บททั้งหมดของ ข้าเหนื่อยจะรักใครอีกแล้ว: บทที่ 31 - บทที่ 40

บทที่ 32 แสวงหาความสุขเช้าวันนี้เผิงฟู่หลินตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกสดชื่นขึ้นมากเป็นพิเศษ นางลุกขึ้นจากเตียงด้วยความรู้สึกผ่อนคลายลงไปอย่างมาก ความหนักอึ้งในใจคล้ายกับถูกปลดเปลื้องไปบางส่วนหลังจากที่เผิงฟู่หลินเหลียวมองไปรอบๆ ห้องอย่างรู้สึกอึดอัดกับการต้องอยู่ภายในจวนมาเป็นเวลานาน เผิงฟู่หลินจึงเกิดความคิดที่อยากจะออกไปเดินเล่นที่ตลาดเพื่อผ่อนคลายอารมณ์เสียหน่อย“เจ้าจู” เผิงฟู่หลินเอ่ยเรียกเจ้าจูที่กำลังจัดเตรียมน้ำร้อนและสำรับให้เผิงฟู่หลินอยู่นั้น “ข้าอยากออกไปเดินเล่นที่ตลาด นานมากแล้วทีเดียวที่ข้ามิได้ออกไปจากจวนแห่งนี้”เจ้าจูที่กำลังวุ่นวายหันมาตามเสียงเรียก นางมองเผิงฟู่หลินด้วยดวงตาเป็นประกายระยิบระยับ พร้อมความตื่นเต้นที่มิอาจปิดบัง “เจ้าค่ะ คุณหนู เช่นนั้นข้าจะรีบจัดเตรียมให้นะเจ้าคะ”เจ้าจูกระตือรือร้นด้วยความตื่นเต้นที่ได้เห็นเผิงฟู่หลินยิ้มออกมา อีกทั้งนางเองก็อยากออกไปเที่ยวเล่นข้างนอกมานานแล้วเช่นกัน เจ้าจูรีบพยุงเผิงฟู่หลินไปอาบน้ำก่อนจะสวมใส่ชุดที่บางสบายให้นางจนเป็นที่เรียบร้อย“คุณหนูทานอาหารเช้าก่อนนะเจ้าคะ ข้าจะแจ้งพ่อบ้านให้จัดเตรียมรถม้าให้ท่าน” เจ้าจูรีบกำช

บทที่ 34 เหตุใดเจ้าจึงอยู่ที่นี่ เผิงฟู่หลินเดินกลับจวนด้วยสีหน้าที่ประดับด้วยรอยยิ้มกว้าง ดวงตาของนางเปล่งประกายไปด้วยความสุข หลังจากการสนทนากับเสี่ยวเหวินโหลครั้งนี้ นางก็รู้สึกเบิกบานใจอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนเจ้าจูถึงกับเอ่ยบ่นกระปอดกระแปดอย่างรู้สึกขัดเคือง นายหญิงของตนเป็นถึงพระชายาอ๋อง หากมีผู้เอาไปนินทาลับหลังว่านางแอบลอบพบชายแปลกหน้า เจ้าจูเกรงว่านายหญิงของตนคงเดือดร้อนอีกเป็นแน่ “คุณหนูเจ้าคะ ข้ารู้สึกไม่ถูกชะตากับเสี่ยวเหวินโหลผู้นี้เลย ข้าว่าต่อไปท่านควรจะหลีกเลี่ยงเขาเสียดีกว่า คนผู้นี้ไม่น่าไว้ใจยิ่งนักเจ้าค่ะ”เผิงฟู่หลินเพียงแค่หัวเราะขบขันกับท่าทีของเจ้าจู แม้นางจะรู้ดีว่าเจ้าจูเป็นห่วงนางในเรื่องอันใด แต่นางก็ทำเพียงหูทวนลมเสียเท่านั้น “เอาเถอะน่า ใช่ว่าข้าจะได้พบเจอกับเสี่ยวเหวินโหลอีกเสียเมื่อไหร่กัน วันนี้ข้ามีความสุขยิ่งนัก เรื่องราวที่เขาเล่าให้ข้าฟังช่างน่าตื่นเต้นเสียเกิน ข้าหวังว่าคงมีสักวันข้าจะสามารถเดินทางท่องไปในที่ต่างๆ ได้เฉกเช่นเดียวกับเสี่ยวเหวินโหลสักหนหนึ่ง” เผิงฟู่หลินกล่าวความคิดในใจออกมาให้เจ้าจูฟัง เจ้าจูได้แต่อ้าปากค้างกับความคิดพิเรนทร์ของเผิงฟ

บทที่ 36 ของตอบแทนหรือแทนใจกันแน่หนี่เส้าจวินเดินวนไปวนมาอยู่ภายในห้องอักษรอย่างร้อนรน เสียงฝีเท้าของเขาดังสะท้อนเป็นจังหวะในความเงียบงันของห้อง ดวงตาของเขาส่องประกายความเคร่งเครียดและร้อนใจ เขารู้สึกกระวนกระวายที่เรื่องของเผิงฟู่หลินออกจากใจได้หนี่เส้าจวินเรียกองครักษ์ลับเข้ามารายงานความเคลื่อนไหวของเผิงฟู่หลินอย่างรีบร้อนองครักษ์ลับก้มศีรษะคารวะ ก่อนจะกล่าวรายงานด้วยเสียงราบเรียบ “เรียนท่านอ๋อง เมื่อหลายวันก่อนพระชายาไปเดินเล่นที่ตลาด ระหว่างทางได้พบกับหัวขโมยเข้า เสี่ยวเหวินโหลได้เข้าช่วยเหลือพระชายาเอาไว้ หลังจากนั้นพระชายาจึงได้เชิญเสี่ยวเหวินโหลทานอาหารที่หอชมจันทร์ขอรับ” องครักษ์ลับกล่าวรายงานตามสิ่งที่เกิดขึ้นในทันทีดวงตาของหนี่เส้าจวินหรี่ลงเมื่อได้ยินเช่นนั้น เขารู้สึกเหมือนมีหนามแทงเข้าสู่ใจ คิ้วเข้มทั้งสองข้าวขมวดแน่นจนเกิดริ้วรอยลึกบนใบหน้าที่คมเข้ม “ว่าต่อไป”“ช่วงบ่ายวันก่อนหลังจากพระชายากลับจากจวนราชครูเผิงได้แวะร้านเครื่องประดับ และได้ซื้อปิ่นรัดเกล้าเล่มหนึ่งกลับมาขอรับ”“ปิ่นรัดเกล้า...” หนี่เส้าจวินพึมพำออกมา“เจ้าออกไปได้แล้ว คอยจับตาดูเผิงฟู่หลินและเสี่ยวเหวิ

บทที่ 38 เคราะห์กรรมกระหน่ำซัดเผิงฟู่หลินเอนกายอยู่ภายในเรือนนอนด้วยความอ่อนล้า หลังจากที่มีปากเสียงกับหนี่เส้าจวินเมื่อคราวก่อน ทั้งสองก็มิได้พบปะกันอีกเลย เผิงฟู่หลินอาศัยอยู่ภายในเรือนโดยมิได้ออกไปที่ใด รวมถึงมิได้ติดต่อกับเสี่ยวเหวินโหลอีก มิใช่เพราะนางเกรงกลัวความผิดอันใด แต่นางไม่อยากสร้างความลำบากให้เสี่ยวเหวินโหลไปมากกว่านี้ระหว่างที่เผิงฟู่หลินกำลังหลับตาเพื่อผ่อนคลายความตึงเครียดอยู่นั้น บรรยากาศอันเงียบสงบก็ถูกทำลายโดยเสียงฝีเท้าที่เร่งรีบ พร้อมประตูที่ถูกผลักออกอย่างกะทันหันเจ้าจูวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาพร้อมใบหน้าซีดเผือดราวกับคนเห็นผี ท่าทางอันร้อนรน สองมือจับชายเสื้อไว้แน่น ดวงตาเบิกกว้างอย่างตื่นตระหนก “คุณหนู...แย่แล้วเจ้าค่ะ” เจ้าจูร้องเสียงหลงออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือเผิงฟู่หลินลืมตาขึ้นมา พร้อมมองหน้านางด้วยความวิตกกังวลจากท่าทีดังกล่าว “เจ้าจูเกิดเรื่องอันใดขึ้นอีก” เรื่องราวมากมายที่ประเดประดังเข้ามาทำให้เผิงฟู่หลินรู้สึกหวาดหวั่นขึ้นในใจอีกครั้งเจ้าจูหายใจหอบก่อนจะตอบเสียงสั่น “คุณหนู...คุณชายใหญ่เจ้าค่ะ...คุณชายใหญ่ถูกจับกุมข้อหายักยอกเสบียงกองทัพเจ้าค่ะ นาย

บทที่ 40 ปลดแม่ทัพใหญ่บรรยากาศในวังหลวงอึมครึมอย่างน่ากลัว ภายในท้องพระโรงเหล่าขุนนางต่างก็มีสีหน้าเคร่งเครียดยิ่งทำให้บรรยากาศชวนน่ากดดันมากยิ่งขึ้น ฮ่องเต้เดินเข้ามาประทับภายในท้องพระโรงด้วยท่าทางเคร่งขรึม“ถ่ายทอดราชโองการ ฮ่องเต้มีรับสั่งปลดแม่ทัพเผิงอันอวี้ออกจากตำแหน่ง ให้ตุลาการไต่สวนเรื่องลักลอบค้าเสบียงทหาร จนกว่าจะเรื่องจะกระจ่างให้สั่งจำคุกหลวงแม่ทัพเผิงอันอวี้ ห้ามผู้ใดเข้าพบเป็นอันขาด จบราชโองการ”เหล่าขุนนางทั้งหลายต่างตกตะลึง แต่ไม่มีใครกล้าเอ่ยคำทัดทานใดออกมาต่อหน้าฮ่องเต้ ดวงตาของเขาฉายประกายความเย็นชาราชครูเผิงถึงกับผงะถอยหลังด้วยความตกตะลึง ราชโองการนี้ร้ายแรงยิ่งนัก เขารีบก้าวออกมาพร้อมกับคุกเข่าลงเบื้องหน้าฮ่องเต้ในทันที“ฝ่าบาท...บุตรชายของหม่อมฉันถูกปรักปรำ ขอฝ่าบาทโปรดไตร่ตรองด้วย” ราชครูเผิงพูดเสียงแหบแห้ง สีหน้าหมองคล้ำจากความเครียดที่สะสมมาเป็นเวลานาน“หากบุตรชายของเจ้าถูกใส่ความ ข้าย่อมต้องให้ความเป็นธรรม ราชครูเผิงลุกขึ้นก่อนเถิด” ฮ่องเต้รับสั่งออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ก่อนจะหันไปหาขันทีเป็นสัญญาณขันทีย่อกายก่อนจะเดินตรงมายังราชครูเผิง พร้อมพยุงเข้าให้