บททั้งหมดของ ข้าเหนื่อยจะรักใครอีกแล้ว: บทที่ 51 - บทที่ 60

บทที่ 51 เข้าใจแต่ไม่อาจยอมรับภายในจวนอ๋องหนี่เส้าจวิน บรรยากาศยามค่ำคืนอันเงียบงัน สายลมหนาวพัดพาใบไม้ไหวไปตามจังหวะ หนี่เส้าจวินนั่งอยู่ภายในเรือนนอนด้วยความกระวนกระวายใจ เขาเฝ้ามองไปทางประตูเป็นระยะเพื่อรอคอยการกลับมาของเผิงฟู่หลิน นับตั้งแต่เกิดเรื่องในวัง เขาก็ยังมิมีโอกาสได้พูดคุยปรับความเข้าใจกับนางสักหนหนึ่ง หนี่เส้าจวินรู้ดีว่าเผิงฟู่หลินโกรธเขามาเพียงใด และที่ผ่านมานางต้องเจ็บช้ำมากแค่ไหน แต่ทุกสิ่งที่เขาทำส่วนหนึ่งนั้นเพื่อบ้านเมือง แต่อีกส่วนก็เพื่อปกป้องนางอันเป็นที่รักยิ่งของเขา หนี่เส้าจวินจึงได้แต่หวังเพียงให้เผิงฟู่หลินเข้าใจและไม่ถือโทษเขาในที่สุดบานประตูค่อยๆ เลื่อนเปิดออกอย่างช้าๆ เผิงฟู่หลินที่เดินเข้ามาหลังจากกลับจากจวนสกุลเผิง นางรู้สึกเหน็ดเหนื่อยและเมื่อยล้าไปทางร่างกายและจิตใจ แม้ว่าเรื่องราวต่างๆ จะผ่านพ้นไปได้แต่กลับสร้างบาดแผลใหญ่ให้กับคนในจวนมิใช่น้อย ราชครูเผิงตั้งแต่เกิดเรื่องก็เอาแต่เก็บตัวด้วยความรู้สึกหดหู่และเศร้าหมองเผิงฟู่หลินนึกถึงสิ่งที่เผิงอันอวี้เล่าให้ฟังว่าบิดาของตนถวายฎีกาขอลาออกจากราชการด้วยเหตุผลเรื่องที่ตนนั้นด้อยความสามารถทำให้สร้างป

บทที่ 53 หลีกหนีคนหนึ่งเจออีกคนหนึ่งเผิงฟู่หลินเดินตามทางเดินภายในราชวังโดยมีขันทีใกล้ชิดฮองเฮานำทาง จนกระทั่งถึงตำหนักของฮองเฮา เผิงฟู่หลินรู้สึกประหม่าขึ้นมาเล็กน้อย นับจากที่ตบแต่งเข้าจวนอ๋องหนี่เส้าจวิน นางก็มิได้ย่างกรายมายังตำหนักแห่งนี้อีกเลยเผิงฟู่หลินเดินเข้าไปด้านในอย่างสง่างาม ด้านหน้าฮองเฮากำลังนั่งอยู่ที่เก้าอี้ใหญ่กลางห้อง ท่าทีของฮองเฮายังคงฉายใบหน้าที่งดงามและดูสูงส่ง สายตาที่มองมายังนางยังคงอ่อนโยนเฉกเช่นที่เคย“หลินเอ๋อร์ ถวายพระพรฮองเฮา” เผิงฟู่หลินย่อกายคำนับฮองเฮาในทันทีรอยยิ้มกว้างปรากฏขึ้นบนใบหน้าของฮองเฮา นางลุกขึ้นพร้อมก้าวเข้ามาด้านหน้าเผิงฟู่หลิน ก่อนจะพยุงนางไปนั่งที่โต๊ะด้านข้างของตนอย่างไม่ถือสา แววตาและท่าทางของฮองเฮาฉายความเอ็นดูในตัวเผิงฟู่หลินเป็นอันมาก“หลินเอ๋อร์ เจ้าเป็นเช่นไรบ้าง ข้าได้ยินข่าวของเจ้าแล้ว รู้สึกเป็นกังวลยิ่งนัก” ฮองเฮาเอ่ยถามออกมาด้วยสีหน้าที่เป็นห่วงเป็นใย สองมือกอบกุมมือของเผิงฟู่หลินเอาไว้บ่งบอกถึงกับความรักความโปรดปรานในใจที่มีเผิงฟู่หลินยิ้มรับออกมา “หม่อมฉันสบายดีเพคะ ทำให้ฮองเฮาต้องเป็นกังวล หม่อมฉันรู้สึกผิดยิ่งนัก”ฮอง

บทที่ 55 ข้าคิดถึงเจ้าเผิงฟู่หลินก้าวเท้าขึ้นเตียงนอนด้วยความรู้สึกอ่อนเพลีย เจ้าจูจัดการห่มผ้าให้นางอย่างเรียบร้อย“เจ้าจู...คืนนี้ข้าจะนอนเร็วเสียหน่อย เจ้าออกไปพักผ่อนเสียเถอะ” เผิงฟู่หลินล้มกายลงนอนพร้อมสั่งเจ้าจูเจ้าจูพยักหน้ารับ พร้อมสำรวจภายในห้องอีกหนจนกระทั่งวางใจ นางจึงเดินออกจากห้องไปโดยมิลืมปิดประตูอย่างแน่นหนาบรรยากาศภายในห้องกลับมาเงียบสงัดอีกครั้ง มีเพียงเสียงลมหายใจเบา ๆ ของเผิงฟู่หลินที่เอนกายใต้ผ้าห่มนุ่ม เตียงสี่เสาที่ถูกล้อมรอบด้วยม่านผ้าไหมบางเบาสีงาช้าง เคลื่อนไหวตามแรงลมจากช่องหน้าต่างที่แง้มเปิดไว้เพียงนิดเพื่อรับลมเย็นของค่ำคืน พระจันทร์ครึ่งเสี้ยวสาดแสงลงมาบนพื้นไม้ที่ดูมืดสลัว ประสานกับแสงเทียนที่เหลืออยู่เพียงหนึ่งเล่มที่วูบไหวอยู่บนโต๊ะข้างเตียงเผิงฟู่หลินที่รู้สึกเหนื่อยล้าหลังจากวันที่แสนวุ่นวาย ความคิดคำนึงต่างๆ ปะปนกันยุ่งเหยิงในหัว เพียงเผิงฟู่หลินเอนหัวถึงหมอน เพียงเวลาไม่นานนางก็หลับใหลลงไปในที่สุด มีเพียงเสียงลมหายใจเข้าออกที่บ่งบอกว่านางได้เข้าสู่นิทราไปแล้วในภาพฝันปรากฏชายผู้หนึ่งขึ้นตรงหน้าของเผิงฟู่หลิน หน้าตาคมเข้มของเขาเป็นที่คุ้นเคยยิ่ง

บทที่ 57 ค่ำคืนสุดท้ายในค่ำคืนนี้แสงจันทร์สลัวสาดส่องเข้ามาภายในห้อง เผิงฟู่หลินนั่งนิ่งอยู่ที่เตียงนอน ดวงตาของนางจับจ้องไปยังประตูดั่งคนที่กำลังรอคอยบางอย่างอยู่ สีหน้าของนางค่อนข้างแสดงถึงความกังวลใจที่มี สองมือบิดเกร็งไปมาด้วยความกระสับกระส่ายคืนนี้เป็นคืนสุดท้ายที่เผิงฟู่หลินจะอยู่ที่เมืองหลวงเนื่องจากนางได้นัดแนะกับเจ้าจูและเสี่ยวเหวินโหลในการออกเดินทางไกลในช่วงเช้าของวันพรุ่งนี้ ดังนั้นเผิงฟู่หลินจึงอยากที่จะพบกับหนี่เส้าจวินอีกสักครั้งเพราะอาจเป็นครั้งสุดท้ายที่จะได้พบกันอีกทันใดนั้น ร่างใหญ่ก็ปรากฏตัวขึ้นที่ด้านข้างเตียง หนี่เส้าจวินก้าวเข้ามาในห้องด้วยท่าทางเงียบขรึม ดวงตาคมกริบของเขาจับจ้องไปที่ร่างบางของเผิงฟู่หลินเผิงฟู่หลินเงยหน้าขึ้นมองหนี่เส้าจวินด้วยสายตาที่เศร้าสลดลง ก่อนจะปรับสีหน้ายกยิ้มให้เขาอีกครั้ง เผิงฟู่หลินลุกขึ้นเดินไปยืนตรงหน้าของหนี่เส้าจวิน ก่อนจะยกมือขึ้นลูบไล้ใบหน้าคมเข้มนั้นอย่างเบามือหนี่เส้าจวินเลิกคิ้วขึ้นด้วยความประหลาดใจกับท่าทีที่เผิงฟู่หลินมีให้ แม้ทั้งคู่จะเข้ากันได้ดียามอยู่บนเตียง แต่ทุกครั้งที่เขามาหานาง เผิงฟู่หลินมักแสดงท่าทีผลักไสและ

บทที่ 59 เจ้าหนีข้าไปแล้วหนี่เส้าจวินแทบคลุ้มคลั่งเมื่อได้รับข่าวว่าเผิงฟู่หลินได้ออกจากเมืองหลวงไปแล้ว เขาไม่คาดคิดมาก่อนว่านางจะกล้าทำเช่นนี้กับเขา เผิงฟู่หลิน...นางหนีจากเขาไปโดยไม่บอกกล่าวสักคำ“พวกเจ้าออกตามหาพระชายาทุกเส้นทาง ต้องตามหานางให้เจอ” คำสั่งที่ดุดันแฝงความโกรธเคือง ทำให้เหล่าองครักษ์รีบรับคำสั่งพร้อมกระจายตัวออกตามหาในทันที“ว่าไงนะ” เสียงตะคอกดังลั่นไปทั่วจวน เมื่อองครักษ์กลับมารายงานว่าไม่พบร่องรอยของเผิงฟู่หลินเลยแม้แต่น้อยหนี้เส้าจวินที่หัวเสียอย่างมาก เขาทุบโต๊ะเสียงดังสนั่นไปทั่วห้องอักษร ทำเอาเหล่าองครักษ์ได้แต่ยืนแข็งเกร็ง เหงื่อไหลซึมออกมาด้วยกลัวโทสะของหนี่เส้าจวิน“ตามหาต่อไป แม่ทัพเผิงแจ้งข่าวว่านางเดินทางไปดินแดนใต้ ข้าไม่เชื่อว่าข้าจะหานางไม่พบ”ทั้งที่หนี่เส้าจวินคิดว่าเผิงฟู่หลินไม่มีทางหนีไปไหนได้ไกล ทว่าเวลาผ่านไปเกือบเดือนก็ยังคงไม่มีวี่แววใดๆ ของนาง เขาสั่งการให้ทหารออกตามหาเผิงฟู่หลินในทุกเส้นทางและทุกทิศที่นางอาจจะเดินทางได้ แต่หนี้เส้าจวินกลับไม่รู้ว่าเผิงฟู่หลินได้เปลี่ยนเส้นทางขึ้นไปยังดินแดนทางเหนือแล้ว ดังนั้นการตามหาของเขาก็ไม่ต่างจากการง