All Chapters of ข้าเหนื่อยจะรักใครอีกแล้ว: Chapter 11 - Chapter 20

บทที่ 11 พยศ หนี่เส้าจวินตื่นขึ้นมาในตอนเช้า เขาเหยียดกายขึ้นมองเผิงฟู่หลินที่ยังคงหลับด้วยความอ่อนเพลีย ขอบตาคล้ำของนางแสดงให้เห็นว่าเผิงฟู่หลินคงมิได้นอนแทบทั้งคืน เขาเอื้อมมือขึ้นลูบไล้เส้นผมที่ปรกลงตรงใบหน้าขาวนวล ร่องรอยรักตามลำตัวที่เขาฝากไว้ยังคงเป็นรอยแดงจ้ำไปทั่วเนื้อนวลเป็นจุด ๆ มือใหญ่เผลอลูบไล้ไปตามรอยดังกล่าวอย่างแผ่วเบาเผิงฟู่หลินที่รู้สึกรำคาญตัว นางปัดมือใหญ่ออกห่างจากตัว พร้อมลืมตาขึ้นมาอย่างสะลึมสะลือ ก่อนที่เผิงฟู่หลินจะต้องตกใจอีกครั้งเมื่อเห็นสายตาวาววับของหนี่เส้าจวินที่จ้องมองเธออยู่ นางสะบัดมือของเขาออกจากตัวอย่างอัตโนมัติทันที เผิงฟู่หลินรีบกระถดหัวไปที่ขอบเตียงอย่างหวาดหวั่น ใบหน้ายังมีคราบน้ำตาที่รินไหลเกือบทั้งคืน เผิงฟู่หลินจ้องมองหน้าหนี่เส้าจวินด้วยแววตาอาฆาตดั่งจะกินเลือดกินเนื้อ“ท่านคิดจะทำอะไรข้า” เผิงฟู่หลินโวยวายใส่หนี่เส้าจวินทันที แม้ว่าเมื่อคืนหนี่เส้าจวินจะหยุดการกระทำอันน่ารังเกียจนั้นกับตน แต่สายตากรุ้มกริ่มที่มองนางเช่นนี้ก็ยิ่งทำให้เผิงฟู่หลินอดหวาดระแวงไม่ได้“หลินเอ๋อร์ เจ้าคิดว่าข้าต้องการทำสิ่งใดเล่า” หนี่เส้าจวินโน้มกายเข้ามากระซิบข้

บทที่ 13 กล้ำกลืนเผิงฟู่หลินอยู่ภายในจวนอ๋องหนี่เส้าจวินอยู่เป็นเวลาร่วมเดือน ที่ผ่านมานางเอาแต่อาละวาดและคอยหาเรื่องให้หนี่เส้าจวินได้แต่ปวดหัวอย่างไม่หยุดหย่อน แต่ทุกครั้งหนี่เส้าจวินก็ตอบกลับนางอย่างเท่าทัน และเป็นนางเสมอที่ได้แต่เสียเปรียบเขาอยู่ร่ำไป เผิงฟู่หลินได้แต่ก่นด่าและเจ็บใจเขาอยู่ไม่หายเจ้าจูที่ได้แต่มองนายหญิงของตนด้วยความอ่อนใจ “คุณหนูเจ้าคะ ท่านอ๋องก็ใช่ว่าจะเป็นคนโหดร้าย หากท่านยอมอ่อนลงบ้างจะมิเป็นการดีต่อท่านหรือเจ้าคะ” เจ้าจูพยายามโน้มน้าวใจนายหญิงของตน หากนางมองโดยปราศจากอคติใดๆ ท่านอ๋องหนี่เส้าจวินก็เป็นสามีที่ดีคนหนึ่ง เขาไม่เคยต้องให้คุณหนูของนางลำบากแม้สักนิด หรือแม้แต่คุณหนูของนางจะอาละวาดเพียงใด นอกจากเขาจะไม่ถือสากลับหยอกเย้านางเล่นอยู่เสมอ อีกทั้งเจ้าจูเพิ่งมาทราบในภายหลังว่าตั้งแต่เข้าหอทั้งสองแม้ทั้งคู่จะนอนห้องเดียวกันแต่ก็ยังมิเคยร่วมหลับนอนด้วยกันเสียด้วยซ้ำ เหตุผลคงไม่ต้องกล่าวก็คงเป็นคุณหนูของนางนั่นแหละที่มิยอมจนกระทั่งถึงวันที่เผิงฟู่หลินจะได้กลับไปเยี่ยมบ้าน นางรู้สึกตื่นเต้นดีใจยิ่งนัก เผิงฟู่หลินคิดถึงท่านพ่อท่านแม่ของตนเป็นอย่างมาก ชีวิตใน

บทที่ 15 เค้าลางเผิงฟู่หลินตื่นขึ้นมาในช่วงสายของวันด้วยความรู้สึกสดชื่นอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน นางเรียกให้เจ้าจูเข้ามาเตรียมน้ำอุ่น ก่อนจะเดินเข้าไปแช่น้ำอย่างรู้สึกสบายใจ“คุณหนูดูอารมณ์ดีเชียวนะเจ้าคะ” เจ้าจูเย้านายหญิงด้วยความรู้สึกยินดียิ่ง นานเท่าไหร่แล้วที่นางไม่ได้เห็นเผิงฟู่หลินดูสดใสเช่นนี้“เจ้าจู เมื่อคืนข้านอนหลับสบายมากทีเดียว ข้าอยากให้วันเวลาเป็นเช่นนี้ตลอดไปเหลือเกิน” เผิงฟู่หลินเอ่ยออกมาพร้อมดวงตาที่สลดลงเมื่อคิดถึงวันข้างหน้า“คุณหนู ท่านอย่าคิดมากเลยนะเจ้าคะ” เจ้าจูปลอบใจพร้อมหยิบผ้าขาวลูบไล้ไปตามลำตัวขาวเนียนของนายหญิงหลังจากแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย เผิงฟู่หลินก็ออกไปเดินเล่นที่สวนหลังบ้าน สถานที่ที่คุ้นเคยทำให้นางรู้สึกปลอดโปร่งยิ่งนัก เมื่อนางเดินไปได้เพียงสักครู่หนึ่ง สายตาก็บรรจบกับหนี่เส้าจวินเข้า เผิงฟู่หลินหันหลังกลับโดยอัตโนมัติ นางพยายามเดินเลี่ยงออกไปอีกทางหนึ่งอย่างไม่อยากเห็นหน้าเขาให้เสียอารมณ์หนี่เส้าจวินที่ได้เห็นเผิงฟู่หลิน เขารีบเดินเข้าไปขวางตรงหน้านางอย่างรวดเร็ว “ชายาของข้าเป็นเช่นไรบ้าง เมื่อคืนนอนหลับสบายดีหรือไม่” หนี่เส้าจวินเอ่ยทักทายด้วยท่

บทที่ 17 ฟ้าครึ้มเมฆดำหลังจากหนี่เส้าจวินและเผิงฟู่หลินเดินออกจากห้องไป ราชครูเผิงก็ถอนหายใจออกมาอย่างหนัก ฮูหยินเซียงที่นั่งอยู่ข้าง ๆ หน้านิ่วคิ้วขมวดลงด้วยความเป็นห่วงบุตรสาว นางได้แต่นึกก่นด่าเผิงเสี่ยวว่านในใจที่กลับมาเอาในเวลานี้ผิดกับเผิงเสี่ยวว่านที่ยืนอยู่ด้านข้าง นางรู้สึกยินดียิ่งนัก การได้เห็นสีหน้าซีดเผือดและดวงตาหม่นหมองของคนในจวนแห่งนี้เป็นสิ่งที่นางรู้สึกสะใจอย่างยิ่ง นางแอบมองด้วยสายตาเย้ยหยันพร้อมยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย พอใจที่เห็นความทุกข์ของเผิงฟู่หลินและครอบครัวหนี่ซูเว่ยมองตามเผิงฟู่หลินออกไปด้วยสายตาหม่นแสง ความร่าเริงที่นางเคยมีบัดนี้กลับมลายสายไปอย่างสิ้นเชิง ทำให้เขาอดนึกสงสารนางไม่ได้ เพราะต้นเหตุของเรื่องดังกล่าวก็ล้วนแล้วเกิดแต่ตนเองเสียสิ้น เขาถอนหายใจเบา ๆ และก้มหน้าลงทานข้าวอย่างเงียบ ๆ อีกครั้งหลังจากทานข้าวเรียบร้อย ราชครูเผิงก็ให้สาวใช้พาหนี่ซูเว่ยและเผิงเสี่ยวว่านไปยังเรือนเดิมของเผิงเสี่ยวว่าน เมื่อทั้งสองอยู่ภายในห้องตามลำพัง หนี่ซูเว่ยก็เอ่ยออกมาอย่างไม่อาจอดกลั้น"ว่านเอ๋อร์ เจ้าว่าหลินเอ๋อร์...เอ่อ...นางดูไม่สดใสเช่นเดิมหรือไม่" หนี่ซูเว่ยถามด้ว

บทที่ 19 ตัดเยื่อใยเผิงฟู่หลินเดินกลับเข้ามายังเรือนนอนอีกครั้ง พร้อมกับล้มตัวลงนอนที่เตียงด้านข้างหนี่เส้าจวิน เปลวเทียนสลัวสาดรดลงบนใบหน้าของเขา นางเผลอตัวยกมือขึ้นลูบไล้ใบหน้าคมเข้มอย่างลืมตัว“เจ้าจูเคยบอกข้าว่าท่านมิใช่คนเลวร้ายอันใด เช่นนั้นข้าควรฝากชีวิตไว้กับท่านใช่หรือไม่” เผิงฟู่หลินเพ้อออกมา นางรู้สึกอดแปลกใจมิได้ที่เมื่อครู่ขณะที่นางเผชิญหน้ากับหนี่ซูเว่ย นางกลับมิได้รู้สึกเจ็บปวดเช่นทุกครั้งไป แต่กลับปรากฏภาพเงาของคนคนหนึ่งเข้ามาแทนที่ ภาพเงาที่ทำให้นางอดนึกหวั่นไหวภายในใจอย่างยากจะควบคุมเผิงฟู่หลินกำลังจะล้มตัวลงนอน ฉับพลันมือหนาก็โอบร่างบางเข้าหาลำตัวพร้อมโอบกอดนางเอาไว้แน่น เผิงฟู่หลินถึงกับชะงักตัวแข็งเกร็งพร้อมเบิกตากว้างด้วยความตกใจแต่เมื่อสัมผัสกับลมหายใจอุ่นที่เป่ารดนางอย่างสม่ำเสมอเช่นเดิม ทำให้นางค่อยรู้สึกผ่อนคลายลง หนี่เส้าจวินยังคงหลับสนิทเช่นเคยแตกต่างเพียงความอุ่นร้อนของร่างกายที่แผ่ซ่านมายังตัวนางไม่หยุด หัวใจของเผิงฟู่หลินเต้นแรงเป็นจังหวะหากแต่นางก็มิได้ขัดขืนตัวออกห่างเช่นทุกครั้งไปเผิงฟู่หลินกะพริบตามองหนี่เส้าจวินอย่างตั้งใจอีกครั้ง แต่เมื่อมิพบควา