Share

บทที่ 64 งานมงคล

Author: Luffy.g
last update Last Updated: 2024-11-28 15:40:19

บทที่ 64 งานมงคล

พิธีสมรสพระราชทานระหว่างหนี่เส้าจวินและเผิงฟู่หลินถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่และสมเกียรติ เหล่าบรรดาแขกเหรื่อมากมายต่างเดินทางมาเพื่อร่วมแสดงความยินดีกับคนทั้งคู่ โต๊ะจัดเลี้ยงถูกจัดเรียงไว้อย่างเป็นระเบียบ พรมแดงยาวทอดจากประตูหน้าจวนเข้าสู่ห้องโถงใหญ่

เผิงฟู่หลินสวมชุดเจ้าสาวสีแดงเข้มผืนยาวพลิ้วไหวจากผ้าไหมชั้นดี นางแต่งกายงดงามสมกับชื่อเสียงเรื่องความโฉมสะคราญ เผิงฟู่หลินก้าวเดินเข้ามาด้วยท่วงท่าที่สง่างามยิ่งนัก

หนี่ซูเว่ยที่ยืนอยู่ด้านข้างพร้อมกับพระชายาของเขา หนี่ซูเว่ยเฝ้ามองหญิงสาวตรงหน้าที่กำลังก้าวเดินเข้ามาใกล้ด้วยความรู้สึกที่ปนเประหว่างความเศร้าและความยินดี หัวใจของเขาหนักหน่วงขึ้นมาจากความรู้สึกที่ฝังลึกลงไปในใจ เผิงซูเว่ยทอดถอนหายใจออกมา ก่อนจะปรับสีหน้าและยิ้มกว้างออกมาให้นางด้วยความยินดี “หลินเอ๋อร์...เจ้าคู่ควรกับความสุขนี้” เขากระซิบกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะยิ้มกว้างออกมาด้วยความจริงใจ

ในขณะที่บรรยากาศภายในงานดำเนินไปอย่างราบรื่น ทางด้านนอกห้องโถงอันเงียบสงัด เสี่ยวเหวินโหลยืนอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ในสวน เขามองภาพของเผิงฟู่หลินที่เดินเข้ามาในงานด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า
Continue to read this book for free
Scan code to download App
Locked Chapter
Comments (1)
goodnovel comment avatar
Worada Inkhum
อ่านจบเรียบร้อยค่ะ เนื้อเรื่องสั้นกระชับ สนุกมากค่ะ ขอบคุณนะคะ
VIEW ALL COMMENTS

Related chapters

  • ข้าเหนื่อยจะรักใครอีกแล้ว   บทที่ 1 เป็นไปไม่ได้

    “เพล้ง...โครม” เสียงข้าวของที่ตกลงกระทบพื้นดังสนั่นไปทั่วห้องโถงใหญ่ของจวนราชครูเผิงอันหนิง เสียงกรีดร้องโวยวายของเผิงฟู่หลินยังคงดังออกมาไม่หยุด นางกรีดร้องโวยวายอาละวาดอย่างคนกำลังเสียสติ หากแต่ไม่มีใครกล้าเข้าไปขัดขวางนางแม้แต่คนเดียวสาวใช้ทั้งหลายต่างหันมองหน้ากันด้วยความแตกตื่น ข้าวของราคาแพงและหายากมากมายถูกทำลายเพียงเสี้ยวนาทีเดียว จนตอนนี้พื้นห้องโถงเต็มไปด้วยเศษกระเบื้องที่แตกละเอียดและกระจัดกระจายอยู่ทั่วบริเวณห้องราชครูเผิงรีบโบกมือไล่พวกนางให้ออกจากห้องไปเสียก่อน ตอนนี้เขาเองก็ทำตัวไม่ถูกกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นเช่นกัน ในขณะที่ฮูหยินเซียงก็ได้แต่พยักพเยิดให้เหล่าสาวใช้รีบออกไปโดยเร็ว“หลินเอ๋อร์ เจ้าหยุดร้องไห้ก่อนเถิด ท่านพ่อของเจ้าต้องหาวิธีจัดการให้เจ้าเป็นแน่” ฮูหยินเซียงตรงเข้าปลอบใจบุตรสาวที่กำลังอาละวาดไม่หยุด นางหันมองหน้าสามีอย่างขอความเห็นใจ“เป็นไปไม่ได้ ข้าไม่ยอม ท่านพ่อ ข้าไม่ยอมรับ เหตุใดราชโองการสมรสจึงเป็นเสี่ยวว่าน ต้องมีเรื่องเข้าใจผิดกันแน่ ๆ ข้าจะไปพบท่านพี่ซูเว่ยเดี๋ยวนี้” เผิงฟู่หลินร้องไห้คร่ำครวญ นางสะบัดตัวก่อนจะยืนตรงหน้าบิดาของตนอย่างไม่ยอมรับ ก

    Last Updated : 2024-11-23
  • ข้าเหนื่อยจะรักใครอีกแล้ว   บทที่ 2 วันของข้า

    ภายด้านนอกห้องโถงที่ถูกปิดอยู่ เผิงเสี่ยวว่านที่กำลังยกน้ำชาเข้ามา นางพลันหยุดชะงักยืนอยู่ตรงบริเวณประตูทางเข้า เผิงเสี่ยวว่านยืนสงบนิ่งด้วยสีหน้าเรียบเฉยอยู่เช่นนั้นเป็นเวลาสักครู่ใหญ่เผิงเสี่ยวว่านได้ยินสิ่งที่เผิงฟู่หลินกำลังอาละวาดตะโกนด้วยความคับแค้นใจตั้งแต่ต้นจนจบ นางถึงกับยกยิ้มขึ้นที่มุมปากอย่างรู้สึกสะใจ ก่อนจะค่อย ๆ สะบัดตัวก้าวถอยหลังแล้วเดินจากไปจากที่นั่นในทันทีเผิงเสี่ยวว่านย่อมตระหนักได้ดี ว่าเวลานี้ตนสมควรออกห่างจากสถานการณ์ดังกล่าวให้มากที่สุด นางเพียงแค่ต้องเฝ้ารอคอยเวลาอันสมควร เวลาที่นางจะได้คืนทุกสิ่งทุกอย่างที่สมควรเป็นของนางตั้งแต่ต้นอันที่จริงเผิงเสี่ยวว่านเป็นบุตรสาวคนโตของราชครูเผิง กับฮูหยินจิ้ง ฮูหยินคนแรกของราชครูเผิง มารดาของนางนับได้ว่าเป็นบุตรสาวของตระกูลบัณฑิตที่มีทั้งความงดงามและความเพียบพร้อมไปในทุกด้าน ซ้ำฮูหยินจิ้งยังเป็นฮูหยินตราตั้งที่ได้รับการตบแต่งเข้ามาในจวนอย่างถูกต้องและเปิดเผยแต่ทว่าราชครูเผิงกลับไม่ค่อยโปรดปรานมารดาของตนสักเท่าไหร่นัก เขาได้รับเลี้ยงดูอนุเซียงเข้ามาภายในบ้านทั้งที่เพิ่งแต่งงานกับมารดาของตนได้เพียงไม่นาน ความโปรดปรานอน

    Last Updated : 2024-11-23
  • ข้าเหนื่อยจะรักใครอีกแล้ว   บทที่ 3 ไม่ยอมรับ

    วันต่อมาเผิงฟู่หลินที่กำลังร้อนใจ เมื่อคืนนางแทบนอนไม่หลับทั้งคืน ในใจได้แต่คับแค้นใจกับราชโองการที่ประกาศออกมา“เจ้าจู...เจ้าจู...” เผิงฟู่หลินร้องเรียกสาวใช้คนสนิทเข้ามาภายในห้องนอนอย่างเร่งรีบ“เจ้าค่ะ คุณหนูเหตุใดจึงตื่นเช้ายิ่งนัก” เจ้าจูวิ่งหน้าตื่น เข้ามาภายในห้องนอนอย่างร้อนรน“พาข้าไปอาบน้ำ ข้าจะไปพบท่านพี่ซูเว่ย” เผิงฟู่หลินออกคำสั่งออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นเยือก ทำเอาเจ้าจูขึ้นกับขนลุก“คุณหนู อย่าทำอะไรผลีผลามเลยนะเจ้าคะ หากนายท่านรู้เข้า คุณหนูจะโดนเอ็ดเอานะเจ้าคะ” เจ้าจูรีบปรามนายหญิงของตนด้วยความเป็นห่วง“ท่านพ่อไม่รักข้าแล้ว เหตุใดข้าต้องกลัวด้วยเล่า หากข้าไม่ทำสิ่งใด เจ้าจะให้ข้านั่งมองเสี่ยวว่านแย่งคนรักของข้าไปงั้นหรือ” เผิงฟู่หลินกัดฟันแน่น น้ำเสียงที่แค่นออกมาด้วยความโกรธเกรี้ยวยิ่งนัก“แต่ว่า...” เจ้าจูพยายามทัดทานอีกครั้ง แต่ยังไม่ทันที่นางจะพูดจบ สายตาคมกริบของนายหญิงก็จ้องมองนางอย่างขุ่นเคือง ทำเอาเจ้าจูถึงกับก้มหน้านิ่ง และรีบทำตามคำสั่งโดยไม่กล้าเปล่งเสียงใด ๆ ออกมาเผิงฟู่หลินให้เจ้าจูแต่งตัวให้นางด้วยชุดที่สวยและราคาแพงที่สุด นางมองกระจกตรงหน้าอย่างพึงพอใจยิ่ง

    Last Updated : 2024-11-23
  • ข้าเหนื่อยจะรักใครอีกแล้ว   บทที่ 4 กักขัง

    เผิงฟู่หลินจำใจต้องกลับจวนของตนอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ นางรู้สึกตกตะลึงกับสิ่งที่หนี่ซูเว่ยเอ่ยออกมายิ่งนัก“ไม่จริง ท่านกับข้ารักกันไม่ใช่หรอกหรือ ต้องเป็นเพราะเสี่ยวว่านแน่ ๆ เป็นนางที่ยั่วยวนท่าน ทำให้ท่านเปลี่ยนใจจากข้า” เผิงฟู่หลินพ้อออกมา สองมือกำชายเสื้อแน่นจนผ้าเกือบจะฉีกขาดออกมาเจ้าจูรีบเข้ามาประคองเผิงฟู่หลินเอาไว้พร้อมเอ่ยเรียกสติของนาง “คุณหนู กลับจวนก่อนเถิดเจ้าค่ะ”เผิงฟู่หลินหันมองหน้าสาวใช้ตาขวาง ความคับข้องใจท่วมท้นจนนางแทบอยากจะกรีดร้องออกมายิ่งนัก “กลับ” นางเอ่ยคำสั้น ๆ ก่อนจะสะบัดตัวเดินออกไปจากจวนรัชทายาททันทีรถม้าขับเคลื่อนไปตามทางอย่างเอื่อยเฉื่อย เผิงฟู่หลินที่นั่งด้านใน เอาแต่เหม่อลอย ความคิดวนเวียนในหัวไม่หยุด เหตุใดกันเล่า เหตุใดเรื่องราวจึงแปรเปลี่ยนเช่นนี้ ยิ่งคิดนางก็ยิ่งปวดหัว สุดท้ายคำกล่าวโทษทั้งหมดก็ตกอยู่ที่เผิงเสี่ยวว่าน “นังพี่สารเลว แกกล้าแย่งคนรักของข้า” เผิงฟูหลินสบถออกมาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยโทสะเผิงฟู่หลินกลับถึงจวนด้วยความโมโห นางตรงไปยังห้องเผิงเสี่ยวว่านในทันที จงหลีพยายามทัดทานเอาไว้ แต่กลับถูกนางผลักออกไปจนกระเด็น ซ้ำเจ้าจูยังเข้ามายืนข

    Last Updated : 2024-11-23
  • ข้าเหนื่อยจะรักใครอีกแล้ว   บทที่ 5 หัวใจท่านไม่เคยมีข้า

    เมื่อเผิงฟู่หลินก้าวออกจากจวนไป ราชครูเผิงถึงกับถอนหายใจอย่างหนัก เขาหันมามองบุตรสาวคนโต ที่ตอนนี้จงหลีรีบปรี่เข้าไปประคองให้ลุกขึ้นมานั่งที่โต๊ะอีกครั้ง ด้วยสายตายากจะคาดเดา“เจ้าดูแลว่านเอ๋อร์ให้ดี พ่อบ้านจัดเตรียมยามาให้นางให้เรียบร้อย ว่านเอ๋อร์เจ้าก็ดูแลตัวเองด้วยแล้วกัน” ราชครูเผิงหันไปสั่งจงหลีและพ่อบ้าน ก่อนจะบอกบุตรสาวจากนั้นราชครูเผิงก็สะบัดชายเสื้อแล้วเดินออกจากห้องไปในทันที ฮูหยินเซียงหันมองหน้าเผิงเสี่ยวว่านด้วยความไม่พอใจ แต่ไหนแต่ไรนางก็เก็บตัวเงียบเรียบร้อยอยู่ในเรือน ไม่คิดว่าหนนี้นางจะกล้าทำเรื่องเลยเถิดจนบัดนี้ หากไม่ติดบุตรสาวของตนเพิ่งได้รับโทษไปหมาด ๆ นางคงได้เข้าไปสั่งสอนลูกเลี้ยงคนนี้อีกสักหนเป็นแน่ฮูหยินเซียงได้แต่คิดแค้นในใจก่อนจะรีบเดินตามสามีออกไป เพื่ออ้อนวอนให้เขาลุแก่โทษแก่เผิงฟู่หลินอีกครั้งเผิงเสี่ยวว่านมองภาพดังกล่าวด้วยสายตานิ่งเฉย มือน้อยกำหมัดไว้แน่นด้วยความเจ็บปวด จงหลีรีบนั่งลงตรงหน้าพร้อมกุมมือนายหญิงไว้แน่น“เจ้าไม่ต้องเป็นห่วง ข้าไม่เป็นอะไรหรอก ท่านพ่อไม่เคยมีข้าในหัวใจจนข้าชาชินเสียแล้ว” เผิงเสี่ยวว่านพูดพร้อมสะกดกลั้นน้ำตาเอาไว้เผิงเสี่

    Last Updated : 2024-11-23
  • ข้าเหนื่อยจะรักใครอีกแล้ว   บทที่ 6 ข้าจะไม่ให้ใครรังแกเจ้าอีก

    บทที่ 6 ข้าจะไม่ให้ใครรังแกเจ้าอีกหนี่ซูเว่ยเร่งเดินเข้าไปจนถึงหน้าเรือนของเผิงเสี่ยวว่าน เขาเห็นนางกำลังนั่งอยู่ในสวนหน้าเรือนด้วยสายตาที่เหม่อลอย ใบหน้าขาวซีดแต่กลับมีรอยแดงสลับเขียวช้ำเป็นแนวยิ่งทำให้ดูน่าสงสารยิ่งนัก หนี่ซูเว่ยรีบเดินตรงมาข้างหน้าของเผิงเสี่ยวว่านในทันที“ว่านเอ๋อร์...” หนี่ซูเว่ยเรียกนางอย่างร้อนรนเผิงเสี่ยวว่านหันมองหนี่ซูเว่ย ก่อนจะรีบลุกขึ้นคารวะพร้อมก้มหน้าเอาไว้โดยไม่ยอมเงยหน้าขึ้น“คารวะไท่จื่อ” น้ำเสียงแผ่วเบาแฝงด้วยความสะอื้น ทำเอาหนี่ซูเว่ยถึงกับใจหล่นลงไปกองแทบเท้า“เหตุใดยังเรียกข้าห่างเหินเช่นนี้เล่า” หนี่ซูเว่ยรีบประคองเผิงเสี่ยวว่านลุกขึ้น ก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน“ท่านพี่ซูเว่ย” เผิงเสี่ยวว่านเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบา ท่าทางเขินอายของนางทำเอาหนี่ซูเว่ยยิ้มออกมา ก่อนจะทำสีหน้าเคร่งเครียดขึ้น เมื่อเห็นรอยแดงช้ำปรากฏขึ้นอย่างชัดเจน“ว่านเอ๋อร์ เจ้าเป็นเช่นใดบ้าง เหตุใดหลินเอ๋อร์จึงอำมหิตเช่นนี้ นางกล้าทำร้ายเจ้าสาหัสถึงเพียงนี้เชียวหรือ” หนี่ซูเว่ยยกมือขึ้นลูบไล้ใบหน้าขาวนวลที่บัดนี้ยังมีรอยช้ำเป็นจ้ำแดงขึ้นมาเผิงเสี่ยวว่านก้มหน้าน้ำตาคลอพร้อมกล่

    Last Updated : 2024-11-28
  • ข้าเหนื่อยจะรักใครอีกแล้ว   บทที่ 7 ราชโองการฟ้าผ่า

    บทที่ 7 ราชโองการฟ้าผ่าผ่านไปเพียงไม่กี่วัน ราชโองการอีกฉบับก็ถูกส่งมายังจวนราชครูเผิงอีกครั้ง สร้างความประหลาดใจให้แก่เขายิ่งนัก เขาสั่งให้สาวใช้ไปตามเผิงฟู่หลินที่ยังคงถูกกักบริเวณออกมาเพื่อรับราชโองการดังกล่าว“ฮ่องเต้มีราชโองการ ประทานอภิเษกสมรสให้กับอ๋องหนี่เส้าจวิน และเผิงฟู่หลิน บุตรสาวคนรองแห่งจวนราชครูเผิง จบราชโองการ”เผิงฟู่หลินได้ยินราชโองการดังกล่าวก็ถึงกับตะลึงไป นางจ้องมองขันทีตรงหน้าด้วยสายตาอย่างไม่คาดคิด ราชครูเผิงถึงกับต้องสะกิดนางให้สำรวมกิริยาลงหลังจากที่ขันทีกลับไป เผิงฟู่หลินก็โวยวายอีกครั้งใส่ท่านพ่อของนางอีกครั้ง “ท่านพ่อ ท่านนึกทำสิ่งใดกันแน่ เหตุใดจึงมีราชโองการให้ข้าสมรสกับท่านอ๋องหนี่ได้เล่า ข้าไม่ยอม...ข้าเคยบอกท่านแล้วข้าจะแต่งกับท่านพี่ซูเว่ยเพียงคนเดียวเท่านั้น”ราชครูเผิงได้แต่ส่ายหน้าอย่างจนใจ “หลินเอ๋อร์ ข้าเองก็ได้ยินเรื่องดังกล่าวพร้อมเจ้าเช่นกัน หากแต่ราชโองการมิอาจเปลี่ยนแปลง เจ้าจงเตรียมตัวแต่งงานเสียเถิด”สิ้นคำพูดของบิดา เผิงฟู่หลินก็กรีดร้องออกมาพร้อมฟุบตัวลงก้มหน้าร้องไห้อย่างมิอาจกลั้น ฮูหยินเซียงได้แต่เข้ามาประคองกอดปลอบใจบุตรสาวไว้แนบอ

    Last Updated : 2024-11-28
  • ข้าเหนื่อยจะรักใครอีกแล้ว   บทที่ 8 เผชิญหน้าว่าที่สามี

    บทที่ 8 เผชิญหน้าว่าที่สามีหลังจากที่ได้ครุ่นคิดหลายวัน เผิงฟู่หลินก็ตัดสินใจแน่วแน่ว่าจะไปพบหนี่เส้าจวินด้วยตัวเอง เพื่อขอให้เขายกเลิกการแต่งงานในครั้งนี้“เจ้าจู ข้าจะลอบออกจากจวนไปพบท่านอ๋องหนี่ เจ้าเตรียมตัวไว้ให้พร้อม” เผิงฟู่หลินออกคำสั่งให้เจ้าจูด้วยเสียงอันหนักแน่น“คุณหนู...คุณหนูจะก่อเรื่องอีกแล้วเหรอเจ้าคะ” เจ้าจูอ้อนวอนด้วยน้ำเสียงอ่อนใจ“แล้วเจ้าจะให้ข้านิ่งเฉย รอให้ถึงวันแต่งงานหรือไง” เผิงฟู่หลินหันมาตวาดใส่เจ้าจูด้วยความไม่พอใจ เจ้าจูจึงได้แต่ก้มหน้านิ่งพร้อมโค้งรับคำสั่งในช่วงรุ่งสางของวันใหม่ เผิงฟู่หลินตัดสินใจออกจากจวนพร้อมกับเจ้าจู พวกนางแต่งกายด้วยชุดสีราบเรียบเพื่อไม่ให้เป็นที่สะดุดตาของผู้คนเมื่อมาถึงหน้าจวนของหนี่เส้าจวิน เผิงฟู่หลินยืนอยู่หน้าประตูใหญ่ของจวน หัวใจเต้นแรงเหมือนจะหลุดออกมาจากอก นางมองดูท้องฟ้าที่ค่อย ๆ สว่างขึ้นเรื่อย ๆ พร้อมรอคอยเวลาเพื่อจะได้พบกับเขาจนกระทั่งแสงอาทิตย์เริ่มปรากฏบนขอบฟ้า หนี่เส้าจวินเดินออกมาจากจวน เผิงฟู่หลินจึงตรงเข้าไปหาเขาด้วยท่าทีร้อนรนเผิงฟู่หลินรู้สึกร้อนรนและเป็นกังวลในใจ แต่เธอก็พยายามเก็บความรู้สึกนั้นไว้ไม่ให้ห

    Last Updated : 2024-11-28

Latest chapter

  • ข้าเหนื่อยจะรักใครอีกแล้ว   บทที่ 64 งานมงคล

    บทที่ 64 งานมงคลพิธีสมรสพระราชทานระหว่างหนี่เส้าจวินและเผิงฟู่หลินถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่และสมเกียรติ เหล่าบรรดาแขกเหรื่อมากมายต่างเดินทางมาเพื่อร่วมแสดงความยินดีกับคนทั้งคู่ โต๊ะจัดเลี้ยงถูกจัดเรียงไว้อย่างเป็นระเบียบ พรมแดงยาวทอดจากประตูหน้าจวนเข้าสู่ห้องโถงใหญ่เผิงฟู่หลินสวมชุดเจ้าสาวสีแดงเข้มผืนยาวพลิ้วไหวจากผ้าไหมชั้นดี นางแต่งกายงดงามสมกับชื่อเสียงเรื่องความโฉมสะคราญ เผิงฟู่หลินก้าวเดินเข้ามาด้วยท่วงท่าที่สง่างามยิ่งนักหนี่ซูเว่ยที่ยืนอยู่ด้านข้างพร้อมกับพระชายาของเขา หนี่ซูเว่ยเฝ้ามองหญิงสาวตรงหน้าที่กำลังก้าวเดินเข้ามาใกล้ด้วยความรู้สึกที่ปนเประหว่างความเศร้าและความยินดี หัวใจของเขาหนักหน่วงขึ้นมาจากความรู้สึกที่ฝังลึกลงไปในใจ เผิงซูเว่ยทอดถอนหายใจออกมา ก่อนจะปรับสีหน้าและยิ้มกว้างออกมาให้นางด้วยความยินดี “หลินเอ๋อร์...เจ้าคู่ควรกับความสุขนี้” เขากระซิบกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะยิ้มกว้างออกมาด้วยความจริงใจในขณะที่บรรยากาศภายในงานดำเนินไปอย่างราบรื่น ทางด้านนอกห้องโถงอันเงียบสงัด เสี่ยวเหวินโหลยืนอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ในสวน เขามองภาพของเผิงฟู่หลินที่เดินเข้ามาในงานด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า

  • ข้าเหนื่อยจะรักใครอีกแล้ว    บทที่ 63 ท่านเป็นท่านพ่อข้าหรอกหรือ

    บทที่ 63 ท่านเป็นท่านพ่อข้าหรอกหรือยามสายของวันใหม่อากาศปลอดโปร่งยิ่งนัก หนี่เส้าจวินพิงกายขึ้นนั่ง ดวงตาคู่คมเข้มของเขาจับจ้องใบหน้าของเผิงฟู่หลินที่กำลังหลับใหลด้วยความอ่อนเพลียจากการถูกเขารังแกไม่หยุดในค่ำคืนที่ผ่านมา แววตาของเขาฉายแววลึกซึ้ง ทั้งหวงแหน ทั้งรักใคร่ เขายังคงอ้อยอิ่งอยู่เช่นนั้นโดยไม่ยอมลุกขึ้นหรือปลุกหญิงสาวจากการหลับใหล รอยยิ้มกรุ้มกริ่มฉายความเจ้าเล่ห์ออกมา หนี่เส้าจวินยังคงจ้องมองหน้านางอย่างไม่รู้สึกเบื่อหน่ายเสียงเคาะประตูเบาๆ ทำให้หนี่เส้าจวินหันหน้าไปมองด้วยสายตาขัดใจที่ถูกรบกวน เผิงฟู่หลินปรือตาขึ้นมาเมื่อเห็นเจ้าจูยืนอยู่ข้างหน้าประตู เจ้าจูได้แต่ก้มหน้านิ่งพร้อมใบหน้าแดงก่ำด้วยความกระดากอาย“ท่านอ๋องและคุณหนู ได้เวลาอาหารแล้วเจ้าค่ะ” เจ้าจูพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาโดยไม่แม้แต่จะมองสภาพภายในห้องที่ราวกับผ่านศึกสงครามครั้งใหญ่“เจ้ามาช่วยข้าที” เผิงฟู่หลินบอกกล่าวออกไป“พวกเรามิต้องเร่งรีบนักหรอก ทุกคนคงเข้าใจได้ดี” หนี่เส้าจวินพูดขึ้นมาหน้าตาเฉยท่าทางราวกับไม่รู้ร้อนรู้หนาวอันใด เผิงฟู่หลินได้แต่นึกหมั่นไส้คนตรงหน้าพร้อมค้อนขวับใส่เขาไปหนึ่งที“ท่านอ๋องลืมแ

  • ข้าเหนื่อยจะรักใครอีกแล้ว   บทที่ 62 บุตรของข้า

    บทที่ 62 บุตรของข้าท้องฟ้าภายนอกยังคงมืดมิด เสียงลมพัดผ่านเบาๆ ทำให้ผ้าม่านสีขาวบางบนหน้าต่างสะบัดเล็กน้อย เผิงฟู่หลินขยับกายช้าๆ ไล่ความเมื่อยขบที่ได้รับจากการเคี่ยวกรำของหนี่เส้าจวินอย่างต่อเนื่อง แม้นางจะยังคงอ่อนเพลียอยู่บ้าง แต่ทว่าร่างหนาของหนี่เส้าจวินที่เกยก่ายนางเอาไว้ทำให้นางรู้สึกไม่สบายตัวขึ้นมาหนี่เส้าจวินนอนอยู่ข้างกาย เสียงลมหายใจเข้าออกอย่างเป็นจังหวะ ยามหลับตาใบหน้าของเขาดูผ่อนคลาย ไม่ดุดันและเคร่งขรึมเฉกเช่นยามปกติเผิงฟู่หลินพลิกตัวขึ้นจ้องมองดูใบหน้าของหนี่เส้าจวินอย่างเต็มสองตา บุรุษที่มักมารบกวนนางในยามหลับฝัน บัดนี้อยู่ใกล้เพียงลมหายใจเข้าออก เผิงฟู่หลินเหม่อมองอย่างใจลอย ความลืมตัวทำให้นางขยับมือขึ้นมาลูบไล้ไปตามใบหน้าของหนี่เส้าจวินอย่างแผ่วเบา นิ้วเรียวสัมผัสไปตามหน้าผากไล้ไปตามแผงคิ้วสีดำเข้มไล่ลงมาที่สันจมูกที่คมเข้ม ริมฝีปากที่หนาเชิดรับกับใบหน้า ทำให้เขาดูหล่อเหลาและมีเสน่ห์อย่างน่าเหลือเชื่อเผิงฟู่หลินอดที่จะยกยิ้มออกมาอย่างเสียมิได้ แต่ทันใดนั้นร่างของเธอก็ปลิวขึ้นมาทาบอยู่บนตัวของหนี่เส้าจวิน เขาปรือตาขึ้นพร้อมดึงตัวนางขึ้นมาก่ายเกยแนบชิดที่หน้าอก ร

  • ข้าเหนื่อยจะรักใครอีกแล้ว   บทที่ 61 สะสาง

    บทที่ 61 สะสางหนี่เส้าจวินสาวเท้าก้าวเข้ามาภายในเรือนนอนของเผิงฟู่หลิน ทุกย่างก้าวของเขาหนักแน่นและดุดัน แววตาของเขาเย็นยะเยือกจนน่าหวาดหวั่นใจเผิงฟู่หลินพยายามดิ้นรนขัดขืน แต่หนี่เส้าจวินกลับใช้พละกำลังที่มีรัดนางจนแทบขยับไม่ได้ สองมือปัดป่ายทุบตีไปตามแผ่นหลัง แต่เรี่ยวแรงอันน้อยนิดก็มิได้ส่งผลอันใดกลับมาหนี่เส้าจวินเดินตรงไปยังที่เตียงนอน ก่อนจะโยนร่างของเผิงฟู่หลินลงบนเตียงในทันที จากนั้นเขาจึงหันหลังเดินกลับไปแล้วปิดประตูลงอย่างเต็มแรงเสียงประตูที่ปิดกระแทกลงเสียงดังสนั่นทำเอาเผิงฟู่หลินถึงกับสะดุ้งสุดตัว นางถูกโยนลงบนเตียงอย่างไม่ทันตั้งตัว ทำให้สะโพกของนางกระแทกลงบนฟูกอย่างแรงเผิงฟู่หลินรีบหยัดกายลุกขึ้นยืนด้วยความขุ่นเคืองใจ ลมหายใจหอบเหนื่อยจากการดิ้นรนเมื่อครู่ นางยืนประจันหน้ากับหนี่เส้าจวินอีกครั้งหนี่เส้าจวินหันมาเผชิญหน้ากับเผิงฟู่หลินด้วยสายตาที่ดุดันราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ ความโกรธเคืองที่มีร้อนระอุไปทั่วร่างกายของเขา นางหายตัวไปเกือบหกปีทั้งยังกลับมาพร้อมเด็กชายอีกคนหนึ่งซึ่งเรียกนางว่า “แม่” เสียอีก แค่เพียงคิดว่านางคลอเคลียกับบุรุษคนอื่นก็ทำเอาหนี้เส้าจวินแทบค

  • ข้าเหนื่อยจะรักใครอีกแล้ว   บทที่ 60 พบกันอีกครา

    บทที่ 60 พบกันอีกคราเผิงฟู่หลินเดินทางกลับมายังจวนสกุลเผิง นางเงยหน้าขึ้นมองประตูที่หน้าจวนด้วยความรู้สึกตื่นเต้นยินดียิ่งนัก หกปีแล้วที่นางจากไปแต่ทว่าจวนสกุลเผิงยังคงสงบไม่แตกต่างจากในวันวานเผิงฟู่หลินก้าวเท้าเข้าไปภายในจวน พ่อบ้านรีบเข้ามาต้อนรับพร้อมรายงานว่านายท่านทั้งสามอยู่ที่ห้องโถงใหญ่ เผิงฟู่หลินจึงเดินตรงไปที่ห้องโถงใหญ่เพื่อพบกับครอบครัวในทันทีราชครูเผิง ฮูหยินเซียงและเผิงอันอวี้กำลังนั่งพูดคุยกันอยู่ ทันทีที่ทั้งสามเห็นเผิงฟู่หลินก็แสดงสีหน้าดีใจอย่างยิ่ง ฮูหยินเซียงรีบก้าวเท้าเข้ามากอดเผิงฟู่หลินเอาไว้แน่น “หลินเอ๋อร์ เจ้ากลับมาแล้ว”“หลินเอ๋อร์...เจ้ากลับมาครั้งนี้คงมิคิดจะออกเดินทางอีกใช่หรือไม่” เผิงอันอวี้ที่ก้าวเท้ามาตรงหน้าเผิงฟู่หลิน พร้อมกล่าวดักคอน้องสาวของตนในทันที“พี่ใหญ่ ข้าได้เดินทางท่องเที่ยวไปทั่ว สถานที่ใดที่ข้าเคยใฝ่ฝันข้าล้วนได้เห็นกับตาตนเองทั้งสิ้น บัดนี้ข้าจะกลับมาอยู่บ้าน ข้าจะกลับมาอยู่กับครอบครัวของข้า” เผิงฟู่หลินกล่าวตอบด้วยน้ำเสียงสดใส หกปีที่ผ่านมานางได้เดินทางไปทั่ว ทั้งดินแดนตอนเหนือจนถึงดินแดนตอนใต้ สถานที่ที่นางเคยได้แต่จินตนาการจากการ

  • ข้าเหนื่อยจะรักใครอีกแล้ว   บทที่ 59 เจ้าหนีข้าไปแล้ว

    บทที่ 59 เจ้าหนีข้าไปแล้วหนี่เส้าจวินแทบคลุ้มคลั่งเมื่อได้รับข่าวว่าเผิงฟู่หลินได้ออกจากเมืองหลวงไปแล้ว เขาไม่คาดคิดมาก่อนว่านางจะกล้าทำเช่นนี้กับเขา เผิงฟู่หลิน...นางหนีจากเขาไปโดยไม่บอกกล่าวสักคำ“พวกเจ้าออกตามหาพระชายาทุกเส้นทาง ต้องตามหานางให้เจอ” คำสั่งที่ดุดันแฝงความโกรธเคือง ทำให้เหล่าองครักษ์รีบรับคำสั่งพร้อมกระจายตัวออกตามหาในทันที“ว่าไงนะ” เสียงตะคอกดังลั่นไปทั่วจวน เมื่อองครักษ์กลับมารายงานว่าไม่พบร่องรอยของเผิงฟู่หลินเลยแม้แต่น้อยหนี้เส้าจวินที่หัวเสียอย่างมาก เขาทุบโต๊ะเสียงดังสนั่นไปทั่วห้องอักษร ทำเอาเหล่าองครักษ์ได้แต่ยืนแข็งเกร็ง เหงื่อไหลซึมออกมาด้วยกลัวโทสะของหนี่เส้าจวิน“ตามหาต่อไป แม่ทัพเผิงแจ้งข่าวว่านางเดินทางไปดินแดนใต้ ข้าไม่เชื่อว่าข้าจะหานางไม่พบ”ทั้งที่หนี่เส้าจวินคิดว่าเผิงฟู่หลินไม่มีทางหนีไปไหนได้ไกล ทว่าเวลาผ่านไปเกือบเดือนก็ยังคงไม่มีวี่แววใดๆ ของนาง เขาสั่งการให้ทหารออกตามหาเผิงฟู่หลินในทุกเส้นทางและทุกทิศที่นางอาจจะเดินทางได้ แต่หนี้เส้าจวินกลับไม่รู้ว่าเผิงฟู่หลินได้เปลี่ยนเส้นทางขึ้นไปยังดินแดนทางเหนือแล้ว ดังนั้นการตามหาของเขาก็ไม่ต่างจากการง

  • ข้าเหนื่อยจะรักใครอีกแล้ว   บทที่ 58 การเดินทางไกล

    บทที่ 58 การเดินทางไกลในช่วงสายของวัน เผิงฟู่หลินและเจ้าจูก็ได้เดินทางออกจากจวนโดยมิได้ร่ำลาผู้ใด พวกนางออกจากประตูเมืองและตามไปสมทบกับเสี่ยวเหวินโหลที่โรงเตี๊ยมนอกเมืองเสี่ยวเหวินโหลเห็นเผิงฟู่หลินก็รู้สึกยินดียิ่ง เขายิ้มกว้างออกมาอย่างลืมตัว“คำนับคุณหนูเผิง” เสี่ยวเหวินโหลทักทายอย่างเกรงใจ“ท่านอย่าเกรงใจเช่นนี้อีกเลย ต่อไปพวกเราทั้งสามถือเสียว่าเป็นสหายร่วมเดินทางกัน ต่อไปข้าเรียกเจ้าว่าฟู่หลิน ส่วนข้าจะเรียกเจ้าว่าพี่เหวินโหลแล้วกัน” เผิงฟู่หลินเสนอออกไปเสี่ยวเหวินโหลถึงกับก้มหน้าข่มความเคอะเขินที่มี “ฟู่หลิน...”รถม้าถูกจัดเตรียมไว้อย่างเรียบร้อย ทำให้การเดินทางของเผิงฟู่หลิน เจ้าจู และเสี่ยวเหวินโหลค่อนข้างเป็นไปด้วยความราบรื่นลมหนาวยามเช้าพัดผ่านป่าเขาอันเงียบสงบ เสียงใบไม้ปลิวไสวกระทบกันดั่งเสียงดนตรีแห่งธรรมชาติ บนทางเดินที่เต็มไปด้วยหินกรวด รถม้ายังคงวิ่งไปข้างหน้าอย่างไม่หยุดพักเผิงฟู่หลินที่นั่งอยู่ในด้านเปิดม่านขึ้นพร้อมยื่นหน้าออกไปชมทิวทัศน์ด้านนอก ความสวยงามและความเขียวขจีทำให้ใจของนางรู้สึกสงบลงไปอย่างมาก แสงอาทิตย์อ่อน ๆ แผ่วเบาส่องทะลุทิวไม้ ทำให้เงาใบไม้ส่อง

  • ข้าเหนื่อยจะรักใครอีกแล้ว   บทที่ 57 ค่ำคืนสุดท้าย

    บทที่ 57 ค่ำคืนสุดท้ายในค่ำคืนนี้แสงจันทร์สลัวสาดส่องเข้ามาภายในห้อง เผิงฟู่หลินนั่งนิ่งอยู่ที่เตียงนอน ดวงตาของนางจับจ้องไปยังประตูดั่งคนที่กำลังรอคอยบางอย่างอยู่ สีหน้าของนางค่อนข้างแสดงถึงความกังวลใจที่มี สองมือบิดเกร็งไปมาด้วยความกระสับกระส่ายคืนนี้เป็นคืนสุดท้ายที่เผิงฟู่หลินจะอยู่ที่เมืองหลวงเนื่องจากนางได้นัดแนะกับเจ้าจูและเสี่ยวเหวินโหลในการออกเดินทางไกลในช่วงเช้าของวันพรุ่งนี้ ดังนั้นเผิงฟู่หลินจึงอยากที่จะพบกับหนี่เส้าจวินอีกสักครั้งเพราะอาจเป็นครั้งสุดท้ายที่จะได้พบกันอีกทันใดนั้น ร่างใหญ่ก็ปรากฏตัวขึ้นที่ด้านข้างเตียง หนี่เส้าจวินก้าวเข้ามาในห้องด้วยท่าทางเงียบขรึม ดวงตาคมกริบของเขาจับจ้องไปที่ร่างบางของเผิงฟู่หลินเผิงฟู่หลินเงยหน้าขึ้นมองหนี่เส้าจวินด้วยสายตาที่เศร้าสลดลง ก่อนจะปรับสีหน้ายกยิ้มให้เขาอีกครั้ง เผิงฟู่หลินลุกขึ้นเดินไปยืนตรงหน้าของหนี่เส้าจวิน ก่อนจะยกมือขึ้นลูบไล้ใบหน้าคมเข้มนั้นอย่างเบามือหนี่เส้าจวินเลิกคิ้วขึ้นด้วยความประหลาดใจกับท่าทีที่เผิงฟู่หลินมีให้ แม้ทั้งคู่จะเข้ากันได้ดียามอยู่บนเตียง แต่ทุกครั้งที่เขามาหานาง เผิงฟู่หลินมักแสดงท่าทีผลักไสและ

  • ข้าเหนื่อยจะรักใครอีกแล้ว   บทที่ 56 ทำตามความใฝ่ฝัน

    บทที่ 56 ทำตามความใฝ่ฝันแสงตะวันยามเช้าสาดส่องเข้ามาภายในเรือน เผิงฟู่หลินปรือตาขึ้นด้วยความเมื่อยขบไปทั้งตัว ใบหน้างดงามขมวดคิ้วด้วยความรู้สึกขัดเคืองใจ เมื่อคืนหนี่เส้าจวินเคี่ยวกรำนางไม่หยุดราวกับคนที่อดอยากหิวโหยก็ไม่ปาน ทว่าบัดนี้หนี่เส้าจวินได้ออกจากห้องไปตั้งแต่ยามรุ่งสาง แต่สัมผัสของเขายังคงติดตรึงอบอวลอยู่ไปทั่วบริเวณเจ้าจูเข้ามาภายในห้องพร้อมทำหน้าประหลาดใจ สภาพของเผิงฟู่หลินราวกับผ่านสมรภูมิอันดุเดือด จนเสื้อผ้าและผมเผ้านั้นยุ่งเหยิงไปหมด“คุณหนู...ท่าน...” เจ้าจูรีบปิดปากเมื่อคาดเดาถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืน“เจ้าอย่าพูดมาก รีบพาข้าไปอาบน้ำที” เผิงฟู่หลินขยับกายลุกขึ้นอย่างอ่อนแรงเจ้าจูรีบเข้ามาประคองพร้อมพานายหญิงของตนไปที่อ่างน้ำทันทีหลังจากแต่งตัวเป็นที่เรียบร้อย เผิงฟู่หลินกำชับเจ้าจูมิให้บอกเรื่องนี้แก่ผู้ใด เจ้าจูรับคำโดยเร็วแต่ยังคงอดสงสัยมิได้ว่าผู้ใดกันที่กล้าบุกรุกจวนสกุลเผิงเช่นนี้นับแต่นั้นหนี่เส้าจวินก็มักจะลักลอบเข้าหาเผิงฟู่หลินไม่ต่างจากชายชู้ในบทนิยาย เผิงฟู่หลินแม้จะยอมรับว่าร่างกายของนางเองก็ต้องการเขาไม่ต่างกัน แต่ภายในใจกลับหวาดหวั่นและยังคงสร้างก

Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status