All Chapters of ทะลุมิติมาเป็นภรรยาตัวน้อยของสามีพิการ: Chapter 61 - Chapter 70

62 : อำเภอวั่งไม่ปลอดภัย นางถานกลับมาบอกคนในครอบครัว ว่าหลูจิ่นฟานเห็นแก่ความสัมพันธ์ในอดีต ยอมให้พวกเขาเดินทางไปเมืองเว่ย์พร้อมกันได้ เซี่ยซือซือยังไม่เอ่ยถามถึงคนในหมู่บ้านเดียวกัน ยังไม่รู้ว่าคนอื่นอยากเดินทางไปเมืองเว่ย์ด้วยหรือไม่ ดูเหมือนหลาย ๆ คนไม่พร้อมจะเดินทางไกลด้วยซ้ำ ส่วนหลูจิ่นฟานนั้นให้เหตุผลแก่ผู้เป็นนายเรื่องถานเหลียนฮวา เคยเป็นคนใช้ในจวนท่านแม่ทัพมาก่อน เขาเห็นแก่มิตรภาพในอดีต เลยอยากรับครอบครัวของนาง ร่วมเดินทางไปเมืองเว่ย์พร้อมกัน โหย่วหย่งอี้ไม่ค่อยเข้าใจในความสัมพันธ์ของพวกเขา แต่การรับคนเพิ่มก็ไม่ได้มีปัญหาอันใด ครอบครัวของเซี่ยซือซือยังมีเด็กเล็กอยู่ด้วย ถือว่าตอบแทนที่นางช่วยรักษาบาดแผลให้เขาก็แล้วกัน แต่พอโหย่วหย่งอี้ได้เห็นหน้าของถานจ้านเป็นครั้งแรก เขาถึงกลับตกตะลึงไปเล็กน้อย คล้ายกำลังมองตัวเองผ่านกระจกอยู่ ตอกย้ำความเหมือนอีกครั้ง เมื่อเซี่ยซือหยางเดินมาฉุดข้อมือของเขา พร้อมกับเอ่ยขึ้นว่า “พี่เขยไปกันเถอะ” “น้องเล็กคนนั้นไม่ใช่พี่เขยของเจ้า พี่เขยเจ้าอยู่ทางนี้” เซี่ยซือซืออยากกลอกตาใส่น้องชายตัวเองนัก เหตุใดถึง

64 : เจ้าอย่าได้อายไปฮุ่ยหนิง ทุกคนนั่งกินอาหารเที่ยงกันอย่างง่าย ๆ หนนี้ชาวบ้านต่างมีเสบียงกันครบทุกครอบครัว พวกเขาเลยเลือกที่จะทำอาหารกินกันเอง เซี่ยซือซือเองก็ไม่ได้เอ่ยแย้งอันใด กลุ่มของโหย่วหย่งอี้มีคนทำอาหารของเขา เช่นเดียวกับกลุ่มของผู้ใหญ่บ้าน และกลุ่มของท่านหมออวี่ เพราะเสบียงที่หาได้จากอำเภอวั่งย่อมไม่เหมือนกัน ทำให้ทุกบ้านอยากทำอาหารของพวกเขากันเอง “ท่านยายท่านมากินกับข้าเถอะเจ้าค่ะ” เซี่ยซือซือเรียกแม่เฒ่าจางมาร่วมกินข้าวด้วยกัน “ได้อย่างไรกันอาซือ ข้าไม่ได้มีเสบียงดีเหมือนพวกเจ้า” แม่เฒ่าจางนึกเกรงใจขึ้นมา “เสบียงก็เหมือนกันหมดนั่นแหละ แม่เฒ่าจางท่านอย่าได้เกรงใจไปเลย ท่านตัวคนเดียวมากินกับพวกเราเถอะเจ้าค่ะ” นางถานเองก็ยอมรับในตัวของแม่เฒ่าจาง ตลอดการเดินทางนางดูแลเซี่ยซือหยางเป็นอย่างดี ไม่แปลกที่ลูกสะใภ้ของนางจะตอบแทนหญิงชราผู้นี้ “เช่นนั้นก็ต้องรบกวนพวกเจ้าแล้ว” เมื่อนางถานเอ่ยเช่นนี้ แม่เฒ่าจางจึงวางใจที่จะร่วมกินข้าวกับพวกเขา เซี่ยซือซือแอบหยิบเนื้อแดดเดียวออกมาจากมิติพิเศษ นางถานหุงเพียงข้าวหม้อหนึ่งไว้ตั้ง

66 : โจรป่าบุก เสียงของชาวบ้านดังไกลออกไปเรื่อย ๆ เหลือเพียงกลุ่มของโหย่วหย่งอี้ กับคนบ้านสกุลเซี่ยที่ยังอยู่ที่เดิม หลูจิ่นฟานนึกสงสัยคนบ้านนี้นัก เขาเดินเข้าไปถามเซี่ยฉางใกล้ ๆ ว่าเหตุใดถึงไม่ตามชาวบ้านไป “เด็กอาซือนั่นจะไปรู้เรื่องพวกนี้ได้อย่างไร ข้าไม่เชื่อนางหรอกขอรับ อยู่กับพวกท่านน่าจะปลอดภัยที่สุดแล้ว” เซี่ยฉางไม่เคยเชื่อหลานสาวของตนเองสักครั้ง ที่ผ่านมานางก็แค่โชคดีเท่านั้นเอง “นางก็แค่โกหกชาวบ้านไปวัน ๆ ท่านหลูก็อย่าไปโดนนางหลอกเสียล่ะ” แม่เฒ่าเซี่ยได้ทีซ้ำเติมเซี่ยซือซือเข้าไปอีก “นั่นไม่ใช่หลานสาวของพวกท่านหรอกรึ” “ก็เพราะว่าเป็นหลานสาวน่ะสิ ข้าถึงรู้จักนิสัยใจคอนางเป็นอย่างดี ใครจะเชื่อนางก็เชื่อไปเถอะ ข้าไม่เชื่อหรอก” แม่เฒ่าเซี่ยทำเสียงเย้ยหยันเต็มที่ สวบ ! สวบ ! เสียงฝีเท้าเหมือนคนวิ่งเร็ว ๆ ตรงมาทางนี้ ทุกคนต่างหันไปให้ความสนใจเป็นสายตาเดียวกัน พบคนที่หลูจิ่นฟานส่งไปดูลาดเลาบนเขาก่อนหน้า เขาตรงมากำหมัดคำนับให้หลูจิ่นฟาน “มีโจรป่ากำลังลงมาจากเขาจริง ๆ ขอรับท่านหลู” เสียงรายงานเต็มไปด้วยลมห

68 : เสี่ยวเป่าไม่ไปกับข้ารึท่านพี่ ทุกคนนั่งพักหายเหนื่อยได้ราวสองเค่อ ทหารที่ออกไปช่วยขับไล่ข้าศึกก็กลับเข้ามา พร้อมกับข่าวดีว่าข้าศึกล่าถอยออกไปหมดแล้ว ทุกคนต่างกล่าวขอบคุณกองทัพเมืองอี๋หลิง ที่ช่วยปกป้องชีวิตของผู้ลี้ภัย “ผู้นำกองทหารออกไปขับไล่ข้าศึก คือคุณชายใหญ่โหย่วหยางหลง ลูกชายคนโตของแม่ทัพโหย่วตงหยางของเมืองเว่ย์เชียวนะ โชคดีของเมืองอี๋หลิงแล้วที่ได้คุณชายใหญ่ผู้นี้ มาช่วยขับไล่พวกทหารแคว้นฉี” เสียงชาวบ้านผู้หนึ่งเอ่ยขึ้น ทำให้ทุกคนมองไปยังผู้นำกองทหาร ที่กำลังขี่ม้าเข้ามาในกำแพงเมือง ด้วยสายตาแห่งความชื่นชม “เจ้ารู้ได้อย่างไร” “บ้านเดิมข้าอยู่เมืองเว่ย์ ช่างห้าวหาญเหมือนบิดาไม่มีผิด” “จริงด้วย น่าเกรงขามยิ่งนัก แต่เหตุใดถึงได้มาอยู่เมืองอี๋หลิงได้ล่ะ ได้ข่าวว่าเป็นรองแม่ทัพของเมืองเว่ย์เชียวนะ” “เรื่องนี้ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน” “เหตุใดถึงมีคนหน้าเหมือนพี่เขยเพิ่มมาอีกคนเล่า” เสียงของเซี่ยซือหยางทำให้ชาวบ้านต่างหันมามองถานจ้านกันหมด ก่อนจะหันกลับไปมองโหย่วหยางหลง สลับกันไปมาอยู่อย่างนั้น “เหม

70 : มุ่งหน้าสู่เมืองเว่ย์ เจียงฉีหมิงเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้น เขานำเรื่องนี้กลับไปรายงานโหย่วหย่งอี้ หลังจากได้รับคำสั่งให้มาดูชาวบ้าน ว่าตัดสินใจทำอย่างไรต่อ ขณะที่เขาเอ่ยเรื่องนี้สามพี่น้องตระกูลโหย่ว ต่างนั่งอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากัน “พวกเขาไม่ไปเมืองเว่ย์กันนี่เอง” โหย่วหย่งอี้ไม่แปลกใจเท่าใดนัก สภาพของชาวบ้านดูไม่อยากจากบ้านเกิดไปไกล “ขอรับ มีเพียงคนบ้านสกุลถานที่ไปครอบครัวเดียว” “คนบ้านสกุลถาน ใช่คนที่ท่านลุงหลูรู้จัก ที่ว่าเคยเป็นคนใช้เก่าจวนแม่ทัพคนนั้นใช่ไหม” โหย่วหย่งอี้ถามย้ำเพื่อความแน่ใจ “ใช่ขอรับคุณชายรอง ลูกสะใภ้กับน้อง ๆ ของนางด้วย อีกเรื่องนางทะเลาะกับท่านย่าของนาง ถึงขั้นลงไม้ลงมือกัน สุดท้ายเลยต้องทำหนังสือตัดขาดจากกัน” “ตัดขาด ?” โหย่วหย่งอี้นึกสงสัย เจียงฉีหมิงเลยเล่าให้ละเอียดขึ้นกว่าเดิม แทบไม่มีตกหล่นแม้แต่เหตุการณ์เดียว “ห้าสิบตำลึงแลกกับการตัดขาดจากสกุลเดิมอย่างนั้นรึ เซี่ยซือซือผู้นี้ช่างใจเด็ดนัก” โหย่วหยางหลงได้ยินแล้วก็รู้สึกชื่นชมเซี่ยซือซืออยู่ไม่น้อย เป็นสตรีอายุยังน้อยแต่กลับก