All Chapters of ทะลุมิติมาเป็นภรรยาตัวน้อยของสามีพิการ: Chapter 41 - Chapter 50

41 : จ้านเออร์เจ้าเดินได้แล้ว เซี่ยซือซือคิดว่าต้องรอถึงสิบวัน ขาของถานจ้านถึงจะหายดี กลายเป็นว่าใช้เวลาเพียงห้าวันเท่านั้น ขาของเขาก็กลับมาเป็นปกติแล้ว เซี่ยซือซือให้เขาวางน้ำหนักลงบนเท้าข้างซ้าย แล้วลองพยายามก้าวเดินดู “มันจะไม่เป็นไปได้รึซือซือ เจ้าเร่งรีบเกินไปไหม” นางถานไม่อยากเชื่อ ว่าลูกชายของนางจะสามารถเดินได้จริง “ท่านแม่เชื่อใจข้าเถอะเจ้าค่ะ วันนี้พี่จ้านต้องเดินได้อย่างแน่นอน” “พี่เขยท่านทำได้แน่ !” เซี่ยซือหยางนั่งยอง ๆ ตาจ้องเท้าของพี่เขยเขม็ง “พี่เขยพยายามเข้านะเจ้าคะ” เซี่ยซานซานเองก็ยืนลุ้นไปพร้อมกับทุกคน แม้นางไม่ใช่คนพูดมากเหมือนน้องเล็ก แต่นางให้ความเคารพนับถือ พี่เขยคนนี้เป็นอย่างมาก ถานจ้านมองดูทุกคนในบ้านที่คอยลุ้นไปกับเขา เหงื่อเขาเริ่มตกด้วยความรู้สึกตื่นเต้น ครั้นมองสบสายตากับภรรยาตัวน้อย แววตาของนางทอแสงอบอุ่น นางยิ้มให้เขาเหมือนบอกว่า ไม่มีอะไรต้องกลัว “มีข้ากับท่านแม่คอยพยุงอยู่ พี่จ้านท่านอย่าได้กลัวไปเจ้าค่ะ” ถานจ้านพยักหน้าลงให้นาง สูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ ค่อย ๆ วางเท้าซ้ายลงบ

43 : เสบียงชาวบ้านไม่พอ หิมะตกหนักตลอดทั้งสองสัปดาห์ ถนนถูกหิมะปกคลุมจนไม่สามารถเดินทางเข้าตำบลได้ ชาวบ้านหลายคนไม่ได้เตรียมตัวตุนเสบียงเอาไว้ เพราะคิดว่ายังสามารถเดินทางเข้าตำบลได้อยู่ ต้องพากันผิดหวังต้องไปหารือกับผู้ใหญ่บ้าน เรื่องเสบียงอาหารของพวกเขา หนึ่งในนั้นเป็นคนบ้านสกุลเซี่ยด้วย ผู้ใหญ่บ้านตีระฆังเรียกประชุมที่ลานหน้าบ้าน ทุกคนจึงฝ่าหิมะไปหารือกันที่นั่น “ปีนี้หิมะมาเร็วและตกไม่หยุดมาครึ่งเดือน ถนนไปตำบลหิมะสูงจนเดินทางด้วยเกวียนไม่ได้ มีบ้านนับสิบครัวเรือนที่ไม่ได้เตรียมเสบียงเอาไว้ ข้าจึงอยากถามว่าที่บ้านของใคร มีตุนเสบียงไว้เกินจำเป็นหรือไม่ สามารถนำออกมาขายให้ชาวบ้านได้บ้าง” ผู้ใหญ่บ้านกล่าวขอความช่วยเหลือ แต่ทุกคนกลับเงียบกันหมด ใครบ้างจะมีเงินตุนเสบียงไว้เกินความจำเป็นเพียงนั้น คนบ้านสกุลถานต่างเงียบ พวกเขาตุนเสบียงแค่พอหน้าหนาว แน่นอนว่าเซี่ยซือซือไม่นับรวมถึงเสบียง ที่อยู่ในมิติพิเศษของนาง หากทุกคนรู้จะมุ่งเป้ามาที่บ้านสกุลถาน ยามนั้นความหิวโหยมาเยือน คนมักจะเห็นแก่ตัวกันหมด “ข้าเห็นคนบ้านสกุลถาน ตุนเสบียงไว้ตั้งแต่ก่อนหิมะจะตก

45 : ฝ่าหิมะเข้าตำบล เซี่ยซือซือเตรียมของบางอย่างให้ชาวบ้าน ที่กำลังออกเดินทางเข้าตำบล นางหิ้วของเหล่านั้นไปพร้อมกับถานจ้าน ผู้ใหญ่บ้านบอกทุกคนว่า รถลากเลื่อนที่ทุกคนนำไปด้วย เป็นฝีมือการคิดค้นจากเซี่ยซือซือ ให้พวกเขาใช้ใส่เสบียงขากลับ จะได้ไม่ต้องแบกกันให้เหนื่อย “ข้าไม่รู้ว่าถนนหนทางเป็นอย่างไร พวกเจ้าต้องตัดสินใจกันเอาเอง” ผู้ใหญ่บ้านกล่าวเตือนพวกเขา “ท่านลุงท่านน้าทั้งหลาย หากท่านเจอความลำบาก ให้ท่านนึกถึงหน้าของครอบครัว ที่รอพวกท่านอยู่ที่บ้านนะเจ้าคะ หากมีปัญหาให้ค่อย ๆ ปรึกษากันอย่าใจร้อน” เซี่ยซือซือแนะนำพวกเขาเล็กน้อย “ท่านลุงเจ้าค่ะ” นางเดินไปหานายพรานอวี่จง “อาซือเจ้ามีอันใดรึ” “นี่คือป้ายประจำหอโอสถหยวนเป่าเจ้าค่ะ ข้ารู้จักกับนายท่านหยวน เขาบอกว่าหากข้าได้พบความลำบาก ให้นำป้ายอันนี้ ไปที่หอโอสถหยวนเป่า เขาจะช่วยจัดการให้เองเจ้าค่ะ” “แต่ข้าจะไปหอโอสถทำไมกัน” “เผื่อเอาไว้เจ้าค่ะ กรณีที่ไม่มีร้านไหนขายข้าวให้ หรือว่าข้าวที่ขายราคาแพงจนพวกท่านซื้อไม่ไหว ลองไปขอความช่วยเหลือเขาดูนะเจ้าคะ ให้บอกว่าข้

47 : ป่วยเพราะไม่ดื่มสุราคลายหนาว บ้านสกุลเซี่ย แม่เฒ่าเซี่ยกำลังแจกขนม ให้บ้านใหญ่กับบ้านรองคนละกล่อง นางเก็บไว้เองถึงสองกล่อง สะใภ้รองเห็นแล้วถึงกับชักสีหน้าเล็กน้อย “เจ้ามีอันใดไม่พอใจ ก็พูดออกมาสะใภ้รอง” แต่ไม่ได้รอดพ้นสายตาของแม่สามีนางไปได้ “ท่านพี่ของข้าลำบากตรากตรำออกไปหาเสบียง ท่านแม่ควรมอบขนมให้บ้านรองเพิ่มนะเจ้าคะ” “เอะอะก็จะเอาเพิ่ม เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นใคร เจ้ารองยังไม่พูดอะไรสักคำ เหตุใดเจ้า..” “ท่านพี่ !” นางจงรีบเข้าไปประคองสามี เขาทำท่าจะล้มลงไปบนพื้น ดีที่นางขยับตัวได้ทันท่วงที “เจ้าใหญ่เจ้าเข้าไปดูน้องชายเจ้าก่อน เป็นอันใดไปแล้วนั่น” แม่เฒ่าเซี่ยสั่งลูกชายคนโต แต่มือของนางยังกอดกล่องขนมสองกล่องเอาไว้แน่น “เจ้ารอง ๆ ๆ” เซี่ยฉางเรียกเท่าไรเขาก็ไม่ตื่น “เจ้าหลบก่อนน้องสะใภ้” เขารีบแบกน้องชายขึ้นหลัง พาเดินเข้าไปในห้องนอน นางจงกับลูกทั้งสองเดินตามหลังไปด้วยความเป็นห่วง “เจ้ารองได้ยินข้าหรือไม่” เซี่ยฉางยังคงตบแก้มน้องชายเบา ๆ “ตัวท่านพี่ร้อนจี๋เลยพี่ใหญ่ เวยอันเจ้ารีบไปบอก

49 : ไปอำเภอเจียงครั้งแรก เซี่ยซือซือตื่นเช้าขึ้นมา เห็นเชือกถักสีแดงบนข้อมือด้านซ้าย พลันนิ่วหน้าไม่เข้าใจ ห้องนี้มีเพียงนางกับถานจ้านแค่สองคน นางไม่ปล่อยให้ตัวเองต้องสงสัยนาน รีบลุกจากเตียงไปล้างหน้าแปรงฟัน นางมัวแต่คิดถึงเรื่องเชือกถัก จึงไม่ทันระวังแปรงสีฟันยุคโบราณ “อ้าก !” กิ่งหลิวทิ่มโดนเหงือกของนางเข้า ตึก ! ตึก ! ได้ยินเสียงฝีเท้าคนวิ่งมาเร็ว ๆ พร้อมบานประตูห้องถูกผลักออกสุดแรง “ซือซือเจ้าเป็นอะไรไป !” ถานจ้านถลาเข้ามาหาภรรยาอย่างตกใจ ด้านหลังมีนางถานกับเด็ก ๆ วิ่งตามมาด้วย “เอ่อ อืออ่าอ้าเอ็บอาก” นางเจ็บจนพูดไม่ชัด “ไหนขอข้าดูก่อน” ถานจ้านแตะปากล่างของนางเบา ๆ เห็นเลือดซึมอยู่ด้านในก็ตกใจ รีบหาผ้าสะอาดมาเช็ดให้ “ตอนแปรงฟันต้องระวังรู้ไหม เป็นแผลในปากเลย” “ดูดี ๆ นะจ้านเออร์มีเศษไม้ค้างอยู่ไหม” “ไม่น่าจะมีขอรับ ไม่เป็นไรแล้วล่ะ” เขาบอกหลังตรวจดูปากของนางดีแล้ว เซี่ยซือซือรีบบ้วนทำความสะอาดปาก เอาเลือดในปากออกให้หมด นางลองขยับปากดู เหมือนจะเจ็บน้อยลง “อ้อ เชือกถักนี่ท่านให้ข้ารึ