บทที่ 7 ราชโองการฟ้าผ่า

บทที่ 7 ราชโองการฟ้าผ่า

ผ่านไปเพียงไม่กี่วัน ราชโองการอีกฉบับก็ถูกส่งมายังจวนราชครูเผิงอีกครั้ง สร้างความประหลาดใจให้แก่เขายิ่งนัก เขาสั่งให้สาวใช้ไปตามเผิงฟู่หลินที่ยังคงถูกกักบริเวณออกมาเพื่อรับราชโองการดังกล่าว

“ฮ่องเต้มีราชโองการ ประทานอภิเษกสมรสให้กับอ๋องหนี่เส้าจวิน และเผิงฟู่หลิน บุตรสาวคนรองแห่งจวนราชครูเผิง จบราชโองการ”

เผิงฟู่หลินได้ยินราชโองการดังกล่าวก็ถึงกับตะลึงไป นางจ้องมองขันทีตรงหน้าด้วยสายตาอย่างไม่คาดคิด ราชครูเผิงถึงกับต้องสะกิดนางให้สำรวมกิริยาลง

หลังจากที่ขันทีกลับไป เผิงฟู่หลินก็โวยวายอีกครั้งใส่ท่านพ่อของนางอีกครั้ง “ท่านพ่อ ท่านนึกทำสิ่งใดกันแน่ เหตุใดจึงมีราชโองการให้ข้าสมรสกับท่านอ๋องหนี่ได้เล่า ข้าไม่ยอม...ข้าเคยบอกท่านแล้วข้าจะแต่งกับท่านพี่ซูเว่ยเพียงคนเดียวเท่านั้น”

ราชครูเผิงได้แต่ส่ายหน้าอย่างจนใจ “หลินเอ๋อร์ ข้าเองก็ได้ยินเรื่องดังกล่าวพร้อมเจ้าเช่นกัน หากแต่ราชโองการมิอาจเปลี่ยนแปลง เจ้าจงเตรียมตัวแต่งงานเสียเถิด”

สิ้นคำพูดของบิดา เผิงฟู่หลินก็กรีดร้องออกมาพร้อมฟุบตัวลงก้มหน้าร้องไห้อย่างมิอาจกลั้น ฮูหยินเซียงได้แต่เข้ามาประคองกอดปลอบใจบุตรสาวไว้แนบออกของตนอย่างนึกสงสาร

ราชครูเผิงเห็นเช่นนั้นก็ได้แต่ส่ายหน้าอย่างเอือมระอา ก่อนจะสะบัดตัวเดินหนีออกจากจวนทันที

จงหลีเข้ามารายงานเกี่ยวกับราชโองการดังกล่าวให้กับเผิงเสี่ยวว่านได้ฟัง นางยกถ้วยชาขึ้นจิบเบา ๆ ก่อนจะวางลง รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของนางอีกครั้ง นางรู้สึกสาแก่ใจยิ่งนัก ตนที่เคยอยู่ใต้เงาเผิงฟู่หลินมาโดยตลอด บัดนี้นางจะไม่มีวันให้ใครลุกขึ้นมาเหยียบหัวของนางได้อีกแล้ว

เผิงฟู่หลินกักตัวเองอยู่แต่ภายในห้องนอน นางประท้วงด้วยการไม่ยอมทานสิ่งใดทั้งสิ้น นางเอาแต่ร้องไห้คร่ำครวญ และอาละวาดเขวี้ยงปาข้าวของภายในห้องจนแตกกระจาย ความอารมณ์ร้ายของนางทำเอาสาวใช้ทั้งหลายต่างพากันหัวหดไม่กล้าย่างกรายเข้ามาภายในห้องแม้เพียงสักนิด จะมีก็แต่เจ้าจู สาวใช้คนสนิทของเผิงฟู่หลินที่ยังคอยดูแลและปลอบใจนางอยู่ไม่ห่าง

“คุณหนู โปรดระงับโทสะด้วยเถิด หากคุณหนูยังทำเช่นนี้ บ่าวเกรงว่าจะส่งผลต่อสุขภาพเอาได้นะเจ้าคะ” เจ้าจูเอ่ยออกมาด้วยความเป็นห่วงเป็นใย

ใคร ๆ ต่างเล่าลือว่าเผิงฟู่หลินเป็นหญิงสาวอารมณ์ร้ายเอาแต่ใจ จนนึกอยากถอยห่าง แต่เจ้าจูที่ได้อยู่รับใช้ใกล้ชิดนางมาเนิ่นนานกลับคิดว่าสิ่งเหล่านี้ช่างเหลวไหลสิ้นดี แท้จริงแล้วเผิงฟู่หลินมีจิตใจเมตตายิ่งนัก นางไม่เคยทำโทษบ่าวไพร่ให้เจ็บเจียนตายแม้สักครั้งหนึ่ง เจ้าจูยังจำได้ดีในตอนที่ทางบ้านของตนส่งข่าวมาว่าแม่ของตนป่วยหนักต้องใช้เงินรักษาตัวเป็นจำนวนมาก ครั้งพอเผิงฟู่หลินรู้เข้า นางรีบยื่นเงินจำนวนหนึ่งให้ตนในทันที พร้อมยังให้ตนลากลับบ้านเพื่อไปเยี่ยมมารดาอีกด้วย นั่นยิ่งทำให้เจ้าจูเคารพนับถือเผิงฟู่หลินยิ่งกว่าชีวิตของตนเอง

“เจ้าจู ข้าจะทำเช่นใดดี ข้าต้องการแต่งงานกับท่านพี่ซูเว่ยเพียงผู้เดียวเท่านั้น” เผิงฟู่หลินพึมพำออกมาด้วยท่าทีสิ้นหวัง นางยังคงร้องไห้ไม่หยุด ได้แต่นึกเจ็บแค้นใจที่เรื่องราวเป็นเช่นนี้ไปได้

“คุณหนู ท่านทำใจให้สบายเถิด หากมีสิ่งใดที่บ่าวสามารถช่วยเหลือได้ บ่าวยินดีทำทุกอย่างเจ้าค่ะ” เจ้าจูทำได้เพียงปลอบโยนนางให้คลายความเศร้า แม้จะรู้ดีว่าตนไม่อาจช่วยเหลือสิ่งใดเผิงฟู่หลินไปได้

ฮูหยินเซียงสาวเท้าเข้าไปยังห้องทำงานของสามี นางรีบคุกเข่าอ้อนวอนพร้อมน้ำตาที่นองอาบแก้ม

“ท่านพี่ ท่านโปรดช่วยลูกด้วยเถิด ข้ามิอาจทนเห็นหลินเอ๋อร์ต้องเป็นเช่นนี้ต่อไปได้อีก”

“เจ้าคิดว่าข้ามิร้อนใจหรือ แต่เมื่อราชโองการออกมาแล้วจะให้ข้าทำเช่นไรได้เล่า หลินเอ๋อร์แต่งงานกับอ๋องหนี่ก็ใช่ว่าจะเป็นเรื่องเลวร้ายเสียเมื่อใด หนี่เส้าจวินเป็นถึงบุตรชายคนโปรดขององค์ฮ่องเต้ ในเมื่อเรื่องราวเป็นเช่นนี้แล้ว จวนของเราก็มิใช่ว่าจะขาดทุนเสียหน่อย” ราชครูเผิงพูดย้อนกลับไปยังภรรยาของตน

“ท่านพี่ เหตุใดท่านพี่จึงพูดเช่นนี้ ใคร ๆ ต่างก็รู้ว่าหลินเอ๋อร์รักซูเว่ยมาตั้งแต่ยังเยาว์วัย เป็นท่านพี่เองมิใช่หรือที่ปูทางให้นาง หากไม่ใช่ท่านนางจะต้องเสียใจถึงเพียงนี้เชียวหรือ” ฮูหยินเซียงตัดพ้อออกมาเสียยกใหญ่ ในใจนางนึกเอาแต่เป็นห่วงบุตรสาว จนลืมตัวพรั่งพรูคำพูดที่ไม่สมควรออกมามากมาย

“หุบปาก เจ้าพูดอะไรออกมา เจ้ากำลังกล่าวโทษข้างั้นหรือ ในเมื่อซูเว่ยไม่รักหลินเอ๋อร์แล้วจะให้ข้าทำเช่นกัน เจ้าเลิกพูดจาไร้สาระกับข้าเสียที แล้วจงไปตระเตรียมงานแต่งของลูกสาวเจ้าเสียเถิด” ราชครูเผิงตะคอกเสียงดังใส่ฮูหยินเซียงด้วยความโมโห ก่อนจะตัดบทไล่นางออกไปจากห้อง อย่างไม่นึกอยากเห็นหน้านางในตอนนี้อีก

ฮูหยินเซียงมองหน้าสามีด้วยความผิดหวัง ก่อนจะสะบัดหน้าเดินออกไปในทันที นางรีบเดินตรงไปยังห้องของบุตรสาวของตน นางได้แต่นึกน้อยใจ และก็ได้แต่อดสงสารบุตรสาวเสียมิได้

ฮูหยินเซียงเดินเข้ามาภายในห้อง ข้าวของที่กระจัดกระจายอยู่ทั่วห้องทำให้นางได้แต่อดนึกสังเวชใจเสียมิได้

 นางเห็นบุตรสาวของตนที่นอนอยู่บนเตียงด้วยท่าทีหมดอาลัยตายอยาก นางได้แต่กลั้นน้ำตาเอาไว้ ก่อนจะเดินเข้าไปนั่งข้าง ๆ พร้อมยกมือขึ้นลูบผมบุตรสาวอย่างแผ่วเบา “หลินเอ๋อร์ เจ้าจงทำใจเสียเถิด บัดนี้งานแต่งใกล้ถึงกำหนดแล้ว เจ้าจงตระเตรียมตัวให้พร้อมดีหรือไม่” ฮูหยินกล่าวปลอบใจบุตรสาวของตน

เผิงฟู่หลินหันหน้ากลับมามองมารดาของตนอย่างอ้อนวอน “ท่านแม่ ท่านตามใจข้ามาตลอด ท่านแม่โปรดช่วยข้าด้วย ข้ามิต้องการแต่งงานกับอ๋องหนี่ ข้ามิต้องการแต่งงานกับใครทั้งสิ้น” นางเพ้อราวกับคนจวนเจียนขาดใจ ทำเอาฮูหยินเซียงถึงกับใจหายวูบลงไปทันที

“หลินเอ๋อร์ ใช่ว่าข้าไม่อยากช่วยเจ้า แต่เรื่องราวผ่านมาจนถึงบัดนี้ เจ้าจะให้ข้าทำเช่นใดกันเล่า หากเจ้าขัดราชโองการ จวนแห่งนี้คงได้ถึงคราวนองเลือดเป็นแน่” ฮูหยินเซียงพยายามกล่าวเตือนสติบุตรสาว

เผิงฟู่หลินมองมารดาของตนด้วยความรู้สึกผิดหวัง “แล้วเหตุใดพวกท่านจึงไม่คิดถึงจิตใจของข้า เหตุใดพวกท่านจึงบังคับให้ข้าทำในสิ่งที่ข้าไม่ต้องการ” นางก้มหน้าลงกับหมอนร้องไห้ออกมาเสียงดังลั่น

ฮูหยินได้แต่มองลูกสาวของตนด้วยความท้อแท้ใจ นางทำเพียงส่ายหน้าช้า ๆ ก่อนจะหันไปสั่งเจ้าจูที่อยู่ด้านข้าง “เจ้าจู ดูแลคุณหนูให้ดีล่ะ” นางกล่าวจบก็ตัดสินใจเดินออกจากห้องไป