เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 5 หัวใจท่านไม่เคยมีข้า
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-11-28 10:56:35เมื่อเผิงฟู่หลินก้าวออกจากจวนไป ราชครูเผิงถึงกับถอนหายใจอย่างหนัก เขาหันมามองบุตรสาวคนโต ที่ตอนนี้จงหลีรีบปรี่เข้าไปประคองให้ลุกขึ้นมานั่งที่โต๊ะอีกครั้ง ด้วยสายตายากจะคาดเดา
“เจ้าดูแลว่านเอ๋อร์ให้ดี พ่อบ้านจัดเตรียมยามาให้นางให้เรียบร้อย ว่านเอ๋อร์เจ้าก็ดูแลตัวเองด้วยแล้วกัน” ราชครูเผิงหันไปสั่งจงหลีและพ่อบ้าน ก่อนจะบอกบุตรสาว
จากนั้นราชครูเผิงก็สะบัดชายเสื้อแล้วเดินออกจากห้องไปในทันที ฮูหยินเซียงหันมองหน้าเผิงเสี่ยวว่านด้วยความไม่พอใจ แต่ไหนแต่ไรนางก็เก็บตัวเงียบเรียบร้อยอยู่ในเรือน ไม่คิดว่าหนนี้นางจะกล้าทำเรื่องเลยเถิดจนบัดนี้ หากไม่ติดบุตรสาวของตนเพิ่งได้รับโทษไปหมาด ๆ นางคงได้เข้าไปสั่งสอนลูกเลี้ยงคนนี้อีกสักหนเป็นแน่
ฮูหยินเซียงได้แต่คิดแค้นในใจก่อนจะรีบเดินตามสามีออกไป เพื่ออ้อนวอนให้เขาลุแก่โทษแก่เผิงฟู่หลินอีกครั้ง
เผิงเสี่ยวว่านมองภาพดังกล่าวด้วยสายตานิ่งเฉย มือน้อยกำหมัดไว้แน่นด้วยความเจ็บปวด จงหลีรีบนั่งลงตรงหน้าพร้อมกุมมือนายหญิงไว้แน่น
“เจ้าไม่ต้องเป็นห่วง ข้าไม่เป็นอะไรหรอก ท่านพ่อไม่เคยมีข้าในหัวใจจนข้าชาชินเสียแล้ว” เผิงเสี่ยวว่านพูดพร้อมสะกดกลั้นน้ำตาเอาไว้
เผิงเสี่ยวว่านไหววูบไปชั่วครู่ก่อนจะเชิดหน้าขึ้นพร้อมสีหน้าราบเรียบอีกครั้ง นางได้แต่นึกรันทดในใจ นางเจ็บตัวหนักขนาดนี้ ท่านพ่อของนางยังไม่คิดจะดูดำดูดี ผิดกับเผิงฟู่หลินที่แม้ท่านพ่อจะสั่งลงโทษ แต่ในใจนางเองก็รู้ดีว่าท่านพ่อทำไปอย่างเสียมิได้ ในเมื่อท่านพ่อไม่รักไม่ไยดีนาง นางก็ไม่อยากจะใส่ใจอีกแล้ว
“แต่บ่าวแค้นใจยิ่งนัก นายท่านช่างลำเอียงเหลือเกิน คุณหนูรองโหดร้ายถึงเพียงนี้ แต่กลับโดนเพียงกักบริเวณเท่านั้น คุณหนูของบ่าวช่างน่าสงสารจริง ๆ” จงหลียังคงกุมมือเผิงเสี่ยวว่านไว้แน่น พร้อมกล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
เผิงเสี่ยวว่านมองหน้าจงหลีด้วยความรู้สึกตื้นตัน นางยิ้มบาง ๆ ออกมา “ในจวนแห่งนี้คงมีแต่เจ้ากระมังที่เป็นห่วงข้าอย่างแท้จริง”
“คุณหนู...” จงหลีถึงกับสะอื้นเมื่อได้ยินคำพูดของเผิงเสี่ยวว่าน นางรู้สึกเจ็บปวดใจแทนนายหญิงของตนยิ่งนัก
“เช่นนั้นข้าจะไปเอายามาทาให้นะเจ้าคะ” จงหลีรีบกระวีกระวาดเตรียมลุกไปเตรียมยามาให้
แต่ทันทีที่จงหลีตั้งท่าจะลุกขึ้น เผิงเสี่ยวว่านกลับดึงมือของนางเอาไว้ “ไม่ต้อง ปล่อยไว้เช่นนี้แหละดีแล้ว”
จงหลีมองเผิงเสี่ยวว่านอย่างไม่เข้าใจ “แต่ว่าหากปล่อยไว้เช่นนี้ ใบหน้าของคุณหนู...”
“ความเจ็บปวดที่ข้าได้รับ เหตุใดข้าต้องรีบกำจัดมันทิ้งด้วยเล่า เจ้าคงลืมไปแล้วสินะ ว่าตอนนี้ข้าไม่ใช่ตัวคนเดียวอีกแล้ว ความโหดร้ายของหลินเอ๋อร์ไม่ควรมีแค่คนในจวนที่ได้รับรู้เท่านั้น” น้ำเสียงเย็นเยือกทำเอาจงหลีถึงกับร้อน ๆ หนาว ๆ นางรับรู้ความหมายของเผิงเสี่ยวว่านได้แล้ว
“คุณหนูอย่าได้กังวล ข้าจะจัดการให้เรียบร้อย” จงหลีรีบลุกขึ้นพร้อมโค้งคำนับ พร้อมก้าวออกจากเรือนไปอย่างรวดเร็ว
เผิงเสี่ยวว่านจ้องมองออกไปภายนอกหน้าต่างด้วยสายตาเลื่อนลอย ดวงตาหม่นแสงลงเมื่อนางได้อยู่เพียงลำพัง “ท่านแม่ข้าคิดถึงท่านเหลือเกิน” เผิงเสี่ยวว่านพึมพำออกอย่างอย่างรู้สึกปวดร้าวใจ
ไม่นานข่าวลือก็แพร่สะพัดออกไปทั่วเมืองหลวง คุณหนูรองแห่งจวนราชครูกระทำการโหดร้ายกับคุณหนูใหญ่เพียงเพราะความริษยาที่เห็นพี่สาวได้ดีกว่าตัวเอง บ้างก็บอกว่าคุณหนูรองนิสัยโหดร้ายป่าเถื่อนทำให้รัชทายาทเปลี่ยนใจเลือกคุณหนูใหญ่แทน เสียงเล่าลือกล่าวอ้างไปถึงว่าคุณหนูใหญ่เป็นถึงบุตรสาวฮูหยินที่ถูกต้อง แต่คุณหนูรองเป็นเพียงลูกอนุที่ถูกยกขึ้นมาเท่านั้น
หนี่ซูเว่ยเมื่อได้รู้ข่าวเรื่องเผิงเสี่ยวว่านถูกทำร้าย เขาก็รู้สึกร้อนใจยิ่งนัก ยิ่งได้นึกถึงเผิงฟู่หลินเขาก็ยิ่งรู้สึกเดือดดาลขึ้นไปอีก นางอารมณ์ร้อนและเอาแต่ใจเรื่องนั้นเขาย่อมรู้ดีแก่ใจ แต่เรื่องโหดร้ายที่นางกล้าลงมือกับพี่สาวตัวเองทำเอาเขานึกรังเกียจมากขึ้นอีกมากโข หนี่ซูเว่ยได้แต่นึกเป็นห่วงเผิงเสี่ยวว่าน ในขณะเดียวกันก็ยิ่งตอกย้ำให้เขารู้สึกว่าเขาคิดถูกแล้วที่ไม่ยอมแต่งงานกับหญิงใจโหดเหี้ยมเช่นนี้มาเป็นภรรยาของเขา
“พ่อบ้าน เตรียมรถม้า” หนี่ซูเว่ยสั่งการกับพ่อบ้านอย่างรวดเร็ว เขารีบเร่งเดินทางมาหาเผิงเสี่ยว่านที่จวนราชครูเผิงในทันที
ราชครูเผิงและฮูหยินเซียงที่กำลังเคร่งเครียดกับข่าวลือที่แพร่ออกไปทั่ว พลันสาวใช้ก็เข้ามารายงานว่าหนี่ซูเว่ยมาขอพบเผิงเสี่ยวว่าน พวกเขาต่างมองหน้ากันอย่างรู้สึกหนักใจ
ราชครูเผิงรีบพาฮูหยินเซียงออกไปต้อนรับหนี่ซูเว่ยอย่างรีบร้อน
“คารวะไท่จื่อ” ทั้งสองโค้งตัวคารวะอย่างนอบน้อม
“ข้าต้องการพบว่านเอ๋อร์” หนี่ซูเว่ยไม่รอช้า เขารีบบอกจุดประสงค์ทันที สายตาคมกริบมองราชครูเผิงด้วยความขุ่นเคือง
“เอ่อ...ว่านเอ๋อร์ไม่ค่อยสบาย คงไม่สะดวกพบไท่จื่อเวลานี้ เอาไว้นางหายดีข้าจะให้นางไปพบท่านที่จวนรัชทายาทดีหรือไม่” ราชครูเผิงรีบทัดทานเนื่องจากไม่ต้องการให้เรื่องราวลุกลามใหญ่โตไปมากกว่านี้
“ว่านเอ๋อร์เป็นว่าที่พระชายาของข้า ข้าได้ยินมาว่านางถูกคนชั่วทำร้าย ข้าจึงต้องการมาดูให้เห็นกับตา” หนี่ซูเว่ยสาดคำพูดเผ็ดร้อนใส่หน้าราชครูเผิงอย่างไม่ยำเกรง วันนี้เขาตั้งใจแสดงอำนาจให้คนในจวนเหล่านี้ได้เห็นว่าต่อไปใครกล้าบังอาจมารังแกคนรักของเขาได้อีก
“ไท่จื่อคิดมากไปแล้ว เพียงแค่เรื่องพี่น้องทะเลาะกันเล็กน้อย ชาวบ้านต่างเอาไปเล่าลือไปเสียจนเลยเถิด” ราชครูเผิงเริ่มมีเหงื่อผุดขึ้นมาบนหน้าผาก เขารีบแก้ตัวเป็นพัลวัน
“ในเมื่อข้ามาแล้ว ข้าก็ขอพบสักหน่อย หวังว่าท่านคงไม่ขัดหรอกนะ” หนี่ซูเว่ยรีบตัดบททันที
“เช่นนั้นเชิญไท่จื่อ” ราชครูเผิงอับจนคำพูด เขาเรียกให้สาวใช้นำทางให้หนี่ซูเว่ยไปยังเรือนของเผิงเสี่ยวว่าน
บทที่เกี่ยวข้อง
ข้าเหนื่อยจะรักใครอีกแล้ว บทที่ 6 ข้าจะไม่ให้ใครรังแกเจ้าอีก
บทที่ 6 ข้าจะไม่ให้ใครรังแกเจ้าอีกหนี่ซูเว่ยเร่งเดินเข้าไปจนถึงหน้าเรือนของเผิงเสี่ยวว่าน เขาเห็นนางกำลังนั่งอยู่ในสวนหน้าเรือนด้วยสายตาที่เหม่อลอย ใบหน้าขาวซีดแต่กลับมีรอยแดงสลับเขียวช้ำเป็นแนวยิ่งทำให้ดูน่าสงสารยิ่งนัก หนี่ซูเว่ยรีบเดินตรงมาข้างหน้าของเผิงเสี่ยวว่านในทันที“ว่านเอ๋อร์...” หนี่ซูเว่ยเรียกนางอย่างร้อนรนเผิงเสี่ยวว่านหันมองหนี่ซูเว่ย ก่อนจะรีบลุกขึ้นคารวะพร้อมก้มหน้าเอาไว้โดยไม่ยอมเงยหน้าขึ้น“คารวะไท่จื่อ” น้ำเสียงแผ่วเบาแฝงด้วยความสะอื้น ทำเอาหนี่ซูเว่ยถึงกับใจหล่นลงไปกองแทบเท้า“เหตุใดยังเรียกข้าห่างเหินเช่นนี้เล่า” หนี่ซูเว่ยรีบประคองเผิงเสี่ยวว่านลุกขึ้น ก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน“ท่านพี่ซูเว่ย” เผิงเสี่ยวว่านเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบา ท่าทางเขินอายของนางทำเอาหนี่ซูเว่ยยิ้มออกมา ก่อนจะทำสีหน้าเคร่งเครียดขึ้น เมื่อเห็นรอยแดงช้ำปรากฏขึ้นอย่างชัดเจน“ว่านเอ๋อร์ เจ้าเป็นเช่นใดบ้าง เหตุใดหลินเอ๋อร์จึงอำมหิตเช่นนี้ นางกล้าทำร้ายเจ้าสาหัสถึงเพียงนี้เชียวหรือ” หนี่ซูเว่ยยกมือขึ้นลูบไล้ใบหน้าขาวนวลที่บัดนี้ยังมีรอยช้ำเป็นจ้ำแดงขึ้นมาเผิงเสี่ยวว่านก้มหน้าน้ำตาคลอพร้อมกล่
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-28ข้าเหนื่อยจะรักใครอีกแล้ว บทที่ 7 ราชโองการฟ้าผ่า
บทที่ 7 ราชโองการฟ้าผ่าผ่านไปเพียงไม่กี่วัน ราชโองการอีกฉบับก็ถูกส่งมายังจวนราชครูเผิงอีกครั้ง สร้างความประหลาดใจให้แก่เขายิ่งนัก เขาสั่งให้สาวใช้ไปตามเผิงฟู่หลินที่ยังคงถูกกักบริเวณออกมาเพื่อรับราชโองการดังกล่าว“ฮ่องเต้มีราชโองการ ประทานอภิเษกสมรสให้กับอ๋องหนี่เส้าจวิน และเผิงฟู่หลิน บุตรสาวคนรองแห่งจวนราชครูเผิง จบราชโองการ”เผิงฟู่หลินได้ยินราชโองการดังกล่าวก็ถึงกับตะลึงไป นางจ้องมองขันทีตรงหน้าด้วยสายตาอย่างไม่คาดคิด ราชครูเผิงถึงกับต้องสะกิดนางให้สำรวมกิริยาลงหลังจากที่ขันทีกลับไป เผิงฟู่หลินก็โวยวายอีกครั้งใส่ท่านพ่อของนางอีกครั้ง “ท่านพ่อ ท่านนึกทำสิ่งใดกันแน่ เหตุใดจึงมีราชโองการให้ข้าสมรสกับท่านอ๋องหนี่ได้เล่า ข้าไม่ยอม...ข้าเคยบอกท่านแล้วข้าจะแต่งกับท่านพี่ซูเว่ยเพียงคนเดียวเท่านั้น”ราชครูเผิงได้แต่ส่ายหน้าอย่างจนใจ “หลินเอ๋อร์ ข้าเองก็ได้ยินเรื่องดังกล่าวพร้อมเจ้าเช่นกัน หากแต่ราชโองการมิอาจเปลี่ยนแปลง เจ้าจงเตรียมตัวแต่งงานเสียเถิด”สิ้นคำพูดของบิดา เผิงฟู่หลินก็กรีดร้องออกมาพร้อมฟุบตัวลงก้มหน้าร้องไห้อย่างมิอาจกลั้น ฮูหยินเซียงได้แต่เข้ามาประคองกอดปลอบใจบุตรสาวไว้แนบอ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-28ข้าเหนื่อยจะรักใครอีกแล้ว บทที่ 8 เผชิญหน้าว่าที่สามี
บทที่ 8 เผชิญหน้าว่าที่สามีหลังจากที่ได้ครุ่นคิดหลายวัน เผิงฟู่หลินก็ตัดสินใจแน่วแน่ว่าจะไปพบหนี่เส้าจวินด้วยตัวเอง เพื่อขอให้เขายกเลิกการแต่งงานในครั้งนี้“เจ้าจู ข้าจะลอบออกจากจวนไปพบท่านอ๋องหนี่ เจ้าเตรียมตัวไว้ให้พร้อม” เผิงฟู่หลินออกคำสั่งให้เจ้าจูด้วยเสียงอันหนักแน่น“คุณหนู...คุณหนูจะก่อเรื่องอีกแล้วเหรอเจ้าคะ” เจ้าจูอ้อนวอนด้วยน้ำเสียงอ่อนใจ“แล้วเจ้าจะให้ข้านิ่งเฉย รอให้ถึงวันแต่งงานหรือไง” เผิงฟู่หลินหันมาตวาดใส่เจ้าจูด้วยความไม่พอใจ เจ้าจูจึงได้แต่ก้มหน้านิ่งพร้อมโค้งรับคำสั่งในช่วงรุ่งสางของวันใหม่ เผิงฟู่หลินตัดสินใจออกจากจวนพร้อมกับเจ้าจู พวกนางแต่งกายด้วยชุดสีราบเรียบเพื่อไม่ให้เป็นที่สะดุดตาของผู้คนเมื่อมาถึงหน้าจวนของหนี่เส้าจวิน เผิงฟู่หลินยืนอยู่หน้าประตูใหญ่ของจวน หัวใจเต้นแรงเหมือนจะหลุดออกมาจากอก นางมองดูท้องฟ้าที่ค่อย ๆ สว่างขึ้นเรื่อย ๆ พร้อมรอคอยเวลาเพื่อจะได้พบกับเขาจนกระทั่งแสงอาทิตย์เริ่มปรากฏบนขอบฟ้า หนี่เส้าจวินเดินออกมาจากจวน เผิงฟู่หลินจึงตรงเข้าไปหาเขาด้วยท่าทีร้อนรนเผิงฟู่หลินรู้สึกร้อนรนและเป็นกังวลในใจ แต่เธอก็พยายามเก็บความรู้สึกนั้นไว้ไม่ให้ห
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-28ข้าเหนื่อยจะรักใครอีกแล้ว บทที่ 9 กำหนดแต่งงาน
บทที่ 9 กำหนดแต่งงานหลังจากเหตุการณ์วันนั้นมา จวนราชครูก็ต้องวุ่นวายอีกครั้ง เมื่อวังหลวงได้ส่งแจ้งกำหนดวันแต่งงานของหนี่เส้าจวินและเผิงฟู่หลินให้จัดงานเร็วขึ้นจากเดิม“เจ้าจู เหตุใดเรื่องจึงเป็นเช่นนี้ได้เล่า” เผิงฟู่หลินเดินวนไปมารอบห้องอย่างกับหนูติดจั่น“คุณหนู แล้วจะทำเช่นใดดีเจ้าคะ” เจ้าจูร้อนรนไม่ต่างจากนายหญิงของตน“ข้าจะไปพบท่านพ่อ” เผิงฟู่หลินพูดจบก็รีบเดินออกไปจากห้องอย่างรวดเร็วเมื่อเผิงฟู่หลินเดินมาถึงโถงห้องของจวน หีบไม้ใหญ่หลายใบตั้งเรียงเป็นแนวแถว ราชครูเผิงกำลังวุ่นวายกับการรับแขกจากจวนหนี่เส้าจวินอย่างขวักไขว่“คารวะคุณหนู” บรรดาสาวใช้ต่างก้มคารวะเผิงฟู่หลิน นางมิได้สนใจผู้ใดนัก กลับเดินตรงไปยังราชครูเผิงในทันที“ท่านพ่อ ท่านไม่คิดจะทำอะไรบ้างเลยหรือ ท่านจะปล่อยให้ข้าแต่งงานกับคนที่ข้าไม่ได้รักเช่นนี้หรือ” เผิงฟู่หลินเข้ากอดแขนบิดาพร้อมโอดครวญออกมา น้ำตาที่เอ่อคลอทำเอาราชครูเผิงถึงกับดวงตาหม่นแสงลง“หลินเอ๋อร์ ฝ่าบาทมีรับสั่งลงมา นี่ยังสินสอดอีกมากมายที่ส่งมาที่จวนของเรา แล้วเจ้าจะให้พ่อทำเช่นใดกันเล่า” ราชครูเผิงถอนหายใจออกมาอย่างจนใจ ใช่ว่าตัวเขาเองจะนิ่งนอนใจเสี
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-28ข้าเหนื่อยจะรักใครอีกแล้ว บทที่ 10 งานแต่งงาน
บทที่ 10 งานแต่งงานเมื่อวันแต่งงานมาถึง เผิงฟู่หลินถูกจับแต่งตัวแต่งหน้าอย่างสวยงามตั้งแต่รุ่งสาง นางได้แต่น้ำตาเอ่อคลออย่างยอมรับชะตากรรม“หลินเอ๋อร์ เจ้าแต่งเข้าจวนอ๋องแล้ว ต่อไปเจ้าต้องทำตัวให้ดี เกิดเป็นหญิงหากมีสามีรักใคร่ ชั่วชีวิตเจ้าจะได้ไม่ลำบาก” ฮูหยินเซียงลูบไล้ผมบุตรสาวพร้อมพร่ำสอน นางใช่ว่าจะไม่ปวดใจเมื่อเห็นสภาพของบุตรสาวตนเป็นเช่นนี้เผิงฟู่หลินเบนหน้าหนีมารดาของตน นางสะกดกลั้นอารมณ์ใด ๆ ท่าทีนางจึงมีเพียงความเฉยชาและเหม่อลอย“เจ้าจู ต่อไปข้าคงต้องฝากเจ้าดูแลหลินเอ๋อร์ให้ดี หากมีเรื่องลำบากใจอันใดให้เจ้ารีบกลับมาแจ้งข้าโดยเร็ว เข้าใจหรือไม่” ฮูหยินเซียงหันไปกำชับเจ้าจู นางรีบรับคำอย่างแข็งขัน “ฮูหยินไม่ต้องกังวล ข้าจะดูแลคุณหนูเท่าชีวิตของข้าเจ้าค่ะ”ฮูหยินเซียงพยักหน้ารับพร้อมส่งสายตาขอบคุณ พร้อมหันมามองบุตรสาวอย่างทอดถอนใจจวบจนเกี้ยวเจ้าสาวมาถึงหน้าจวน เผิงฟู่หลินจำต้องเดินขึ้นเกี้ยวด้วยความจำใจ บัดนี้นางดั่งร่างที่ไร้วิญญาณก็ไม่ปาน เผิงเสี่ยวว่านที่มองเห็นเช่นนั้นก็ได้แต่นึกสะใจเมื่อเห็นสภาพเช่นนั้นของน้องสาวตนพิธีแต่งงานถูกจัดอย่างสมเกียรติ หนี่เส้าจวินและเผิงฟู่
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-28ข้าเหนื่อยจะรักใครอีกแล้ว บทที่ 11 พยศ
บทที่ 11 พยศ หนี่เส้าจวินตื่นขึ้นมาในตอนเช้า เขาเหยียดกายขึ้นมองเผิงฟู่หลินที่ยังคงหลับด้วยความอ่อนเพลีย ขอบตาคล้ำของนางแสดงให้เห็นว่าเผิงฟู่หลินคงมิได้นอนแทบทั้งคืน เขาเอื้อมมือขึ้นลูบไล้เส้นผมที่ปรกลงตรงใบหน้าขาวนวล ร่องรอยรักตามลำตัวที่เขาฝากไว้ยังคงเป็นรอยแดงจ้ำไปทั่วเนื้อนวลเป็นจุด ๆ มือใหญ่เผลอลูบไล้ไปตามรอยดังกล่าวอย่างแผ่วเบาเผิงฟู่หลินที่รู้สึกรำคาญตัว นางปัดมือใหญ่ออกห่างจากตัว พร้อมลืมตาขึ้นมาอย่างสะลึมสะลือ ก่อนที่เผิงฟู่หลินจะต้องตกใจอีกครั้งเมื่อเห็นสายตาวาววับของหนี่เส้าจวินที่จ้องมองเธออยู่ นางสะบัดมือของเขาออกจากตัวอย่างอัตโนมัติทันที เผิงฟู่หลินรีบกระถดหัวไปที่ขอบเตียงอย่างหวาดหวั่น ใบหน้ายังมีคราบน้ำตาที่รินไหลเกือบทั้งคืน เผิงฟู่หลินจ้องมองหน้าหนี่เส้าจวินด้วยแววตาอาฆาตดั่งจะกินเลือดกินเนื้อ“ท่านคิดจะทำอะไรข้า” เผิงฟู่หลินโวยวายใส่หนี่เส้าจวินทันที แม้ว่าเมื่อคืนหนี่เส้าจวินจะหยุดการกระทำอันน่ารังเกียจนั้นกับตน แต่สายตากรุ้มกริ่มที่มองนางเช่นนี้ก็ยิ่งทำให้เผิงฟู่หลินอดหวาดระแวงไม่ได้“หลินเอ๋อร์ เจ้าคิดว่าข้าต้องการทำสิ่งใดเล่า” หนี่เส้าจวินโน้มกายเข้ามากระซิบข้
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-28ข้าเหนื่อยจะรักใครอีกแล้ว บทที่ 12 ปราบพยศ
บทที่ 12 ปราบพยศภายในห้องอักษรของหนี่เส้าจวิน เขานั่งทำหน้าขรึมอยู่บนตั่งขนาดใหญ่ เหวินปู้องครักษ์คนสนิทของเขานำสารเข้ามารายงาน หนี่เส้าจวินคลี่ม้วนกระดาษขึ้นเปิดอ่าน เขาได้แต่นิ่วหน้าลง สีหน้าของเขาเคร่งเครียดขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด“เจ้ามีหลักฐานหรือไม่” หนี่เส้าจวินเงยหน้าพร้อมถามเหวินปู้ด้วยน้ำเสียงจริงจัง“ข้าน้อยได้ส่งคนของเราเข้าไปเป็นสายภายใน แต่บัดนี้ยังไม่พบร่องรอยที่จะเป็นหลักฐานได้แน่ชัดขอรับ” เหวินปู้กล่าวตอบตามตรง“เจ้ารีบส่งคนเข้าไปเพิ่มอีก ตามหาหลักฐานเอาผิดมาให้ได้ และก็...อย่าให้ใครรู้เรื่องนี้เด็ดขาดโดยเฉพาะพระชายา” หนี่เส้าจวินรีบสั่งการพร้อมกำชับหนักแน่นกับเหวินปู้ สายตาของเขาหม่นแสงลงทันทีเมื่อนึกถึงเผิงฟู่หลิน เหวินปู้โค้งตัวรับคำสั่ง ก่อนจะถอยตัวออกจากห้องไปหนี่เส้าจวินจ้องมองออกไปภายนอก ด้วยดวงตาที่เหม่อลอย เขาถอนหายใจออกมาอย่างแรงด้วยความรู้สึกหนักใจ ก่อนจะปิดเปลือกตาลงอย่างต้องการสงบใจค่ำคืนเงียบสงัดมาเยือน หนี่เส้าจวินเดินกลับมายังเรือนของเผิงฟู่หลิน นางกำลังนอนหลับสนิทอยู่บนเตียงหนานุ่ม เขาเดินมานั่งด้านข้างเตียงอย่างแผ่วเบา ดวงตาจับจ้องมองหญิงสาวด้วยแววต
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-28ข้าเหนื่อยจะรักใครอีกแล้ว บทที่ 13 กล้ำกลืน
บทที่ 13 กล้ำกลืนเผิงฟู่หลินอยู่ภายในจวนอ๋องหนี่เส้าจวินอยู่เป็นเวลาร่วมเดือน ที่ผ่านมานางเอาแต่อาละวาดและคอยหาเรื่องให้หนี่เส้าจวินได้แต่ปวดหัวอย่างไม่หยุดหย่อน แต่ทุกครั้งหนี่เส้าจวินก็ตอบกลับนางอย่างเท่าทัน และเป็นนางเสมอที่ได้แต่เสียเปรียบเขาอยู่ร่ำไป เผิงฟู่หลินได้แต่ก่นด่าและเจ็บใจเขาอยู่ไม่หายเจ้าจูที่ได้แต่มองนายหญิงของตนด้วยความอ่อนใจ “คุณหนูเจ้าคะ ท่านอ๋องก็ใช่ว่าจะเป็นคนโหดร้าย หากท่านยอมอ่อนลงบ้างจะมิเป็นการดีต่อท่านหรือเจ้าคะ” เจ้าจูพยายามโน้มน้าวใจนายหญิงของตน หากนางมองโดยปราศจากอคติใดๆ ท่านอ๋องหนี่เส้าจวินก็เป็นสามีที่ดีคนหนึ่ง เขาไม่เคยต้องให้คุณหนูของนางลำบากแม้สักนิด หรือแม้แต่คุณหนูของนางจะอาละวาดเพียงใด นอกจากเขาจะไม่ถือสากลับหยอกเย้านางเล่นอยู่เสมอ อีกทั้งเจ้าจูเพิ่งมาทราบในภายหลังว่าตั้งแต่เข้าหอทั้งสองแม้ทั้งคู่จะนอนห้องเดียวกันแต่ก็ยังมิเคยร่วมหลับนอนด้วยกันเสียด้วยซ้ำ เหตุผลคงไม่ต้องกล่าวก็คงเป็นคุณหนูของนางนั่นแหละที่มิยอมจนกระทั่งถึงวันที่เผิงฟู่หลินจะได้กลับไปเยี่ยมบ้าน นางรู้สึกตื่นเต้นดีใจยิ่งนัก เผิงฟู่หลินคิดถึงท่านพ่อท่านแม่ของตนเป็นอย่างมาก ชีวิตใน
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-28
บทล่าสุด
ข้าเหนื่อยจะรักใครอีกแล้ว บทที่ 64 งานมงคล
บทที่ 64 งานมงคลพิธีสมรสพระราชทานระหว่างหนี่เส้าจวินและเผิงฟู่หลินถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่และสมเกียรติ เหล่าบรรดาแขกเหรื่อมากมายต่างเดินทางมาเพื่อร่วมแสดงความยินดีกับคนทั้งคู่ โต๊ะจัดเลี้ยงถูกจัดเรียงไว้อย่างเป็นระเบียบ พรมแดงยาวทอดจากประตูหน้าจวนเข้าสู่ห้องโถงใหญ่เผิงฟู่หลินสวมชุดเจ้าสาวสีแดงเข้มผืนยาวพลิ้วไหวจากผ้าไหมชั้นดี นางแต่งกายงดงามสมกับชื่อเสียงเรื่องความโฉมสะคราญ เผิงฟู่หลินก้าวเดินเข้ามาด้วยท่วงท่าที่สง่างามยิ่งนักหนี่ซูเว่ยที่ยืนอยู่ด้านข้างพร้อมกับพระชายาของเขา หนี่ซูเว่ยเฝ้ามองหญิงสาวตรงหน้าที่กำลังก้าวเดินเข้ามาใกล้ด้วยความรู้สึกที่ปนเประหว่างความเศร้าและความยินดี หัวใจของเขาหนักหน่วงขึ้นมาจากความรู้สึกที่ฝังลึกลงไปในใจ เผิงซูเว่ยทอดถอนหายใจออกมา ก่อนจะปรับสีหน้าและยิ้มกว้างออกมาให้นางด้วยความยินดี “หลินเอ๋อร์...เจ้าคู่ควรกับความสุขนี้” เขากระซิบกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะยิ้มกว้างออกมาด้วยความจริงใจในขณะที่บรรยากาศภายในงานดำเนินไปอย่างราบรื่น ทางด้านนอกห้องโถงอันเงียบสงัด เสี่ยวเหวินโหลยืนอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ในสวน เขามองภาพของเผิงฟู่หลินที่เดินเข้ามาในงานด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า
ข้าเหนื่อยจะรักใครอีกแล้ว บทที่ 63 ท่านเป็นท่านพ่อข้าหรอกหรือ
บทที่ 63 ท่านเป็นท่านพ่อข้าหรอกหรือยามสายของวันใหม่อากาศปลอดโปร่งยิ่งนัก หนี่เส้าจวินพิงกายขึ้นนั่ง ดวงตาคู่คมเข้มของเขาจับจ้องใบหน้าของเผิงฟู่หลินที่กำลังหลับใหลด้วยความอ่อนเพลียจากการถูกเขารังแกไม่หยุดในค่ำคืนที่ผ่านมา แววตาของเขาฉายแววลึกซึ้ง ทั้งหวงแหน ทั้งรักใคร่ เขายังคงอ้อยอิ่งอยู่เช่นนั้นโดยไม่ยอมลุกขึ้นหรือปลุกหญิงสาวจากการหลับใหล รอยยิ้มกรุ้มกริ่มฉายความเจ้าเล่ห์ออกมา หนี่เส้าจวินยังคงจ้องมองหน้านางอย่างไม่รู้สึกเบื่อหน่ายเสียงเคาะประตูเบาๆ ทำให้หนี่เส้าจวินหันหน้าไปมองด้วยสายตาขัดใจที่ถูกรบกวน เผิงฟู่หลินปรือตาขึ้นมาเมื่อเห็นเจ้าจูยืนอยู่ข้างหน้าประตู เจ้าจูได้แต่ก้มหน้านิ่งพร้อมใบหน้าแดงก่ำด้วยความกระดากอาย“ท่านอ๋องและคุณหนู ได้เวลาอาหารแล้วเจ้าค่ะ” เจ้าจูพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาโดยไม่แม้แต่จะมองสภาพภายในห้องที่ราวกับผ่านศึกสงครามครั้งใหญ่“เจ้ามาช่วยข้าที” เผิงฟู่หลินบอกกล่าวออกไป“พวกเรามิต้องเร่งรีบนักหรอก ทุกคนคงเข้าใจได้ดี” หนี่เส้าจวินพูดขึ้นมาหน้าตาเฉยท่าทางราวกับไม่รู้ร้อนรู้หนาวอันใด เผิงฟู่หลินได้แต่นึกหมั่นไส้คนตรงหน้าพร้อมค้อนขวับใส่เขาไปหนึ่งที“ท่านอ๋องลืมแ
ข้าเหนื่อยจะรักใครอีกแล้ว บทที่ 62 บุตรของข้า
บทที่ 62 บุตรของข้าท้องฟ้าภายนอกยังคงมืดมิด เสียงลมพัดผ่านเบาๆ ทำให้ผ้าม่านสีขาวบางบนหน้าต่างสะบัดเล็กน้อย เผิงฟู่หลินขยับกายช้าๆ ไล่ความเมื่อยขบที่ได้รับจากการเคี่ยวกรำของหนี่เส้าจวินอย่างต่อเนื่อง แม้นางจะยังคงอ่อนเพลียอยู่บ้าง แต่ทว่าร่างหนาของหนี่เส้าจวินที่เกยก่ายนางเอาไว้ทำให้นางรู้สึกไม่สบายตัวขึ้นมาหนี่เส้าจวินนอนอยู่ข้างกาย เสียงลมหายใจเข้าออกอย่างเป็นจังหวะ ยามหลับตาใบหน้าของเขาดูผ่อนคลาย ไม่ดุดันและเคร่งขรึมเฉกเช่นยามปกติเผิงฟู่หลินพลิกตัวขึ้นจ้องมองดูใบหน้าของหนี่เส้าจวินอย่างเต็มสองตา บุรุษที่มักมารบกวนนางในยามหลับฝัน บัดนี้อยู่ใกล้เพียงลมหายใจเข้าออก เผิงฟู่หลินเหม่อมองอย่างใจลอย ความลืมตัวทำให้นางขยับมือขึ้นมาลูบไล้ไปตามใบหน้าของหนี่เส้าจวินอย่างแผ่วเบา นิ้วเรียวสัมผัสไปตามหน้าผากไล้ไปตามแผงคิ้วสีดำเข้มไล่ลงมาที่สันจมูกที่คมเข้ม ริมฝีปากที่หนาเชิดรับกับใบหน้า ทำให้เขาดูหล่อเหลาและมีเสน่ห์อย่างน่าเหลือเชื่อเผิงฟู่หลินอดที่จะยกยิ้มออกมาอย่างเสียมิได้ แต่ทันใดนั้นร่างของเธอก็ปลิวขึ้นมาทาบอยู่บนตัวของหนี่เส้าจวิน เขาปรือตาขึ้นพร้อมดึงตัวนางขึ้นมาก่ายเกยแนบชิดที่หน้าอก ร
ข้าเหนื่อยจะรักใครอีกแล้ว บทที่ 61 สะสาง
บทที่ 61 สะสางหนี่เส้าจวินสาวเท้าก้าวเข้ามาภายในเรือนนอนของเผิงฟู่หลิน ทุกย่างก้าวของเขาหนักแน่นและดุดัน แววตาของเขาเย็นยะเยือกจนน่าหวาดหวั่นใจเผิงฟู่หลินพยายามดิ้นรนขัดขืน แต่หนี่เส้าจวินกลับใช้พละกำลังที่มีรัดนางจนแทบขยับไม่ได้ สองมือปัดป่ายทุบตีไปตามแผ่นหลัง แต่เรี่ยวแรงอันน้อยนิดก็มิได้ส่งผลอันใดกลับมาหนี่เส้าจวินเดินตรงไปยังที่เตียงนอน ก่อนจะโยนร่างของเผิงฟู่หลินลงบนเตียงในทันที จากนั้นเขาจึงหันหลังเดินกลับไปแล้วปิดประตูลงอย่างเต็มแรงเสียงประตูที่ปิดกระแทกลงเสียงดังสนั่นทำเอาเผิงฟู่หลินถึงกับสะดุ้งสุดตัว นางถูกโยนลงบนเตียงอย่างไม่ทันตั้งตัว ทำให้สะโพกของนางกระแทกลงบนฟูกอย่างแรงเผิงฟู่หลินรีบหยัดกายลุกขึ้นยืนด้วยความขุ่นเคืองใจ ลมหายใจหอบเหนื่อยจากการดิ้นรนเมื่อครู่ นางยืนประจันหน้ากับหนี่เส้าจวินอีกครั้งหนี่เส้าจวินหันมาเผชิญหน้ากับเผิงฟู่หลินด้วยสายตาที่ดุดันราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ ความโกรธเคืองที่มีร้อนระอุไปทั่วร่างกายของเขา นางหายตัวไปเกือบหกปีทั้งยังกลับมาพร้อมเด็กชายอีกคนหนึ่งซึ่งเรียกนางว่า “แม่” เสียอีก แค่เพียงคิดว่านางคลอเคลียกับบุรุษคนอื่นก็ทำเอาหนี้เส้าจวินแทบค
ข้าเหนื่อยจะรักใครอีกแล้ว บทที่ 60 พบกันอีกครา
บทที่ 60 พบกันอีกคราเผิงฟู่หลินเดินทางกลับมายังจวนสกุลเผิง นางเงยหน้าขึ้นมองประตูที่หน้าจวนด้วยความรู้สึกตื่นเต้นยินดียิ่งนัก หกปีแล้วที่นางจากไปแต่ทว่าจวนสกุลเผิงยังคงสงบไม่แตกต่างจากในวันวานเผิงฟู่หลินก้าวเท้าเข้าไปภายในจวน พ่อบ้านรีบเข้ามาต้อนรับพร้อมรายงานว่านายท่านทั้งสามอยู่ที่ห้องโถงใหญ่ เผิงฟู่หลินจึงเดินตรงไปที่ห้องโถงใหญ่เพื่อพบกับครอบครัวในทันทีราชครูเผิง ฮูหยินเซียงและเผิงอันอวี้กำลังนั่งพูดคุยกันอยู่ ทันทีที่ทั้งสามเห็นเผิงฟู่หลินก็แสดงสีหน้าดีใจอย่างยิ่ง ฮูหยินเซียงรีบก้าวเท้าเข้ามากอดเผิงฟู่หลินเอาไว้แน่น “หลินเอ๋อร์ เจ้ากลับมาแล้ว”“หลินเอ๋อร์...เจ้ากลับมาครั้งนี้คงมิคิดจะออกเดินทางอีกใช่หรือไม่” เผิงอันอวี้ที่ก้าวเท้ามาตรงหน้าเผิงฟู่หลิน พร้อมกล่าวดักคอน้องสาวของตนในทันที“พี่ใหญ่ ข้าได้เดินทางท่องเที่ยวไปทั่ว สถานที่ใดที่ข้าเคยใฝ่ฝันข้าล้วนได้เห็นกับตาตนเองทั้งสิ้น บัดนี้ข้าจะกลับมาอยู่บ้าน ข้าจะกลับมาอยู่กับครอบครัวของข้า” เผิงฟู่หลินกล่าวตอบด้วยน้ำเสียงสดใส หกปีที่ผ่านมานางได้เดินทางไปทั่ว ทั้งดินแดนตอนเหนือจนถึงดินแดนตอนใต้ สถานที่ที่นางเคยได้แต่จินตนาการจากการ
ข้าเหนื่อยจะรักใครอีกแล้ว บทที่ 59 เจ้าหนีข้าไปแล้ว
บทที่ 59 เจ้าหนีข้าไปแล้วหนี่เส้าจวินแทบคลุ้มคลั่งเมื่อได้รับข่าวว่าเผิงฟู่หลินได้ออกจากเมืองหลวงไปแล้ว เขาไม่คาดคิดมาก่อนว่านางจะกล้าทำเช่นนี้กับเขา เผิงฟู่หลิน...นางหนีจากเขาไปโดยไม่บอกกล่าวสักคำ“พวกเจ้าออกตามหาพระชายาทุกเส้นทาง ต้องตามหานางให้เจอ” คำสั่งที่ดุดันแฝงความโกรธเคือง ทำให้เหล่าองครักษ์รีบรับคำสั่งพร้อมกระจายตัวออกตามหาในทันที“ว่าไงนะ” เสียงตะคอกดังลั่นไปทั่วจวน เมื่อองครักษ์กลับมารายงานว่าไม่พบร่องรอยของเผิงฟู่หลินเลยแม้แต่น้อยหนี้เส้าจวินที่หัวเสียอย่างมาก เขาทุบโต๊ะเสียงดังสนั่นไปทั่วห้องอักษร ทำเอาเหล่าองครักษ์ได้แต่ยืนแข็งเกร็ง เหงื่อไหลซึมออกมาด้วยกลัวโทสะของหนี่เส้าจวิน“ตามหาต่อไป แม่ทัพเผิงแจ้งข่าวว่านางเดินทางไปดินแดนใต้ ข้าไม่เชื่อว่าข้าจะหานางไม่พบ”ทั้งที่หนี่เส้าจวินคิดว่าเผิงฟู่หลินไม่มีทางหนีไปไหนได้ไกล ทว่าเวลาผ่านไปเกือบเดือนก็ยังคงไม่มีวี่แววใดๆ ของนาง เขาสั่งการให้ทหารออกตามหาเผิงฟู่หลินในทุกเส้นทางและทุกทิศที่นางอาจจะเดินทางได้ แต่หนี้เส้าจวินกลับไม่รู้ว่าเผิงฟู่หลินได้เปลี่ยนเส้นทางขึ้นไปยังดินแดนทางเหนือแล้ว ดังนั้นการตามหาของเขาก็ไม่ต่างจากการง
ข้าเหนื่อยจะรักใครอีกแล้ว บทที่ 58 การเดินทางไกล
บทที่ 58 การเดินทางไกลในช่วงสายของวัน เผิงฟู่หลินและเจ้าจูก็ได้เดินทางออกจากจวนโดยมิได้ร่ำลาผู้ใด พวกนางออกจากประตูเมืองและตามไปสมทบกับเสี่ยวเหวินโหลที่โรงเตี๊ยมนอกเมืองเสี่ยวเหวินโหลเห็นเผิงฟู่หลินก็รู้สึกยินดียิ่ง เขายิ้มกว้างออกมาอย่างลืมตัว“คำนับคุณหนูเผิง” เสี่ยวเหวินโหลทักทายอย่างเกรงใจ“ท่านอย่าเกรงใจเช่นนี้อีกเลย ต่อไปพวกเราทั้งสามถือเสียว่าเป็นสหายร่วมเดินทางกัน ต่อไปข้าเรียกเจ้าว่าฟู่หลิน ส่วนข้าจะเรียกเจ้าว่าพี่เหวินโหลแล้วกัน” เผิงฟู่หลินเสนอออกไปเสี่ยวเหวินโหลถึงกับก้มหน้าข่มความเคอะเขินที่มี “ฟู่หลิน...”รถม้าถูกจัดเตรียมไว้อย่างเรียบร้อย ทำให้การเดินทางของเผิงฟู่หลิน เจ้าจู และเสี่ยวเหวินโหลค่อนข้างเป็นไปด้วยความราบรื่นลมหนาวยามเช้าพัดผ่านป่าเขาอันเงียบสงบ เสียงใบไม้ปลิวไสวกระทบกันดั่งเสียงดนตรีแห่งธรรมชาติ บนทางเดินที่เต็มไปด้วยหินกรวด รถม้ายังคงวิ่งไปข้างหน้าอย่างไม่หยุดพักเผิงฟู่หลินที่นั่งอยู่ในด้านเปิดม่านขึ้นพร้อมยื่นหน้าออกไปชมทิวทัศน์ด้านนอก ความสวยงามและความเขียวขจีทำให้ใจของนางรู้สึกสงบลงไปอย่างมาก แสงอาทิตย์อ่อน ๆ แผ่วเบาส่องทะลุทิวไม้ ทำให้เงาใบไม้ส่อง
ข้าเหนื่อยจะรักใครอีกแล้ว บทที่ 57 ค่ำคืนสุดท้าย
บทที่ 57 ค่ำคืนสุดท้ายในค่ำคืนนี้แสงจันทร์สลัวสาดส่องเข้ามาภายในห้อง เผิงฟู่หลินนั่งนิ่งอยู่ที่เตียงนอน ดวงตาของนางจับจ้องไปยังประตูดั่งคนที่กำลังรอคอยบางอย่างอยู่ สีหน้าของนางค่อนข้างแสดงถึงความกังวลใจที่มี สองมือบิดเกร็งไปมาด้วยความกระสับกระส่ายคืนนี้เป็นคืนสุดท้ายที่เผิงฟู่หลินจะอยู่ที่เมืองหลวงเนื่องจากนางได้นัดแนะกับเจ้าจูและเสี่ยวเหวินโหลในการออกเดินทางไกลในช่วงเช้าของวันพรุ่งนี้ ดังนั้นเผิงฟู่หลินจึงอยากที่จะพบกับหนี่เส้าจวินอีกสักครั้งเพราะอาจเป็นครั้งสุดท้ายที่จะได้พบกันอีกทันใดนั้น ร่างใหญ่ก็ปรากฏตัวขึ้นที่ด้านข้างเตียง หนี่เส้าจวินก้าวเข้ามาในห้องด้วยท่าทางเงียบขรึม ดวงตาคมกริบของเขาจับจ้องไปที่ร่างบางของเผิงฟู่หลินเผิงฟู่หลินเงยหน้าขึ้นมองหนี่เส้าจวินด้วยสายตาที่เศร้าสลดลง ก่อนจะปรับสีหน้ายกยิ้มให้เขาอีกครั้ง เผิงฟู่หลินลุกขึ้นเดินไปยืนตรงหน้าของหนี่เส้าจวิน ก่อนจะยกมือขึ้นลูบไล้ใบหน้าคมเข้มนั้นอย่างเบามือหนี่เส้าจวินเลิกคิ้วขึ้นด้วยความประหลาดใจกับท่าทีที่เผิงฟู่หลินมีให้ แม้ทั้งคู่จะเข้ากันได้ดียามอยู่บนเตียง แต่ทุกครั้งที่เขามาหานาง เผิงฟู่หลินมักแสดงท่าทีผลักไสและ
ข้าเหนื่อยจะรักใครอีกแล้ว บทที่ 56 ทำตามความใฝ่ฝัน
บทที่ 56 ทำตามความใฝ่ฝันแสงตะวันยามเช้าสาดส่องเข้ามาภายในเรือน เผิงฟู่หลินปรือตาขึ้นด้วยความเมื่อยขบไปทั้งตัว ใบหน้างดงามขมวดคิ้วด้วยความรู้สึกขัดเคืองใจ เมื่อคืนหนี่เส้าจวินเคี่ยวกรำนางไม่หยุดราวกับคนที่อดอยากหิวโหยก็ไม่ปาน ทว่าบัดนี้หนี่เส้าจวินได้ออกจากห้องไปตั้งแต่ยามรุ่งสาง แต่สัมผัสของเขายังคงติดตรึงอบอวลอยู่ไปทั่วบริเวณเจ้าจูเข้ามาภายในห้องพร้อมทำหน้าประหลาดใจ สภาพของเผิงฟู่หลินราวกับผ่านสมรภูมิอันดุเดือด จนเสื้อผ้าและผมเผ้านั้นยุ่งเหยิงไปหมด“คุณหนู...ท่าน...” เจ้าจูรีบปิดปากเมื่อคาดเดาถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืน“เจ้าอย่าพูดมาก รีบพาข้าไปอาบน้ำที” เผิงฟู่หลินขยับกายลุกขึ้นอย่างอ่อนแรงเจ้าจูรีบเข้ามาประคองพร้อมพานายหญิงของตนไปที่อ่างน้ำทันทีหลังจากแต่งตัวเป็นที่เรียบร้อย เผิงฟู่หลินกำชับเจ้าจูมิให้บอกเรื่องนี้แก่ผู้ใด เจ้าจูรับคำโดยเร็วแต่ยังคงอดสงสัยมิได้ว่าผู้ใดกันที่กล้าบุกรุกจวนสกุลเผิงเช่นนี้นับแต่นั้นหนี่เส้าจวินก็มักจะลักลอบเข้าหาเผิงฟู่หลินไม่ต่างจากชายชู้ในบทนิยาย เผิงฟู่หลินแม้จะยอมรับว่าร่างกายของนางเองก็ต้องการเขาไม่ต่างกัน แต่ภายในใจกลับหวาดหวั่นและยังคงสร้างก
