บททั้งหมดของ ข้าเหนื่อยจะรักใครอีกแล้ว: บทที่ 21 - บทที่ 30

บทที่ 22 เจ้าเมามากแล้วภายใต้แสงจันทร์อันเย็นเยียบ หนี่เส้าจวินพาเผิงฟู่หลินเดินขึ้นรถม้าด้วยความเร่งรีบ ดวงตาคมกริบของเขามองไปทางข้างหน้า ริมฝีปากของเขาบีบแน่นเป็นเส้นตรง สายลมหนาวสะบัดผ่านแต่ความรู้สึกภายในของเขากลับร้อนรุ่มเหมือนไฟสุมจนไม่อาจแน่ใจได้ว่าหนี่เส้าจวินกำลังโกรธผู้ใดกันแน่ เป็นหนี่ซูเว่ยที่บังอาจมาวุ่นวายกับหญิงสาวทั้งที่ตนเองเป็นผู้ปฏิเสธนางแท้ๆ หรือเป็นเผิงฟู่หลินที่กลับไม่ยอมหลบเลี่ยงหรือขัดขืนจากสัมผัสของเขากันแน่ภายในรถม้าอันเงียบกริบ ความอึมครึมเข้าปกคลุมไปทั่ว หนี่เส้าจวินนั่งอย่างสงบนิ่ง แม้แต่ลมหายใจก็รู้สึกว่าหนักหน่วงขึ้นในอก เขาไม่เคยปล่อยให้ความรู้สึกเช่นนี้เข้าครอบงำตัวเองมาก่อน เขาไม่ชอบที่จะปล่อยให้ความโกรธหรือความรู้สึกเสียใจเข้ามาควบคุมการกระทำของเขาแต่ครั้งนี้กลับต่างออกไปเผิงฟู่หลินนั่งอยู่ด้านข้างของเขา ดวงตาคู่งามแอบช้อนตามองหนี่เส้าจวินเป็นระยะๆ ความไม่พอใจของหนี่เส้าจวินทำเอานางถึงกับพยายามหายใจให้ลึกเข้าไปในปอด แต่หัวใจกลับเต้นแรงเหมือนจะหลุดออกมา ความมึนเมาจากการดื่มเหล้าในงานเลี้ยงทำให้นางรู้สึกกล้ามากขึ้นกว่าที่เคยเป็นมาเผิงฟู่หลินกระชับผ

บทที่ 24 เจ้ารู้จักเขินอายแล้วหรือเผิงฟู่หลินปรือตื่นขึ้นในยามเช้าตรู่เมื่อแสงแรกของอรุณสาดส่องเข้ามาในห้องนอนที่เงียบสงบ ความรู้สึกอ่อนเพลียและเมื่อยขบไปทั่วทั้งร่าง เผิงฟู่หลินขยับตัวเล็กน้อยเพื่อขับไล่ความอ่อนล้าที่มี พลันดวงตาของเผิงฟู่หลินก็สบเข้ากับสายตาคมกริบของหนี่เส้าจวินที่นอนจ้องมองนางอย่างไม่วางตา ใบหน้าขาวนวลของนางก็พลันแดงเรื่อขึ้นทันทีเมื่อความทรงจำในยามค่ำคืนที่ผ่านมาหวนกลับเข้ามาในความนึกคิดเผิงฟู่หลินไม่อาจปิดบังความเขินอายได้อีก ร่องรอยประทับบนเรือนร่างของนางเป็นหลักฐานว่าเมื่อยามค่ำคืนที่ผ่านมา พวกเขาได้ก้าวข้ามความเป็นสามีภรรยากันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว และยิ่งคิดถึงการกระทำของตนเองที่ไม่ต่างจากหญิงคณิกาที่ยั่วยวนเขาให้หลงใหล ก็ยิ่งทำให้ความแดงปรากฏไปถึงใบหูเลยทีเดียว"หลินเอ๋อร์ เจ้ารู้จักเขินอายแล้วหรือ" หนี่เส้าจวินเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงหยอกเย้าที่นางคุ้นเคย แต่ในวันนี้เสียงของเขากลับเต็มไปด้วยความแหบพร่าและความเรียกร้องมากกว่าที่เคย ดวงตาของเขาที่ทอประกายวับวาบฉายให้เห็นความต้องการของร่างกายที่เพิ่มขึ้น สายตาไล้มองต่ำลงไปยังผิวเนียนนุ่มของนางร่างกายของเผิงฟู่หล

บทที่ 26 ปรักปรำหลังจากหมอหลวงเข้ามาตรวจอาการของเผิงเสี่ยวว่าน เขาก็ถึงกับใบหน้าซีดเผือด คิ้วทั้งสองขมวดแน่นด้วยความวิตกกังวล ก่อนจะก้าวเท้าออกมาคำนับตรงหน้าหนี่ซูเว่ยด้วยความประหม่าอย่างรุนแรง “เรียนท่านอ๋อง ข้าน้อยตรวจอาการของพระชายาพบว่าพระชายาได้รับพิษส่งผลโดยตรงต่อทารกครรภ์ บัดนี้ไม่อาจรักษาทารกในครรภ์ได้แล้วขอรับ”หนี่ซูเว่ยได้ฟังเช่นนั้นก็ถึงกับซวนเซด้วยความเจ็บปวด “เจ้าว่าอะไรนะ...เจ้าบอกว่าข้าเสียลูกไปแล้วอย่างนั้นหรือ...ใครกัน...ใครกล้าบังอาจวางยาพระชายา...ใครกล้าบังอาจทำร้ายลูกของข้า” หนี่ซูเว่ยคำรามออกมาพร้อมหันไปมองหน้าเผิงฟู่หลินอย่างต้องการจับผิด ความเดือดดาลที่คุกรุ่นทำให้เขามองหน้านางแทบจะกินเลือดกินเนื้อเผิงเสี่ยวว่านที่ได้ยินเช่นนั้น ก็ร้องไห้คร่ำครวญออกมาราวกับคนเสียสติ “ไม่จริง...ลูกของข้า...ท่านพี่ ลูกของข้าไม่อยู่แล้ว...ไม่จริง”เผิงฟู่หลินรู้สึกราวกับร่างกายแข็งเกร็งจนกลายเป็นหิน นางยืนตัวชาด้วยความตกใจเกินกว่าจะตอบสนองสิ่งใดออกมา ก่อนจะได้ยินเสียงของหนี่ซูเว่ยตะโกนก้องออกมาเสียงดังลั่นจวน “ทหารค้นจวนทุกแห่งหาหลักฐานให้พบ”เมื่อเผิงฟู่หลินได้สติขึ้นมา นางหันไ

บทที่ 28 บาปนี้ข้ายินดีรับในขณะที่เผิงเสี่ยวว่านกำลังนอนพักรักษาตัวที่ภายในเรือนนอน แม้ร่างกายของนางจะอ่อนเพลียจากการเสียเลือดอยู่มาก แต่เมื่อเผิงเสี่ยวว่านเห็นจงหลีเดินเข้ามาภายในห้อง นางก็รีบหยัดตัวลุกขึ้นมาในทันทีด้วยความร้อนใจจงหลีเห็นท่าทีดังกล่าวของเผิงเสี่ยวว่าน ก็รีบปรี่เข้ามาประคองร่างบางให้นั่งลงอย่างทะนุถนอม “คุณหนู...ระวังร่างกายด้วยเจ้าค่ะ” จงหลีพูดพลางประคองร่างไปพลาง ก่อนจะรีบรายงานข่าวที่ได้รับมาด้วยสีหน้าตื่นตระหนก นางพูดออกมาด้วยน้ำเสียงสั่น “คุณหนู...ข้าได้ยินข่าวมาจากเรือนใหญ่” นางหยุดไปชั่วครู่เพื่อรวบรวมความกล้าก่อนจะเอ่ยออกมา “วันนี้ท่านอ๋องหนี่เส้าจวินเข้ามาขอพบท่านอ๋อง ก่อนจะแจ้งกับท่านอ๋องว่าเรื่องที่ท่านตกเลือดในคราวนี้ ท่านอ๋องได้จับกุมสาวใช้คนหนึ่งและได้สั่งโบยจนคนผู้นั้นจนเสียชีวิตแล้วเจ้าค่ะ”เผิงเสี่ยวว่านถึงกับผงะเมื่อได้ยินข่าวดังกล่าว ใบหน้าที่ขาวซีดอยู่แล้วกลับยิ่งซีดเผือดราวกับกระดาษ แววตาที่เคยฉายแววความมั่นใจค่อยๆ แปรเปลี่ยนไปเป็นความผิดหวัง นางกัดฟันกรอดก่อนจะอาละวาดโวยวายด้วยความเครียดและความแค้นเคือง “บัดซบที่สุด” เผิงเสี่ยวว่านสบถออกมาเสียง

บทที่ 30 ถึงคราวเปลี่ยนแปลงภายในจวนอ๋องหนี่เส้าจวิน บรรยากาศเต็มไปด้วยความเงียบงันที่แฝงความตึงเครียด ทุกคนในจวนต่างรับรู้ถึงความขัดแย้งที่คุกรุ่นรุนแรงขึ้นภายในจวน ความบาดหมางระหว่างหนี่เส้าจวินและเผิงฟู่หลินนับตั้งแต่เหตุการณ์เมื่อครั้งนั้น ทำให้หนี่เส้าจวินมิได้ย่างกรายมาพบหน้านางอีกเลย เผิงฟู่หลินถูกทิ้งให้อยู่ลำพังภายในเรือนโดยมีเพียงเจ้าจูและพ่อบ้านที่คอยดูแลเท่านั้น ข่าวลือที่ว่าบัดนี้พระชายาไม่เป็นที่โปรดปรานของท่านอ๋องแพร่กระจายไปทั่วจวนภายในเรือนนอนเผิงฟู่หลินนั่งนิ่งอยู่บนเก้าอี้ไม้แกะสลักลวดลายซับซ้อน สีหน้าอิดโรยดั่งคนที่มิได้พักผ่อน ดวงตาของนางแดงก่ำด้วยความเจ็บปวดและโกรธเกรี้ยว นางขบคิดถึงการกระทำของหนี่เส้าจวินที่ทำให้หัวใจของนางเต็มไปด้วยความขมขื่น เสียงนกน้อยที่บินผ่านมาเกาะกิ่งไม้ข้างหน้าต่างไม่ต่างจากเสียงเย้ยหยันที่มีให้นางพลันเสียงฝีเท้าของเจ้าจูก็ดังขึ้นมา ประตูห้องถูกเปิดออกอย่างรีบร้อน“เจ้าจู...เจ้ามีเรื่องอันใด เหตุใดจึงหน้าตื่นถึงเพียงนี้” เผิงฟู่หลินถามอย่างแปลกใจกับท่าทีที่ไร้มารยาทเช่นนี้ของนางเจ้าจูหายใจหอบ ก่อนจะปรายตาขึ้นมองหน้าเผิงฟู่หลินอย่างนึก