เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 33 พบผู้รู้ใจ
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-11-28 15:31:00บทที่เกี่ยวข้อง
ข้าเหนื่อยจะรักใครอีกแล้ว บทที่ 34 เหตุใดเจ้าจึงอยู่ที่นี่
บทที่ 34 เหตุใดเจ้าจึงอยู่ที่นี่ เผิงฟู่หลินเดินกลับจวนด้วยสีหน้าที่ประดับด้วยรอยยิ้มกว้าง ดวงตาของนางเปล่งประกายไปด้วยความสุข หลังจากการสนทนากับเสี่ยวเหวินโหลครั้งนี้ นางก็รู้สึกเบิกบานใจอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนเจ้าจูถึงกับเอ่ยบ่นกระปอดกระแปดอย่างรู้สึกขัดเคือง นายหญิงของตนเป็นถึงพระชายาอ๋อง หากมีผู้เอาไปนินทาลับหลังว่านางแอบลอบพบชายแปลกหน้า เจ้าจูเกรงว่านายหญิงของตนคงเดือดร้อนอีกเป็นแน่ “คุณหนูเจ้าคะ ข้ารู้สึกไม่ถูกชะตากับเสี่ยวเหวินโหลผู้นี้เลย ข้าว่าต่อไปท่านควรจะหลีกเลี่ยงเขาเสียดีกว่า คนผู้นี้ไม่น่าไว้ใจยิ่งนักเจ้าค่ะ”เผิงฟู่หลินเพียงแค่หัวเราะขบขันกับท่าทีของเจ้าจู แม้นางจะรู้ดีว่าเจ้าจูเป็นห่วงนางในเรื่องอันใด แต่นางก็ทำเพียงหูทวนลมเสียเท่านั้น “เอาเถอะน่า ใช่ว่าข้าจะได้พบเจอกับเสี่ยวเหวินโหลอีกเสียเมื่อไหร่กัน วันนี้ข้ามีความสุขยิ่งนัก เรื่องราวที่เขาเล่าให้ข้าฟังช่างน่าตื่นเต้นเสียเกิน ข้าหวังว่าคงมีสักวันข้าจะสามารถเดินทางท่องไปในที่ต่างๆ ได้เฉกเช่นเดียวกับเสี่ยวเหวินโหลสักหนหนึ่ง” เผิงฟู่หลินกล่าวความคิดในใจออกมาให้เจ้าจูฟัง เจ้าจูได้แต่อ้าปากค้างกับความคิดพิเรนทร์ของเผิงฟ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-28ข้าเหนื่อยจะรักใครอีกแล้ว บทที่ 35 ปิ่นรัดเกล้า
บทที่ 35 ปิ่นรัดเกล้ารถม้ามาจอดเทียบอยู่ด้านหน้าประตูจวนราชครูเผิง เผิงฟู่หลินก้าวลงมาจากรถม้าพร้อมกับเจ้าจูที่ยืนขนาบข้าง นางพบว่าราชครูเผิงและฮูหยินเซียงได้มายืนรอรับนางอยู่ก่อนแล้ว เผิงฟู่หลินรีบเดินเข้ามาพร้อมโค้งคำนับทั้งสอง ก่อนจะโผเข้ากอดบิดามารดาด้วยความคิดถึงอย่างยิ่งฮูหยินเซียงยิ้มละไมด้วยความดีใจเมื่อเห็นบุตรสาวที่ไม่ได้พบหน้ากันเสียนาน “หลินเอ๋อร์ เจ้ากลับมาแล้ว พ่อเจ้าและข้าต่างคิดถึงเจ้ามาก” ฮูหยินเซียงกล่าวพลางลูบไล้ศีรษะด้วยความนุ่มนวลเผิงฟู่หลินก็รู้สึกเช่นเดียวกัน นางเอ่ยออกมาอย่างออดอ้อนเช่นวันวาน “ข้าก็คิดถึงท่านพ่อท่านแม่เช่นกันเจ้าค่ะ”“เอาละๆ พวกเราเข้าไปข้างในกันก่อนเถอะ มีเรื่องอะไรจะได้พูดคุยกัน” ราชครูเผิงที่น้ำตารื้นขึ้นมาก็รีบบอกปัดอย่างไม่ต้องการแสดงความอ่อนแอ เขาสาวเท้าก้าวเข้าไปในจวนทันทีฮูหยินเซียงยิ้มค้อนให้สามีอย่างนึกหมั่นไส้ ก่อนจะประคองบุตรสาวตามเข้าไปในจวนด้วยอีกคนราชครูเผิงนั่งรออยู่ในโถงใหญ่ เขาหันไปมองบุตรสาวที่ยังคงปรากฏรอยยิ้มบางบนใบหน้าแต่แววตายังคงแฝงไปด้วยความลำบากใจและความกังวลราชครูเผิงสังเกตเห็นสีหน้าของบุตรสาวที่ดูหมองหม่นกว่าปก
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-28ข้าเหนื่อยจะรักใครอีกแล้ว บทที่ 36 ของตอบแทนหรือแทนใจกันแน่
บทที่ 36 ของตอบแทนหรือแทนใจกันแน่หนี่เส้าจวินเดินวนไปวนมาอยู่ภายในห้องอักษรอย่างร้อนรน เสียงฝีเท้าของเขาดังสะท้อนเป็นจังหวะในความเงียบงันของห้อง ดวงตาของเขาส่องประกายความเคร่งเครียดและร้อนใจ เขารู้สึกกระวนกระวายที่เรื่องของเผิงฟู่หลินออกจากใจได้หนี่เส้าจวินเรียกองครักษ์ลับเข้ามารายงานความเคลื่อนไหวของเผิงฟู่หลินอย่างรีบร้อนองครักษ์ลับก้มศีรษะคารวะ ก่อนจะกล่าวรายงานด้วยเสียงราบเรียบ “เรียนท่านอ๋อง เมื่อหลายวันก่อนพระชายาไปเดินเล่นที่ตลาด ระหว่างทางได้พบกับหัวขโมยเข้า เสี่ยวเหวินโหลได้เข้าช่วยเหลือพระชายาเอาไว้ หลังจากนั้นพระชายาจึงได้เชิญเสี่ยวเหวินโหลทานอาหารที่หอชมจันทร์ขอรับ” องครักษ์ลับกล่าวรายงานตามสิ่งที่เกิดขึ้นในทันทีดวงตาของหนี่เส้าจวินหรี่ลงเมื่อได้ยินเช่นนั้น เขารู้สึกเหมือนมีหนามแทงเข้าสู่ใจ คิ้วเข้มทั้งสองข้าวขมวดแน่นจนเกิดริ้วรอยลึกบนใบหน้าที่คมเข้ม “ว่าต่อไป”“ช่วงบ่ายวันก่อนหลังจากพระชายากลับจากจวนราชครูเผิงได้แวะร้านเครื่องประดับ และได้ซื้อปิ่นรัดเกล้าเล่มหนึ่งกลับมาขอรับ”“ปิ่นรัดเกล้า...” หนี่เส้าจวินพึมพำออกมา“เจ้าออกไปได้แล้ว คอยจับตาดูเผิงฟู่หลินและเสี่ยวเหวิ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-28ข้าเหนื่อยจะรักใครอีกแล้ว บทที่ 37 หึงหวง
บทที่ 37 หึงหวง“ท่านอ๋อง...” เผิงฟู่หลินคำรามออกมาเมื่อได้ยินความคิดสกปรกเช่นนั้น นางยืนจ้องหน้าหนี่เส้าจวินตาเขม็ง เนื้อตัวสั่นเทาไปด้วยความโกรธเกรี้ยว “ท่านอ๋อง ท่านพูดสิ่งใดออกมา ข้ากับเสี่ยวเหวินโหลนั้นบริสุทธิ์ใจต่อกัน ท่านอย่าได้เอาความคิดของท่านมาปรักปรำเช่นนี้”หนี่เส้าจวินที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ คิ้วขมวดจนแทบจะรวมกันเป็นเส้นเดียว แววตาของเขาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ เขากัดฟันแน่นก่อนคำรามออกมา “เจ้า...”เสี่ยวเหวินโหลที่ยืนอยู่ไม่ไกลนัก เขาทำเพียงก้มหน้าลงต่ำลงจนแทบมองไม่เห็นดวงตา ความวิตกกังวลฉายชัดในท่าทางของเขา แม้เขาและเผิงฟู่หลินจะไม่ได้เป็นเช่นที่หนี่เส้าจวินคิด แต่ใจของเขาก็มิได้บริสุทธิ์ต่อหญิงสาวเช่นกันเสี่ยวเหวินโหลรีบเอ่ยปากออกมาเพื่อบรรเทาสถานการณ์ตึงเครียดตรงหน้า “ท่านอ๋องอย่าได้เข้าใจผิดไป ข้าน้อยเพียงเคยช่วยเหลือพระชายาไว้ พระชายาจึงมอบรางวัลเล็กน้อยให้ข้าเท่านั้นขอรับ”ท่ามกลางบรรยากาศอันอึมครึม เจ้าจูที่ยืนอยู่ใกล้ๆ รีบปรี่เข้ามาพร้อมกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงตระหนก “ท่านอ๋อง จริงเจ้าค่ะ เสี่ยวเหวินโหลเคยช่วยพระชายาจากหัวขโมย ดังนั้นพระชายาจึงตอบแทนสิ่งของเล็กน้อยให้เ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-28ข้าเหนื่อยจะรักใครอีกแล้ว บทที่ 38 เคราะห์กรรมกระหน่ำซัด
บทที่ 38 เคราะห์กรรมกระหน่ำซัดเผิงฟู่หลินเอนกายอยู่ภายในเรือนนอนด้วยความอ่อนล้า หลังจากที่มีปากเสียงกับหนี่เส้าจวินเมื่อคราวก่อน ทั้งสองก็มิได้พบปะกันอีกเลย เผิงฟู่หลินอาศัยอยู่ภายในเรือนโดยมิได้ออกไปที่ใด รวมถึงมิได้ติดต่อกับเสี่ยวเหวินโหลอีก มิใช่เพราะนางเกรงกลัวความผิดอันใด แต่นางไม่อยากสร้างความลำบากให้เสี่ยวเหวินโหลไปมากกว่านี้ระหว่างที่เผิงฟู่หลินกำลังหลับตาเพื่อผ่อนคลายความตึงเครียดอยู่นั้น บรรยากาศอันเงียบสงบก็ถูกทำลายโดยเสียงฝีเท้าที่เร่งรีบ พร้อมประตูที่ถูกผลักออกอย่างกะทันหันเจ้าจูวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาพร้อมใบหน้าซีดเผือดราวกับคนเห็นผี ท่าทางอันร้อนรน สองมือจับชายเสื้อไว้แน่น ดวงตาเบิกกว้างอย่างตื่นตระหนก “คุณหนู...แย่แล้วเจ้าค่ะ” เจ้าจูร้องเสียงหลงออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือเผิงฟู่หลินลืมตาขึ้นมา พร้อมมองหน้านางด้วยความวิตกกังวลจากท่าทีดังกล่าว “เจ้าจูเกิดเรื่องอันใดขึ้นอีก” เรื่องราวมากมายที่ประเดประดังเข้ามาทำให้เผิงฟู่หลินรู้สึกหวาดหวั่นขึ้นในใจอีกครั้งเจ้าจูหายใจหอบก่อนจะตอบเสียงสั่น “คุณหนู...คุณชายใหญ่เจ้าค่ะ...คุณชายใหญ่ถูกจับกุมข้อหายักยอกเสบียงกองทัพเจ้าค่ะ นาย
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-28ข้าเหนื่อยจะรักใครอีกแล้ว บทที่ 39 ข้ายอมทิ้งศักดิ์ศรีทั้งหมดที่มี
บทที่ 39 ข้ายอมทิ้งศักดิ์ศรีทั้งหมดที่มีเผิงฟู่หลินกลับมายังจวนอ๋อง นางขมวดคิ้วแน่นด้วยความขบคิดเรื่องการขอความช่วยเหลือจากหนี่เส้าจวิน เผิงฟู่หลินเดินใจลอยจนเกือบสะดุดล้มลงไป โชคดีที่เสี่ยวเหวินโหลเข้ามาประคองนางเอาไว้ได้ทันเวลา เจ้าจูรีบปรี่เข้ามาประคองเผิงฟู่หลินเอาไว้ ก่อนจะส่งสายตาเขม่นใส่เสี่ยวเหวินโหล“พระชายา ข้าน้อยล่วงเกินท่านแล้ว” เสี่ยวเหวินโหลผละตัวออกมาในทันที เมื่อเผิงฟู่หลินยืนได้อย่างมั่นคง“เจ้าจะไปไหนก็ไป อย่ามารบกวนเวลาของพระชายา” เจ้าจูรีบออกปากไล่เสี่ยวเหวินโหลในทันที นางไม่ต้องการให้ใครเข้าใจความสัมพันธ์ของทั้งคู่ผิดอีก“เจ้าจู...” เผิงฟู่หลินปรามเจ้าจูในทันที ก่อนจะหันไปขอบคุณเสี่ยวเหวินโหล “ข้าขอบใจท่านมาก หากไม่ได้ท่าน ข้าคงขายหน้าเสียแล้ว” เผิงฟู่หลินยิ้มตอบกลับอย่างอ่อนโยนเสี่ยวเหวินโหลได้แต่ก้มหน้านิ่งโดยไม่แม้แต่จะมองหน้าเผิงฟู่หลิน เหตุการณ์ครั้งก่อนทำให้เผิงฟู่หลินและหนี่เส้าจวินเข้าใจกันผิด ส่วนเขานั้นก็ถูกบรรดาเหล่าองครักษ์เขม่นใส่อย่างมาก อีกทั้งยังโดนกลั่นแกล้งให้ฝึกหนักมากกว่าที่ควรจะเป็น ยังดีที่เขาเป็นวรยุทธ์ ทำให้เสี่ยวเหวินโหลผ่านพ้นมาได้โดยง
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-28ข้าเหนื่อยจะรักใครอีกแล้ว บทที่ 40 ปลดแม่ทัพใหญ่
บทที่ 40 ปลดแม่ทัพใหญ่บรรยากาศในวังหลวงอึมครึมอย่างน่ากลัว ภายในท้องพระโรงเหล่าขุนนางต่างก็มีสีหน้าเคร่งเครียดยิ่งทำให้บรรยากาศชวนน่ากดดันมากยิ่งขึ้น ฮ่องเต้เดินเข้ามาประทับภายในท้องพระโรงด้วยท่าทางเคร่งขรึม“ถ่ายทอดราชโองการ ฮ่องเต้มีรับสั่งปลดแม่ทัพเผิงอันอวี้ออกจากตำแหน่ง ให้ตุลาการไต่สวนเรื่องลักลอบค้าเสบียงทหาร จนกว่าจะเรื่องจะกระจ่างให้สั่งจำคุกหลวงแม่ทัพเผิงอันอวี้ ห้ามผู้ใดเข้าพบเป็นอันขาด จบราชโองการ”เหล่าขุนนางทั้งหลายต่างตกตะลึง แต่ไม่มีใครกล้าเอ่ยคำทัดทานใดออกมาต่อหน้าฮ่องเต้ ดวงตาของเขาฉายประกายความเย็นชาราชครูเผิงถึงกับผงะถอยหลังด้วยความตกตะลึง ราชโองการนี้ร้ายแรงยิ่งนัก เขารีบก้าวออกมาพร้อมกับคุกเข่าลงเบื้องหน้าฮ่องเต้ในทันที“ฝ่าบาท...บุตรชายของหม่อมฉันถูกปรักปรำ ขอฝ่าบาทโปรดไตร่ตรองด้วย” ราชครูเผิงพูดเสียงแหบแห้ง สีหน้าหมองคล้ำจากความเครียดที่สะสมมาเป็นเวลานาน“หากบุตรชายของเจ้าถูกใส่ความ ข้าย่อมต้องให้ความเป็นธรรม ราชครูเผิงลุกขึ้นก่อนเถิด” ฮ่องเต้รับสั่งออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ก่อนจะหันไปหาขันทีเป็นสัญญาณขันทีย่อกายก่อนจะเดินตรงมายังราชครูเผิง พร้อมพยุงเข้าให้
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-28ข้าเหนื่อยจะรักใครอีกแล้ว บทที่ 41 แตกสลาย
บทที่ 41 แตกสลายหนี่เส้าจวินหันมามองเผิงฟู่หลินที่ยืนตรงหน้าด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย แววตาฉายความรู้สึกอึดอัดและเต็มไปด้วยความลำบากใจ หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดที่ไม่สามารถเปิดเผยสิ่งใดให้นางได้รับรู้เผิงฟู่หลินยังคงจ้องมองหน้าเขาราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ นางสูดลมหายใจเข้าลึก ก่อนจะเชิดหน้าขึ้นอย่างโอหัง สายตาแปรเปลี่ยนเป็นเย็นชาเหมือนทะเลน้ำแข็งที่ไม่เคยละลาย“ท่านอ๋อง...” เสียงของเผิงฟู่หลินที่เปล่งออกมานั้นช่างเย็นยะเยือก แต่ในความเยือกเย็นนั้นกลับซ่อนเร้นไปด้วยความเจ็บปวดที่ลึกล้ำยิ่งนัก ดวงตาของนางจับจ้องไปที่หนี่เส้าจวินอย่างแน่วแน่ “ข้าคิดมาตลอดว่าท่านแตกต่างจากผู้อื่น แต่บัดนี้ข้าได้กระจ่างแจ้งแล้ว”คำพูดของเผิงฟู่หลินบาดลึกลงไปกลางใจของหนี่เส้าจวิน เขาถึงกับหน้าชาไปทั้งแถบด้วยความรู้สึกทั้งขื่นขม ทั้งปวดร้าว หนี่เส้าจวินทำได้เพียงกลั้นใจมองร่างบางที่สะบัดตัวหันหลังให้กับเขาพร้อมเดินจากไปด้วยท่าทีที่ยังคงหยิ่งทะนง“โธ่เว้ย” หนี่เส้าจวินตะโกนตามหลังเธอด้วยความอัดอั้นภายในใจ ก่อนที่เสียงแตกกระจายของสิ่งของที่ตกลงกระทบพื้น หนี่เส้าจวินทำได้เพียงระบายอารม
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-28
บทล่าสุด
ข้าเหนื่อยจะรักใครอีกแล้ว บทที่ 64 งานมงคล
บทที่ 64 งานมงคลพิธีสมรสพระราชทานระหว่างหนี่เส้าจวินและเผิงฟู่หลินถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่และสมเกียรติ เหล่าบรรดาแขกเหรื่อมากมายต่างเดินทางมาเพื่อร่วมแสดงความยินดีกับคนทั้งคู่ โต๊ะจัดเลี้ยงถูกจัดเรียงไว้อย่างเป็นระเบียบ พรมแดงยาวทอดจากประตูหน้าจวนเข้าสู่ห้องโถงใหญ่เผิงฟู่หลินสวมชุดเจ้าสาวสีแดงเข้มผืนยาวพลิ้วไหวจากผ้าไหมชั้นดี นางแต่งกายงดงามสมกับชื่อเสียงเรื่องความโฉมสะคราญ เผิงฟู่หลินก้าวเดินเข้ามาด้วยท่วงท่าที่สง่างามยิ่งนักหนี่ซูเว่ยที่ยืนอยู่ด้านข้างพร้อมกับพระชายาของเขา หนี่ซูเว่ยเฝ้ามองหญิงสาวตรงหน้าที่กำลังก้าวเดินเข้ามาใกล้ด้วยความรู้สึกที่ปนเประหว่างความเศร้าและความยินดี หัวใจของเขาหนักหน่วงขึ้นมาจากความรู้สึกที่ฝังลึกลงไปในใจ เผิงซูเว่ยทอดถอนหายใจออกมา ก่อนจะปรับสีหน้าและยิ้มกว้างออกมาให้นางด้วยความยินดี “หลินเอ๋อร์...เจ้าคู่ควรกับความสุขนี้” เขากระซิบกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะยิ้มกว้างออกมาด้วยความจริงใจในขณะที่บรรยากาศภายในงานดำเนินไปอย่างราบรื่น ทางด้านนอกห้องโถงอันเงียบสงัด เสี่ยวเหวินโหลยืนอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ในสวน เขามองภาพของเผิงฟู่หลินที่เดินเข้ามาในงานด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า
ข้าเหนื่อยจะรักใครอีกแล้ว บทที่ 63 ท่านเป็นท่านพ่อข้าหรอกหรือ
บทที่ 63 ท่านเป็นท่านพ่อข้าหรอกหรือยามสายของวันใหม่อากาศปลอดโปร่งยิ่งนัก หนี่เส้าจวินพิงกายขึ้นนั่ง ดวงตาคู่คมเข้มของเขาจับจ้องใบหน้าของเผิงฟู่หลินที่กำลังหลับใหลด้วยความอ่อนเพลียจากการถูกเขารังแกไม่หยุดในค่ำคืนที่ผ่านมา แววตาของเขาฉายแววลึกซึ้ง ทั้งหวงแหน ทั้งรักใคร่ เขายังคงอ้อยอิ่งอยู่เช่นนั้นโดยไม่ยอมลุกขึ้นหรือปลุกหญิงสาวจากการหลับใหล รอยยิ้มกรุ้มกริ่มฉายความเจ้าเล่ห์ออกมา หนี่เส้าจวินยังคงจ้องมองหน้านางอย่างไม่รู้สึกเบื่อหน่ายเสียงเคาะประตูเบาๆ ทำให้หนี่เส้าจวินหันหน้าไปมองด้วยสายตาขัดใจที่ถูกรบกวน เผิงฟู่หลินปรือตาขึ้นมาเมื่อเห็นเจ้าจูยืนอยู่ข้างหน้าประตู เจ้าจูได้แต่ก้มหน้านิ่งพร้อมใบหน้าแดงก่ำด้วยความกระดากอาย“ท่านอ๋องและคุณหนู ได้เวลาอาหารแล้วเจ้าค่ะ” เจ้าจูพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาโดยไม่แม้แต่จะมองสภาพภายในห้องที่ราวกับผ่านศึกสงครามครั้งใหญ่“เจ้ามาช่วยข้าที” เผิงฟู่หลินบอกกล่าวออกไป“พวกเรามิต้องเร่งรีบนักหรอก ทุกคนคงเข้าใจได้ดี” หนี่เส้าจวินพูดขึ้นมาหน้าตาเฉยท่าทางราวกับไม่รู้ร้อนรู้หนาวอันใด เผิงฟู่หลินได้แต่นึกหมั่นไส้คนตรงหน้าพร้อมค้อนขวับใส่เขาไปหนึ่งที“ท่านอ๋องลืมแ
ข้าเหนื่อยจะรักใครอีกแล้ว บทที่ 62 บุตรของข้า
บทที่ 62 บุตรของข้าท้องฟ้าภายนอกยังคงมืดมิด เสียงลมพัดผ่านเบาๆ ทำให้ผ้าม่านสีขาวบางบนหน้าต่างสะบัดเล็กน้อย เผิงฟู่หลินขยับกายช้าๆ ไล่ความเมื่อยขบที่ได้รับจากการเคี่ยวกรำของหนี่เส้าจวินอย่างต่อเนื่อง แม้นางจะยังคงอ่อนเพลียอยู่บ้าง แต่ทว่าร่างหนาของหนี่เส้าจวินที่เกยก่ายนางเอาไว้ทำให้นางรู้สึกไม่สบายตัวขึ้นมาหนี่เส้าจวินนอนอยู่ข้างกาย เสียงลมหายใจเข้าออกอย่างเป็นจังหวะ ยามหลับตาใบหน้าของเขาดูผ่อนคลาย ไม่ดุดันและเคร่งขรึมเฉกเช่นยามปกติเผิงฟู่หลินพลิกตัวขึ้นจ้องมองดูใบหน้าของหนี่เส้าจวินอย่างเต็มสองตา บุรุษที่มักมารบกวนนางในยามหลับฝัน บัดนี้อยู่ใกล้เพียงลมหายใจเข้าออก เผิงฟู่หลินเหม่อมองอย่างใจลอย ความลืมตัวทำให้นางขยับมือขึ้นมาลูบไล้ไปตามใบหน้าของหนี่เส้าจวินอย่างแผ่วเบา นิ้วเรียวสัมผัสไปตามหน้าผากไล้ไปตามแผงคิ้วสีดำเข้มไล่ลงมาที่สันจมูกที่คมเข้ม ริมฝีปากที่หนาเชิดรับกับใบหน้า ทำให้เขาดูหล่อเหลาและมีเสน่ห์อย่างน่าเหลือเชื่อเผิงฟู่หลินอดที่จะยกยิ้มออกมาอย่างเสียมิได้ แต่ทันใดนั้นร่างของเธอก็ปลิวขึ้นมาทาบอยู่บนตัวของหนี่เส้าจวิน เขาปรือตาขึ้นพร้อมดึงตัวนางขึ้นมาก่ายเกยแนบชิดที่หน้าอก ร
ข้าเหนื่อยจะรักใครอีกแล้ว บทที่ 61 สะสาง
บทที่ 61 สะสางหนี่เส้าจวินสาวเท้าก้าวเข้ามาภายในเรือนนอนของเผิงฟู่หลิน ทุกย่างก้าวของเขาหนักแน่นและดุดัน แววตาของเขาเย็นยะเยือกจนน่าหวาดหวั่นใจเผิงฟู่หลินพยายามดิ้นรนขัดขืน แต่หนี่เส้าจวินกลับใช้พละกำลังที่มีรัดนางจนแทบขยับไม่ได้ สองมือปัดป่ายทุบตีไปตามแผ่นหลัง แต่เรี่ยวแรงอันน้อยนิดก็มิได้ส่งผลอันใดกลับมาหนี่เส้าจวินเดินตรงไปยังที่เตียงนอน ก่อนจะโยนร่างของเผิงฟู่หลินลงบนเตียงในทันที จากนั้นเขาจึงหันหลังเดินกลับไปแล้วปิดประตูลงอย่างเต็มแรงเสียงประตูที่ปิดกระแทกลงเสียงดังสนั่นทำเอาเผิงฟู่หลินถึงกับสะดุ้งสุดตัว นางถูกโยนลงบนเตียงอย่างไม่ทันตั้งตัว ทำให้สะโพกของนางกระแทกลงบนฟูกอย่างแรงเผิงฟู่หลินรีบหยัดกายลุกขึ้นยืนด้วยความขุ่นเคืองใจ ลมหายใจหอบเหนื่อยจากการดิ้นรนเมื่อครู่ นางยืนประจันหน้ากับหนี่เส้าจวินอีกครั้งหนี่เส้าจวินหันมาเผชิญหน้ากับเผิงฟู่หลินด้วยสายตาที่ดุดันราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ ความโกรธเคืองที่มีร้อนระอุไปทั่วร่างกายของเขา นางหายตัวไปเกือบหกปีทั้งยังกลับมาพร้อมเด็กชายอีกคนหนึ่งซึ่งเรียกนางว่า “แม่” เสียอีก แค่เพียงคิดว่านางคลอเคลียกับบุรุษคนอื่นก็ทำเอาหนี้เส้าจวินแทบค
ข้าเหนื่อยจะรักใครอีกแล้ว บทที่ 60 พบกันอีกครา
บทที่ 60 พบกันอีกคราเผิงฟู่หลินเดินทางกลับมายังจวนสกุลเผิง นางเงยหน้าขึ้นมองประตูที่หน้าจวนด้วยความรู้สึกตื่นเต้นยินดียิ่งนัก หกปีแล้วที่นางจากไปแต่ทว่าจวนสกุลเผิงยังคงสงบไม่แตกต่างจากในวันวานเผิงฟู่หลินก้าวเท้าเข้าไปภายในจวน พ่อบ้านรีบเข้ามาต้อนรับพร้อมรายงานว่านายท่านทั้งสามอยู่ที่ห้องโถงใหญ่ เผิงฟู่หลินจึงเดินตรงไปที่ห้องโถงใหญ่เพื่อพบกับครอบครัวในทันทีราชครูเผิง ฮูหยินเซียงและเผิงอันอวี้กำลังนั่งพูดคุยกันอยู่ ทันทีที่ทั้งสามเห็นเผิงฟู่หลินก็แสดงสีหน้าดีใจอย่างยิ่ง ฮูหยินเซียงรีบก้าวเท้าเข้ามากอดเผิงฟู่หลินเอาไว้แน่น “หลินเอ๋อร์ เจ้ากลับมาแล้ว”“หลินเอ๋อร์...เจ้ากลับมาครั้งนี้คงมิคิดจะออกเดินทางอีกใช่หรือไม่” เผิงอันอวี้ที่ก้าวเท้ามาตรงหน้าเผิงฟู่หลิน พร้อมกล่าวดักคอน้องสาวของตนในทันที“พี่ใหญ่ ข้าได้เดินทางท่องเที่ยวไปทั่ว สถานที่ใดที่ข้าเคยใฝ่ฝันข้าล้วนได้เห็นกับตาตนเองทั้งสิ้น บัดนี้ข้าจะกลับมาอยู่บ้าน ข้าจะกลับมาอยู่กับครอบครัวของข้า” เผิงฟู่หลินกล่าวตอบด้วยน้ำเสียงสดใส หกปีที่ผ่านมานางได้เดินทางไปทั่ว ทั้งดินแดนตอนเหนือจนถึงดินแดนตอนใต้ สถานที่ที่นางเคยได้แต่จินตนาการจากการ
ข้าเหนื่อยจะรักใครอีกแล้ว บทที่ 59 เจ้าหนีข้าไปแล้ว
บทที่ 59 เจ้าหนีข้าไปแล้วหนี่เส้าจวินแทบคลุ้มคลั่งเมื่อได้รับข่าวว่าเผิงฟู่หลินได้ออกจากเมืองหลวงไปแล้ว เขาไม่คาดคิดมาก่อนว่านางจะกล้าทำเช่นนี้กับเขา เผิงฟู่หลิน...นางหนีจากเขาไปโดยไม่บอกกล่าวสักคำ“พวกเจ้าออกตามหาพระชายาทุกเส้นทาง ต้องตามหานางให้เจอ” คำสั่งที่ดุดันแฝงความโกรธเคือง ทำให้เหล่าองครักษ์รีบรับคำสั่งพร้อมกระจายตัวออกตามหาในทันที“ว่าไงนะ” เสียงตะคอกดังลั่นไปทั่วจวน เมื่อองครักษ์กลับมารายงานว่าไม่พบร่องรอยของเผิงฟู่หลินเลยแม้แต่น้อยหนี้เส้าจวินที่หัวเสียอย่างมาก เขาทุบโต๊ะเสียงดังสนั่นไปทั่วห้องอักษร ทำเอาเหล่าองครักษ์ได้แต่ยืนแข็งเกร็ง เหงื่อไหลซึมออกมาด้วยกลัวโทสะของหนี่เส้าจวิน“ตามหาต่อไป แม่ทัพเผิงแจ้งข่าวว่านางเดินทางไปดินแดนใต้ ข้าไม่เชื่อว่าข้าจะหานางไม่พบ”ทั้งที่หนี่เส้าจวินคิดว่าเผิงฟู่หลินไม่มีทางหนีไปไหนได้ไกล ทว่าเวลาผ่านไปเกือบเดือนก็ยังคงไม่มีวี่แววใดๆ ของนาง เขาสั่งการให้ทหารออกตามหาเผิงฟู่หลินในทุกเส้นทางและทุกทิศที่นางอาจจะเดินทางได้ แต่หนี้เส้าจวินกลับไม่รู้ว่าเผิงฟู่หลินได้เปลี่ยนเส้นทางขึ้นไปยังดินแดนทางเหนือแล้ว ดังนั้นการตามหาของเขาก็ไม่ต่างจากการง
ข้าเหนื่อยจะรักใครอีกแล้ว บทที่ 58 การเดินทางไกล
บทที่ 58 การเดินทางไกลในช่วงสายของวัน เผิงฟู่หลินและเจ้าจูก็ได้เดินทางออกจากจวนโดยมิได้ร่ำลาผู้ใด พวกนางออกจากประตูเมืองและตามไปสมทบกับเสี่ยวเหวินโหลที่โรงเตี๊ยมนอกเมืองเสี่ยวเหวินโหลเห็นเผิงฟู่หลินก็รู้สึกยินดียิ่ง เขายิ้มกว้างออกมาอย่างลืมตัว“คำนับคุณหนูเผิง” เสี่ยวเหวินโหลทักทายอย่างเกรงใจ“ท่านอย่าเกรงใจเช่นนี้อีกเลย ต่อไปพวกเราทั้งสามถือเสียว่าเป็นสหายร่วมเดินทางกัน ต่อไปข้าเรียกเจ้าว่าฟู่หลิน ส่วนข้าจะเรียกเจ้าว่าพี่เหวินโหลแล้วกัน” เผิงฟู่หลินเสนอออกไปเสี่ยวเหวินโหลถึงกับก้มหน้าข่มความเคอะเขินที่มี “ฟู่หลิน...”รถม้าถูกจัดเตรียมไว้อย่างเรียบร้อย ทำให้การเดินทางของเผิงฟู่หลิน เจ้าจู และเสี่ยวเหวินโหลค่อนข้างเป็นไปด้วยความราบรื่นลมหนาวยามเช้าพัดผ่านป่าเขาอันเงียบสงบ เสียงใบไม้ปลิวไสวกระทบกันดั่งเสียงดนตรีแห่งธรรมชาติ บนทางเดินที่เต็มไปด้วยหินกรวด รถม้ายังคงวิ่งไปข้างหน้าอย่างไม่หยุดพักเผิงฟู่หลินที่นั่งอยู่ในด้านเปิดม่านขึ้นพร้อมยื่นหน้าออกไปชมทิวทัศน์ด้านนอก ความสวยงามและความเขียวขจีทำให้ใจของนางรู้สึกสงบลงไปอย่างมาก แสงอาทิตย์อ่อน ๆ แผ่วเบาส่องทะลุทิวไม้ ทำให้เงาใบไม้ส่อง
ข้าเหนื่อยจะรักใครอีกแล้ว บทที่ 57 ค่ำคืนสุดท้าย
บทที่ 57 ค่ำคืนสุดท้ายในค่ำคืนนี้แสงจันทร์สลัวสาดส่องเข้ามาภายในห้อง เผิงฟู่หลินนั่งนิ่งอยู่ที่เตียงนอน ดวงตาของนางจับจ้องไปยังประตูดั่งคนที่กำลังรอคอยบางอย่างอยู่ สีหน้าของนางค่อนข้างแสดงถึงความกังวลใจที่มี สองมือบิดเกร็งไปมาด้วยความกระสับกระส่ายคืนนี้เป็นคืนสุดท้ายที่เผิงฟู่หลินจะอยู่ที่เมืองหลวงเนื่องจากนางได้นัดแนะกับเจ้าจูและเสี่ยวเหวินโหลในการออกเดินทางไกลในช่วงเช้าของวันพรุ่งนี้ ดังนั้นเผิงฟู่หลินจึงอยากที่จะพบกับหนี่เส้าจวินอีกสักครั้งเพราะอาจเป็นครั้งสุดท้ายที่จะได้พบกันอีกทันใดนั้น ร่างใหญ่ก็ปรากฏตัวขึ้นที่ด้านข้างเตียง หนี่เส้าจวินก้าวเข้ามาในห้องด้วยท่าทางเงียบขรึม ดวงตาคมกริบของเขาจับจ้องไปที่ร่างบางของเผิงฟู่หลินเผิงฟู่หลินเงยหน้าขึ้นมองหนี่เส้าจวินด้วยสายตาที่เศร้าสลดลง ก่อนจะปรับสีหน้ายกยิ้มให้เขาอีกครั้ง เผิงฟู่หลินลุกขึ้นเดินไปยืนตรงหน้าของหนี่เส้าจวิน ก่อนจะยกมือขึ้นลูบไล้ใบหน้าคมเข้มนั้นอย่างเบามือหนี่เส้าจวินเลิกคิ้วขึ้นด้วยความประหลาดใจกับท่าทีที่เผิงฟู่หลินมีให้ แม้ทั้งคู่จะเข้ากันได้ดียามอยู่บนเตียง แต่ทุกครั้งที่เขามาหานาง เผิงฟู่หลินมักแสดงท่าทีผลักไสและ
ข้าเหนื่อยจะรักใครอีกแล้ว บทที่ 56 ทำตามความใฝ่ฝัน
บทที่ 56 ทำตามความใฝ่ฝันแสงตะวันยามเช้าสาดส่องเข้ามาภายในเรือน เผิงฟู่หลินปรือตาขึ้นด้วยความเมื่อยขบไปทั้งตัว ใบหน้างดงามขมวดคิ้วด้วยความรู้สึกขัดเคืองใจ เมื่อคืนหนี่เส้าจวินเคี่ยวกรำนางไม่หยุดราวกับคนที่อดอยากหิวโหยก็ไม่ปาน ทว่าบัดนี้หนี่เส้าจวินได้ออกจากห้องไปตั้งแต่ยามรุ่งสาง แต่สัมผัสของเขายังคงติดตรึงอบอวลอยู่ไปทั่วบริเวณเจ้าจูเข้ามาภายในห้องพร้อมทำหน้าประหลาดใจ สภาพของเผิงฟู่หลินราวกับผ่านสมรภูมิอันดุเดือด จนเสื้อผ้าและผมเผ้านั้นยุ่งเหยิงไปหมด“คุณหนู...ท่าน...” เจ้าจูรีบปิดปากเมื่อคาดเดาถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืน“เจ้าอย่าพูดมาก รีบพาข้าไปอาบน้ำที” เผิงฟู่หลินขยับกายลุกขึ้นอย่างอ่อนแรงเจ้าจูรีบเข้ามาประคองพร้อมพานายหญิงของตนไปที่อ่างน้ำทันทีหลังจากแต่งตัวเป็นที่เรียบร้อย เผิงฟู่หลินกำชับเจ้าจูมิให้บอกเรื่องนี้แก่ผู้ใด เจ้าจูรับคำโดยเร็วแต่ยังคงอดสงสัยมิได้ว่าผู้ใดกันที่กล้าบุกรุกจวนสกุลเผิงเช่นนี้นับแต่นั้นหนี่เส้าจวินก็มักจะลักลอบเข้าหาเผิงฟู่หลินไม่ต่างจากชายชู้ในบทนิยาย เผิงฟู่หลินแม้จะยอมรับว่าร่างกายของนางเองก็ต้องการเขาไม่ต่างกัน แต่ภายในใจกลับหวาดหวั่นและยังคงสร้างก
