All Chapters of ข้าเหนื่อยจะรักใครอีกแล้ว: Chapter 41 - Chapter 50

บทที่ 41 แตกสลายหนี่เส้าจวินหันมามองเผิงฟู่หลินที่ยืนตรงหน้าด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย แววตาฉายความรู้สึกอึดอัดและเต็มไปด้วยความลำบากใจ หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดที่ไม่สามารถเปิดเผยสิ่งใดให้นางได้รับรู้เผิงฟู่หลินยังคงจ้องมองหน้าเขาราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ นางสูดลมหายใจเข้าลึก ก่อนจะเชิดหน้าขึ้นอย่างโอหัง สายตาแปรเปลี่ยนเป็นเย็นชาเหมือนทะเลน้ำแข็งที่ไม่เคยละลาย“ท่านอ๋อง...” เสียงของเผิงฟู่หลินที่เปล่งออกมานั้นช่างเย็นยะเยือก แต่ในความเยือกเย็นนั้นกลับซ่อนเร้นไปด้วยความเจ็บปวดที่ลึกล้ำยิ่งนัก ดวงตาของนางจับจ้องไปที่หนี่เส้าจวินอย่างแน่วแน่ “ข้าคิดมาตลอดว่าท่านแตกต่างจากผู้อื่น แต่บัดนี้ข้าได้กระจ่างแจ้งแล้ว”คำพูดของเผิงฟู่หลินบาดลึกลงไปกลางใจของหนี่เส้าจวิน เขาถึงกับหน้าชาไปทั้งแถบด้วยความรู้สึกทั้งขื่นขม ทั้งปวดร้าว หนี่เส้าจวินทำได้เพียงกลั้นใจมองร่างบางที่สะบัดตัวหันหลังให้กับเขาพร้อมเดินจากไปด้วยท่าทีที่ยังคงหยิ่งทะนง“โธ่เว้ย” หนี่เส้าจวินตะโกนตามหลังเธอด้วยความอัดอั้นภายในใจ ก่อนที่เสียงแตกกระจายของสิ่งของที่ตกลงกระทบพื้น หนี่เส้าจวินทำได้เพียงระบายอารม

บทที่ 43 ดาวนำโชคหนี่ซูเว่ยนั่งหน้าเคร่งขรึมอยู่ภายในห้องอักษร สายตาจับจ้องกับฎีกาที่อยู่ตรงหน้า แต่จิตใจกลับฟุ้งซ่านอยู่กับเรื่องราวที่เกิดขึ้นมากมาย ความสูญเสียบุตรในครรภ์ของเขาทำให้หนี่ซูเว่ยยังคงไม่อาจทำใจยอมรับได้ หนำซ้ำบุตรของเขายังต้องจากไปโดยไร้ผู้รับผิดชอบใดๆ แม้ว่าหนี่ซูเว่ยพยายามขอเข้าเฝ้าบิดาอยู่หลายต่อหลายครั้ง แต่สิ่งที่ได้รับกลับเป็นคำพูดปลอบใจพร้อมสั่งกำชับให้เขาปล่อยวางเรื่องดังกล่าว“ซูเว่ย หลักฐานต่างๆ ที่เส้าจวินนำมาให้ข้า บ่งชัดว่าเป็นฝีมือของสาวใช้ในจวน พระชายาของเจ้าเพียงเคราะห์ร้ายที่ต้องมารับกรรมแทน บัดนี้คนร้ายถูกโบยจนเสียชีวิตแล้ว หากเจ้ายังคงติดใจเอาความ พี่น้องย่อมต้องผิดใจกันไม่จบสิ้น แล้วบัลลังก์นี้จะมั่นคงได้เช่นใด” คำพูดของบิดายังคงก้องอยู่ภายในหัวของเขา หนี่ซูเว่ยได้แต่เก็บงำความแค้นเคืองเอาไว้ในใจ สักวันหนึ่งเขาจะต้องให้ความเป็นธรรมกับบุตรที่ต้องจากไปให้จนได้ในขณะที่หนี่ซูเว่ยกำลังจมจ่ออยู่กับความทุกข์ระทมในใจ ประตูบานใหญ่ก็เปิดกว้างออก เผิงเสี่ยวว่านเดินเข้ามาพร้อมถาดซุปรังนกที่ถูกจัดเตรียมอย่างประณีต นางค่อยๆ ก้าวเท้าเดินอย่างสง่างาม สายตาของนางจ

บทที่ 45 จนใจหลังจากพูดคุยกับราชครูเผิงอยู่สักพักใหญ่ เผิงฟู่หลินก็เดินออกจากห้องอักษรแล้วเดินกลับไปหาฮูหยินเซียงพร้อมกับขอตัวลากลับในทันที“ท่านแม่ ท่านต้องรักษาสุขภาพด้วยนะเจ้าคะ ข้าจะหาเวลามาเยี่ยมท่านบ่อยๆ” เผิงฟู่หลินมิลืมกำชับมารดาของตนอีกหน“หลินเอ๋อร์ เจ้าเองก็เหน็ดเหนื่อยมิใช่น้อย ข้าเห็นเจ้าเป็นเช่นนี้ก็รู้สึกปวดใจยิ่งนัก” ฮูหยินเซียงลูบไล้เส้นผมของบุตรสาวด้วยความเห็นใจ“ท่านแม่อย่าได้เป็นห่วงข้าเลย ข้าจะดูแลตัวเองเป็นอย่างดี ท่านแม่โปรดวางใจ” เผิงฟู่หลินกล่าวตอบ ก่อนจะก้าวเดินขึ้นรถม้าไปภายในรถม้าที่แล่นไปด้านหน้า เผิงฟู่หลินนั่งลงอย่างรู้สึกเหนื่อยอ่อน เจ้าจูที่นั่งด้านข้าง แม้จะอยากรู้มากเพียงใดแต่ก็ยังคงนั่งเงียบตลอดทางเนื่องจากเห็นสีหน้าครุ่นคิดอย่างหนักของเผิงฟู่หลินจึงไม่กล้าแม้แต่จะเอ่ยปากอันใดออกมาจนกระทั่งกลับถึงเรือนนอน ความอดทนก็หมดลงไป เจ้าจูหันมาถามนางอย่างอดรนทนไม่ไหว “คุณหนูเจ้าคะ คุยกับนายท่านได้ความอันใดบ้างเจ้าคะ”เผิงฟู่หลินส่ายหน้าช้าๆ อย่างจนใจ“ข้าจะจัดเตรียมน้ำร้อนให้ท่านชำระกาย ท่านจะได้ผ่อนคลายลงบ้าง” เจ้าจูรีบเสนอความคิดด้วยหวังให้เผิงฟู่หลินลดค

บทที่ 47 ข้าถูกใส่ร้ายบรรยากาศภายในท้องพระโรงที่เต็มไปด้วยความตึงเครียดกลับเงียบสงัดลงอีกครั้ง ทุกคนต่างมีสีหน้าและแววตาที่เคร่งเครียดกันเป็นอย่างมากฮ่องเต้หยิบเอกสารฉบับหนึ่งขึ้นมา พร้อมโยนมันลงบนพื้นอย่างเต็มแรง เขาหันไปจ้องมองหนี่ซูเว่ย บุตรชายที่เขาคิดจะมอบบัลลังก์ทองแห่งนี้ให้ด้วยสายตาที่ทั้งตำหนิทั้งผิดหวังเป็นอย่างมาก “ลูกข้าช่างโง่เขลายิ่งนัก เจ้ายังมิรู้ความผิดอีกหรือ”หนี่ซูเว่ยตกตะลึงเมื่อสิ้นเสียงของพระบิดา เขาก้มลงหยิบเอกสารที่อยู่ตรงหน้าขึ้นมา เมื่อหนี่ซูเว่ยพิจารณาเนื้อความด้านในก็ถึงกับผงะไปในทันที ใบหน้าของเขาซีดเผือดลงด้วยความตื่นตระหนก สองมือลู่ตกลงข้างลำตัวอย่างหมดแรงหนี่ซูเว่ยหันมามองหน้าเผิงเสี่ยวว่านอย่างไม่อาจเชื่อสายตา เผิงเสี่ยวว่านเองก็มีสีหน้าแปลกใจเช่นเดียวกัน “ท่านพี่เกิดอะไรขึ้น”เผิงเสี่ยวว่านยกมือขึ้นหยิบเอกสารในมือของหนี่ซูเว่ยออกมา พร้อมกับก้มลงอ่านเนื้อความด้านใน ทันใดนั้นนางก็เบิกตากว้างอย่างไม่อาจเชื่อสายตาตนเอง สองมือสั่นเทาจนยากจะควบคุม “ไม่จริง...ข้ามิได้ทำ...ท่านพี่...ข้ามิได้ทำ” เผิงเสี่ยวว่านร้องออกมาพร้อมคุกเข่าลงตรงหน้าหนี่ซูเว่ย สองมือ

บทที่ 49 เจ้ามองเพียงสิ่งที่เจ้ามิได้ครอบครองฮูหยินเซียงยืนอยู่เบื้องหน้าเผิงเสี่ยวว่านด้วยรอยยิ้มเยาะหยัน นัยน์ตาของนางแฝงไปด้วยความสมเพชอย่างลึกซึ้ง “แม่ของเจ้ามีเจ้าตั้งแต่ก่อนแต่งงานกับนายท่าน แต่เพราะนายท่านรักแม่ของเจ้ามาก เขาจึงยอมปิดตาข้างหนึ่งและยอมรับเจ้าเป็นบุตรคนหนึ่ง แต่เพราะแม่ของเจ้าตัดใจมิได้ นายท่านจึงได้รับความเฉยชาจากแม่ของเจ้ามาโดยตลอด จนกระทั่งแม่ของเจ้าสิ้นลม คนผู้เดียวที่นางเพ้อฝันก็ยังคงเป็นพ่อของเจ้า คนที่นางมิเคยเอ่ยออกมาว่าเป็นผู้ใด นายท่านสงสารเจ้าจึงรักและดูแลเจ้าในฐานะบุตรสาวคนโตของสกุลเผิง เมื่อเป็นเช่นนั้นแล้ว ข้าขอถามเจ้าว่าเจ้าควรโกรธแค้นผู้ใดกันแน่” ฮูหยินเซียงตวาดออกมาอย่างหมดความอดกลั้น แม้ผู้คนต่างรับรู้ว่าราชครูเผิงโปรดปรานนางมากเพียงใด แต่มีเพียงนางที่รู้ดียิ่งกว่าใครว่าหัวใจของเขามอบให้กับแม่ของเผิงเสี่ยวว่านมาโดยตลอด และนั่นคือสิ่งที่นางต้องอดกลั้นเก็บงำความลับที่ฟอนเฟะของเผิงเสี่ยวว่านเอาไว้กับตัว โดยที่ไม่เคยเปิดเผยออกมา“ไม่จริง” เผิงเสี่ยวว่านส่ายหัวอย่างแรง “ไม่จริง...แม่ข้ามิใช่คนเช่นนั้น...เจ้าโกหก...เจ้าใส่ร้ายแม่ข้า....” เสียงของเผิง