู่ในห้องนอนเรียบร้อยแล้ว เขาเลยเดินตรงเข้าไปอาบน้ำ วินได้แต่คิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เขารู้สึกไม่สบายใจอย่างมากที่ธีร์มีท่าทีแบบนี้ เขาเลยตัดสินใจว่าจะต้องทำความเข้าใจกับธีร์เสียใหม่วินออกมาจากห้องน้ำ เห็นธีร์นอนหันหลังให้ก็อดขำไม่ได้ ทำไมผู้ชายตัวใหญ่แต่ใจกลับเล็กเป็นปลาซิวแบบนี้กัน วินทรุดตัวลงบนเตียงก่อนจะโน้มตัวยื่นหน้าไปมองธีร์ ที่ยังคงหลับตา วินรู้ว่าธีร์ยังไม่หลับแต่คงงอนเขาน่าดู วินก้มคางลงมาเกยหัวไหล่ของธีร์อย่างเอาใจ"ธีร์ ยังไม่หลับใช่ไหม" วินกระซิบเสียงนุ่มใกล้หู ธีร์ยังคงนิ่งเงียบอยู่อย่างนั้นวินจึงเอ่ยกระเซ้า "ถ้านายไม่ตอบ ฉันจะลักหลับนายแล้วนะ" วินพูดพร้อมใช้ลิ้นเลียติ่งหูธีร์ไปมา ธีร์ถึงกับขนลุก เขาหันหน้ามาเผชิญหน้ากับวินด้วยใบหน้าหงิกงอ"นายมีอะไร" ธีร์พูดออกมาด้วยน้ำเสียงไม่พอใจวินยิ้มตาหยีใส่ธีร์ "โกรธฉันเหรอ โกรธเรื่องอะไรไหนบอกสิ" วินกล่าวเนิบนาบ คางถูไถไปมาอย่างแมวน้อยอ้อนเจ้าของธีร์ทำเสียงฮึดฮัดอย่างไม่สบอารมณ์ วินทำท่าทางถอนหายใจก่อนจะบ่นออกมา "ถ้านายไม่คุยกับฉัน งั้นฉันนอ
บทที่ 39 แง่งอนหลังจากเรื่องต่าง ๆ คลี่คลายลง วินก็เอาแต่วุ่นอยู่กับโปรเจกต์ในมือ เขาตื่นแต่เช้าและกลับห้องดึกแทบทุกวัน ธีร์เริ่มรู้สึกหงุดหงิดที่วินไม่ค่อยสนใจเขา ธีร์เริ่มแสดงท่าทีน้อยใจใส่วินบ่อย ๆ วินเองที่เหนื่อยจากงานเมื่อเจอท่าทางของธีร์เช่นนี้เขาก็ยิ่งอ่อนใจธีร์เริ่มไปนั่งเฝ้าวินที่บริษัทมากขึ้น แต่เขาก็ได้แต่นั่งแกร่วอยู่คนเดียว ในเมื่อวินเอาแต่ประชุมหรือไม่ก็นั่งอ่านกองเอกสารที่แทบจะล้นโต๊ะเช้าวันหนึ่งวินต้องออกไปดูแลกองถ่าย ธีร์ก็ยังคงติดตามไปด้วย ท่าทางของวินที่ดูสนิทสนมกับทุกคน แถมยังทำตัวเอาอกเอาใจใครต่อใครไปทั่วกองถ่ายอีก ทำเอาธีร์ถึงกับควันออกหู ธีร์หึงวินจนเขาแอบดึงวินเข้ามาในห้องก่อนจะล็อกประตู"ธีร์ นี่นายทำอะไร" วินร้องออกมาด้วยความตกใจธีร์มีสีหน้าเคร่งขรึม เขาจับมือของวินไพล่หลังเอาไว้ ก่อนจะดันวินไปจนชิดกำแพง “นายทำฉันหงุดหงิด”ธีร์พูดจบก็ก้มลงซุกไซ้ตามลำคอของวิน พร้อมขบกัดด้วยความฉุนเฉียว มือข้างหนึ่งค่อย ๆ ดึงชายเสื้อขึ้นจากกางเกงก่อนจะสอดมือเข้าไปลูบไล้แผ่นอก มือหนาบีบเคล้นเอวอย่างหนัก“ธีร์ นายหยุดเดี๋ยวนี้นะ” วินร้องโวยวายออกมาเมื่อธีร์เริ่มทำเรื่องน่าอา
บทที่ 38 ข่าวใหญ่หลังจากวินตกลงคบกับธีร์ ความสัมพันธ์ของทั้งสองก็พัฒนาไปในทางที่ดีขึ้นมาก ทว่าธีร์กลับแสดงความเอาแต่ใจและแสดงความเป็นเจ้าของจนวินต้องคอยดุอยู่บ่อยครั้ง ช่วงหลังนี้ วินต้องวิ่งวุ่นออกไปทำงานแต่เช้า เนื่องจากมีโปรเจกต์สำคัญในมือหลายตัวเมื่อวินออกจากห้อง ธีร์ก็มักจะแต่งตัวออกจากห้องไปเช่นกัน แต่ธีร์ก็จะกลับมาถึงห้องก่อนวินเสมอ ทำให้วินไม่ค่อยสงสัยอะไร จนกระทั่งวันหนึ่ง เมื่อวินกลับมาและพบว่าภายในห้องว่างเปล่า วินถึงกับแปลกใจที่ธีร์ไม่อยู่ห้อง เพราะปกติธีร์จะไม่ค่อยออกไปข้างนอก แถมเป็นการออกไปโดยที่ไม่โทรบอกเขาอีกต่างหากวินหยิบมือถือขึ้นมาโทรหาธีร์ แต่ธีร์กลับไม่รับสาย ความสงสัยเริ่มก่อตัวในใจของวิน วินลงไปด้านล่างเพื่อสอบถามรปภ. และได้รับข้อมูลว่าช่วงนี้ธีร์ออกจากห้องแทบทุกวัน นั่นยิ่งทำให้วินรู้สึกถึงความผิดปกติที่มีเมื่อวินกลับมาที่ห้อง สักพักธีร์ก็เปิดประตูเข้ามาด้วยท่าทางอิดโรย แต่พอเขาเห็นวิน ธีร์ก็ชะงักไปนิดหนึ่ง ก่อนจะเปลี่ยนสีหน้าเดินเข้ามาออดอ้อนวินเช่นเคย"วิน นายกลับมาแล้วเหรอ" ธีร์กล่าวด้วยเสียงนุ่มนวล ขณะที่เดินเข้ามาหาวิน ธีร์พยายามทำตัวให้เป็นปกติ เขาโอ
บทที่ 37 อ้อนวอนฉันสิค่ำคืนนั้น แสงจันทร์ที่สาดส่องกระทบเข้ามาผ่านม่านหน้าต่าง ทำให้บรรยากาศรอบข้างยิ่งดูอบอุ่นและโรแมนติกยิ่งนักเงาร่างของคนทั้งสองที่เปลือยเปล่าทาบทับกันไปมา “วิน...คืนนี้ฉันตามใจนายทุกอย่าง” เสียงหอบถี่ของธีร์ดังขึ้นอย่างอ่อนโยน เขานอนแผ่หลาโดยยอมให้วินขึ้นคร่อมและเป็นฝ่ายควบคุมวินยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ดวงตาสบตาธีร์ที่มีแววหวานฉ่ำ "นายแน่ใจนะ ธีร์" วินถามด้วยน้ำเสียงทุ้มพลางลูบไล้ไปตามร่างกายของธีร์อย่างอ่อนโยน แต่แฝงได้ด้วยความยั่วเย้าอยู่ในที"แน่ใจสิ...คืนนี้ฉันให้นายเป็นฝ่ายควบคุม" ธีร์ตอบพร้อมกับหลับตาพริ้ม ปล่อยให้ความรู้สึกนำพาไปตามที่วินต้องการวินจับมือทั้งสองข้างของธีร์ยกขึ้นเหนือหัว “งั้นคืนนี้นายไม่มีสิทธิ์” วินกระซิบบอกธีร์อย่างเอาแต่ใจ ก่อนที่เขาจะค่อย ๆ ก้มลงจูบที่ริมฝีปากของธีร์อย่างนุ่มนวล ก่อนจะค่อย ๆ แทรกลิ้นเข้าไปในปากของธีร์ สัมผัสที่ร้อนแรงทำให้ธีร์ครางออกมาอย่างอดไม่อยู่ วินกดจูบหนักขึ้น สลับกับการจูบเบา ๆ ที่ทำให้ธีร์สั่นสะท้านไปทั้งร่างมือของวินลูบไล้ไปตามแผงอกของธีร์ มือของวินหมุนวนเขี่ยไปที่ตุ่มไตที่แข็งชันก่อนจะตามด้วยลิ้นร้อนที่เลียไล้ห
บทที่ 36 ฉันไม่ให้นายเปลี่ยนใจหลังจากวันนั้น ความสัมพันธ์ของธีร์และครอบครัวก็ดีขึ้นอย่างมาก วินมักจะคะยั้นคะยอชวนธีร์ไปบ้านของแม่ธีร์อยู่เสมอ แม้ธีร์จะตั้งท่าหงุดหงิดและขัดใจไปเสียทุกครั้ง แต่วินก็รู้ดีว่าธีร์นั้นก็อยากไปเช่นกัน เขาจึงไม่สนท่าทีที่ปากไม่ตรงกับใจของธีร์ แล้วทำการบังคับแกมข่มขู่เขาไปเสียทุกครั้งสำหรับแทนนั้น เขาเป็นเด็กฉลาดมากคนหนึ่ง เขาช่างพูด ช่างเจรจา เรื่องยกยอคนอื่นนี่ยกให้เป็นที่หนึ่ง แทนค่อนข้างติดพี่ชายอย่างธีร์และวินมาก เรียกได้ว่าเห่อพี่ชายเสียยิ่งกว่าอะไร แทนจึงเป็นเหมือนกาวที่ช่วยประสานความสัมพันธ์ระหว่างธีร์และแม่ให้ดีมากขึ้น“แม่ ๆ ถ้าแทนโตขึ้น แทนอยากหล่อเท่เหมือนพี่ธีร์ แล้วก็อยากคุยสนุกเหมือนพี่วินด้วย” เสียงเจื้อยแจ้วของแทนดังขึ้นมา เขายกมือถือขึ้นพร้อมชูรูปที่แทนถ่ายกับธีร์และวินให้แม่ดู “ตอนแทนเอารูปพี่ธีร์กับพี่วินไปอวดเพื่อน ๆ มีแต่คนอิจฉาแทนกันใหญ่ บอกว่าพี่ธีร์หล่อเหมือนเทพบุตร แถมยังขับรถเก่งอีกต่างหาก” แทนพยักพเยิดบอกกับแม่ พร้อมเข้าไปกอดธีร์ไว้แน่นอย่างกับเด็กน้อยที่ต้องการประจบเอาใจ ทำเอาทั้งธีร์และวินถึงกับยิ้มตามไปด้วยอีกคน"ปากหวานแต่เด
บทที่ 35 เผชิญหน้าตอนบ่ายแก่ ๆ วินปรือตาตื่นขึ้นมาอย่างคนหมดแรง ร่างกายปวดระบมไปหมดทั้งตัว โดยเฉพาะส่วนล่างที่ยังปวดเกร็งไปหมด ตามเนื้อตัวมีแต่รอยจุด จ้ำแดง จ้ำเขียว ไปทั่วแผ่นอก วินลืมตามองเพดานอย่างเหนื่อยอ่อน รางวัลที่เขามอบให้ธีร์ไม่ต่างอะไรกับบทลงโทษอันแสนโหดร้ายของเขา เขาได้แต่นึกเจ็บใจที่ความหวังดีของเขากลายเป็นฝันร้าย แต่ที่น่าเจ็บใจยิ่งกว่าก็คือบทรักอันเร่าร้อนที่ธีร์มอบให้กลับทำให้เขารู้สึกสุขสมไปในคราวเดียวกันวินได้แต่สะบัดหน้าไล่ความคิดฟุ้งซ่านจากหัวสมอง เขาพยุงตัวลุกขึ้นไปจัดการตัวเองอย่างรวดเร็ว เสียงท้องร้องประท้วงออกมาว่าตอนนี้เขาหิวจนแทบจะกินช้างได้ทั้งตัวแล้ววินเดินออกมานอกห้อง เห็นธีร์นั่งอ่านหนังสือเงียบ ๆ ท่าทางอารมณ์ดีของเขาทำให้วินนึกหมั่นไส้อยากจะหยิบแจกันเขวี้ยงใส่หน้าสักทีสองที"ให้ตายเถอะ ยังมาทำหน้าระรื่นอยู่อีก" วินสบถเบา ๆ ออกมาอย่างหงุดหงิดธีร์ปรายตาขึ้นมามองวิน ก่อนจะลุกขึ้นยิ้มกว้างอย่างเจ้าเล่ห์ เขาเดินตรงเข้าหาวินทันที ก่อนจะโน้มตัวกระซิบวินออกไป "รางวัลที่ให้ ฉันชอบมาก"วินถึงกับหน้าเขียวปั๊ด เขาง้างหมัดขึ้นเตรียมจะชกหน้าธีร์แรง ๆ สักหมัด ธีร์ถึ