บทที่ 37 หึงหวง

บทที่ 37 หึงหวง

“ท่านอ๋อง...” เผิงฟู่หลินคำรามออกมาเมื่อได้ยินความคิดสกปรกเช่นนั้น นางยืนจ้องหน้าหนี่เส้าจวินตาเขม็ง เนื้อตัวสั่นเทาไปด้วยความโกรธเกรี้ยว “ท่านอ๋อง ท่านพูดสิ่งใดออกมา ข้ากับเสี่ยวเหวินโหลนั้นบริสุทธิ์ใจต่อกัน ท่านอย่าได้เอาความคิดของท่านมาปรักปรำเช่นนี้”

หนี่เส้าจวินที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ คิ้วขมวดจนแทบจะรวมกันเป็นเส้นเดียว แววตาของเขาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ เขากัดฟันแน่นก่อนคำรามออกมา “เจ้า...”

เสี่ยวเหวินโหลที่ยืนอยู่ไม่ไกลนัก เขาทำเพียงก้มหน้าลงต่ำลงจนแทบมองไม่เห็นดวงตา ความวิตกกังวลฉายชัดในท่าทางของเขา แม้เขาและเผิงฟู่หลินจะไม่ได้เป็นเช่นที่หนี่เส้าจวินคิด แต่ใจของเขาก็มิได้บริสุทธิ์ต่อหญิงสาวเช่นกัน

เสี่ยวเหวินโหลรีบเอ่ยปากออกมาเพื่อบรรเทาสถานการณ์ตึงเครียดตรงหน้า “ท่านอ๋องอย่าได้เข้าใจผิดไป ข้าน้อยเพียงเคยช่วยเหลือพระชายาไว้ พระชายาจึงมอบรางวัลเล็กน้อยให้ข้าเท่านั้นขอรับ”

ท่ามกลางบรรยากาศอันอึมครึม เจ้าจูที่ยืนอยู่ใกล้ๆ รีบปรี่เข้ามาพร้อมกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงตระหนก “ท่านอ๋อง จริงเจ้าค่ะ เสี่ยวเหวินโหลเคยช่วยพระชายาจากหัวขโมย ดังนั้นพระชายาจึงตอบแทนสิ่งของเล็กน้อยให้เ