บทที่ 9 กำหนดแต่งงาน

บทที่ 9 กำหนดแต่งงาน

หลังจากเหตุการณ์วันนั้นมา จวนราชครูก็ต้องวุ่นวายอีกครั้ง เมื่อวังหลวงได้ส่งแจ้งกำหนดวันแต่งงานของหนี่เส้าจวินและเผิงฟู่หลินให้จัดงานเร็วขึ้นจากเดิม

“เจ้าจู เหตุใดเรื่องจึงเป็นเช่นนี้ได้เล่า” เผิงฟู่หลินเดินวนไปมารอบห้องอย่างกับหนูติดจั่น

“คุณหนู แล้วจะทำเช่นใดดีเจ้าคะ” เจ้าจูร้อนรนไม่ต่างจากนายหญิงของตน

“ข้าจะไปพบท่านพ่อ” เผิงฟู่หลินพูดจบก็รีบเดินออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว

เมื่อเผิงฟู่หลินเดินมาถึงโถงห้องของจวน หีบไม้ใหญ่หลายใบตั้งเรียงเป็นแนวแถว ราชครูเผิงกำลังวุ่นวายกับการรับแขกจากจวนหนี่เส้าจวินอย่างขวักไขว่

“คารวะคุณหนู” บรรดาสาวใช้ต่างก้มคารวะเผิงฟู่หลิน นางมิได้สนใจผู้ใดนัก กลับเดินตรงไปยังราชครูเผิงในทันที

“ท่านพ่อ ท่านไม่คิดจะทำอะไรบ้างเลยหรือ ท่านจะปล่อยให้ข้าแต่งงานกับคนที่ข้าไม่ได้รักเช่นนี้หรือ” เผิงฟู่หลินเข้ากอดแขนบิดาพร้อมโอดครวญออกมา น้ำตาที่เอ่อคลอทำเอาราชครูเผิงถึงกับดวงตาหม่นแสงลง

“หลินเอ๋อร์ ฝ่าบาทมีรับสั่งลงมา นี่ยังสินสอดอีกมากมายที่ส่งมาที่จวนของเรา แล้วเจ้าจะให้พ่อทำเช่นใดกันเล่า” ราชครูเผิงถอนหายใจออกมาอย่างจนใจ ใช่ว่าตัวเขาเองจะนิ่งนอนใจเสียเมื่อไหร่กัน

ราชครูเผิงย้อนคิดถึงช่วงก่อนหน้า หลังจากเห็นบุตรสาวแผลงฤทธิ์ออกมามากมาย ราชครูเผิงก็จำต้องบากหน้าเข้าเฝ้าฮ่องเต้เพื่อทูลขอยกเลิกการแต่งงานดังกล่าว

“ทูลฝ่าบาท บุตรสาวคนรองของหม่อมฉันยังมิรู้ความนัก เกรงว่าจะทำให้ท่านอ๋องหนี่เส้าจวินต้องลำบากใจ หม่อมฉันจึงทูลขอฝ่าบาทยกเลิกงานแต่งนี้ด้วยเถิดพ่ะย่ะค่ะ”

“ท่านราชครูคิดมากไปแล้ว ข้าเองก็เอ็นดูหลินเอ๋อร์มิใช่น้อย เส้าจวินเองก็ไม่ได้ว่าอันใดสักหน่อย ในเมื่อข้าได้เอ่ยวาจาออกไปแล้ว เช่นนั้นก็เป็นตามนี้เถิด” ฮ่องเต้ตรัสออกมาอย่างไม่ยี่หระสักเท่าใด

“ฝ่าบาท...แต่ว่า” ราชครูเผิงกำลังจะทัดทานอีกครั้ง หากแต่ฮ่องเต้กลับโบกไม้โบกมือไล่เขาไปเสีย

“การแต่งงานก็เตรียมการเรียบร้อยแล้ว หรือว่าท่านราชครูมิต้องการบุตรชายของข้ากันแน่” ฮ่องเต้ตรัสบทอย่างที่ไม่คิดจะให้ราชครูเผิงได้มีโอกาสอันใดอีก

“น้อมรับพระบัญชาพ่ะย่ะค่ะ” ราชครูเผิงได้แต่รับคำด้วยความอิหลักอิเหลื่อ ก่อนจะขอตัวลาออกไป

หลังจากที่ราชครูเผิงนึกถึงวันที่เข้าเฝ้าฮ่องเต้วันนั้น เขาก็จนใจต้องยอมรับการแต่งงานหนนี้โดยมิอาจหลีกเลี่ยง

“หลินเอ๋อร์ เจ้ายอมสักครั้งได้หรือไม่ ท่านอ๋องก็มิได้ด้อยอันใดไปกว่ารัชทายาทเลยสักนิด ว่าที่สามีเจ้าเป็นบุตรชายที่ฮ่องเต้ทรงโปรดปรานเป็นที่สุด หากเจ้าได้แต่งเป็นพระชายา ต่อไปเจ้าอยากได้สิ่งใด สามีของเจ้าย่อมต้องหามาให้จนได้” ราชครูเผิงลูบศีรษะเผิงฟู่หลินอย่างอ่อนโยนพร้อมเกลี้ยกล่อมนาง

เผิงฟู่หลินมองหน้าบิดาอย่างนึกน้อยใจ น้ำตาที่เอ่อคลอทั้งสองตา ไหลออกมาอาบสองแก้ม “ในเมื่อท่านพ่อไม่ช่วยข้า ข้าก็จะหาวิธีของข้าเอง ไม่ว่ายังไงข้าก็จะไม่ยอมแต่งงานเด็ดขาด”

คำพูดหนักแน่นของเผิงฟู่หลิน ทำเอาราชครูเผิงถึงกับกุมขมับ ใบหน้าของเขาเคร่งเครียดขึ้นในทันที จากท่าทีอ่อนโยนแปรเปลี่ยนเป็นหงุดหงิด “หลินเอ๋อร์ หากเจ้ายังคงดื้อรั้นไม่ยอมความเช่นนี้ ข้าคงต้องกำราบเจ้าเสียหน่อยแล้วกระมัง”

คำพูดเสียงเข้มของราชครูเผิง ทำเอาเผิงฟู่หลินถึงกับเบิกตากว้าง นางเม้มปากแน่นด้วยความโกรธเกรี้ยว ฮูหยินเซียงเห็นท่าทางของสองพ่อลูกแลดูไม่ดีนัก จึงรีบเข้ามาห้ามทัพเสียก่อน

“ท่านพี่ โปรดอย่าได้หงุดหงิดไปเลย ไว้ข้าจะค่อย ๆ คุยกับหลินเอ๋อร์เองเจ้าค่ะ” ฮูหยินเซียงรีบออกตัว นางแทรกตัวเข้าเกาะกุมแขนราชครูเผิง ก่อนจะดึงเผิงฟู่หลินไปด้านข้าง

“เจ้าก็สั่งสอนหลินเอ๋อร์ให้ดีเล่า หากแต่งเข้าจวนอ๋องไปแล้วยังทำกิริยาเช่นนี้อยู่อีก ข้าเกรงว่าคนที่จะเดือดร้อนคงไม่พ้นหลินเอ๋อร์เป็นแน่” ราชครูเผิงหันมาตำหนิฮูหยินของตน ก่อนจะเดินออกจากห้องไปด้วยท่าทางหนักใจ

ฮูหยินเซียงได้ยินคำขู่ของสามี ก็นึกหวั่นใจเป็นเท่าทวีคูณ นางย่อมรู้ดียิ่งกว่าใครทั้งปวง อันภรรยาอยู่ดีได้ด้วยสามี ต่อให้หญิงสาวจะมียศศักดิ์อำนาจมากเท่าใด แต่หากสามีไร้การเหลียวแล นั่นย่อมไม่แตกต่างจากนรกบนดินเสียด้วยซ้ำ ดูอย่างฮูหยินจิ้งนั่นกระไร นางเป็นถึงบุตรสาวของบัณฑิตใหญ่ เมื่อเทียบรูปลักษณ์ ยศศักดิ์และความสามารถ นางล้วนเหนือกว่าฮูหยินเซียงเสียแทบทุกอย่าง แต่เพราะท่าทางแข็งกร้าว และหยิ่งยโสทำให้ทั้งสองมักมีปากเสียงกันอยู่เสมอ ราชครูเผิงจึงรู้สึกหงุดหงิดใจทุกครั้งที่ต้องเผชิญหน้ากับนาง ทำให้นานวันไปราชครูเผิงจึงไม่โปรดปรานฮูหยินจิ้งสักเท่าไหร่ อีกทั้งเมื่อฮูหยินเซียงเข้ามาเป็นอนุ นางทั้งอ่อนหวาน ทั้งเอาใจ ทำให้ราชครูเผิงหลงใหลนางยิ่งนัก และเพราะความโปรดปรานเช่นนี้ทำให้ฮูหยินเซียงสามารถยืนหยัดในจวนได้อย่างสง่าผ่าเผย

เมื่อฮูหยินเซียงหวนนึกถึงเรื่องราวดังกล่าวก็ยิ่งหวาดหวั่นกับท่าทีของบุตรสาว หากนางยังแข็งขืนเช่นนี้ต่อไป อนาคตในจวนอ๋องย่อมไม่อาจราบรื่นได้เป็นแน่

“หลินเอ๋อร์ เจ้ามากับแม่” ฮูหยินเซียงเสียงแข็งพร้อมดึงรั้งบุตรสาวเข้าไปยังเรือนนอนของตนทันที

เมื่อเข้ามาในเรือนนอน ฮูหยินเซียงรีบพาเผิงฟู่หลินมานั่งตรงเตียงนอนหนานุ่ม นางลูบไล้ลำแขนของบุตรสาวอย่างอ่อนใจ

“หลินเอ๋อร์ เจ้าฟังแม่นะ ที่ผ่านมาเจ้าก็เห็นว่าท่านพ่อของเจ้าก็มิได้นิ่งนอนใจ เจ้าไม่อยากแต่ง ท่านพ่อก็บากหน้าไปขอร้องฮ่องเต้ให้เจ้า แต่เจ้าก็เห็นแล้วเรื่องราวครั้งนี้มิอาจเปลี่ยนแปลงอันใดได้อีก แม่อยากให้เจ้าทำใจยอมรับเสียเถอะ” ฮูหยินเซียงพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“เหตุใดข้าต้องยอมรับชะตานี้ด้วย พวกท่านสั่งสอนข้าตั้งแต่เด็กให้ข้าเตรียมตัวเป็นพระชายาของท่านพี่ซูเว่ย แต่บัดนี้กลับมาบอกข้าให้ทำใจยอมรับการแต่งงานกับผู้อื่น พวกท่านไม่ยุติธรรม สวรรค์ไม่ยุติธรรมกับข้า” เผิงฟู่หลินร้องไห้คร่ำครวญออกมาอย่างสุดกำลัง นางฟุบลงตรงตักของมารดา ลำตัวสั่นโคลงตามแรงสะอื้น ฮูหยินเซียงได้แต่ลูบไล้หลังของบุตรสาวไปมา นางถึงกับปาดน้ำตาที่ไหลออกมาด้วยความรู้สึกสงสารบุตรสาวจับใจ